menu

Rolling Stones - Beggars Banquet (1968)

mijn stem
4,16 (820)
820 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Blues
Label: Decca

  1. Sympathy for the Devil (6:18)
  2. No Expectations (3:56)
  3. Dear Doctor (3:22)
  4. Parachute Woman (2:20)
  5. Jigsaw Puzzle (6:06)
  6. Street Fighting Man (3:16)
  7. Prodigal Son (2:52)
  8. Stray Cat Blues (4:37)
  9. Factory Girl (2:09)
  10. Salt of the Earth (4:47)
totale tijdsduur: 39:43
zoeken in:
avatar van lennert
3,5
Ik vind de gemiddelde score persoonlijk ook wat aan de hoge kant. Niet dat het een slecht album is en in de vorm van Sympathy For The Devil, Jigsaw Puzzle en Street Cat Blues staan er een drietal monsterlijke tracks op, maar voor de rest vind ik het best wel wat voortkabbelen. Helemaal na de iconische opener zijn songs als Dear Doctor en Parachute Woman in mijn oren wat gezapig en duf. Street Fighting Man is daarna gelukkig weer een stuk beter en ook Salt Of The Earth bevalt best wel, maar Prodigal Song vind ik eveneens niets.

Beggars Banquet is prima uit te zitten, maar voor mij te wisselvallig in kwaliteit en muzikaal spektakel om echt heel erg sterk te zijn. Op naar de volgende!

Tussenstand:
1. Their Satanic Majesties Request
2. Beggars Banquet
3. Aftermath
4. Between The Buttons
5. 12x5
6. Out Of Our Heads
7. The Rolling Stones No. 2
8. The Rolling Stones

avatar van Jelle78
5,0
Dat het na Their Satanic zo niet verder kon, vonden de Stones zelf gelukkig ook. Eén zo'n psychedelisch album was leuk, maar als ze op die weg waren doorgegaan hadden de Stones het niet lang meer gered. Dus werd er weer een producer aangetrokken (Jimmy Miller) en keerden de Stones onder zijn leiding terug naar hun muzikale roots. Het eerste resultaat daarvan was Jumping Jack Flash en het contrast met Their Satanic kon bijna niet groter zijn.
Dat geldt ook voor Beggars Banquet. Rock, blues en country voeren de boventoon op dit album, waarop de Stones zoals we ze vandaag de dag kennen vorm hebben gekregen. Kant A en B openen met twee van de beste nummers die ze ooit hebben opgenomen en de overige nummers doen daar nauwelijks voor onder. Sympathy For The Devil (opener kant A) is het eerste (en misschien wel enige) rocknummer dat gedragen wordt door conga's en piano. En toch slagen ze erin dezelfde kracht en agressie vast te leggen als in een rocknummer met gitaren.
De eerste tonen van Street Fighting Man (opener kant B) geven me nog steeds kippenvel. De kracht en agressie die van dat nummer uitgaan vind ik echt ongekend. En dan te bedenken dat er geen elektrische gitaar aan te pas is gekomen bij het opnemen van dat nummer. No Expectations, waarop de laatste grote bijdrage van Brian Jones aan een Stonesnummer te horen is (de slide gitaar), is één van de mooiste ballads die de Stones ooit opgenomen hebben. De minder bekende nummers van dit album, zoals Dear Doctor en Jigsaw Puzzle heb ik altijd prachtige verhalende nummers gevonden. Opvallend is ook hoe akoestisch dit album is (alleen Parachute Woman en Stray Cat Blues worden gedragen door elektrische gitaren) en hoe het toch de typische kracht, energie en agressie heeft die de Stones kenmerken.
Ik kan er heel lang over doorgaan, maar dit is voor mij één van de beste albums die de Stones ooit hebben uitgebracht en daarmee is het voor mij ook één van de beste albums ooit. Het staat momenteel niet voor niks op 1 in m'n top 10. Voor het eerst vind ik alle nummers op een Stones-album geweldig. Zelfs een nummer dat in eerste instantie een beetje als een tussendoortje klinkt, zoals Factory Girl, ontpopt zich tot een prachtig en gevoelig countrynummer. Hier kan ik niks anders dan 5 sterren aan toekennen.

Tussenstand:
1. Beggars Banquet: 5*
2. Aftermath: 4,5*
3. The Rolling Stones: 4*
4. Their Satanic Majesties Request: 4*
5. Out Of Our Heads US: 4*
6. The Rolling Stones Now!: 3,5*
7. 12 X 5: 3,5*
8. The Rolling Stones No. 2: 3*
9. Between The Buttons: 2,5*
10. December's Children (And Everybody's): 2,5*

4,0
lennon schreef:
Ik heb een originele lp, en de Abkco release uit 2003.
Nu kom er net achter dat er blijkbaar ongeveer 30 seconden verschil in de totale speelduur zit, doordat de originele lp's te langzaam op plaat gezet zijn, en dat die release uit 2003 de juiste snelheid bevat?

