Fates Warning - Awaken the Guardian (1986)

De melodielijnen zijn niet altijd evident en dat kan inderdaad even wennen zijn voordat de pracht er van beleefd wordt. Goed dus dat je nog hebt doorgezet jasper.

Hoor dit eens YouTube - ARCH MATHEOS - Exodus.mp4

of anders dit ....

YouTube - ARCH MATHEOS - Guardian.mp4

Ge-wel-dig!!

Een vreselijk rommeltje. Laat ik maar hopen dat het te maken heeft met de gebrekkige opname apparatuur.

tuurlijk joh....

Serieus waar. Die opname van Exodus kan je met goed fatsoen geen rommeltje noemen. Het is een amateuropname, dus geen gelikt geluid. Maar muzikaal in orde, strak, juiste tempo. Arch haalt de hoge noten zoals hij dat destijds op Awaken The Guardian ook deed.

Ik heb de afgelopen jaren Fates Warning een aantal keer met Ray Alder live gezien, maar die haalt bijna niets meer van wat hij ooit op plaat heeft vastgelegd. Doodzonde, want Fates Warning met Alder is ook erg goed.

Wat mij betreft mag Alder zich lekker focussen op Redemption, want deze reincarnatie van Fates Warning zie ik liever.

Dat ze zich dan ook maar gewoon weer Fates Warning gaan noemen. Alle recht daarop met Arch erbij.

Als het om zangers en zangeressen gaat ben ik zeer tolerant. Natuurlijk, niemand kan tippen aan Ian Gillan in de jaren 70, maar dat verlang ik ook niet. Ik mag dat etherische, maniakale van Arch wel en hij heeft iig een groter bereik dan Ozzy Osbourne en Jon Anderson, al komt hij niet zo hoog als de laatste. Of Arch op het podium net zo goed klinkt weet ik niet, maar bands als deze speelden hun nummers toch noot voor noot na. De muziek is afwisselend, de riffs en solo's dik in orde (géén macho gedoe a la Eddie Van Halen of inhoudsloze krachtpatserij a la Iron Maiden), de zang expressief zij het dan ook inderdaad tamelijk afzijdig. De bas had wel wat meer interessante noten mogen krijgen, maar dat deed niemand in die tijd.
Kortom, Arch is voor mij geen enkel bezwaar en The Guardian (waar ik dit allemaal op baseer) is uitstekend.

Toch nog eens goed naar Iron Maiden luisteren misschien...

Of de Metallica met Cliff Burton.

Daar dacht ik ook aan, maar omdat de buur zelf al Iron Maiden noemde...


Dit album (Awaken the Guardian) heb ik vorige week op cd gevonden, een nieuw, nog niet geopend exemplaar uit '94 op Metal Blade voor slechts 8 euro.
De lp had ik al maar de cd ooit verkocht.

Ik deze zelf als double package met No Exit en een tijdje geleden heb ik ook de 3cd versie gekocht. Mooie verpakking met liner notes en wat geinige bootlegopnamen.

Wel degelijk: YouTube - ARCH MATHEOS - Guardian.mp4

En dat 25 jaar na dato.....

Op de bootlegopnamen die als bonus zijn toegevoegd aan de anniversary edition steekt Arch overal bovenuit. Zelfs in de Die Young cover.

Die is een uitzondering inderdaad, al is Burton op Ride the Lighting niet te horen. Uiteraard is Metallica hét lichtpunt in de jaren 80, mede om deze reden.
Maar Iron Maiden? Geef me een breek. Die band ken ik vanaf 1980, toen ik als tiener nog naar het Betonuur luisterde. Steve Harris speelt alleen maar met de gitaren mee en produceert nauwelijks een onafhankelijke noot. Technisch begaafd, knap en oersaai.
Bedankt voor de Guardian link, Metal-D. Opmerkelijk genoeg klinkt Arch lang zo sterk niet meer als een kloon van Halford. Zijn stem is verbeterd, wat niemand van Gillan kan zeggen na diens keeloperatie. Voor het overige voegt ook deze liveversie niets toe aan het uitstekende studio origineel.
Op dit album neigt Fates Warning sterker naar Metallica dan naar Judas Priest. Vooral op Giant's Lore is dat duidelijk te horen; het is meteen het zwakste nummer. Tja, de ritmesectie kan niet op tegen die van Metallica. Burton/Hatfield zijn nauwelijks te overtreffen. Zimmermann is iig niet slechter dan Ulrich; Matheos is hier veel clichématiger dan Hammett (dat zou veranderen) en Arch is een betere zanger dan Hatfield in deze periode.
Doorslaggevend zijn weer de riffs. Die zijn van beduidend mindere kwaliteit dan die van Metallica.
Ook zijn er maar weinig prog elementen. Er zijn wat tempowisselingen, maar dat is het wel.
Al met al is dit weer een middelmatig album,. met uitzondering van The Guardian en Time Long Past/The Exodus.

