David Gray - White Ladder (1998)

Ondertussen is ook beslist dat This Year's Love de openingsdans zal worden op tijdens ons huwelijksfeest. ( 22 mei btw )

Fantastisch, gefeliciteerd.. Schitterend nummer ook hiervoor

Deze cd hoorde ik vaak toen ik op reis was in India. Dus erg veel mooie herinnering bij deze cd. Het is geen cd die ik vaak draai, want zijn stem vind ik mooi, maar irriteert mij soms. De liedjes zijn van een constant (prima) niveau. Niet mijn favoriete singer songwriter, maar zeker een goede cd.

Heel mooi, gefeliciteerd! Mijn vriendin en ik hebben nog geen trouwplannen, maar mocht het ooit zo ver komen is de kans ook heel groot dat dat nummer gedraaid gaat worden...

Gaat This year's love niet over een relatie die voorbij is, of begrijp ik dat verkeerd?

Nee juist over een nieuwe relatie lijkt me..
"This years love had better last" - waarin hij hoopt dat de nieuwe liefde nu langer zal duren/voor altijd is, omdat hij veel 'pijn' heeft gehad in/door voorgaande relaties, maar dat het nu zo goed voelt.. Althans zo interpreteer ik het nummer

Door de geplaatste kritieken op deze site 'm een poos geleden op mijn 'wens'-list geplaatst van MailMyDisk. En gisteren, vanuit een collega-zuiderbuur, in bezit gekregen.....en WAT een ontdekking! Een prachtige plaat, die de gehele dag de CD-player niet uit is geweest en nu ook weer de ruimte met haar heerlijke weldadige klanken vult.

De prachtige, iets hees aangezette, stem van Gray in combinatie met gitaar & subtiel toegevoegde electronica doen je telkens verlangen deze zeer aangename plaat zowel zacht kabbelend op de achtergrond of, met een verhoogd volume, op je Headz het gehoor te laten verwennen.

In de verte lijkt de stem een beetje op die van Mick Hucknal (Simply Red) alleen de muziek, op die van 'Picturebook' na dan, is veelzijdiger en gedestingeerder dan van Mick (wiens stem ik overigens ook nog steeds prachtig vind). De stem van David in combinatie met de muziek die steeds weer 'aanzwelt', de ingetogen, lekkere gitaarriedeltjes, het zit allemaal PERFECT in elkaar. Ik kan dan ook niet 1 enkel nummer noemen die er op een negatieve manier tussenuit valt. Zou weleens, voor mij, kunnen uitmonden tot een 'concept'plaat: van begin tot eind sluiten de nummers naadloos op elkaar aan!

Vanuit rationele overwegingen start ik met 4 stars, ik heb 'm immers nog geen 24 uur in bezit, maar gezien de muzikale ervaringen dzz verzeker u: dat gaat meer worre!

Dit is misschien wel het meest magische plaatje dat ik in huis heb. Ik kan er heerlijk bij wegdromen en ik krijg het er vanbinnen warm van. Dit is eigenlijk gewoon rakende kunst in de vorm van geluid.

Ik heb zo enkele pareltjes van albums waar ik stiekem enorm van hou die vrij onbekend zijn bij het grote publek en dit is er één van. M'n favorieten zijn My Oh My en This Year Love

Een zeer fijn album van David Gray, een naam die mij tot voor kort nog onbekend in de oren klonk. De combinatie gitaar-(lichte) electronica met Gray's hese, warme stem maken White Ladder een zeer aangename rit.

Klein minpuntje: Op een paar nummers klinkt het electronische tapijt soms wat té 'cheesy' en casio-achtig. Maar bij de overige acht nummers is dit gelukkig wat subtieler. Favorieten zijn "Babylon", "My Oh My", "Nightblindness" en "This Years Love".

Luisterde dit album ontzettend veel op mijn 16e (negen jaar geleden). Vandaag nogmaals opgezet, en ik moet bekennen, het heeft de tand des tijds uitstekend doorstaan. Moet wel gezegd worden dat er een aantal nummers boven de rest staan (Babylon, Nightblindness, This years love), maar ook de rest prima inelkaar steekt wat een prachtig geheel oplevert. Vier sterren voor de pure kwaliteit, en een halve extra omdat meneer Gray meer aandacht verdiend dan hij krijgt mijns inziens.

Schitterend album van David Gray. Zoals velen ben ik door 'Babylon' bij dit album uitgekomen, maar eerlijk is eerlijk alle nummers zijn van een hoog niveau.
Grappig detail: vóór nummer 1 van het album staat er eigenlijk nog een track 0 op genaamd "Can't Get Through". Je kunt deze benaderen door bij nummer 1 twee minuten terug te spoelen op je cd-speler.

