The Streets - Original Pirate Material (2002)

Wat een plaat! Wat een teksten!

de eerste single van A grand don't come for free-Fit but you know it- was een anti climax na dit originele album voor mij, verder was het album niet zo consistent als deze :S

vandaag in de auto mee-3.5 want korte duur en niet alle tracks zijn even consistent.
Na Don't mug yourself is de koek wel op, ben nog steeds lyrisch over de openingstrack Turn the page

The Irony of it all??
Weak Become Hero's??

Hoogtepunten jawel

goed zo Ernie.
Ik ben alleen niet zo weg van Weak become heroes

Dat einde van Don't Mug Yourself!

Het werd toch wel eens tijd om een berichtje te schrijven over een van mijn favoriete albums ooit:

Lang geleden, in 2002 om precies te zijn, sleutelde een straatschoffie uit Birmingham genaamd Mike Skinner in zijn slaapkamer een album in elkaar. Een album volledig bestaande uit goedkope UK Garage-beats, waarop Mike uit pure armoe zelf maar een beetje overheen praat-rapte met zijn vet Brits accent. Het resultaat: Original Pirate Material werd een revelatie en een van de grote cult-meesterwerken van vorig decennium. Waar de meeste artiesten kiezen voor ofwel vorm ofwel inhoud, daar slaagde Mike Skinner aka The Streets erin om vorm voor inhoud te laten werken en omgekeerd. Elk nummer is aldus een kleine sfeerimpressie over het leven van jongeren uit stedelijk Groot-Brittannië aan het begin van de 21ste eeuw, gedeclameerd in de taal van de straat en ondersteund door knullige maar aanstekelijke instrumentatie die een leven van stoned op je beurt wachten in de McDonalds en eenzaam naar huis wandelen na alweer een teleurstellende uitgaansavond oproept. Ontroerend maar ook grappig, net als het leven zelf. Soms wint een underdog wel eens.

De wereld van The Streets is een kruising tussen de ik-doe-het-omdat-ik-me-verveel-rusteloosheid van Trainspotting en de inner city-klunzigheden van The Inbetweeners door de ogen van een soort Brits equivalent van Luc De Vos. Een treurige muurbloem met stemmingswisselingen die slechts de helft begrijpt van wat hij analyseert. ‘Turn the page on the day, walk away’ opent Mike de plaat, maar het is iets waar hij gedurende de volgende 45 minuten nooit in slaagt.

Bijna elk jeugdcultureel aspect komt onder Mikey z’n telescoop terecht, van verveling in Geezers Need Excitement (‘it’s never going to be the Jackie Chan scene it coulda been’) en liefdesverdriet in It’s Too Late (‘Couldn’t see past the end of my beer what was getting near’) tot het bespreken van de vorige avond met de mates in Don’t Mug Yourself (‘A new day another morning after, leaning back on my chair in a greasy spoon cafeteria’). Verder wordt er ook veel gezopen, gerookt, gesnoven en gefeest, om met Stay Positive eerder wanhopig af te sluiten, als een neerslachtige man die over een brug loopt en zich plots afvraagt of hij er niet beter gewoon van kan springen alvorens gewoon verder te lopen. De scenario’s op zich zijn niks bijzonder, maar door de manier waarop Mike Skinner zijn zinnen intoneert en aan elkaar rijgt, worden ze episch in hun conventionaliteit. Hij probeert de Britse alledaagsheid nergens te ontstijgen, maar sluit ze net liefdevol in de armen.

En zo komen we tot de kern van wat dit album zo speciaal maakt. Het onbenullige groots laten lijken in diens kleinheid, Mike Skinner kon het één album lang als geen ander. Daarna werd het stukje bij beetje minder, totdat het gevaar van zelfparodie zodanig op de loer lag dat The Streets gewoon ophield te bestaan. Maar één goddelijk album viel alles op de juiste plek. En dat is meer dan genoeg geweest. Sta jezelf als het even kan toe om je te laten betoveren door dit unieke werkstuk.

(Dit bericht komt van mijn gloednieuwe muziekblog The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de facebook-pagina liken. Bedankt!)

Voor de liefhebbers, nog een paar van m’n favoriete tekstregels uit Original Pirate Material:

Turn the page on the day, walk away
‘cos there’s sense in what I say
I’m 45th generation Roman
– Turn The Page

In the afterlife gladiators meet their maker
Float through the wheat fields and lakes of blue water
To the next life from the fortress
Away from the knives and slaughter
To their wives and daughters
– Turn The Page

You need to hold it down Jack, put your phone back
Quit staring into space and eat your snack, that’s that
She’ll want you much for not hanging on
Stop me if I’m wrong, stop me if I’m wrong
– Don’t Mug Yourself

Eh hello. My names Tim and I’m a criminal,
In the eyes of society I need to be in jail
For the choice of herbs I inhale.
This ain’t no wholesale operation
Just a few eighths and some Playstations my’s vocation
I pose a threat to the nation
And down the station the police hold no patience
Let’s talk space and time
I like to get deep sometimes and think about Einstein
– The Irony Of It All

You’re going mad
Perhaps you always were
But when things was good you just didn’t care
This is called irony
When you most need to get up you got no energy
– Stay Positive

Wat 'Dance' bij dit album heeft te zoeken is mij een raadsel, maar wat is It's Too Late toch een tranentrekkend prachtig nummer zeg.

Mooie bespreking van dit album trouwens, ArthurDZ!

Niet mijn keuze, want dit is echt niets voor mij. Vond vooral die stem niet om aan te horen.

2*

Een album dat vooral uitblinkt in de teksten. De zanger laat het alvast overkomen als een preek vol vertrouwen. Niet alle nummers zijn even interessant, maar over het algemeen is dit wel goed.

Het gaat voor mij helaas wel relatief snel vervelen. Normaal zet ik een album gemakkelijk een paar keer achter elkaar op, zeker als ik het wil beoordelen hier op de site. Maar na een tijd heb ik echt wel gehad, wat ik bij veel sterke albums niet zo ervaar. Denkelijk omdat het (voor mij althans) muzikaal gezien weinig variatie biedt.