Arjen Anthony Lucassen - Lost in the New Real (2012)

Ik had het ook zo begrepen. Ik beschouw het ook maar zo. CD 2 is leuk om erbij te hebben. CD 1 is eigenlijk erg goed. Die verwijzingen naar Purple, Zeppelin en weet ik wat nog meer vind ik juist erg leuk gevonden. Prima cd van Arjen.

Heb deze lang links laten liggen, maar uiteindelijk blijkt het toch een stuk beter dan ik verwacht had op basis van wat promo's. Die tweede cd boeit niet echt heel erg, maar gelukkig kun je het ook gewoon alleen bij de eerste houden...

Moet ook eerlijk toegeven dat ik die tweede CD eigenlijk nooit luister... is ook maar een bonusschijfje, toch?

Toch wel wezenlijk anders dan Lucassens gebruikelijke output, met pop in plaats van metal, amper gitaarsolo's en slechts één leadzanger, dus geheel terecht dat dit niet als een Ayreon-album is uitgebracht. Zeker niet zonder z'n charmes, met al die stijlen die me vaak aan Pink Floyd doen denken en een enkele keer aan ELO (maar op Dr Slumber's eternity home en Where pigs fly ook aan de Waterboys) en af en toe grappige vondsten ("If you want to propagate / First prove you can educate / Parental Procreation Permit", de mooie pastiche van When I'm a hundred sixty-four, en de hilarische tekst van Where pigs fly). Ook qua zang valt dit me niet tegen, want de "serieuze" zangstem die Lucassen hier in plaats van zijn "hippie"-stem van Into the electric castle gebruikt vind ik zeer acceptabel, en Rutger Hauer voegt geweldig sfeervolle vignetjes toe, en dat het album als geheel weer perfect klinkt behoeft geen betoog.
        Alle lof dus voor de poging om weer eens iets anders te doen, maar wat dit album eigenlijk min of meer torpedeert is de afwezigheid van werkelijk goede liedjes. E-police is wel een mooi voorbeeld : een lekker geluid, goede ideeën, een aardige tekst en leuk gezongen, maar zonder sterke hooks of riffs, nergens echt pakkend en met een slot dat climactisch aanvoelt maar helaas nooit opzwepend wordt. Dat geldt voor wel meer nummers op dit album, en wanneer er op het slotnummer van de eerste CD eigenlijk ook steeds maar middelmatige melodietjes verschijnen gaan de tien minuten daarvan dan ineens wel héél lang duren.
        Lucassens vijf eigen composities op de tweede CD zitten ongeveer op het niveau van de eerste tien, maar de vijf covers voegen weinig tot niets toe aan de originelen, en die van The battle of Evermore slaagt er zelfs in om alle magie van de versie met Sandy Denny te elimineren. Het is natuurlijk ook bepaald niet het gemakkelijkste nummer om te coveren, maar dat is maar een héél beperkt excuus voor de zouteloosheid van deze bewerking. Gelukkig staat het ingeklemd tussen de sterke tekst van The social recluse en het geestige The space hotel, en dat zijn dan weer wèl aardige nummers. Al met al echter vind ik dit een vrij vlakke en teleurstellende plaat.