menu

John Hiatt - Mystic Pinball (2012)

mijn stem
3,78 (60)
60 stemmen

Verenigde Staten
Roots / Rock
Label: New West

  1. We're Alright Now (4:23)
  2. Bite Marks (3:37)
  3. It All Comes Back Someday (3:38)
  4. Wood Chipper (4:36)
  5. My Business (3:07)
  6. I Just Don't Know What to Say (4:38)
  7. I Know How to Lose You (3:49)
  8. You're All the Reason I Need (3:47)
  9. One of Them Damn Days (2:46)
  10. No Wicked Grin (3:56)
  11. Give It Up (4:09)
  12. Blues Can't Even Find Me (3:35)
totale tijdsduur: 46:01
zoeken in:
avatar van AOVV
Verdorie toch, deze man is erg actief de laatste jaren! Zijn derde plaat in evenveel jaren tijd wordt dit. En de man haalt nog niveau ook, want zijn vorige, 'Dirty Jeans and Mudslide Hymns', is echt goed!

avatar van heicro
3,5
....en moeilijk te evenaren, laat staan te overtreffen. Ik ben heel benieuwd.

avatar van Angelo
3,5
’t Gaat lekker zeg; het album komt pas over ruim 'n maand uit, maar is inmiddels al gelekt. Nou ja, in ieder geval is 't een leuk verjaardagscadeautje (voor de fan/liefhebber tenminste). Ik ben eigenlijk helemaal niet zo thuis in de John Hiatt-discografie (behalve de voorganger, Dirty Jeans and Mudslide Hymns, ken ik enkel Bring the Family en Slow Turning), maar omdat de voorganger mij zo goed bevalt, wilde ik deze ook zeker beluisteren, en inmiddels heb ik zelfs al de tweede beluistering achter de rug.

Enfin, op het eerste gehoor is ook dit weer een alleraardigst album geworden. Vier nummers springen er tot dusver uit voor mij: de vrolijke, catchy opener, We’re Alright Now, die de sfeer er goed weet in te brengen en zelfs een erg pakkend refrein heeft, de country-/folkachtige afsluiter Blues Can’t Even Find Me - waarschijnlijk het meest intieme liedje van deze plaat, de ballade I Just Don’t Know What to Say, en vooral de sterke en meeslepende compositie van het prachtige verhaalvertellende Wood Chipper.

Of deze beter is dan de voorganger durf ik (nog) niet te zeggen, maar wat ik al wel vast kan zeggen is dat Mystic Pinball op zijn minst een mooie aanvulling vormt voor John Hiatt's repertoire en discografie.

BobbieMarley
Angelo schreef:
’t Gaat lekker zeg; het album komt pas over ruim 'n maand uit, maar is inmiddels al gelekt. Nou ja, in ieder geval is 't een leuk verjaardagscadeautje (voor de fan/liefhebber tenminste). Ik ben eigenlijk helemaal niet zo thuis in de John Hiatt-discografie (behalve de voorganger, Dirty Jeans and Mudslide Hymns, ken ik enkel Bring the Family en Slow Turning), maar omdat de voorganger mij zo goed bevalt, wilde ik deze ook zeker beluisteren, en inmiddels heb ik zelfs al de tweede beluistering achter de rug.

Enfin, op het eerste gehoor is ook dit weer een alleraardigst album geworden. Vier nummers springen er tot dusver uit voor mij: de vrolijke, catchy opener, We’re Alright Now, die de sfeer er goed weet in te brengen en zelfs een erg pakkend refrein heeft, de country-/folkachtige afsluiter Blues Can’t Even Find Me - waarschijnlijk het meest intieme liedje van deze plaat, de ballade I Just Don’t Know What to Say, en vooral de sterke en meeslepende compositie van het prachtige verhaalvertellende Wood Chipper.

Of deze beter is dan de voorganger durf ik (nog) niet te zeggen, maar wat ik al wel vast kan zeggen is dat Mystic Pinball op zijn minst een mooie aanvulling vormt voor John Hiatt's repertoire en discografie.


