Renaissance - Scheherazade and Other Stories (1975)

Klopt, er zijn weinig archetypischer symfonische rockbands dan Renaissance. Maar volgens de professoren van Fedde valt Renaissance dan ook onder de symfo.

onder de aanname dat Fedde het (ook) over Progarchives heeft

Ja, en favoriete bandjes van mij zijn eclectische prog (BJH) of crossoverprog (Saga).

Really?!?

Is 'symfo' nou ook weer iets anders dan 'symfonische rock'? Ik dacht dat er een onderscheid bestaat tussen neoprog en symfoprog en dat hem dat vooral in de tijd van makelij zit.

In de metal is volgens mij Dream Theater duidelijk geen symfonische metal en Nightwish duidelijk geen progmetal.

Ik leerde vroeger uit de Oor Pop-encylopedie dat de muziek van King Crimson, Moody Blues tot/met Camel, Marillion, Rush en It Bites allemaal symfonische rock heette.

Ze stelden dat bandjes aan het eind van de jaren 60 gingen experimenteren met elementen uit de klassieke muziek. Ze noemden dan bands als The Nice als eerste bandje die dat deed.

Etc. etc.

Toen waren we in het midden van de jaren negentig, en werd de term progressieve rock gebruikt voor al die bandjes. Progressieve metal was dan weer voorbehouden aan de metalbands.

Binnen de progressieve rock zijn nu zo enorm veel vertakkingen aan te wijzen, dat ik het zelf persoonlijk niet leuk meer vind. Ik doe er ook niet aan mee.

Binnen de metal, is de progressieve metal wel een vreemd kindje, want eigenlijk zijn veel progmetal bands ook een thrashband, of deathmetalband, of doommetalband of heavy metal of powermetal band.

Soms weet ik het echt allemaal niet meer. Want als Pain of Salvation zowel als Symphony X als Queensrÿche progmetal is, maar toch een wereld van verschil zijn, kan ik er niet mee uit de voeten.

Symfonische metal kende ik als term niet eens, moet je nagaan....

Het probleem is dat er een spraakverwarring ergens in de jaren 90 is ontstaan in Nederland over de kreten Symfo en Progressieve Rock. Progressieve Rock is een paraplu-term die ergens in de jaren 70 is opgeworpen waaronder een hele groep bands vielen. Dat liep van Yes, Genesis, King Crimson naar bands als Soft Machine, Henry Cow en Univers Zero. En dat is muzikaal gezien een heel breed spectrum. In Nederland werd dat allemaal symfonische rock genoemd, wat ook deels komt omdat de meer moeilijkere bands in de progressieve rock hier avant-garde werden genoemd of zelfs helemaal niet doordrongen hier (wat ik me zo kan voorstellen van Univers Zero).

Die term symfo is daar dan weer een verbastering van, maar buiten Nederland en dan met name in de UK en de US bleef de term progressieve rock gewoon in zwang. Om er een beetje een overzicht in te houden werd dat weer onderverdeeld in subcategorieën waarvan er eentje Symfonische Rock was. Dat is een stijl die zich bezighoud met het vertalen van klassieke structuren naar een rocksetting. Soms gaat door het letterlijk omzetten naar rock (ELP) maar soms ook puur op basis van het gebruiken van blauwdrukken (Yes deed dat op Close To The Edge, Renaissance op dit album met Song Of Scheherazade) en soms puur op basis van klank. Een band als Univers Zero baseerde zich wel op klassieke muziek maar koos niet voor het grote orkestrepertoire als invloed maar meer de kamermuziek van componisten als Stravinsky en Bartok. Dat kun je dan ook niet echt symfonische rock noemen, maar is wel degelijk progressieve rock.

Maar het grootste en uiteindelijk meest lastige is dat het woord progressieve rock iets impliceert wat het anno 2013 niet meer kan waar maken: progressie. Ja, die was er eind jaren 60 begin jaren 70 maar anno nu kunnen we van The Flower Kings of van Transatlantic of van Big Big Train of van Steve Wilson of van Porcupine Tree niet meer echt zeggen dat ze progressief (= vooruitstrevend) zijn. Velen baseren zich op hetgeen al is gedaan in de jaren 70. Het zit hem nu nog in de manier waar op, de kwaliteit van het songmateriaal en het vakmanschap dat ze zich nog van hun voorbeelden kunnen onderscheiden.

