Procol Harum - Grand Hotel (1973)

Vandaag het nummer Grand Hotel eens geluisterd, wow, wat een steengoed nummer is dat! Wel erg benieuwd naar de rest van Procol Harum. In welk genre moet ik hun muziek eigenlijk zoeken? Het klinkt mij als symphorock.

Wooow... Vandaag stond deze plaat daar ineens! Ik luister al een aantal jaar met regelmaat naar een stapeltje LP's van mijn pa, maar deze plaat was ik gewoon nog nooit tegengekomen! Met dank aan de Prog / Symphorock KO wist ik al wat van deze band, dus was ik meteen nieuwsgierig. En ja hoor... Hij is fijn



Lijkt me juist...

kippenvel en de rest van PH is bijlange zo goed niet

Na 37 jaar nog net zo goed als toen. Beter hebben ze niet gemaakt.

Gary Brooker en Keith Reid hadden de rest van de band inmiddels in loondienst staan. Mick Grabham was de vervanger van Robin Trower en met de komst van bassist Alan Cartwright kon Chris Copping zich volledig aan zijn orgel wijden. B.J. Wilson was de vaste drummer.
Het hele album bevalt goed, met name het titelnummer is een klassieker. Keith Reid is aardig op dreef met zijn tekst voor Souvenir of London. Een paar jaar terug heb ik eens een concert van Procol Harum gezien. Gary Brooker bracht veel nummers van dit album. Het hoeft echter niet altijd beter te zijn dan het werk met Matthew Fisher. Die oude Procol Harum was ook erg goed.

Wat een fijn album. Zeker Grand Hotel welke op mijn cd ook nog eens als een RAW version staat.

De B kant van deze plaat kakt ontzettend in. Nrs1-4 hebben dan ook mijn voorkeur. Met Grand Hotel als topper en rum tale als melancholisch tussendoortje.

Grand Hotel is zo majestueus dat het de rest in de schaduw zet.
Toch hou ik ook van de meeste andere songs. Ze hebben wel wat meer tijd nodig om binnen te sijpelen.

Heb alles van PH en Gary Brooker solo, maar dit vind ik het beste/mooiste album. Op A Salty Dog werd het orchestrale al wat ingevoerd en hier wordt het over the top gebracht, zonder het vertrouwde Hammondgeluid te verliezen. Mooi hoe ieder album zo anders is. Home heel donker en wat rauwer en de opvolger van dit album Exotic Birds And Fruit weer meer naar het rockgeluid zonder teveel poespas. Ieder lied hier genieten genieten genieten

Prachtig album. Tikje neigend naar bombast. In 1973 kocht ik de single met als B-kant Robert's Box. Helemaal grijs gedraaid dat singletje.
De album-versie van Grand Hotel is langer en mooier door de solo. Daarnaast zijn Fires (Which Burn Brightly) en A Rum Tale favoriet voor mij. De albums die hierna kwamen ken ik helaas niet, maar daar kan nog verandering ik komen.

Bombast is misschien het juiste woord, ik vind Procol Harum hier vooral ook stevig uit de verf komen.
Goede songs.

Onbegrijpelijk dat de single Grand Hotel geen grote hit werd. Het is namelijk zo treurig dat Procol Harum altijd de band blijft van A Whiter Shade of Pale, terwijl dit album aangeeft dat de band prachtig geëvolueerd is, van 1967 naar 1973. Met nummers die er helemaal niet voor hoeven onderdoen.

Dit is een stap verder dan de vorige plaat. Dit is pure symfo. Ik hoor een beetje dezelfde soort symfo als Moody Blues en Barclay James Harvest, vooral in het titelnummer.

Bizar, dat ik me nooit zo op deze band heb gestort, maar het bevalt me alleszins, tot nog toe. Behalve dan Barricades, die bevalt me niet zo.

Bizar is ook wel een aanduiding die bij het karakter van Procol Harum past. Duistere sferen, dreiging, ingehouden emotie, barok klassiek en toch ook nog gedegen rock met de prachtige dragende stem van Gary Brooker. De meeste albums begrijp ik maar zeer ten dele. Home bijvoorbeeld, vind ik een moeilijke. Grand Hotel is de mooiste wat mij betreft. Meesterlijke symfo. En daarmee waren ze baanbrekend in '67 met A Whiter Shade Of Pale, gebaseerd op werk van Bach, ongeveer tegelijk met Nights In White Satin van The Moody Blues.

Bij Fires (Which Burn Brightly) moet ik altijd even aan Renaissance denken. Prachtig nummer is dat toch. Voor mij is dit het enige over de hele linie goede album van Procol Harum, helaas. Procol Harum heeft enkele parels van nummers afgeleverd, maar een heel album op niveau, dat was te hoog gegrepen voor ze, lijkt het wel. Zo zie ik dat althans.

Waarom doet de stem van Gary Brooker mij altijd zoveel aan die van Peter Gabriel denken?

Nou?

Omdat zijn stem verdomd veel op die van Gabriel lijkt

Oh, sorry, dacht dat je 'm bewust even liet hangen voor de suspense.
Is het zo? Geen idee, zou ik ze eens achter elkaar moeten luisteren. Ze zingen allebei wel een beetje in dezelfde prog hoek, scheelt ook al wel, he?

