menu

The Yardbirds - Five Live Yardbirds (1964)

mijn stem
3,44 (31)
31 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: JVC

  1. Too Much Monkey Business (3:52)
  2. I Got Love If You Want It (2:40)
  3. Smokestack Lightnin' (5:35)
  4. Good Morning Little School Girl (2:44)
  5. Respectable (5:35)
  6. Five Long Years (5:21)
  7. Pretty Girl (3:00)
  8. Louise (3:43)
  9. I'm a Man (4:34)
  10. Here 'Tis (5:12)
  11. Baby What's Wrong * (2:39)
  12. Boom Boom * (2:26)
  13. Honey in Your Hips * (2:19)
  14. Talking 'Bout You * (1:57)
  15. Honey in Your Hips [Live] * (2:24)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 42:16 (54:01)
zoeken in:
avatar van Toon1
3,5
Een halfje er af voor dit plaatje van ik vond het toch wel best een lange zit. 3.5* dus.

Stijn_Slayer
Het blijft niet zo heel erg lang boeien inderdaad. De geluidskwaliteit is ook vrij matig, maar het is dan ook een oude opname.

De periode met Clapton is toch een stuk minder boeiend dan die met Beck en Page. Clapton's gitaarspel was ook nog niet echt wat het later zou worden.

avatar van Metalhead99
3,5
De geluidskwaliteit is niet geweldig nee, maar toch heb ik hier prima van kunnen genieten. De mannen spelen er lustig op los en het plezier is terug te horen in het spel. Een fijne kennismaking met deze klassieke Blues/Rock groep.

avatar van Droombolus
4,0
En dan te denken dat we in de 60s een moord gedaan zouden hebben voor een kopie van deze LP die hier ten lande een mythe bleef tot ie uiteindelijk ergens begin 70s als onderdeel van een dubbel LP ( Les Yardbirds op Rivièra ) uitgebracht werd. Toen eigenlijk niemand er meer in geïnteresseerd was dus. Echt briljante release politiek van die froggies ..........

De opname kwali is misschien niet je dat maar zo klonken bands vroeger als je naar een optreden ging. Zangzuiltjes dus, niks P.A. en deze plaat geeft dat gemankeerde geluid heerlijk naturel door. Me likes ! Op de orginele LP werd de pitch opgevoerd waardoor alle nummers sneller gingen dan ze gespeeld werden en ook de eerste CD RIs werden van die masters getrokken. Pas laat in de 90s kwam Charly Records met de eerste pitch-correcte versie op de markt en de muziek klinkt dan gelijk ook een stukkie beter. De cheap-ass versie op Prism ( met de foute cover art en de knalharde mono versies van hun hun eerste singletjes ), die je af en toe nog wel eens in de virtuele ramsj bakken tegenkomt voor een paar grijpstuivers, is gelicensed van Charly en loopt ook op de juiste snelheid.

avatar van heartofsoul
2,0
Mijn broer had dit album (in de jaren 60), als onderdeel van die dubbelelpee op Rivièra, en ik heb het album toen vaak genoegd beluisterd, vaker dan mij eigenlijk lief was. Ik vind het namelijk in het geheel niet overtuigend. Ten eerste is Keith Relf met zijn astmatisch stemgeluid voor dit soort muziek natuurlijk helemaal niet zo'n goede zanger, en ten tweede vind ik het in instrumentaal opzicht ook niet echt denderend. Laatst heb ik het ter controle teruggeluisterd, en ik was blij toen het gedaan was. Het zal ook wel wat met de opname te maken hebben, want live-opnames uit 1963 (dus vóór deze opnames uit 1964) vond ik iets beter, wat waarschijnlijk te maken zal hebben met een betere registratie. Al scheelt het nu ook weer niet zo heel erg veel. Samengevat: vlug vergeten, dit album. Doodsaai en vervelend.

De opnames van The Yardbirds met Jeff Beck vind ik trouwens aanmerkelijk beter; vooral het album Roger The Engineer vind ik een aanrader.

avatar van Droombolus
4,0
Heb 'm even opgezocht op Discogs. Die dubbel heet Yardbirds Story en werd in 1970 uitgegeven.

Tot mijn grote ergernis werd de magiese studio uitvoering van I'm A Man op plaat 1, die verder gelijk is aan Our Own Sound, vervangen door Good Morning Little Schoolgirl .........