Jaren geleden een keer voor mijn jaardag gekregen. Het is een sluiper-plaat .......... in eerste instantie dacht ik: "Lekker maar niet echt bijzonder" om vervolgens heel regelmatig in de spelert te belanden. Ben 'm door de jaren heen steeds blijven opzoeken, tijd voor een extra ½-je !

En dan nu de twentiuth annie edititie. Geremastered en een extra cd. Prachtig.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: David Gray - White Ladder, 20th Anniversary Edition - dekrentenuitdepop.blogspot.com

David Gray - White Ladder, 20th Anniversary Edition
White Ladder van David Gray is alweer (meer dan) 20 jaar oud, maar heeft de tand des tijds verrassend goed doorstaan en mag dus best een klassieker worden genoemd

White Ladder maakte van David Gray, na een aantal weinig succesvolle albums, een wereldster en daar viel niets op af te dingen. Het album klonk ruim 20 jaar geleden fris en anders en dat doet het eigenlijk nog steeds. De impulsen van elektronica zijn geslaagd, de stem van de Britse muzikant is aansprekend en de songs op White Ladder zijn ijzersterk. Ter ere van de twintigste verjaardag is het album opgepoetst en zijn een aantal prima bonustracks toegevoegd. Alle reden om het doorbraakalbum van David Gray te scharen onder de klassiekers binnen de geschiedenis van de popmuziek.

De Britse muzikant David Gray had al drie weinig succesvolle albums op zijn naam staan toen hij in 1998 opdook met White Ladder. White Ladder was een paar klassen beter dan de eerste drie album van de Brit en maakte van David Gray in rap tempo een wereldster. Ook ik viel voor de charmes van het album, dat folky songs combineerde met elektronica, en zette White Ladder hoog in mijn jaarlijstje over het betreffende jaar, al kan het ook 1999 geweest zijn, want het album trok niet onmiddellijk de aandacht.

White Ladder zorgde niet alleen voor de doorbraak van David Gray, maar hing uiteindelijk ook als een molensteen om zijn nek. De albums die volgden waren een stuk minder aansprekend en David Gray zou de goede vorm pas weer hervinden in 2014 toen het bijzonder fraaie Mutineers verscheen. Het album markeerde de start van de tweede jeugd van David Gray en deze kreeg een passend vervolg met het vorig jaar verschenen Gold In A Brass Age.

Goed, terug naar White Ladder. Het album viel in 1998 allereerst op door de subtiele elektronica die was toegevoegd aan de songs. Fraai klinkende synths en spannende ritmes voorzagen de muziek van David Gray van net wat meer dynamiek dan gebruikelijk was in het genre en tilden het album hoog boven het maaiveld uit.

De bijzondere elektronische accenten waren echter zeker niet de enige sterke punten van White Ladder. Het album bevatte met onder andere Babylon, Please Forgive Me, My Oh My, Silver Lining, This Year’s Love en Sail Away een serie hele sterke songs en maakte ook nog eens indruk met een bijzonder overtuigende versie van Soft Cell’s Say Hello Wave Goodbye. David Gray bleek bovendien een prima zanger met een bijzonder eigen geluid, dat zo nu en dan iets van Bob Dylan heeft.

Deze week verscheen, ter ere van de twintigste (eigenlijk bijna 22e) verjaardag van het album een luxe editie van White Ladder. Het is een album dat ik nog met enige regelmaat beluister en het verbaast me dan ook niet dat White Ladder de tand des tijds uitstekend heeft doorstaan. De songs en de zang op het album overtuigen nog altijd bijzonder makkelijk, terwijl de destijds wat atypische instrumentatie tegenwoordig gemeengoed is.

Vooral de kwaliteit van de songs valt op. White Ladder klinkt na al die jaren nog even fris en urgent als op de dag van de release en zou ook nu nog moeiteloos mee kunnen met de beste albums. Alle reden om White Ladder het predicaat klassieker toe te kennen.

Het feestje van de ruime twintigste verjaardag van White Ladder wordt gevierd met een bonus-discs met hierop een aantal demo’s en een aantal songs die White Ladder uiteindelijk niet haalden. Met name de zeven nieuwe tracks laten horen dat het destijds wel goed zat met de inspiratie van David Gray, want een aantal van deze tracks had niet misstaan op het originele album.

De demo’s zijn leuk, maar ook niet meer dan dat. Het zijn demo’s die laten horen hoe een aantal songs van White Ladder in de steigers worden gezet. David Gray moet tijdens het opnemen van de demo’s al vermoed hebben dat hij goud in handen had, maar de definitieve versies van de songs zijn nog een stuk beter, onder andere omdat de toegevoegde elektronica een stuk subtieler is. Al met al een mooie uitgave van een mooi en invloedrijk album. Erwin Zijleman