Prefab Sprout - From Langley Park to Memphis (1988)

Opvolger van het schitterende Steve Mc Queen en haast zo scherp ook nog...

The King of Rock & Roll, Hey Manhattan, I Remember That en die song over Bruce Springsteen "Cars & Girls" zijn de nummers die er voor mij uitspringen.

Toch geen 4 want iets zwakker dan vorig album.
3.5 lijkt me een eerlijk oordeel.

'The king of rock 'n' roll', 'Cars and girls', 'I remember that', 'Knock on wood' en 'The golden calf'' hebben bij mij regelmatig op repeat gestaan. Pete Townshend van The Who speelt akoestische gitaar op 'Hey Manhattan!', terwijl je hem eerder elektrisch op de rock-gerichter nummers zou verwachten.

FROM LANGLEY PARK TO MEMPHIS
is Prefab Sprouts trip door de Amerikaanse muziekgeschiedenis.
Het zou hen met The King of Rock 'n' Roll ook een UK hit opleveren.

Ik heb dit album leren kennen na de Best Of.
En vermits daar al vier goudklompjes op stonden,
heeft het een tijdje geduurd voor ik toehapte.


The King of Rock 'n' Roll is de meest gedraaide Sprout singel.
Ik ben de hippe, hete hond en zijn fraaie kikkersprongen daardoor een beetje beu.

Cars and Girls is eveneens radiopop van het zuiverste water.
Born in the USA van the Boss wordt hier discreet op de korrel genomen.

I Remember That is weer hemelse smooth jazz. En opnieuw
is het fascinerend om te horen hoe sterk de vocale arrangementen zijn.

Enchanted vind ik niet zo'n bijzondere albumtrack.
Het nummer mist wat body om blijvende indruk te maken.

Nightingales klinkt inderdaad als een nachtelijke ballade.
Maar dan begeven de Sprouts zich op glad ijs: gaapverwekkend ...

Hey Manhattan is gelukkig weer een prachtsong.
Had van Frank Sinatra kunnen zijn, maar lekker niet dus.

Knock on Wood kondigt titelgewijs een soul nummer aan.
Het blijkt echter een uitdagend gearrangeerd experiment te zijn.

The Golden Calf was de vierde singel van dit succesvolle album.
De groep klinkt hier mainstreamer en stoerder dan ooit, maar best ok.

Nancy is een tedere dagdroom over het meisje van kantoor.
Ik vind de tekst en de muziek naar Sprout maatstaven behoorlijk oppervlakkig.

The Venus of the Soup Kitchen heeft alleszins een intrigerende titel.
Bevestigt het vermoeden dat Paddy McAlloon veel naar musicals luistert.


From Langley Park to Memphis is een plaat
met voldoende ups, maar toch ook een dosis middelmaat.
Van downs kan je in Sprout termen moeilijk spreken,
maar ik moest hier en daar wel een geeuw onderdrukken.

Soms kan ik echt de raarste platen in de herkansing gooien.

Ik was er naar twee luisterbeurten een jaar terug toch wel uit dat dit mijn ding niet is. Medisch Centrum West-rock was de term die in me opkwam, hapklare brokken van gedateerde fletsheid, die vroeger weliswaar een deel van de massa kon vermaken, maar nu geen enkele urgentie heeft om nog door iemand opgepikt te worden. Het nummer Nightingales is daar inderdaad wel het ernstigste voorbeeld van.

En toch ben ik nu iets te vernietigend, want als band die gewoon goede popmuziek wilde maken slaat Prefab Sprout hier helemaal geen slecht figuur. Twee sterren en een beetje.

Toen hij uitkwam was dit voor mij de perfecte popplaat. Maar ruim twintig jaar later vind ik hem ineens wat gedateerd, met die klinische, galmende jaren 80-productie.
Toch niet zo tijdloos als ik destijds had gedacht. Ik was er van overtuigd dat deze plaat de tand des tijds zeker zou doorstaan, maar ik moet zeggen dat ik nu veel liever luister naar het jaren 80-werk van onder anderen Prince, U2 en R.E.M. Ook al zijn die artiesten niet echt met Prefab Sprout te vergelijken.