En daarom neig ik nu meer en meer er naar om de term "art-rock" te gebruiken. Rock als kunstvorm met een hoge mate van muzikaal vakmanschap op alle vlakken waarin men zich niet schaamt om dat ook ten toon te spreiden.

Ik heb het niet eerder zo goed uitgelegd zien worden.

Netjes gedaan!

Zeker en het ligt blijkbaar niet aan mij dat ik het niet snap.

Ik blijf denk ik maar af van de term symfonische rock. Er zijn andere bands die onder de artrock vallen volgens mij, was dat niet een vertakking van indie?

Daar ben ik het niet zo mee eens. Bij prog ligt de nadruk wat mij betreft in eerste instantie op het muzikale niveau. Camel zou een beetje raar staan naast The Velvet Underground en Brian Eno.

Beetje laat, maar eindelijk je spoiler ontdekt, Casartelli. Inderdaad hanteert ook Progarchives nog het bredere begrip. ChrisX (hij is de professor hier) legt ons uitstekend uit hoe de spraakverwarring is ontstaan. Prog was ooit progressief = vooruitstrevend, aangezien veel bands al 20 jaar of langer stilstaan is dat natuurlijk geen bruikbare term meer.
Om even terug te komen op Renaissance; het symfonische is hier duidelijk aanwezig, namelijk de invloed van de klassieke muziek, met ook vaak klassieke thema's als mythes en sprookjes. Ik zou zeggen: weg met de subgenres. Bands hebben als het goed is een eigen geluid. Zij die zich niet kunnen onderscheiden maar alleen een subgenre aanhangen, daar hebben we weinig behoefte aan. Leve de mix!

Het is jammer dat het titelstuk, wat vermoedelijk toch het pièce de résistance had moeten zijn, zo wijdlopig is, het maakt dat ik de A-kant verre prefereer boven de ommezijde. A trip to the fair weet over de volle tien minuten te boeien, The vultures fly high is een luchtig intermezzo met een mooie zanglijn en Ocean gypsy vind ik een van de grootste vocale prestaties van Haslam (daar kan Candice Night nog een puntje aan zuigen).

Samen met A Song for all Seasons het hoogtepunt in de toch niet misselijke output van Renaissance

Terwijl ik dan dat wijdlopige van het titelstuk weer zo kan waarderen. Wat mij betreft echt één van de hoogtepunten uit de symfonische rock. Kant A is absoluut heerlijk, maar ik kijk altijd weer uit naar het moment waarop de haast oosterse orkestrale klanken van nummer 4 beginnen.

Ik ben het hier eens met Brunniepoo. Ik heb zelf niet echt iets tegen de wijdlopigheid van de epic. Vergeleken met de magistrale A-kant van deze Lp weet de compositie echter niet te imponeren. Dat is spijtig, aangezien " a trip to the fair en Ocean Gypsy behoren tot het allerbeste wat symfo te bieden heeft. Naast de stem van Annie Haslam, moet overigens toch ook zeker het geweldige pianospel op het openingsnummer geroemd worden.

Wat een schitterend album. Soms moet ik glimlachen om de muziek, soms krijg ik kippenvel van het pianospel en de stem van Annie Haslam. Sprookjesachtige muziek met violen, fluiten en weet ik wat voor instrumenten. Ik was al een tijdje geïnteresseerd in dit album (vanwege de omschrijving "muziek uit de sprookjes van Duizend-en-een-nacht") en afgelopen vrijdag vond ik dit album dan eindelijk bij een platenzaak in Leeuwarden. Ik vond één luisterbeurt wat weinig voor het toekennen van 5 sterren, maar na meerdere luisterbeurten durf ik het wel aan om dit album te belonen met het maximaal aantal sterren. Prachtig!

Heerlijk album.
Een mooie trip over de kermis voor mij.
Schitterend!

Symfonische rock in de klassieke zin van het woord. Het titelnummer en slotnummer is niets minder dan briljant. Inmiddels uitgegroeid tot een van mijn favoriete prognummers aller tijden.

Magnifiek album. Het titelnummer is een feest van ruim 24 minuten nadat de eerste 3 nummers je al in een euforische stemming hebben gebracht. Muziek die ik al ruim 40 jaar regelmatig draai en nooit gaat vervelen.
Terecht in de jaarlijst 1975 van OOR. Alleen op een veel te lage plek (38).

Prachtige plaat die nét niet bij de beste platen van de band hoort, omdat Song for All Seasons en Ashes are Burning dat al zijn.