Misschien zou je Slug line kunnen proberen, voor mij het ultieme John Hiatt-album! Het laatste album is inderdaad mooi.

BobbieMarley
De eerste beluistering maakt al gelijk indruk. Vooral de laatste 2 nummers.

Is hij al ergens te beluisteren?

avatar van R-Know
3,5
Beste een lekkere plaat. Opname valt mij toch weer wat tegen. Na alle jaren dat ik John Hiatt koop is er nog geen enkele top opname bij. Beetje te iPod. Ik heb alle albums tot 2000 op Vinyl maar deze blijft gewoon de cd uitvoering. Het is mij het extra geld niet meer waard.

avatar van erwinz
Knap toch dat John Hiatt iedere keer weer anders klinkt. De vorige keer behoorlijk vol geproduceerd. Nu weer lekker losjes en bij vlagen lekker stevig. Knappe serie platen trouwens sinds het jaar 2000.

Lees mijn volledige recensie op: De krenten uit de pop: John Hiatt - Mystic Pinball - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Erwin

@erwinz,

mooi verslag en een heel leuke blog.
toch 1 reactie op uw recensie.
volgens mij doe je het trio: Stolen moments - Perfectly good guitar - Walk on toch serieus te kort door te beweren dat zijn betere platen vanaf 2000 weer boven water kwamen, terwijl deze 3 juist zijn (volgens mij) betere werk zijn.

avatar van erwinz
@g-love

Ik zal nog eens gaan luisteren. Staan in mijn geheugen als zwakkere platen maar het is even geleden.

Erwin

Hendrik68
Voor mij bereikte hij pas op Crossing Muddy Waters de perfectie, tot die tijd vond ik veel albums goed, maar altijd ver van de 5 sterren status af. Crossing Muddy Waters is op zeker 4 plus. Zijn allerbeste kwam echter pas vorig jaar uit: Dirty Jeans and Mudslyde Hymns. Daarom verwachtte ik ook veel van dit album. Het is nog te vroeg voor een oordeel, maar ik ben bang voor zijn zoveelste 3,5 sterren plaat. Dat is natuurlijk nog steeds prima, maar ik hoor geen echte parels op dit album.

avatar van TEQUILA SUNRISE
4,0
Eerste luisterbeurt achter de rug en het klinkt weer vertrouwd goed.
Ben liefhebber van de meer ingetogen nummers van John vandaar dat ik No Wicked Grin ( voorlopig ? ) het prijsnummer vind.

avatar van AOVV
TEQUILA SUNRISE schreef:
Eerste luisterbeurt achter de rug en het klinkt weer vertrouwd goed.


Daar zeg je het. Maar ik ben minder enthousiast dan bij de vorige plaat, die is echt erg goed! Maar dit is weer vertrouwd nieuw Hiatt-materiaal.

avatar van DikkeDarm
4,0
Met plezier naar deze "ouwe" knar geluisterd en vind dit nou weer veel beter dan de die nieuwe van die andere "ouwe" knar waar iedereen zo enthousiast over is. De stem van JH staat nog steeds als een huis de muziek is pakkend, lekker en verveeld geen moment kortom een blijver in mijn persoonlijke collectie. Hier kunnen de "jonkies" nog wat van leren.....

kistenkuif
Eerste indruk: dit album klinkt stukken fitter en scherper dan zijn vorige. Alsof hij onder een deken vandaan is gekropen. Mij bevalt dat wel....