Plaat 2 is Five Live maar dan wel in de pitch-opgevoerde versie en met een belachelijk slechte geluidskwaliteit.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Van de verschillende releases die er van dit album in omloop zijn heb ik zelf de Repertoire-release uit 1999, mooi verzorgd met een aardig boekje (zoals altijd bij dat label) en "Restored & Remastered". Die laatste kwalificatie kan niet verhinderen dat dit toch een bak herrie blijft waarin individuele instrumenten regelmatig verzuipen in de mix (je moet hier niet naar luisteren als je een jonge Clapton wil horen of überhaupt wil kunnen onderscheiden), en ik vrees dat geen enkele wijze van remastering dat ooit recht kan trekken, maar zoals Droombolus hierboven al zegt hoort dat er nou eenmaal bij.
        Mocht iemand dit album toch willen hebben, dan kan ik déze versie zeker aanraden, want naast de tien nummers van de oorspronkelijke plaat staan er hier nog acht bonustracks van samen bijna 33 minuten in goede (en veel gedetailleerdere) geluidskwaliteit op: zes van een optreden in de Crawdaddy Club uit 1965 (overigens allemaal ook te vinden op London 1963, inclusief de geweldige rave-ups van Bo Diddley's Who do you love [beter bekend via de hitversie van Ronnie Hawkins], B.B. Arnolds I wish you would [waarvan de studioversie de debuutsingle van de Yardbirds was] en het superbe Smokestack lightnin' in een langere en betere uitvoering dan de eerdere / oudere versie); en twee nummers live in Duitsland in 1967, I'm a man en Shapes of things (aangezien Beck in 1966 uit de Yardbirds werd gezet moeten die nummers dus met alleen Page op gitaar zijn, en te oordelen naar de Dazed and confused-atmospherics op I'm a man kan dat wel kloppen).

avatar van Droombolus
4,0
BoyOnHeavenHill schreef:
Who do you love [beter bekend via de hitversie van Ronnie Hawkins].


Hier in NL was Hawkins vooral bekend vanwegen zijn begeleidingsband en zou ik toch eerder verwijzen naar de uitvoering van Quicksilver Messenger Service op de hippie-klassieker Happy Trails of de Juicy Lucy uitvoering ......... en natuurluk voor de friekbiet liefhebbers The Misunderstood

buizen
Nou, jij 'wordt al aardig weer de ouwe' he, Droombolus.
Mooie stukjes hier over dit album. Info uit de eerste hand.
Je raakt er gewoon nieuwsgierig naar.
Die slechte opname/productiekwaliteit, bij dit soort bands, uit die jaren, heeft wel wat.
Toch maar eens beluisteren.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Droombolus schreef:
zou ik toch eerder verwijzen naar de uitvoering van Quicksilver Messenger Service op de hippie-klassieker Happy Trails of de Juicy Lucy uitvoering .........
Tja, ik zie zelf altijd The last waltz voor me, mijn eigen kennismaking met dit nummer (èn met Hawkins)...

avatar van heartofsoul
2,0
Droombolus schreef:
(quote)


Hier in NL was Hawkins vooral bekend vanwegen zijn begeleidingsband en zou ik toch eerder verwijzen naar de uitvoering van Quicksilver Messenger Service op de hippie-klassieker Happy Trails of de Juicy Lucy uitvoering ......... en natuurluk voor de friekbiet liefhebbers The Misunderstood


Zelf vind ik het origineel van Bo Diddley nog steeds de beste versie, met de eigenzinnige cover van Townes van Zandt als goede tweede.

avatar van nlkink
Ik ken Who Do You Love van Ronnie Hawkins en dat komt omdat Felix Meurders ergens in de zeventiger jaren een heel leuk rock 'n' roll programma presenteerde op de radio. Toen ik de versie op The Last Waltz voor het eerst hoorde was ik licht teleurgesteld. Uiteindelijk vond ik die versie wel goed. Een kwestie van wennen denk ik. Die van Bo Diddley is ook gaaf en ik heb 'm ook nog twee keer van onze eigen Golden Earring, een studioversie en een live versie op Naked II. Ook die vind ik beide heel goed. Kennelijk is dat nummer zo goed dat het niet te verpesten is.
Ik heb Five Live Yardbirds ook gehad maar was er na een luisterbeurt klaar mee. Een ongelofelijke bak herrie. En waarschijnlijk had ik ook de versie waarbij pitch was opgevoerd.
Ik heb een verzamelaar en Roger The Engineer. Voor mij genoeg.

avatar van Droombolus
4,0
BoyOnHeavenHill schreef:
Tja, ik zie zelf altijd The last waltz voor me, mijn eigen kennismaking met dit nummer (èn met Hawkins)...


Ah ! Juicy Lucy had er een hit mee in 1970, steelgitarist Glenn Ross Campbell nam het nummer mee vanuit zijn Misunderstood periode.

Ik denk dat er maar weinig mensen in NL zijn die Hawkins van voor The Last Waltz kennen.

avatar van teus
3,5
nlkink schreef:
Ik ken Who Do You Love van Ronnie Hawkins en dat komt omdat Felix Meurders ergens in de zeventiger jaren een heel leuk rock 'n' roll programma presenteerde op de radio.

