Tool - Ænima (1996)

Het nummer Aenema is inmiddels gekidnapt door een band genaamd Music Makers. Ze dreigen er nog meer te kidnappen. Ransom video.

dit album is uitmuntend

Dit album was een life changing experience voor me. In mijn studietijd in de nachtelijke uren totaal grijs gedraaid. Alle nummers kloppen van a tot z, muzikaal staat het als een huis en er zit ook nog eens een constante emotionele lading in. Briljant.

Deze band ook door mume leren kennen een aantal jaren geleden. In het begin begreep ik de hoge top 250 scoren van deze band niet. Nu weet ik wel beter.

Typisch een Tool-dingetje; Het duurt even maar dan heb je ook wat. Altijd meerdere luisterbeurten nodig gehad om een Tool-album echt te waarderen. Na verloop van maanden/jaren ben je eraan verslaafd. De basis staat altijd vrij snel. Dit zijn de minder moeilijke nummers. Deze komen na een aantal luisterbeurten al binnen. De ''mindere/rommelige'' nummers blijken achteraf vaak nog beter te zijn. Ik denk dat mijn favorieten ook iedere maand anders zijn.

De zang van Maynard is echt meesterlijk. Die uitbarstingen doet hij als geen ander. Dit voegt echt iets extra's toe. De drums zijn van buitencatagorie. Voor mij bestaat er geen betere drummer. Ik kijk regelmatig naar drumcover op youtoube. Geweldig! De bas en gitaar sluiten perfect aan bij de rest. Dit is een band die het van zijn geheel moet hebben. Een gitaarsolo hebben ze niet nodig. De climaxen worden vaak op een andere manier gefabriceerd. Denk aan een flinke drumpartij of een flinke gil.

Hoogtepunten van dit album zijn de eerste 15 nummers.

Ænima is een duidelijk tussenstation in de Tool-discografie. Dat klinkt misschien oneerbiedig naar deze plaat, maar laat ik daar een duidelijke redenatie bij geven. Tool profileert hier zich grotendeels vooral nog als alternatieve metalband met progressieve trekjes, net als op Undertow. De hoekige gitaarpartijen van Adam Jones hebben de voorgrond, ook Maynard is goed aanwezig en de ritmesectie is nog echt de ''ritmesectie''. Vooral op Stinkfist is dat heel goed te horen.

Aan de andere kant hoor je hier de transformatie naar de minimalistische, maar ook zeer rijke sound van Lateralus. Het moment dat Tool zich van zijn metalen collega's gaat onderscheiden en een uniek gezelschap wordt. Justin Chancellor neemt de voorgrond met zijn galmende en weidse baslijnen; een stijl die eerder typerend is voor post-punk en new wave, maar binnen een alternatieve metalcontext vrij atypisch is. Ook Danny Carey begint zijn percussieve spel te ontwikkelen, waarbij typerende rockritmes meer uitzondering dan regel zijn. Zijn drumsolo in Forty Six & 2 is ronduit meesterlijk. Maynard James Keenan zingt niet meer over de muziek heen, maar mengt zich in de bezwerende ritmes van de ritmesectie. Minder uitgesproken melodieën, meer subtiliteit. Adam Jones is niet meer de voorman met zijn gitaarpartijen, maar wordt de man van het accentueren van de ritmesectie en de zanglijnen met af en toe een krachtige riff om de boel volledig open te breken.

Deze typerende Tool-stijl komt in nummers als Forty Six & 2 en Jimmy al redelijk naar voren, maar het is in de laatste fase van de plaat (Pushit, Ænima en Third Eye) dat de transformatie helemaal compleet is. De titeltrack bevat in het midden een enorme onderhuidse spanning met een fenomenale uitbarsting aan het eind. Third Eye is niet echt een song, maar meer een trip. Dit gevoel krijg je steeds meer op Lateralus en 10,000 Days: minder echte songs, maar avonturen. Ænima is daar het hele mooie begin van.

Interessante kijk.

Dat was een lange quote voor zo'n korte reactie. Quote weggeknipt.

Voor mij de op 1 na mooiste plaat ooit (Disintegration van The Cure is ongeëvenaard). Emotioneel, donker, ontoegankelijk, met briljante drums.
Stinkfist is samen met Disorder van Joy Division het liedje dat me zo perfect, precies zo voel ik me, bizar. Ik zou het couplet van Stinkfist het liefste op mijn rug tatoeëren maar daar wordt mijn betere helft niet blij van, het beschrijft mijn persoonlijkheid tot op t bot.
Eulogy vind ik verslavend qua opbouw, 46 and 2 eindeloos en het orgasme voor mij is naast Third Eye Ænema het orgasme van de plaat. Wat een waanzinnig intens nummer met fenomenale drums.
Met de rare uitstapjes die het lekker ontoegankelijk houden blijft deze plaat me iedere week weer verrassen, verslavend, je blijft maar hunkeren naar nog een nummer.

Ik zou het iets lager doen.

Dit album paar weken geleden gekocht, cd format.
Nou ... wat een aankoop. Een meesterlijk album!!!

De singles zoals Stinkfist 46&2 enz kende ik al, maar wou toch graag eens een keer het hele album thuis op de stereo beluisteren. Wat een ervaring

Tof album waarin al meer en meer duidelijk wordt welke kant Tool op wil, muzikaal gezien. Gave recht door zee metalnummers afgewisseld door 6+ minuut durende meesterwerken zoals Pushit en Third Eye. Zo rauw en grittig, maar tegelijkertijd diep en donker. De sound die uiteindelijk geperfectioneerd wordt op Lateralus.

4,5 Echt, in principe is het 5 sterren waard. Maar die interludes spreken me niet altijd zo aan. Soms blijft het goed hangen en de andere keer breken ze de flow.

Mijn ‘love affair’ met Tool is behoorlijk aangewakkerd na het concert van afgelopen dinsdag, wat een plaat moet echt naar 5 sterren!

Qua stijl heel erg vergelijkbaar met The God Machine, dit is net iets minder.