Ik hoor het verschil niet zo snel, maar zijn er punten waar dit goed te horen is?


De uitgave uit 2002 heeft "Beggars Banquet" op de snelheid zoals het bedoeld was in 1968. Die werd aangekondigd als de "speed corrected version". Alle eerdere uitgaven liepen iets trager.

avatar van nlkink
4,0
De speed corrected version is vooral handig als je wat minder tijd hebt om naar muziek te luisteren.

avatar van jorro
4,0
Dit album staat ook in één van de eerste lijstjes van ons land (Aloha 1969). Dit lijstje omvat in elk geval de jaren 1967 t/m 1969 en bevat 12 albums. Wat me wel verbaast is dat de Stones met Beggars Banquet hier wel in staan, Frank Zappa zelfs twee keer (één keer als hemzelf en één keer als de MOI), maar geen album van de Beatles.

Wel terecht overigens dat Beggars Banquet zo scoort. Ik was altijd een Beatle man, maar ik zet tegenwoordig ook graag een Stones album op en dan zeker BB.

D'Ouwe Nelis
IK heb het tegenovergestelde, Jorro. Ik gaf altijd de voorkeur aan de Rolling Stones, maar ik weet de laatste tijd de Beatles ook meer te waarderen. Vooral hun laatste albums, waarin ze nogal vaak experimenteren (zoals in Sgt. Pepper).


avatar van dominicano fonso
4,5
Een van de beste albums van The Rolling Stones.

avatar van Film Pegasus
4,0
In het jaar dat The Beatles met hun White Album kwamen, maakten The Rolling Stones deze Beggars Banquet. De Stones hadden nog meer eenheid in de groep, maar het album geeft toch ook een variatie aan stijlen weer. Opener Sympathy for the devil met de sambarock voelt duivels aan. Nadien komen ze met nummers aan die eerder traditioneel aanvoelen. Opvallend die variatie want in tegenstelling tot The Beatles werden hier alle nummers door dezelfde mensen geschreven (buiten Prodigal Son).

Het album voelt toch wat verouderd aan, maar heeft enkele mooie nummers. En ze zorgen voor sterke bluesnummers. Bij de Yardbirds hou ik minder van de meeste van hun bluescovers die wat flauw afsteken als je het origineel hoort, ondanks het extra gitaarwerk. De bluesnummers op dit album komen authentieker over en zijn dan nog eens origineel van The Rolling Stones.

Een mooi album met heerlijke muziek, maar het blaast me als luisteraar niet omver.

avatar van jorro
4,0
In aansluiting op de discussies hierboven. Ook ik vind dit een wat overgewaardeerd album. Ik heb het 4* gegeven, maar het staat op 4 in de 100 Greatest Albums of 1968 en op 6 in de 1968 chart van Best Ever Albums. Het is het op 3 na populairste album van de Stones volgens Best Ever Albums en staat zelfs op 160 in de lijst van beste albums ooit. Allemaal ereplaatsen en dat verbaast ook mij.
Hoewel ik Sympathie for the Devil en Street Fighting Man ook prachtig vind, de rest van het album haalt dat niveau beslist niet.

avatar van zaaf
5,0
ach... hoe kan ik het nou zo mis hebben??

avatar van nlkink
4,0
Dat gevoel bekruipt mij ook, zaaf. Die jorro zet klassiekers als The Kinks are The Village Green Preservation en Beggar's Banquet weg als aardig en prijst een hele goede subtopper van The Zombies, Odessey & Oracle, de hemel in. Een goede vriend van me heeft wel eens gezegd dat consensus saai is, en dat ben ik met hem eens. Maar ik moet soms wel slikken als ik zie hoe één van mijn favoriete albums in een paar regels als 'leuk maar ook niet meer dan dat' wordt weggezet.

avatar van Poles Apart
4,0
nlkink schreef:
een hele goede subtopper van The Zombies, Odessey & Oracle

Dat is voor mij dan even slikken...

avatar van milesdavisjr
Vreemd genoeg staat deze worp van The Stones bij mij ook niet hoog in mijn favoriete Stones ranglijst. Buiten enkele prima tracks om vind ik het album als geheel wat wisselvallig. Ik sta daar wel alleen in met mijn mening als ik kijk naar de gemiddelde score van deze plaat.

avatar van Dirruk
4,5
Naar mijn mening niet meer dan terecht dat hij altijd onder "de grote vier" valt. Op bepaalde momenten is het zelfs mijn favoriet.

