Tool - Ænima (1996)

Het nummer Aenema is inmiddels gekidnapt door een band genaamd Music Makers. Ze dreigen er nog meer te kidnappen. Ransom video.

dit album is uitmuntend

Dit album was een life changing experience voor me. In mijn studietijd in de nachtelijke uren totaal grijs gedraaid. Alle nummers kloppen van a tot z, muzikaal staat het als een huis en er zit ook nog eens een constante emotionele lading in. Briljant.

Deze band ook door mume leren kennen een aantal jaren geleden. In het begin begreep ik de hoge top 250 scoren van deze band niet. Nu weet ik wel beter.

Typisch een Tool-dingetje; Het duurt even maar dan heb je ook wat. Altijd meerdere luisterbeurten nodig gehad om een Tool-album echt te waarderen. Na verloop van maanden/jaren ben je eraan verslaafd. De basis staat altijd vrij snel. Dit zijn de minder moeilijke nummers. Deze komen na een aantal luisterbeurten al binnen. De ''mindere/rommelige'' nummers blijken achteraf vaak nog beter te zijn. Ik denk dat mijn favorieten ook iedere maand anders zijn.

De zang van Maynard is echt meesterlijk. Die uitbarstingen doet hij als geen ander. Dit voegt echt iets extra's toe. De drums zijn van buitencatagorie. Voor mij bestaat er geen betere drummer. Ik kijk regelmatig naar drumcover op youtoube. Geweldig! De bas en gitaar sluiten perfect aan bij de rest. Dit is een band die het van zijn geheel moet hebben. Een gitaarsolo hebben ze niet nodig. De climaxen worden vaak op een andere manier gefabriceerd. Denk aan een flinke drumpartij of een flinke gil.

Hoogtepunten van dit album zijn de eerste 15 nummers.

Ænima is een duidelijk tussenstation in de Tool-discografie. Dat klinkt misschien oneerbiedig naar deze plaat, maar laat ik daar een duidelijke redenatie bij geven. Tool profileert hier zich grotendeels vooral nog als alternatieve metalband met progressieve trekjes, net als op Undertow. De hoekige gitaarpartijen van Adam Jones hebben de voorgrond, ook Maynard is goed aanwezig en de ritmesectie is nog echt de ''ritmesectie''. Vooral op Stinkfist is dat heel goed te horen.

Aan de andere kant hoor je hier de transformatie naar de minimalistische, maar ook zeer rijke sound van Lateralus. Het moment dat Tool zich van zijn metalen collega's gaat onderscheiden en een uniek gezelschap wordt. Justin Chancellor neemt de voorgrond met zijn galmende en weidse baslijnen; een stijl die eerder typerend is voor post-punk en new wave, maar binnen een alternatieve metalcontext vrij atypisch is. Ook Danny Carey begint zijn percussieve spel te ontwikkelen, waarbij typerende rockritmes meer uitzondering dan regel zijn. Zijn drumsolo in Forty Six & 2 is ronduit meesterlijk. Maynard James Keenan zingt niet meer over de muziek heen, maar mengt zich in de bezwerende ritmes van de ritmesectie. Minder uitgesproken melodieën, meer subtiliteit. Adam Jones is niet meer de voorman met zijn gitaarpartijen, maar wordt de man van het accentueren van de ritmesectie en de zanglijnen met af en toe een krachtige riff om de boel volledig open te breken.

Deze typerende Tool-stijl komt in nummers als Forty Six & 2 en Jimmy al redelijk naar voren, maar het is in de laatste fase van de plaat (Pushit, Ænima en Third Eye) dat de transformatie helemaal compleet is. De titeltrack bevat in het midden een enorme onderhuidse spanning met een fenomenale uitbarsting aan het eind. Third Eye is niet echt een song, maar meer een trip. Dit gevoel krijg je steeds meer op Lateralus en 10,000 Days: minder echte songs, maar avonturen. Ænima is daar het hele mooie begin van.

Interessante kijk.

Dat was een lange quote voor zo'n korte reactie. Quote weggeknipt.

Voor mij de op 1 na mooiste plaat ooit (Disintegration van The Cure is ongeëvenaard). Emotioneel, donker, ontoegankelijk, met briljante drums.
Stinkfist is samen met Disorder van Joy Division het liedje dat me zo perfect, precies zo voel ik me, bizar. Ik zou het couplet van Stinkfist het liefste op mijn rug tatoeëren maar daar wordt mijn betere helft niet blij van, het beschrijft mijn persoonlijkheid tot op t bot.
Eulogy vind ik verslavend qua opbouw, 46 and 2 eindeloos en het orgasme voor mij is naast Third Eye Ænema het orgasme van de plaat. Wat een waanzinnig intens nummer met fenomenale drums.
Met de rare uitstapjes die het lekker ontoegankelijk houden blijft deze plaat me iedere week weer verrassen, verslavend, je blijft maar hunkeren naar nog een nummer.

