Op 6 december 1968 verscheen het revanche album van de Rolling Stones, “BEGGARS BANQUET”. Voorganger “THEIR SATANIC MAJESTIES REQUEST” was een goedbedoelde poging om een eigen “SGT. PEPPER” te maken, maar de Stones zijn het beste als ze dicht bij zichzelf blijven. Overigens vind ik het genoemde album prettig te beluisteren, maar niet iedereen deelt die mening. In de voorzomer van 1968 scoorden ze een grote internationale hit met het geweldige “JUMPIN’ JACK FLASH” en eigenlijk was dat het bewijs dat het vijftal nog steeds in staat was nummers te componeren en op te nemen die een typische Stones sound hebben.
Met producer Jimmy Miller werkten ze vanaf maart 1968 aan de nummers die op het album zouden komen te staan. Mick Jagger als leadzanger en op de harmonica, Keith Richards op gitaar en zang, Brian Jones op onder andere gitaar, harmonica, sitar en mellotron, Bill Wyman op bas en natuurlijk drummer Charlie Watts. Ze kregen ondersteuning van een aantal gastmusici, waaronder Nicky Hopkins (piano) en Dave Mason op de shehnai, een Indiaas blaasinstrument.
In bijna 40 minuten en met tien tracks heeft het album een voor die tijd klassieke speelduur en het is ook uitgegroeid tot één van de klassieke albums van de Rolling Stones, “BEGGARS BANQUET”. “SYMPATHY FOR THE DEVIL” trapt het album af. Deze klassieke Stones song is tevens het langste nummer van het album. Een track die in verschillende uitvoeringen uitgeprobeerd is alvorens deze een definitieve vorm kreeg. Heerlijke zang, gitaarwerk dat door merg en been gaat en het hypnotiserende ritme, dat leidend is in het hele nummer. “NO EXPECTATIONS” is het eerste rustpunt. Een bluesy ballad met smaakvol slide gitaarspel van Jones, wat mij betreft één van de mooiste ballads van de band. Country en blues ontmoeten elkaar in ”DEAR DOCTOR”, mondharmonica, minimale begeleiding, samenzang, een nummer dat bij een kampvuur niet zou misstaan. De Stones op hun best! “PARACHUTE WOMAN” voert de band weer terug naar de eerste helft van de jaren zestig. Blues voert de boventoon en in nog geen twee en een halve minuut weten ze de boodschap over te brengen. Een track waar je heerlijk op kunt mee wiegen. Iets meer dan zes minuten klokt “JIG-SAW PUZZLE”, de zang klinkt eerst niet echt als Jagger, maar weet mij wel te pakken. De slide gitaar wordt bespeelt door Keith Richards en Nicky Hopkins is te horen op de piano. Het is wat mij betreft een typische Stones song, blues invloeden vermengd met pop en dat allemaal perfect uitgewerkt.
“STREET FIGHTING MAN” was de single van het album, controversieel vanwege de tekst waarin de band lijkt op te roepen tot een niet straat protest. In 1968 waren er ook meerdere demonstraties in de wereld, anti Vietnamoorlog, studentenprotesten, de wereld was onrustig en met dit nummer gaven de heren een muzikaal geluid aan die protesten. Een klassieke Stones track! “PRODIGAL SON” is het enige nummer dat niet door Mick Jagger en Keith Richards geschreven is. De Amerikaanse blues zanger en gitarist Robert Wilkins schreef het en de Stones maken er een prachtige akoestische track van. “STRAY CAT BLUES” is een qua ritme iets afwijkend nummer, het hi-hat spel van Watts is prominent, Hopkins is in vorm op de piano en subtiel heeft de mellotron ook een rol op het nummer, dat blues met pop laat samensmelten. De zang van Jagger is het andere dat ook wat afwijkend is, het is een meer pratende manier van zingen dat hij in grote delen laat horen. Net iets meer dan twee minuten duurt “FACTORY GIRL”, akoestische gitaar, de fiddle, viool, mandoline en een percussie instrument geven het nummer een soort folky sfeer. Richards zingt het eerste deel van “SALT OF THE EARTH” lead, Jagger neemt het over en het nummer ontwikkelt zich tot een grootse track. Koorzang, geweldige melodielijn en gitaarspel, een fantastisch nummer.
“BEGGARS BANQUET” is één van de topalbums van de uit Londen afkomstige rockband. Met een perfecte afwisseling in tempo, stijl en sfeer weten ze de aandacht met gemak vast te houden. Het lijkt erop dat de heren dit jaar met een nieuw album gaan komen, vermoedelijk allemaal nieuwe songs. Tot die tijd heeft het oeuvre van de Rolling Stones genoeg schijfjes die je kunt draaien en deze hoort wat mij betreft bij de toppers uit dat enorme oeuvre!