Ik durf wel te stellen dat dit het belangrijkste album is voor de band. De definitieve stijl van de Stones zoals we die kennen wordt hier gevormd. Beginnend met de release van Jumpin' Jack Flash in april 68. Duidelijk andere koek dan het voorgaande werk. Jumpin' Jack Flash had er overigens best op gemogen.

Het album opent met 1 van de bekendere nummers. Altijd fijn om te horen maar ik prefereer toch de live versie. Heb ik wel met meer nummers van hun. Het niveau blijft over het grote geheel toch hetzelfde. De bluesnummers als Parachute Woman komen heerlijk uit de verf. De country-achtige nummers mogen er ook zijn. De zwakke puntjes vind ik toch op het eind bij Factory Girl en de afsluiter. Het eerste nummer waar Keith zijn engelenstem laat horen. Maar de afsluiter van de afsluiter klinkt weer erg goed. Sluit het toch nog in stijl af.

Ik ga hem weer lekker draaien.

avatar van Faalhaas
Dirruk schreef:
De zwakke puntjes vind ik toch op het eind bij Factory Girl en de afsluiter.


nissenmikemmp
Dieptepunten is misschien wat overdreven maar ik vind er wel wat mindere nummers opstaan oa Dear Docter, Factory girl en Prodigal son.

Mijn favorieten van dit album zijn Parachute Woman en Street fighting Man.

avatar van Teunnis
3,5
leuk maar ook niet meer dan dat

avatar van west
5,0
Teunnis schreef:
leuk maar ook niet meer dan dat

Excusez moi?

avatar van Teunnis
3,5
Het was vooral een knipoog naar een eerder bericht (zes boven die van mij). Maar er staat hier echt te veel minder boeiend materiaal op om boven de 3,5* uit te komen.

Sympathy for the Devil, Jigsaw Puzzle en Stray Cat Blues zijn wel van topniveau.

avatar van west
5,0
Teunnis schreef:
Sympathy for the Devil, Jigsaw Puzzle en Stray Cat Blues zijn wel van topniveau.

Evenals No Expectations, Parachute Woman, Street Fighting Man & Salt of the Earth.

avatar van Hans Brouwer
4,5
west schreef:
Evenals No Expectations, Parachute Woman, Street Fighting Man & Salt of the Earth.
Mag ik ook een duid in het zakje doen? In mijn beleving is het gehele album "Beggars Banquet" van een heel hoog niveau. Maar dat zijn alle Rolling Stones studio albums die vanaf 1968 t/m 1976 zijn uitgebracht...

avatar van west
5,0
Hans Brouwer schreef:
(quote)
Mag ik ook een duid in het zakje doen? In mijn beleving is het gehele album "Beggars Banquet" van een heel hoog niveau. Maar dat zijn alle Rolling Stones studio albums die vanaf 1968 t/m 1976 zijn uitgebracht...

Mee eens!

5,0
Ik zet Steeet Fighting Man maar even op.
Van sacd versie.
Alsof Charlie toch nog even in de linker luidspreker zit.

avatar van WoNa
5,0
Nooit op gestemd op een van mijn favoriet albums?! Ach ja. Hij kwam deze week voor het eerst sinds god mag het weten hoe lang weer eens uit de kast. Verpletterende indruk, opnieuw. Het maakte me duidelijk dat dit album mij als ca. 18 jarige, ca. 10 jaar na de release, blootstelde aan heel veel stijlen, zonder dat ik mij dat toen echt realiseerde. De wijsheid van de grijze haren zal ik maar zeggen. Ook in 2021 is er nog niets van die indruk afgesleten, merkte ik. Alle 10 de songs laten een band horen die enorme stappen zette en soms nog veel beter kon, maar als heel album? Dat zou wel eens heel lastig kunnen zijn.

avatar van Germ
4,5
Germ (crew)
Fantastische plaat blijft dit! Alle 10 songs zijn raak. Voorafgaande aan deze mini-Stones marathon (ik zie wel hoe lang het leuk blijft) was Beggars Banquet al mijn favoriete Stones album, en ik moet nog maar zien of er een album komt dat hier overheen kan.
Van de monumentale opener Sympathy for The Devil tot de afsluitende meezinger Salt Of The Earth zijn alle songs van hoog niveau.

4.5*

avatar van Funky Bookie
3,5
Sympathy For The Devil is misschien wel mijn favoriete Stones nummer. Stray Cat Blues is ook fantastisch. Verder vind ik dit album toch wat tegenvallen. Dankzij de 2 genoemde toppers rond ik de score af naar boven.

avatar van Marco van Lochem
4,5
Op 6 december 1968 verscheen het revanche album van de Rolling Stones, “BEGGARS BANQUET”. Voorganger “THEIR SATANIC MAJESTIES REQUEST” was een goedbedoelde poging om een eigen “SGT. PEPPER” te maken, maar de Stones zijn het beste als ze dicht bij zichzelf blijven. Overigens vind ik het genoemde album prettig te beluisteren, maar niet iedereen deelt die mening. In de voorzomer van 1968 scoorden ze een grote internationale hit met het geweldige “JUMPIN’ JACK FLASH” en eigenlijk was dat het bewijs dat het vijftal nog steeds in staat was nummers te componeren en op te nemen die een typische Stones sound hebben.