Ik zou het iets lager doen.

Dit album paar weken geleden gekocht, cd format.
Nou ... wat een aankoop. Een meesterlijk album!!!

De singles zoals Stinkfist 46&2 enz kende ik al, maar wou toch graag eens een keer het hele album thuis op de stereo beluisteren. Wat een ervaring

Tof album waarin al meer en meer duidelijk wordt welke kant Tool op wil, muzikaal gezien. Gave recht door zee metalnummers afgewisseld door 6+ minuut durende meesterwerken zoals Pushit en Third Eye. Zo rauw en grittig, maar tegelijkertijd diep en donker. De sound die uiteindelijk geperfectioneerd wordt op Lateralus.

4,5 Echt, in principe is het 5 sterren waard. Maar die interludes spreken me niet altijd zo aan. Soms blijft het goed hangen en de andere keer breken ze de flow.

Mijn ‘love affair’ met Tool is behoorlijk aangewakkerd na het concert van afgelopen dinsdag, wat een plaat moet echt naar 5 sterren!

Qua stijl heel erg vergelijkbaar met The God Machine, dit is net iets minder.

Na het fantastische concert in Ziggo Dome in juni gaat het nieuwe album er dan toch komen: Fear Inoculum op 30 augustus. Nu nog even genieten van Undertow, Lateralus, 10.000 Days en dit geweldige Ænima die vanaf vandaag streaming zijn te beluisteren.

Ik denk eigenlijk niet dat er ooit nog zo'n geniale plaat gemaakt gaat worden. De combinatie van rauwheid en emotie is uniek.

Berichten verplaatst naar Tool

Steengoed album, bijna zonder zwakke momenten. Ik sluit niet uit dat het laatste halfje er nog wel bij komt.
Pushit, Aenema en THird Eye zijn mijn favorieten. De kortere nummers zijn mijn minst favoriete nummers.

Is iemand het volgende ook opgevallen bij de stemmen? :
Useful Idiot (8 stemmen)
Intermission (8 stemmen)
(-) Ions (5 stemmen)
Cesaro Summability (4 stemmen)
Message to Harry Manback (3 stemmen)

WTF? Dus er zijn mensen die 4 minuten ruis beter vinden dan 1 van de vele briljante echte liedjes op deze plaat?

De ruis op Useful Idiot is prachtig en zeer betekenisvol. Je hoort de fascisten al marcherend naderen, of is het gewoon een naald die in een plaat blijft vastzitten?

Intermission - een kinderlijk riedeltje - is de inleiding van Jimmy. Zelfde noten, andere instrumenten, en het klinkt opeens bloedserieus en onheilspellend.

En die duivelse baby en geruis daarna op Cesaro Summability zijn de voorbode van een prachtige geostorm op Aenema.

Pure kunst. Snap dat dan.

Tja soms is het ook zo erg dat je dan maar met ruis beter af bent

1 keer Jimmy keihard draaien en je kan er weer even tegen. Wat een song. Ik ga naar 4,5* omdat ik met de release van het tamme Fear Inoculum pas besef hoe goed deze is. Laat het commentaar maar komen?

Fear Inoculum is een goede plaat, maar zeker niet van Tool-niveau. Aenima is het absolute meesterwerk van Tool en de beste plaat ooit gemaakt, naar mijn mening dan he ?. Ik kan me ook niet voorstellen dat er ooit een betere plaat gemaakt zal worden. Ik hoop het overigens wel. Misschien haalt Tool nog ergens eens de inspiratie vandaan of knalt de Deftones eens alle genialiteit die ze hebben op 1 plaat.

Maar nog even over deze plaat. Aenima is hard, zacht, gemeen, intens, boos en ook berustend. Ik mis vooral de boosheid van Maynard in de nieuwe plaat. Met andere woorden ik word oud en vroeger was alles beter ??

Dat is wel grappig. Ik wordt ook ouder en heb eigenlijk steeds minder met dat 'boze' gedoe en kan daardoor de benadering op Fear Inoculum veel meer waarderen.
Natuurlijk blijft Aenima een geweldig album.

Een album dat bij vlagen echt heel goed is en floreert in zijn gitzwarte stijl. De drums zijn goed en de riffs nodigen al snel uit tot meeknikken. Maynard is een goede zanger, maar naar mijn idee heeft hij wel zijn woede en frustraties nodig om echt goed te zijn. Dat bespeur ik op Aenima wel genoeg overigens. Het is wel lastig om er diep op in te gaan na die ene luisterbeurt, want dit album heeft wel echt meerdere luisterbeurten nodig. Verder zijn de vele intermezzo's wel echt jammer. Haalt de vaart uit de plaat en maakt 'm onnodig lang. Vooral daarom sta ik niet achter het hoge gemiddelde. Dat Tool een klasbak is, onderstreep ik wel. Eenmaal op dreef is de band echt goed.

