Van de verschillende releases die er van dit album in omloop zijn heb ik zelf de Repertoire-release uit 1999, mooi verzorgd met een aardig boekje (zoals altijd bij dat label) en "Restored & Remastered". Die laatste kwalificatie kan niet verhinderen dat dit toch een bak herrie blijft waarin individuele instrumenten regelmatig verzuipen in de mix (je moet hier niet naar luisteren als je een jonge Clapton wil horen of überhaupt wil kunnen onderscheiden), en ik vrees dat geen enkele wijze van remastering dat ooit recht kan trekken, maar zoals Droombolus hierboven al zegt hoort dat er nou eenmaal bij.
Mocht iemand dit album toch willen hebben, dan kan ik déze versie zeker aanraden, want naast de tien nummers van de oorspronkelijke plaat staan er hier nog acht bonustracks van samen bijna 33 minuten in goede (en veel gedetailleerdere) geluidskwaliteit op: zes van een optreden in de Crawdaddy Club uit 1965 (overigens allemaal ook te vinden op
London 1963, inclusief de geweldige rave-ups van Bo Diddley's
Who do you love [beter bekend via de hitversie van Ronnie Hawkins], B.B. Arnolds
I wish you would [waarvan de studioversie de debuutsingle van de Yardbirds was] en het superbe
Smokestack lightnin' in een langere en betere uitvoering dan de eerdere / oudere versie); en twee nummers live in Duitsland in 1967,
I'm a man en
Shapes of things (aangezien Beck in 1966 uit de Yardbirds werd gezet moeten die nummers dus met alleen Page op gitaar zijn, en te oordelen naar de
Dazed and confused-atmospherics op
I'm a man kan dat wel kloppen).