Wat ik ga doen is een compilatie branden:

Damnation
Pirates of the Underground
The Apparition
Kyrie Eleison
Epitaph
The Guardian
Time long Past
The Exodus

Dat is zowat 55 minuten prima spul, 4,5 ster waard.

Een waarheid als een koei. Met een zanger die me beter had gelegen had ik deze plaat een punt hoger gegeven...

Hahahaha. Je maakt een grapje zeker? Ken je toch te weinig van Maiden denk ik. Gooi jij Status quo nog maar een keer in de cd speler. Als we het over simpel hebben...

Dit album werd me (samen met nog een paar Fates Warning albums) aangeraden onder 'Streets' van Savatage. Op het eerste gehoor is dit toch echter totaal wat anders: geen toetsen, meer hardere stukken en een soort Rob Halford-achtige zanger. Niettemin denk ik ook dit kunnen waarderen, als ik het de tijd geef. De hoes is in ieder geval al schitterend.

Goed, ik heb het album de afgelopen maand een aantal keer beluisterd. Het pijnpunt John Arch was ik vrij snel overheen (ik erger me er in ieder geval niet meer aan en kan het van tijd tot tijd zelfs waarderen), maar het heeft nog heel lang geduurd voordat de nummers een beetje bleven hangen.

Nu dat echter ook het geval is, kan ik eindelijk een beoordeling geven. Zoals de hoes al deed vermoeden, is het een heerlijk sfeervol album. De akoestische gedeeltes dragen hier aan bij en zijn ook erg aangenaam voor de afwisseling. Het hardere gitaarwerk is ook dik in orde, met goede (maar voor mij dus moeilijk behapbare) melodieën en solo's.

4 sterren voor de eerste Fates Warning die ik beluister.

Wat een topjaar is 1986 toch in de metal geschiedenis, dit album hoort daar zeker bij. Het beste album van FW met John Arch en zeker een van de beste FW albums überhaupt. Ik kan me goed voorstellen dat je John Arch's zanglijnen en stem niet goed trekt maar voor mij geen probleem. Topper.

Had iemand al opgemerkt dat op de hoes een paar dingen van de hoes van het vorige album terugkomen?

Rechtsonder ligt het hoofddeksel met horens van de figuur op de vorige hoes en het gezicht is onderaan rechts en links in de boog terug te vinden.

Het ene moment geniet ik van de enorme energie en de onvoorspelbare wendingen, het andere moment stoor ik me aan de krijsende zang en de onvoorspelbare wendingen – zelfs na tien keer draaien weet ik van sommige nummers nog steeds niet hoe ze zich zullen gaan ontwikkelen, en als ik dan nummers secuur ga volgen lijken bij sommige tracks de melodieën en de breaks af en toe alle kanten op te schieten, alsof er tijdens de opname nog een paar akkoorden bij worden geïmproviseerd. Vanwege de ambitie en de kracht krijgt dit album van mij ruimschoots het voordeel van de twijfel, maar voor een onvoorwaardelijke overgave hieraan kom ik er toch te weinig "in".

Fates Warning creëert een parallel universum met Awaken the Guardian, vol magie en mystiek. De tegendraadse riffs neigen soms naar thrash wat een mooi contract levert met rustige stukken. John Arch zingt fantastisch maar blijkt teveel een one trick pony. Niettemin is het album een heuse metal klassieker.

