Fiona Apple - The Idler Wheel Is Wiser Than the Driver of the Screw, and Whipping Cords Will Serve You More Than Ropes Will Ever Do (2012)

Deze zin is in principe niet helemaal verkeerd, maar lees 'm nog eens rustig over.

Het blijft een eigenzinnige tante, die helemaal haar eigen gang gaat en dat ook nog eens weet te vertalen in pakkende albums en songs. Het wordt wat ritmischer allemaal en daarmee is in retrospectief eigenlijk de toon voor 'Fetch The Bolt Cutters' al gezet. Ook album vier blijft een meer dan boeiende luistertrip.

Nogal zwaarmoedige emo-muziek van Fiona Apple. De muziek is even wennen, maar het is zeker niet slecht. Mooie kunstzinnige liedjes, al klinken ze voor mij toch wat afstandelijk. Denk niet dat ik me meteen zou amuseren met een live optreden van haar. Maar haar album is wel consequent en sommige nummers zijn best goed uitgewerkt. Je moet er wat voor zijn natuurlijk.

Precies mijn idee, scheelt me typwerk
Thanks

Het heeft veel te lang geduurd, maar ik ben eindelijk helemaal overtuigd geraakt van de genialiteit van deze plaat. Het is een mooie overgang naar het gedeconstrueerde geluid dat Apple laat horen op Fetch the Bolt Cutters - en soms is het zelfs nog minimaler, zoals in de fenomenale afsluiter. Toch speelt haar geweldige pianowerk hier nog een rol die groot genoeg is om haar zeldzame melodieuze talent te laten zien, zoals in de dissonante wals Jonathan en het al weken door m'n hoofd spokende Werewolf. Ook Apples kenmerkende venijn is volop aanwezig. Ik heb bijna medelijden met haar ex op de manier waarop die hier gefileerd wordt. Naarmate het album vordert doet het me wel het enige minpunt ervan realiseren, namelijk dat er tekstueel net wat weinig variatie is wat betreft de wrok die Fiona voelt: zo rond het muzikaal weliswaar fijne Regret begin ik me af te vragen of ze nog andere onderwerpen heeft om over te zingen. Toch is dat het enige punt waarop deze plaat onderdoet voor haar andere werk en durf ik verder wel te stellen dat dit misschien wel haar allerbeste album is.

Bij mij doet zich de omgekeerde beweging voor.

Waar ik eerst helemaal overstag ging, wordt deze bij elke beluistering minder. Voornaamste redenen zijn de geforceerde woede in haar stem, die soms onoprecht overkomt; en de teksten, die wel heel erg "me, myself and I" zijn. En dat komt helaas minder goed binnen bij mij dan het ooit deed.

Jonathan blijft wel een goed nummer.

Intrigerend album. Als ik dit draai gaat Frau Twinpeaks even een blokje van 40 minuten met de hond. Het is ook niet voor iedereen weggelegd. Vrienden van mij trekken dit ook niet en vinden haar een aansteller . Ik kan de schoonheid er wel in horen , maar na 40 minuutjes ben ik ook wel klaar ermee. Apple dwingt je goed te luisteren in ogenschijnlijk simpele songstructuren , maar er zit een diepere laag achter. Nogmaals intrigerend, maar het vergt wel enige inzet om dit op waarde te schatten. 4 sterren evengoed , want het trekt wel.