Hendrik68
Fris klinkt dit album zeker, heb hem net weer eens even helemaal mogen horen. Mijn eerste indruk van 28 september blijft echter overeind. Hiatt maakt als altijd een goede plaat en de vorige was wat mij betreft zijn eerste echt perfecte plaat. Dat niveau is hier te hoog gegrepen. De plaat opent redelijk sterk, maar met Wood Chipper daalt het niveau behoorlijk. Nummers als My Business en Give it up zijn zelfs van een aandoenlijke lulligheid. Daartegenover staan prachtige ingetogen nummers als I just don't know what to say en I know how to loose you. Het absolute hoogtepunt wordt voor het laatst bewaard Blues can't even find me, wat mij betreft nu al een van de best Hiatt nummers.

avatar van musicfreak1960
3,5
Vanmorgen gehoord
best lekker plaatje

kistenkuif
De atmosfeer van dit album vind ik luchtig en ongedwongen. Misschien wel iets te veel. Dit is mijn voorlopige conclusie na een aantal luisterbeurten. Het vorige album Dirty Jeans etc. vind ik erg goed maar een beetje zwaar op de hand. Daarom beluister ik dat album minder dan gebruikelijk bij Hiatt's werk. Ik heb het niet echt een kans gegeven, eerlijk gezegd. Elk jaar een nieuwe Hiatt is ook niet niks. Zelfs voor een liefhebber van het eerste uur. Het zou dus zo maar kunnen dat ik Mystic Pinball meer ga waarderen en afspelen terwijl het kwalitatief wellicht minder is dan de voorganger. Ik draai ze nu om en om. We 'll see....muziek is een raadselachtig fenomeen.

avatar van thebestfreaks
4,5
Een beetje onverwacht heb ik deze plaat toch opgewaardeerd naar 4,5*. Toen ik hem voor het eerst hoorde kreeg ik het gevoel dat het nummers betrof welke na 'Dirty Jeans ..' op de plank waren blijven liggen. Wat ik overigens niet meteen een slecht iets vind hoor. Maar na die prachtige vorige plaat, had ik meer verwacht; zwaarder aangezet en minder van het 'luchtige'.
Blijkbaar had ik opnieuw even tijd nodig om het gebodene op waarde te schatten, want inmiddels zijn de bochten waardoor dit album zich wringt bekend, en geniet ik weer van dhr Hiatt; zijn perspectieven, het genot en de troost welke hij biedt.

avatar van TEQUILA SUNRISE
4,0
En wederom een prachtplaat van John Hiatt!
De beste man blijkt erg actief de laatste jaren en keer op keer weten zijn albums mij te pakken.
Het evenwicht tussen de wat meer rockende en ingetogen nummers is ook dit keer weer prima verzorgd, waar mijn voorkeur overigens uitgaat naar het ingetogen werk, vandaar dat I Just Don"t Know What To Say, I Know How To Lose You & No Wickes Grin mijn favorieten zijn.
Bite Marks & afsluiter Blues Can"t Even Find Me mogen ook niet onvermeld blijven.
Zwakke broeder van dit twaalftal nummers blijft voor mij One Of Them Damn Days, een beetje recht toe recht aan rock nummer wat geen indruk op mij weet te maken.

avatar van blaauwtje
5,0
Heb deze plaat in de vinyl uitvoering, grote klasse, zoal ik alles van John Hiatt van grote klasse vind.
Naarmate hij ouder word, wordt hij ook actiever, zoals hierboven al gezegd zijn derde in evenzovele jaren, alleen daar waar het tournees betreft wordt ie wat zuiniger, tenminste wat zijn europese tournees betreft.

Een heerlijke plaat, idd wat luchtiger als dirty jeans, No wicked grin vind ik een ontzettend lief liedje, maar ook de rest is van Hiatt niveau.

Nou ff wachten op de aankondiging dat ie weer eens een keer naar Nederland komt( de vorige waren festival shows, North Sea jazz en Take root in Groningen)

avatar van Madjack71
De oude meester is de laatste jaren bezig met het leveren van een aantal goede platen achter elkaar, met Mudslide Hyhms als een mooie verrassing. Dit Mystic Pinball herbergt ook wederom een aantal typische melodieuze Hiatt liedjes als It All Comes Back Someday of Give it Up, met daarnaast de ingetogen en wat vuige countryrockers. Zijn stem heeft net als alle tijdsgenoten van hem wat sleet erop, maar niet storend. Het luisterd vlot weg, maar is als geheel wat wisselvalliger in sfeer als diens sterke voorganger. Maar slecht is het m.i. nergens.

