menu

Gary Brooker - No More Fear of Flying (1979)

mijn stem
3,30 (37)
37 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Chrysalis

  1. No More Fear of Flying (4:46)
  2. Say It Ain't So Joe (3:53)
  3. Pilot (3:55)
  4. Savannah (3:38)
  5. Angelina (3:38)
  6. Give Me Something to Remember You By (4:21)
  7. Let Me In (3:17)
  8. Old Manhattan Melodies (3:42)
  9. Get Up and Dance (2:56)
  10. Fat Cats * (3:05)
  11. Self Sufficient Blues * (3:15)
  12. Switchboard Susan (4:25)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 38:31 (44:51)
zoeken in:
avatar van FunkStar
3,0
Voormalig zanger van Procul Harm.
No More Fear of Flying is een klassieker!

EVANSHEWSON
FunkStar schreef:
Voormalig zanger van Procul Harm.
No More Fear of Flying is een klassieker!


Klopt! it is ook het enige nummer dat ik ken van deze Brooker.

beaster1256
is gewoon een zeer sterke soloplaat van gary brooker , vooral de titel song is prachtig , maar de rest is zeer goed ook , en tijdloos !

avatar van musician
4,0
Ik sluit mij aan bij Beaster.

Een waar muzikaal genot, om te luisteren naar de muzikale pennevruchten van Gary Brooker, toen oud-frontman van Procol harum.

Brooker is geheel wars van trends en andere modieuze verschijnselen, net zo als Van Morrison en Randy Newman.

Het gaat hem alleen om de muziek, een mooie uitvoering. Goede liedjes.

Ja, en toen was hij in 1979 bij menigeen geheel aan het verkeerde adres. Ten onrechte, maar goed, daar is voor toen niets meer aan te doen.

Want de wereld was overgestapt op de new wave, reggae, ska, en begon voorzichtig aan de electronica. 'We' gingen in de alternatieve muziek.

En Gary Brooker was antiek. De verkoopcijfers bleven ver achter, bij dit ondergewaardeerde stukje huisvlijt. Want songs schrijven kan hij, ook al staat er een prima cover van Murrays' Head op (Say it ain't so, Joe)

Misschien kunnen we het een beetje goed maken, door 30 jaar na dato Gary Brooker enige eer te bewijzen, met deze plaat. Sympatiek klinkende rock, de een wat steviger (Savannah, Let me in) dan de ander (Angelina, Old Manhattan melodies) maar altijd sympatiek.

Op Fat cats lijkt het qua gebruik er veel op, dat Brooker hier het orgeltje heeft geleend van zijn Supertramp en collega toetsenist Rick Davies. Niets is minder waar: ik denk juist dat Davies schatplichtig is aan het oude Procol harum en dat hij Brooker's orgeltje na de eerste teloorgang van Procol Harum heeft overgenomen.

Maar boven alles staat toch het melodieuze titelstuk, herkenbaar natuurlijk want zelfs uiteindelijk in de top 40 gekomen.

De titel voor het meest smaakvolle lied gaat voor mij overigens naar Give me something to remember you by.

avatar van B.Robertson
Gary Brooker schreef het titelnummer samen met Keith Reid (evenals bonus track Fat Cats).
De rest van de plaat bevat een aantal covers waar Brooker zin in had, en een stuk of wat nummers in samenwerking met tekstschrijver Pete Sinfield. Sommige covers vallen mij wat tegen, namelijk Say It Ain't So Joe en Switchboard Susan. Voor de rest een vrij degelijk album, een ander favoriet nummer is Give Me Something to Remember You By.

avatar van Stekelnootje
4,0
Beresterke plaat van de Procol Harum zanger. Heel herkenbare muziek die me geen moment gaat vervelen, vindt er eigenlijk geen mindere nummers op staan en da's toch knap hoor.
Voor degenen die 'm alleen kennen van No More Fear Of Flying en/of Procol Harum is deze cd/lp echt een aanrader en dat geldt wat mij betreft, in iets mindere mate weliswaar, ook voor zijn twee volgende cd's.
Wist overigens niet dat er een paar covers tussen stonden maar dat doet er niets aan af. Over covers gesproken .... leuke hoes.

Wat is en blijft 'no more fear of flying' toch een heerlijk nummer.
Half jaren tachtig had de man nog een duet met Lori Spee ('two fools in love')
en was hij gastvocalist bij The Alan Parsons Project voor het prachtige 'limelight'.

avatar van heartofsoul
3,0
Een aardig album, dat mij toch niet geheel kan overtuigen, omdat ik het in de schaduw vind staan van de meeste Procol Harum-albums. Het titelnummer is prachtig, en ook bijvoorbeeld Old Manhattan Melodies en Get Up and Dance kunnen er wel mee door, maar het is voor mij toch niet een album dat ik graag bij de hand wil hebben. Het wordt ook ontsierd door een aantal matige covers. Say It Ain't So hoor ik liever van Murray Head zelf, en de cover van Roger Daltrey vind ik ook beter. Iets dergelijks geldt wat mij betreft voor Switchboard Susan van Mickey Jupp, dat ik veel liever hoor van Nick Lowe of The Searchers.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:22 uur

geplaatst: vandaag om 02:22 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.