Trip to the Fair is trouwens de mooiste song hier. Helaas schiet het epische titelstuk nét even te kort.
Maar met een 4,5* en een gemiddelde van 4,12* heeft de band een meer dan goede plaat afgeleverd.

Prachtige plaat van Renaissance wat me qua sfeer en muziek sterk doet denken aan Mandalaband - The Eye of Wendor (sterke aanrader wat mij betreft). Dit is de 2e die ik heb aangeschaft na A song for all Seasons. en hoewel Seasons fantastische nummers heeft vind ik deze wat evenwichtiger. Hoogtepunt vind ik het 1e nummer maar, hoewel een wat hak op de tak nummer, is Song of Scheherazade ook prachtig. Ik geef deze 5 sterren.

De twee voorgangers waren al fraai, maar dit album wordt dor velen als meesterwerk betiteld. Ik denk dat dit terecht is, omdat Trip to the Fair en het titelnummer extra klasse bezitten.

Ik heb een zwak voor die bands met zo'n middeleeuwse vibe en dan is dit album ook nog eens zo sterk in elkaar gezet. 'Trip to the Fair' voelt ook als een echte trip. Het begint met een enerverende instrumentele voorshow en als het doek dan opgaat, trekt die stem en fijne voordracht van Annie Haslam je volledig de voorstelling in. Dat is dit album dan ook echt voor mij: een stukje meeslepend muziektheater in 45 minuut verstopt.

Trip to the Fair steelt voor mij toch wel de show, maar ook het met vlagen magnifieke Song of Scheherazade wordt met zijn 25 minuten-duur toch absoluut nooit saai, integendeel!

Eerlijk gezegd denk ik dat je even naar de timing, het aanslaan van je vibe moet kijken, hoewel associaties persoonlijk zijn: ik zou eerder Dead Can Dance (Aion) met middeleeuwen associëren. Dit is gewoon te vol daarvoor en heeft te veel klassieke aanknopingspunten. Band
leent bijvoorbeeld graag van Bach.

Ik denk dat de hoes een bepaalde veroordeel schepte, het heeft inderdaad maar raakvlakken met klassieke muziek als ik er langer over nadenk. Misschien het verhalende nog wat meer middeleeuws, maar qua instrumentatie en de iets rustiger opgezette melodieën een stuk minder.

Misschien kan ik beter zeggen: albums met wat klassieke vibes

Hoes? Tulbanden, beetje de give-away Zelf heb ik deze compilatie in huis (die op de te ruimen lijst stond) Renaissance - Da Capo (1995) en daarnaast nog twee albums die ik ooit voor weinig - vinyl was nog niet hot - kocht. Samenspel van bas, piano en drum, stuwend en een fijne vocaliste, met een glasheldere stem. Compilatie toch gehouden

M.n. Northern Lights en Ashes Are Burning zijn faves hier

Muzikaal precies zoals ik het wil: rijke melodieën, een zware bas die onder de piano z'n eigen weg zoekt, een lekker vol geluid (overigens zonder dat er elektrische gitaren worden gebruikt, althans volgens het boekje), en een knappe stem vol persoonlijkheid. Kant 1 is bovendien perfect, met het mysterieuze openingsnummer, het stevige up-tempo-The vultures fly high (sterke tekst ook) en het melancholische Ocean gypsy. Helaas behoor ik tot het kamp van bovenstaande gebruikers die vinden dat kant 2 niet het niveau van kant 1 haalt, want na de eerste tien minuten gebeurt er op het titelnummer nog te weinig dat nog echt de moeite waard is; de instrumentale passages die volgen zijn niet slecht maar klinken in mijn oren eerder alsof ze enkel zijn geschreven om het nummer op te rekken tot een plaatkantlange speelduur, en de matige zangpartij van de laatste minuten lijkt te weerspiegelen dat het eigenlijke drama van de plot al na die eerste tien minuten was afgelopen. Kant 1 vind ik goed genoeg om dit album als geheel een hoge beoordeling te geven, maar kant 2 is toch wel een beetje een domper. (Prima geluid overigens op de Repertoire-remaster uit 1994.)

Hun fraaiste werk. Jeugdsentiment. Enige teleurstelling een jaar later met het beluisteren van hun album Live at Carnegie Hall (Sire'76) waarop diverse nummers van scheherezade.(ocean gypsy Scheherazade, carpet of the sun).......Tenenkrommend slechte Live registratie.. met als uitzondering de baspartij van Jon Camp aan het slot want die is en blijft wel heel vet!

klassiek ofwel folk. Een echte folkstem de zangeres