Prachtig album van deze legendarische rockband. Mijn vader had hem niet voor niets decennia's lang in zijn platenkast. Nog geen halfjaar geleden nam hij helaas het besluit om al zijn LP's weg te doen, wat ik niet begrijpen kon.
Mijn jongere broer was echter niet geïnteresseerd in 'Ouwe meuk', maar mijn oudere broer en ik kenden bijna al de muziek die mijn vader op plaat had staan en namen het grootste deel van de LP's van hem over, zodat dat in ieder geval in onze familie blijven. Ik nam er zelf een stuk of 23 van mee, en een daarvan was deze.

Zoals ik al schreef, magnéfique album. Van het begin tot het einde. 'Grand hotel' was al als klassieker bekend bij mij (toen ik rond 1990 een verzamelaar van de band hoorde), en het klassiek middenstuk uit dat nummer met de viool, doet mij denken aan wat Muse 30 jaar na ca. 1973 is gaan doen op een aantal van hun nummers. Ook 'Toujours L'amour' en 'A Rum Tale' zijn goede nummers en 'TV Caesar' vind ik een van de beste nummers van dit album. Mooie solo's en sluit de A-kant geweldig af.

Dan volgt op de B-kant het wat rustigere 'A Souvenir in London', waarna alle remmen los in 'Bringing home the bacon'. Dit nummer had het ook goed zeker goed kunnen doen in de beginjaren '80. Daarna volgt het dramatische 'For Liquorice John', een prachtig nummer waar misschien de veel latere band Keane wel heel goed naar geluisterd heeft. En de sopraanzang van Christiane LeGrand (1930-2011) in '(Fires) Which burnt brightly' klinkt wonderbaarlijk. En ja, 'Roberts Box' is als laatste nummer ook het minst goede.

4,5*

Lastig om te bepalen of ik deze of Home beter vind. In eerst instantie gaf ik Home licht het voordeel van de twijfel omdat ik de afsluitende track Robert's Box toch beduidend minder goed vond dan de rest van het materiaal vond, maar bij herbeluisteren vraag ik me af waarom ik dit vond. Grand Hotel is sowieso duidelijk een van de beste albums die band heeft uitgebracht. Robin Trower wordt eigenlijk niet eens gemist, aangezien Mick Grabham een aantal prachtige solo's eruit gooit. Het album zelf is vooral groots en bombastisch en heeft een lekker consistente sound en volle productie. A Souvenir Of London mag in ieder geval al meteen de meest gewaagde tekst van Procol Harum tot nu toe zijn. Minder naargeestig dan zingen over dood en verdoemenis, maar zo'n speels deuntje onder een geslachtsziekte zetten is op zijn minst 'gewaagd' te noemen.

Bij vlagen ook weer lekker stevig. Vooral Toujours L'Amour en Bringing Home The Bacon hebben lekker volle gitaarpartijen. Helemaal de laatste track heeft een spectaculaire riff erin zitten. For Liquorice John en Fires (Which Burnt Brightly) zijn meer melodieuze en melancholische tracks. Ik lees hierboven iets over hoe een band als Keane best goed naar For Liquorice John geluisterd kan hebben. Ik ben het hier in principe mee eens, ware het niet dat deze band qua kwaliteit nooit in de buurt van deze track kan komen. Het met sopraanzang aangevulde Fires (Which Burnt Brightly) voelt frivool en kunstzinnig aan. Zeker ook een schot in de roos.

De keuze tussen een 4.5 en 5 sterren is lange tijd wikken en wegen geweest, maar als het aankomt op jaren '70 progrock merk ik toch dat ik hier stiekem net een klein beetje meer van geniet dan ik bijvoorbeeld deed van Genesis' Nursery Cryme omdat dit album als geheel net beter werkt (waar ik daar de hoogtepunten beter vind). Wegens het gebrek aan echt die ene ultieme keiharde kraker houd ik het hier dan toch op een 4.5, maar wel een van de meest stevige die ik tot nu toe heb uitgedeeld. Grand Hotel is in ieder geval een absoluut pareltje.

Voorlopige tussenstand:
1. Grand Hotel
2. Home
3. Shine On Brightly
4. Procol Harum
5. Broken Barricades
6. A Salty Dog

Ik ga proberen het kort te houden. Ik snap best waarom dit een van de populairste platen is van Procol Harum, maar mij pakt het niet echt. Het probleem zit 'm totaal niet in dat dit een van de meer stijlvaste albums van de band is. Ik denk dat dit meer een genre/smaakdingetje is. Grand Hotel voelt me te zweverig aan. Het sleept maar voort in een wat sombere stemming. Dit vind ik eigenlijk wel vergelijkbaar met de latere albums van Savatage. Het heeft wel wat symfonisch. Er wordt vooral op sfeer gemikt, maar op den duur wil ik gewoon goede stukken of nummers horen. De opener is ok en Bringing Home The Bacon is eigenlijk best goed. De zangeres op Fires is een leuke toevoeging, maar van de rest blijft niets hangen. Het interesseert me allemaal niet zo. Deze lp heb ik vaak zien liggen en ik ben nu eigenlijk ook wel blij dat ik nooit een exemplaar mee naar huis heb genomen.

Tussenstand:
1. Shine On Brightly
2. Procol Harum
3. Home
4. Grand Hotel
5. A Salty Dog
6. Broken Barricades