In het kader van een grote voorjaarsschoonmaak,ook maar eens wat cd rekken "uitgemest"(wat koopt een mens een troep,zeg!).Deze kwam ik dus ook nog tegen.Niet al te vaak beluisterd en nu ,na ik hem wederom weer een kans heb gegeven,weet ik ook waarom.Ik was te verknocht aan Steve Mc Queen en daar hoor ik hier toch weinig van terug.Op zich zijn het geen slechte composities,maar op 1 of andere manier missen ze de "urgentie" die Steve Mc Queen wel uitstraalde.De prima single The King of Rock 'N' Roll en Cars and Girls doen de balans naar voldoende uitslaan,voor de rest gleed het allemaal tamelijk anoniem aan me voorbij en dat is jammer.

Ze hadden net zoals bij Rod Stewart hier een plaatkant met de rocksongs en de andere kant met de slaapverwekkende songs kunnen maken, dus Knock on Wood nog bij de vlottere songs indelen.
In rocksongs is Paddy vaak nogal komisch bezig en in de zoete ballads soms (voor mijn oren) te zoet. De produktie is weer typisch Thomas Dolby (+ anderen), maar hier nog meer overgeproduceerd. Bij Thomas eigen werkjes kan ik soms ook niet stil blijven zitten.
Steve McQueen blijft toch voor mij eeuwig het beste PS-album, daarna Jordan: The Comeback en dan deze.

Tja, ik sluit me bij de meeste meningen hier aan: wanneer het mooi is is het ook meteen heerlijk, maar er zitten toch ook wel veel mindere momenten op. Vijf uitstekende (The king of rock and roll, Cars and girls, I remember that, Hey Manhattan! en The golden calf) en vijf minder gelukte nummers, maar vanwege de sympathieke uitstraling van Paddy McAloons melancholische knipoog en de behoorlijk hoge draaibaarheidsfactor kom ik al met al toch op een redelijke score uit. The golden calf is onweerstaanbaar; volgens Dazzler hierboven klinkt McAloon hier "stoerder dan ooit, maar best ok", en ik zou het niet beter kunnen omschrijven – zelfs al die echo op zijn zo laag mogelijk gehouden stem klinkt aandoenlijk.
 

Als soort van bitchy sneer of hoe ik het ook moet opvatten aan het adres van Bruce vind ik het iets minder, maar verder moet ik zeggen dat Cars and Girls toch wel een erg lekker nummer is.

Sowieso wel een interessante groep dit.

En een intrigerende man die Paddy.

Hij heeft die bepaalde sexy lush smoothness in zijn stem die ik zowel bewonder als ambieer.

Ja, het is natuurlijk onzin dat Springsteen alleen maar over auto's en meisjes zou zingen, dat was ook in 1988 al zo. Dat "some things hurt more, much more than cars and girls" wist Springsteen ook wel. Had McAloon zijn tongue in zijn cheek toen hij dit schreef?
 

Ik zou bijna denken aan een soort bitchy jaloezie. Wat nergens voor nodig is. Man z'n output mag er zeker zijn, misschien is ie daar zelf niet zo zeker van.

En Bruce natuurlijk wel.

Verder vind ik om te beginnen 'Brucie' ook vrij denigrerend overkomen.

Maar wel een erg strak nummer dus, en lush gezongen.

YouTube - Prefab Sprout: Cars and Girls at the Fleadh

Lekker is ook deze live versie.

En een kinky transformatie.

Waardige opvolger van Steve McQueen, fijne nummers en wederom prachtig gezongen door Paddy.
Enkel de afsluiter vind ik een draak.
The King Of Rock "n" Roll en Cars & Girls zijn radiovriendelijke nummers, met The Golden Calf probeert de band enigszins te rocken!
Toch blijft de voorganger van dit album hun magnum opus.

