Tool - Ænima (1996)

Hoe heet precies komt weet ik niet. Maar een album klinkt niet altijd zoals het klonk toen je het leerde kennen.
Vandaag hoorde ik dit album weer zoals ik het een kleine 25 jaar geleden ook hoorde.
Het vernuft, de gepolijste rauwheid, de uitstekende balans tussen de verschillende instrumenten. Alsof je 1996 weer kan ruiken.
Echt ouderwets genieten dus.

Een bijzondplaat die zich bij eens in de zoveel tijd voordoet alsof ik het voor het eerst hoor. De plaatsing van de vreemde interludes alleen al geeft een surrealistische ervaring. Vreselijk lachen ook nog steeds om de weirde Manback discussie een paar pagina's terug. Kom op, dat is toch in scène gezet? Anyway, het geeft lucht aan de uitgesponnen en beklemmende composities.

Deze plaat inmiddels een aantal weken geleden voor het eerst opgezet. Zelden greep een album mij de eerste luisterbeurt zoals deze dat deed. Dit kwam zo ontzettend intens voor mij binnen, wat een ongekende sfeer. Heb constant met een glimlach op m'n gezicht geluisterd en kon mijn lichaam geen seconde stil houden. De spanning, de diepe stem van Keenan en het heerlijke gitaarwerk. Komt weinig voor dat ik een album gelijk een 4,5 geef, maar deze plaat verdient niks minder. Damn Op de naar de rest van Tool!

Dan ben ik eens benieuwd wat je van Lateralus gaat vinden

Ja, ik ook. Het wordt uiteraard de eerstvolgende Tool-plaat, maar heb besloten deze nog wel een tijdje op me in te laten werken voordat ik naar de volgende ga. Zal tegen die tijd een berichtje doen bij Lateralus!

Voor mij hun beste, deze is het sterkst over de gehele linie.
4* met zicht op meer

Net voor de tweede keer beluisterd, beter dan ik herinner. Ga zeker vaker luisteren

Geweldig en baanbrekend album.

Trek er alleen een half punt vanaf vanwege de idiote en onnodige 'skits' die er op staan. Kan me nog wel herinneren dat er destijds wat kameraden deze allemaal lachuh en cool vonden maar het nu terugluisterend komt het nogal kinderachtig over. Als klap op de vuurpijl vind ik hooker with a penis ook een vervelend nummer.

Met 8 tracks was dit album eerder een 5+ geweest voor mij. Desnoods met wat rekken en strekken van die nummers was je ook wel op een uur gekomen.

Een baanbrekend album wist Tool uit te brengen in 1996. Wat belangrijk is of je als artiest zelf iets goed weet te maken waar je hart in ligt. En dat kan zeker van Tool gezegd worden. Bij Undertow kon nog gezegd worden dat het nog niet geheel eigen was, en wat meer meegaand met wat al gedaan werd. Hoewel je hier natuurlijk vrijwel niet aan ontkomt met een aantal decennia aan artiesten die voor je zijn geweest. Bij Ænima gaat dit niet op vind ik, de muziek is duidelijk herkenbaar als Tool, en hoor ik niet snel in andere bands terug - ze zullen er vast zijn maar die zijn mij tot dusver dan ontgaan. De interludes zijn lang niet allemaal even sterk, ik kan er de humor wel van inzien, het is ook iets dat bij de langer uitgesponnen structuur van Tool past. Op Lateralus vind ik ze wel beter passen bij het geheel dan hier het geval is. Het is in totaal nog net iets minder 1 vloeiend geheel als de opvolger daardoor - thank you captain hindsight? We worden ieder geval ook hier getrakteerd op uitstekende nummers gekenmerkt door meerde hoogtepunten - het einde van Pushit, Forty Six & 2 en de title track. Wat segmenten van de show van Bill Hicks komen in het laatste nummer ook nog voorbij, blijft schitterend.

1. Ænima
2. Undertow
3. Opiate

In 1993 werden we op de radio overvallen door het geweldige Sober van Tool. Nieuw, opwindend, donker, verwoestend. Hoewel ik de albums van de band nadien steeds aanschafte, bemerkte ik bij mezelf moeite om een heel album in eenmaal te beluisteren. Niet in de stemming? Te log of toch te zwaar? Geen idee eigenlijk, maar na het bijwonen van hun concert in Ziggo (zelden zoiets goeds gehoord) komen de albums van Tool stelselmatig voorbij en stijgt mijn waardering voor de band. Uniek geluid, tijdloos ook, maar misschien ben ik de afgelopen jaren veranderd, of mijn smaak natuurlijk.

Ooei, ik ben het niet meer eens met verleden ik.

Zo'n dag dat je met koptelefoon één van je alltime favoriete albums weer eens integraal luistert. Ik hou van dit album vanaf de eerste magische luisterbeurt in1996 en die liefde is nog even groot na ontelbare luisterbeurten. O vertroffen meesterwerk waar echt alles in zit wat mij betreft, muzikaliteit, virtuositeit, alle denkbare emoties, humor en.creativiteit.