Met: Art Blakey (drums); Wayne Shorter (tenorsax); Freddie Hubbard (trompet); Curtis Fuller (trombone); Cedar Walton (piano); Jymie Merritt (bas)
Een paar maanden na het opnemen voor een
plaat voor Impulse duikt Blakey weer de studio in met een op twee plekken gewijzigde band voor zijn volgende plaat op het Blue Note-label. Bij de plaat voor Impulse had ik mijn eigen speurtocht door het Messengers-oeuvre ook even stopgezet, omdat het, zoals ik daar schreef, allemaal een beetje op elkaar begon te lijken in mijn oren.
Dat euvel is er nog steeds wel, al is dit wel een van de betere Jazz-messengers platen denk ik. Dat ligt vooral aan de band: Bobby Timmons wordt vervangen door Cedar Walton, misschien wel de beste Jazz Messengers-pianist tot dusver, en Freddie Hubbard, die Lee Morgan vervangt, is eigenlijk perfect voor de band. Hubbard draagt ook meteen twee composities bij en Walton één, al zijn die niet wezenlijk anders dan de andere Messengers-nummers uit deze periode.
Dat is ook de enige reden dat ik niet helemaal meega in het enthousiasme van
Mssr Renard hierboven: Puike band, en het swingt allemaal als een tiet. 'Arabia' vind ik denk ik het beste nummer, maar als je het me over een jaar laat horen denk ik niet dat ik nog zou weten hoe het heet of op welke plaat van de Messengers het staat. Krappe vier sterren toch voor deze: als je toch een plaat van de Jazz Messengers wil draaien, kan het net zo goed deze zijn. Maar ook dat heb ik intussen al wel vaker gezegd, geloof ik.