25 augustus 2018 was mijn aankoopdatum van dit derde album van Fates Warning, dus nog twee weken en dan was dit album hier een heel jaar blijven liggen, of toch niet... In juni 2019 heb ik de dubbelaar met dvd Awaken the Guardian Live gekocht en dat heeft zo zijn invloed gehad op mijn beleving van dit album.
Natuurlijk heb ik dit album geen jaar laten stof vergaren op dat hoekje van mijn bureau waar nog altijd een fikse stapel Fates Warning ligt, maar ik neem mijn tijd voor een groep die ik vlakaf gezegd grotendeels heb genegeerd in mijn jonge jaren, voornamelijk omwille van de zangers, John Arch en Ray Alder, nooit maar dan nooit om de schitterende progressieve maar soms taaie muziek.
Ligt het aan een nieuwe personeelswijziging, gitarist Victor Arduini eruit, gitarist Frank Aresti erin, dat ik dit album de beste vind van het drietal in de periode Arch? Ik denk dat het eerder ligt aan Awaken the Guardian Live, waarvan ik dit weekend de dvd met twee optredens én met twee wijd opengesperde ogen heb bekeken. Het zou niet mogen meespelen in mijn beoordeling van dit album maar het is soms adembenemend.
Natuurlijk blijft het muziek dat zijn tijd nodig heeft om te begrijpen, om te behappen, om van te houden. Progressief is het etiket dat hierop kleeft en ik duid ook Guardian en Exodus aan als mijn favorieten. Dat na dik dertig jaren Fates Warning eindelijk aan mij vasthaakt, dat ik dat nog mocht meemaken. Toch schat ik de prestatie van de oudere John Arch op Awaken the Guardian Live zo mogelijk nog hoger in. Verrukkelijk blijven de riffs van Matheos en de solo's van Aresti. Schaar ze maar gerust bij geweldenaars als Tipton/Downing, Murray/Smith, Hanneman/King, Denner/Shermann en de duo's van Thin Lizzy natuurlijk. Niets zo muzikaal lekker als twee gitaristen die van wanten weten. Ik die toch nog bijdraai, vertel het niet aan mijn baas.