Katatonia - Dead End Kings (2012)

Prima negende album van deze altijd betrouwbare zweedse band. De plaat is nog wat beter dan voorganger Night Is The New Day, die soms wel wat erg ingetogen was. Dit keer worden de registers wat verder opengetrokken. Hier en daar een lekker zware riff om het algehele gevoel van melancholie wat kracht bij te zetten. Het resulteert in ieder geval in unaniem sterke songs. Favoriete tracks zijn Hypnone en Lethean. Het album eindigt ook prima met een reeks stevige krakers. Het afsluitende Dead Letters is tevens de meest heavy song. Fijn album van een fijne band.

'Dead End Kings' is zeker een album om even rustig de tijd voor te nemen. Tijdens de eerste luisterbeurt vond ik 't nogal matig overkomen, een album vol met nummers die gemaakt bleken te zijn op de automatische piloot en daarom niet memorabel waren. Maar niets is minder waar, het is weer 'n zeer kwalitatieve Katatonia plaat geworden dat ditmaal niet alles vanaf het begin prijs zal geven, en daaruit blijkt dan ook dat de band het ditmaal 'n tikkeltje complexer speelt dan normaal. Vanuit een atmosferisch standpunt vond ik 'Night is the New Day' net wat prettiger omdat daar echt 'n mentaal beeld werd geschetst van 'n depressieve stad tijdens de nacht, iets wat hier meer aan de verbeelding is overgelaten. Daarintegen is op dit album meer gaande, het komt allemaal 'n stuk dynamischer over, maar het blijft de Katatonia zoals we ze gewend zijn.

Enkele uitschieters zijn Hypnone, The Racing Heart en Ambitions.

Na dit album gedurende bijna 2 weken bijna dagelijks te hebben beluisterd zal ik toch maar een poging doen mijn gedachten bij dit album samen te vatten. Ook omdat ik niet veel zin heb hier nog twee weken dagelijks naar te luisteren.

Mijn gedachten bij het beluisteren van dit album worden voornamelijk heen en weer geslingerd tussen twee emoties: verveling en teleurstelling.
Verveling is er vooral omdat Dead End Kings me als album nauwelijks weet te boeien. Hier en daar zijn er goede nummers, zoals The Parting, The Racing Heart, of First Prayer. Dat zijn wat mij betreft uitzonderingen. De twee albums die voor deze kwamen, waren goed omdat ze zo koel waren maar er tegelijkertijd veel spanning onder de oppervlakte zat. Die spanning is totaal verdwenen op Dead End Kings. Wellicht omdat de metalrandjes nog verder van de muziek is afgeslepen waardoor er mee, veiliger rock overblijft, wellicht omdat de emoties hier en daar hapklaar worden opgediend (‘hear my thin voice’ in Ambitions). De zang van Johan Renkse die ik op bijvoorbeeld Night is the New Day erg goed bij de muziek vond passen, klinkt op dit album hier en daar een beetje zeurderig.
Teleurstelling is er omdat sommige nummers, toevallig wel vaak de betere nummers op dit album, totaal inwisselbaar klinken met wat de band deed op de albums die voor Dead End Kings kwamen. De band probeert hier wel een paar nieuwe dingen, zoals de zang van Silje Wergeland en het wat zachtere geluid, maar ik kom niet los van het gevoel dat Katatonia gewoon hetzelfde trucje dat succesvol was op The Great Cold Distance en Night is the New Day nog een keer heeft proberen uit te voeren op dit album.

Gelukkig kan ik zo nu en dan ook nog wel wat nummers vinden die me goed bevallen, maar als geheel vind ik Dead End Kings een dikke tegenvaller. Met Night is the New Day in de platenkast denk ik niet dat ik veel behoefte zal hebben om Dead End Kings nog te luisteren.

2.5*

Het was een prachtige herfstdag. Eerst dikke mist en dan het langzaam opkomen van een vrolijke kleurenpracht in de tuin en ver daarbuiten. Maar het was vandaag vooral een feest de Katatonia's nog eens door te nemen om te kijken welke ik nog wil hebben. Er zijn echter nog wel een paar albums te gaan. Maar die bewaar ik voor later, want een 'overload' aan deze weliswaar prachtige, maar o zo droeve metalmuziek is zeker voor een beginnend Katatoniasteling niet echt aan te bevelen. Maar gefaseerd lukt het prima.

Ja... het duurt even voordat je deze Dead End Kings gaat waarderen. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit en toch weet ik zeker dat ik dit album ook heel mooi ga vinden. Tenslotte had ik dit ook erg sterk bij de allerlaatste Katatonia: The Fall of Hearts. Beide albums ontlopen elkaar namelijk niet echt veel wat de sfeer en de meer complexe muziekstructuren ervan betreft.

En Jonas zingt ook hier weer zo mooi op...