avatar van Madjack71
Mag toch wel een halfje bij mijnerzijds, met nummers als It all Comes Back Someday, I just don't know what to say, I know how to lose you, You're all the reason i need en het sterke eind met Blues can't even find me, is er een sterke linie aan nummers.

avatar van spinout
3,5
Weer geproduceerd door Kevin Shirley. John Hiatt weet na Bring the Family hoe americana gemaakt wordt. Hij is er een meester in geworden. De band klinkt geweldig en ook Hiatt zelf is goed bij stem.

avatar van bertus99
3,0
Mij valt ie toch tegen na het meesterlijk Mudslyde Hymns waarvoor ik moeiteloos 5 **** gaf. Misschien is dit album te snel er achteraan gemaakt, of zou Hiatt sowieso wat minder albums moeten uitbrengen want hij blijft maar komen.
Natuurlijk staan er enkele prima nummers op. als We're allright now en I know how to lose you en vooral ook I just don't know what to say, maar My Bussiness en You're aal the reason I need vind ik nogal zwak voor iemand als John Hiatt.
Mudslyde Hymns was een hoogtepunt in zijn oevre, net als Slow Turning en Bring back the family, maar Mystic Pinball valt niet in die categorie.

kistenkuif
Uiteindelijk draai ik dit album toch meer dan de voorganger sinds mijn reactie van oktober vorig jaar. Eerlijkheidshalve daarom omhoog met mijn waardering.

avatar van bertus99
3,0
kistenkuif schreef:
Uiteindelijk draai ik dit album toch meer dan de voorganger sinds mijn reactie van oktober vorig jaar. Eerlijkheidshalve daarom omhoog met mijn waardering.


vind je hem echt mooier dan Mudslyde Hymns??

kistenkuif
Nee, dat is het gekke. Wel lichter van toon en, met een paar halve missers, bijna pretentieloos. Menselijk. Het hoeft ook niet altijd supergoed te zijn. Money And Cigarettes van EC bijvoorbeeld roept bij mij ook dat gevoel op en beluister ik daarom het meest van al zijn albums. Dat beloon ik. Misschien blijkt Mystic Pinball uiteindelijk wel een tussendooralbum en keert mijn luistervoorkeur. Time will tell. Voor Hyms ga ik echt zitten. Dat album neem ik serieuzer als statig en beetje topzwaar werkstuk maar daarvoor ben ik weer niet altijd in de stemming. Allebei hebben ze voor mij hun eigen kwaliteit als luisterervaring.

avatar van bertus99
3,0
kistenkuif schreef:
Nee, dat is het gekke. Wel lichter van toon en, met een paar halve missers, bijna pretentieloos. Menselijk.


Mooi geschreven Kistenduif. Mudslyde Hymns was een album dat mij compleet omver blies. vrij zwaar inderdaad, zowel de thematiek als ook de uitvoering die virj "donker" van toon is. ik verwachtte dat er een soort vervolg zou komen, maar een Mudslyde Hymns twee is natuurlijk niet te maken. Ik vind dat MP vrij snel komt, misschien hadden er een paar betere songs bij gekund als hij iets meer tijd had genomen. Lijkt alsof er enkele "overblijvertjes" op staan. Voor de rest wel aardig.

avatar van MoKnows
Na al die jaren krijg ik nog steeds kippenvel van "I Just Don't Know What To Say". Fantastisch nummer.

avatar van robk1964
3,5
Niet zijn beste album maar pareltjes als 'Wood Chipper' en 'I Just Don't Know What To Say' maakt alles goed!

avatar van Crimson1969
5,0
Deze gaat bij mij regelmatig de speler in, wat een lekker relaxed album is dit. John Hiatt heeft hier echt weer een parel afgeleverd. Een lekkere ongedwongen plaat zonder pretenties, zo kan het ook. Volle mep voor dit album!

Gast
geplaatst: vandaag om 17:21 uur

geplaatst: vandaag om 17:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.