Tussenstand:
1. Opiate
2. Aenima
3. Undertow

Ik moest het album nog een keer doen na een pauze van een half uur, want ik had het idee dat dit kwartje nog wel ging vallen bij een herbeluistering. Het antwoord hierop is ja en nee. Ja, het kwartje valt wel, maar nee, een hogere score heeft het niet opgeleverd (wel een hogere plaats in de ranglijst tot nu toe).

De aantrekkingskracht van Ænima is helemaal duidelijk. Maynard's rauwe emotie en vooral het spectaculaire drumwerk van Carey zorgen voor weergaloze momenten en tracks als Stinkfist, Forty Six & 2, (ben ik de enige die het idee heeft dat Dream Theater het intro hiervan verwerkt heeft in Home?) Pushit en de titeltrack zijn absoluut prachtig. De tussenstukjes/instrumentaaltjes halen me echter uit de prachtige flow die men wel heeft met de 'echte' tracks. En ik kick juist zo op die flow en hoor ware grootsheid als het lekker loopt, daarom mocht het album best korter. Tevens mis ik bij vlagen iets meer melodielijnen vanuit de gitaar, omdat het nu vooral bij sterke riffs blijft. Een ijzersterk totaalplaatje, maar het mocht van mij net nog een tandje meer.

Tussenstand:
1. Ænima
2. Undertow
2. Opiate

Dit album had ik destijds uit de bibliotheek van Brunssum geleend (inmiddels opgeheven, zoals vele uitleen) en van deze CD kon ik aanvankelijk alleen het openingsnummer waarderen (is bescheiden hit geweest) , waardoor het album in de vele jaren daarna min of meer ''verborgen'' bestaan voor mij is gaan lijden, maar niet vergeten en bleef toch min of meer de telkens aandacht trekken. Vandaar dat ik dacht laat ik eens wat vergeten jaren 80 en 90 metal die ik ooit op cassette heb gehad via Youtube en Muziekweb eens terug luisteren en kwam ik dit album weer na al die jaren weer voorbij en na slechts een volledige luisterbeurt besef ik pas wat ik in 1996 gemist had.

Dankzij muziekweb en youtube ben ik oude vergeten metal juweeltjes aan het herontdekken en daar valt dit ook onder.

Score 4,5

Tja, ik pak 'm niet; ik pak het niet. Het kan mij niet grijpen, deze Tool-plaat die toch wel vaak als hun oeuvre hoogtepunt wordt vermeld. Ik had iets magisch verwacht, iets ongrijpbaars, maar heb de sleutel naar ontdekking niet kunnen vinden. Apart blijft dat toch, kan vaak meegaan met de 'grote gemene deler', maar soms toch niet. Blijft het ongrijpbare van de muziek. Afijn, echt geen slechte plaat, prima te beluisteren, maar blijft voor mij nog even een mysterie. Wie weet, zie ik ooit het licht.

Tja, lastig.
Dit album pakt me minder dan Lateralus en hun latere werk.
Waar ik van het meesterwerk Lateralus juist helemaal opleef en ik energie krijg van de muziek, maakt dit album me zwaarmoedig.
Ik kan er niet omheen dat Aenima ongekend knap in elkaar zit, maar de uiterst donkere en bozige sfeer doet me hier niet echt een plezier.

Hebben ze dus dit jaar gedaan de Deftones

Ohms is een meesterwerk.

Tool - Ænima

Een ietwat wisselvallig album van Tool. Aan de ene kant staan er hele sterke nummers op als Stinkfist, Eulogy, Forty Six & 2 en de titeltrack. Aan de andere kant staan er heel veel korte stukjes tussen die me niks doen, maar ook een nummer als Third Eye vind ik, afgezien van een paar leuke stukjes, wel heel experimenteel.
Er worden zoveel verschillende trucjes gebruikt, en de ene keer werkt het beter dan de andere. Vind het hierdoor ook heel lastig om dit album op waarde te schatten. Het helpt ook niet echt dat Tool op ieder album per se een album vol wil proppen met minstens 75 minuten...
De opvolger vind ik dan juist weer heel sterk, meer samenhang van nummers, meer échte nummers en geen korte stukjes tussendoor. Dit zal wel gewoon minder mijn ding zijn.
Ze hebben in ieder geval hun eigen stijl, dat kan ik zeker waarderen. Maar ik kom voor nu niet hoger dan een kleine 3,5*, puur op basis van de sterke nummers.

3,5*

Hoe heet precies komt weet ik niet. Maar een album klinkt niet altijd zoals het klonk toen je het leerde kennen.
Vandaag hoorde ik dit album weer zoals ik het een kleine 25 jaar geleden ook hoorde.
Het vernuft, de gepolijste rauwheid, de uitstekende balans tussen de verschillende instrumenten. Alsof je 1996 weer kan ruiken.
Echt ouderwets genieten dus.