Met producer Jimmy Miller werkten ze vanaf maart 1968 aan de nummers die op het album zouden komen te staan. Mick Jagger als leadzanger en op de harmonica, Keith Richards op gitaar en zang, Brian Jones op onder andere gitaar, harmonica, sitar en mellotron, Bill Wyman op bas en natuurlijk drummer Charlie Watts. Ze kregen ondersteuning van een aantal gastmusici, waaronder Nicky Hopkins (piano) en Dave Mason op de shehnai, een Indiaas blaasinstrument.

In bijna 40 minuten en met tien tracks heeft het album een voor die tijd klassieke speelduur en het is ook uitgegroeid tot één van de klassieke albums van de Rolling Stones, “BEGGARS BANQUET”. “SYMPATHY FOR THE DEVIL” trapt het album af. Deze klassieke Stones song is tevens het langste nummer van het album. Een track die in verschillende uitvoeringen uitgeprobeerd is alvorens deze een definitieve vorm kreeg. Heerlijke zang, gitaarwerk dat door merg en been gaat en het hypnotiserende ritme, dat leidend is in het hele nummer. “NO EXPECTATIONS” is het eerste rustpunt. Een bluesy ballad met smaakvol slide gitaarspel van Jones, wat mij betreft één van de mooiste ballads van de band. Country en blues ontmoeten elkaar in ”DEAR DOCTOR”, mondharmonica, minimale begeleiding, samenzang, een nummer dat bij een kampvuur niet zou misstaan. De Stones op hun best! “PARACHUTE WOMAN” voert de band weer terug naar de eerste helft van de jaren zestig. Blues voert de boventoon en in nog geen twee en een halve minuut weten ze de boodschap over te brengen. Een track waar je heerlijk op kunt mee wiegen. Iets meer dan zes minuten klokt “JIG-SAW PUZZLE”, de zang klinkt eerst niet echt als Jagger, maar weet mij wel te pakken. De slide gitaar wordt bespeelt door Keith Richards en Nicky Hopkins is te horen op de piano. Het is wat mij betreft een typische Stones song, blues invloeden vermengd met pop en dat allemaal perfect uitgewerkt.

“STREET FIGHTING MAN” was de single van het album, controversieel vanwege de tekst waarin de band lijkt op te roepen tot een niet straat protest. In 1968 waren er ook meerdere demonstraties in de wereld, anti Vietnamoorlog, studentenprotesten, de wereld was onrustig en met dit nummer gaven de heren een muzikaal geluid aan die protesten. Een klassieke Stones track! “PRODIGAL SON” is het enige nummer dat niet door Mick Jagger en Keith Richards geschreven is. De Amerikaanse blues zanger en gitarist Robert Wilkins schreef het en de Stones maken er een prachtige akoestische track van. “STRAY CAT BLUES” is een qua ritme iets afwijkend nummer, het hi-hat spel van Watts is prominent, Hopkins is in vorm op de piano en subtiel heeft de mellotron ook een rol op het nummer, dat blues met pop laat samensmelten. De zang van Jagger is het andere dat ook wat afwijkend is, het is een meer pratende manier van zingen dat hij in grote delen laat horen. Net iets meer dan twee minuten duurt “FACTORY GIRL”, akoestische gitaar, de fiddle, viool, mandoline en een percussie instrument geven het nummer een soort folky sfeer. Richards zingt het eerste deel van “SALT OF THE EARTH” lead, Jagger neemt het over en het nummer ontwikkelt zich tot een grootse track. Koorzang, geweldige melodielijn en gitaarspel, een fantastisch nummer.

“BEGGARS BANQUET” is één van de topalbums van de uit Londen afkomstige rockband. Met een perfecte afwisseling in tempo, stijl en sfeer weten ze de aandacht met gemak vast te houden. Het lijkt erop dat de heren dit jaar met een nieuw album gaan komen, vermoedelijk allemaal nieuwe songs. Tot die tijd heeft het oeuvre van de Rolling Stones genoeg schijfjes die je kunt draaien en deze hoort wat mij betreft bij de toppers uit dat enorme oeuvre!

Kalamitsi
Memory lane. Geen fan van Sympathy for the Devil Te veel oehoe oehoe. De rest zeker dik in orde.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:54 uur

geplaatst: vandaag om 20:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.