Dat was De Rock 'n Roll Methode ,bijna vergeten...volgens mij eind jaren 70/begin 80 ,ik heb door dat programma van Meurders veel kennis opgedaan over de '50,s rock 'n roll
Trouwens de Doors versie van Who Do You Love mag er ook zijn

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
teus schreef:
Trouwens de Doors versie van Who Do You Love mag er ook zijn
Ja natuurlijk, op Absolutely live, was ik al weer helemaal vergeten. Plaat wel gehad, weinig gedraaid, denk er eigenlijk nooit meer aan.

avatar van nlkink
De Rock 'n Roll Methode, dat klinkt inderdaad wel bekend. Leuk programma en het mooie was dat Felix Meurders niet bang was om hele obscure rock 'n roll singles in zijn programma te draaien.
Heb sowieso veel aan die man te danken. Hij had vroeger in zijn middagprogramma altijd een apart onderwerp dat De Standaard-elpee heette. Dankzij hem ben ik op het spoor van albums gekomen zoals Sweetheart Of The Rodeo. Tot dat moment besefte ik me niet eens dat er ook voor mij een interessante stroming als country rock bestond. En let op mensen, voordat jullie me uitlachen, ik was toen 14 of 15 jaar en het moet 1978 of 1979 zijn geweest.
Ik heb nog behoorlijk gezocht naar Who Do You Love van The Doors maar ik heb 'm niet. Ik heb alleen maar de studio albums met Jim Morrison en geen enkel live album.
Zal eens op Youtube kijken of ie daar op staat.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
En waarom zouden wij je uitlachen? Nee, dan ìk – Five live Yardbirds is inmiddels 52 jaar oud maar wordt nú pas door mij ontdekt, ook lekker snel, terwijl ik toch ook niet meer de jongste ben... althans van búíten... Geen enkele reden om ooit iemand uit te lachen die wanneer dan ook welke leuke muziek dan ook ontdekt.

avatar van nlkink
Oh, maar als het met een leuke kwinkslag gebeurt mag het wel hoor.
Op zich inderdaad wel bijzonder dat je Five Live Yardbirds nu net hebt ontdekt. Ach ja, ik ben pas sinds 2014 definitief omgegaan voor het werk van Gene Clark.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
WAT?!? 2014?!? Die ken ìk dan weer sinds begin jaren 70...

avatar van lennert
3,5
Livealbums zijn doorgaans geen onderdelen van de marathons die we doen, maar aangezien The Yardbirds op studioalbums ook livetracks gooien en deze toch echt voor For Your Love uit kwam, maken we een uitzondering. Ik heb hem nu ook al enkele dagen aanstaan om steeds te vergeten dat ik er nog iets over moet schrijven. The Yardbirds werken in ieder geval als liveband beter, omdat de rauwe blues hier veel meer impact maakt. Heerlijk gitaarwerk van Clapton en een opzwepende ritmesectie. Dat ik nog steeds geen groot bluesliefhebber ben kan ik hier al iets makkelijker vergeten, omdat de uitvoering gewoon ijzersterk is.

Tussenstand:
1. Five Live Yardbirds
2. For Your Love

avatar van RuudC
3,5
Met enige tegenzin deze ook maar opgezet. Ik geef niet bijster veel om live opnames. Soms laten ze de rauwheid wel goed horen, maar tegelijkertijd hoor je een feestje waar je zelf doorgaans niet bij was. Wat betreft The Yardbirds al helemaal lastig, aangezien er nog dik twintig jaar moest passeren voor mijn geboorte.

Hier word ik ook niet heel erg warm van. Als ik een tijdmachine mocht gebruiken om bij een van deze optredens te zijn, zou ik dit vast veel toffer vinden. De nadruk ligt heel erg op de feestsfeer. Muzikaal is het niet bepaald uitdagend en ik merk van Clapton dat ik veel liever zijn werk met Cream hoor. Leuke bluesrock waar je niet met de volle aandacht voor hoeft te gaan zitten.


Tussenstand:
1. For Your Love
2. Five Live Yardbirds

avatar van jorro
3,0
Dit album zal ik niet zo snel weer opzetten. Dat ligt niet aan de inhoud, maar aan de vorm. Prima muziek maar soms belabberde geluidskwaliteit. Maar dat was in die dagen nu eenmaal zo lees ik hier boven.
Ik luister dan liever naar een goede studio-opname, alhoewel Smokestack Lightnin' nog wel meevalt.

Live albums waren toen wel gewild getuige de 17e positie die het album inneemt in de 100 Greatest Albums of 1964. Ook in BestEverAlbums scoort het album positie 34 over 1964.
3*.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:10 uur

geplaatst: vandaag om 08:10 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.