Heerlijk album. Vandaag de lp maar weer eens uit de kast getrokken. Met het zonnetje buiten extra genieten (ook al moeten we vandaag verplicht binnen blijven zitten).

Goed initiatief Eric, geloof dat ik deze plaat ook maar eens ga beluisteren in mijn zonnige achtertuin

Was deze niet geproduceerd door Thomas Dolby??

Klopt, Neal Peart, net als de vorige Steve McQueen / Two wheels good.

Edit: op de Engelse wiki-pagina zie ik dat hij alleen tracks 1, 3, 7 en 10 heeft geproduceerd.

thanks. Jammer dat het (te) stil is rond zijn persoontje.

Wellicht na Steve McQueen hun 2e plaat. Commercieel gezien op hun top maar uitermate verantwoorde commercie. Hit The King of R'n R, maar ook Cars and Girls, verwijzende naar The Boss, zingende over Cars en ja, Girls. Ofschoon de beste man tuurlijk wel wat verder gaat dan oppervlakkig geneuzel over die auto's en meisjes. Maar schitterend nummer verder. Ook hier weer elk nummer zn charne en sfeer. Zo rockt The Golden Calf lekker stevig weg. En met Hey Manhattan zie je NYC zi voor je, met of zonder Sinatra. Dijk van een plaat, ietsje minder dan de voorganger. Nog imme4 een zeer hoog niveau.

Onderschat album van ze! Denk mijn nr. 3 van ze.

Ik vind Steve, Jordan en Crimson nog net wat sterker, maar 4e of 5e is hij zeker. Fijn album.

Heerlijke flow heeft deze sowieso...

Ja topsingles ook zeker, maar die laatste paar nummers hadden beter gekund.

Ik zet mijn Prefab Sprout tour-de-force nog even door dit weekend. Dit album is nu aan de beurt, al een tijdje niet meer gedraaid maar man wat blijft dit lekker. Bij het begin van Cars & Girls staat alles hier weer even op scherp. Wat een lekker nummer blijft dat toch met mooi strak drumwerk van Neil Conti. Dit is de perfecte popsong en zou ook nu nog veel meer gedraaid moeten worden. Geldt ook voor de rest van de plaat. Het zit perfect in elkaar allemaal, tot in de puntjes verzorgd, zonder overgeproduceerd te klinken. Het is ook bizar hoe goed een nummer als Enchanted in elkaar zit en opgenomen is, echt heel knap gedaan (studiotechnisch gezien) en zeker voor die tijd, ver voor ProTools en computers. En het is verder helemaal waar, ze zingen het zelf: "Nothing sounds as good as... I remember that..."

Ik kocht dit album bij verschijnen, net zoals Swoon en Steve Mqueen.
Zeer hoge verwachtingen want die eerste twee LP s vond ik van het allerbeste wat ik in huis had.
Eerst ontgoocheling. Dan geduld. Ik herinner me dat ik me afvroeg of deze plaat zou uit groeien tot een meesterwerkjes zoals bij Swoon het geval was.
De eerste 2 nummers groeiden, I remember that vond ik al van bij het begin mooi. De rest jammer genoeg niet. Ik heb zonet de LP nog eens op de draaitafel gelegd (34 jaar later ) en merk dat ik de B-kant zelfs amper gedraaid heb.
En terecht vind ik. Wat een stijl verandering. Zwakke songs. Mijn ontgoocheling destijds was logisch.
Ik kocht daarna nog Protest Songs, die ik vandaag ook een nieuwe kans geef maar de verwachting is laag (hoewel ik het gevoel heb dat ik die toen wel weer wat beter vond).
Op CD heb ik verder nog Jordan, die vond ik dan weer best te pruimen (doch ook daar overheerste dat Disney gevoel dat plots was opgedoken vanaf deze plaat.)
Enfin, het verging Prefab (en Paddy) een beetje zoals in mijn en vele andere levens. Hoge verwachtingen, even knetteren en dan gewoon uitdoven en wat gezapig verder smeulen.

Niet zo briljant als Steve McQueen, maar wel bijna.