94/100

een oude vriend van mij luisterde ooit 13 keer achter elkaar guardian, waanzin natuurlijk ware het niet dat het hier ook een waanzinnig nummer betreft. Na ruim 30 jaar draai ik hem vaker dan ik ooit heb gedaan. De sfeervolle productie (of gebrek aan het sleutelen aan geluid en nummers tot ze hun identiteit grotendeels hebben verloren) draagt bij aan het luisterplezier. Het is net of de nummers al hun geheimen nooit prijs gaan geven, een album met eeuwigheidswaarde!

25 augustus 2018 was mijn aankoopdatum van dit derde album van Fates Warning, dus nog twee weken en dan was dit album hier een heel jaar blijven liggen, of toch niet... In juni 2019 heb ik de dubbelaar met dvd Awaken the Guardian Live gekocht en dat heeft zo zijn invloed gehad op mijn beleving van dit album.

Natuurlijk heb ik dit album geen jaar laten stof vergaren op dat hoekje van mijn bureau waar nog altijd een fikse stapel Fates Warning ligt, maar ik neem mijn tijd voor een groep die ik vlakaf gezegd grotendeels heb genegeerd in mijn jonge jaren, voornamelijk omwille van de zangers, John Arch en Ray Alder, nooit maar dan nooit om de schitterende progressieve maar soms taaie muziek.

Ligt het aan een nieuwe personeelswijziging, gitarist Victor Arduini eruit, gitarist Frank Aresti erin, dat ik dit album de beste vind van het drietal in de periode Arch? Ik denk dat het eerder ligt aan Awaken the Guardian Live, waarvan ik dit weekend de dvd met twee optredens én met twee wijd opengesperde ogen heb bekeken. Het zou niet mogen meespelen in mijn beoordeling van dit album maar het is soms adembenemend.

Natuurlijk blijft het muziek dat zijn tijd nodig heeft om te begrijpen, om te behappen, om van te houden. Progressief is het etiket dat hierop kleeft en ik duid ook Guardian en Exodus aan als mijn favorieten. Dat na dik dertig jaren Fates Warning eindelijk aan mij vasthaakt, dat ik dat nog mocht meemaken. Toch schat ik de prestatie van de oudere John Arch op Awaken the Guardian Live zo mogelijk nog hoger in. Verrukkelijk blijven de riffs van Matheos en de solo's van Aresti. Schaar ze maar gerust bij geweldenaars als Tipton/Downing, Murray/Smith, Hanneman/King, Denner/Shermann en de duo's van Thin Lizzy natuurlijk. Niets zo muzikaal lekker als twee gitaristen die van wanten weten. Ik die toch nog bijdraai, vertel het niet aan mijn baas.

Lange tijd was ik er zeker van dat 'Perfect Symmetry' de beste FW plaat was. Tot ik een tijdje terug deze weer es ging proberen. Net als met Qüeensrÿche's 'Rage for Order' en 'The Warning' is één keer in de zoveel tijd stuivertje wisselen, momenteel en al een tijdje prefereer ik weer de debuutlangspeler van die band i.t.t. een lange tijd daarvoor. Hoe dan ook zijn dit en de opvolger (en 'rÿche's 'RfO. en 'TW') de twee onbetwiste koplopers van de discografie(ën).

Heerlijk dwarse sprookjesmetal en een mijlpaal in de (prog) metal geschiedenis. Btw, die riff op 3m20s in 'The Sorceress' klinkt serieus als een voorloper van die heerlijk groovende death metal riffs zoals Obituary die later zou bezigen.

*****.

Ik kan mij in veel van de dingen die hier worden gezegd vinden. Ik hoor de muziek per album beter worden, maar de stem blijft inderdaad een flinke horde. Ik hoor nog steeds niks anders dan een discount Bruce. Daarbij komt ook bij dat de meeste nummers net wat te lang zijn voor m'n attentiespanne, al vind ik The Sorceress erg sterk.
Ik wilde het na dit album eigenlijk opgeven, maar de komst van een nieuwe zanger maakt me best nieuwsgierig moet ik zeggen.
Maar zal ik dan gewoon de volgende pakken of zijn er anderen meer aan te raden, zoals bijvoorbeeld Parallels?

1. Awaken the Guardian
2. The Spectre Within
3. Night on Brocken

Gewoon No Exit pakken, is een overgangsalbum. Je hoort nog de Arch periode terug maar ook al stukjes van waar het later naar toe gaat. Behoort tot mijn favorieten, maar ja ik ben ook een fanboy