’t Gaat lekker zeg; het album komt pas over ruim 'n maand uit, maar is inmiddels al gelekt. Nou ja, in ieder geval is 't een leuk verjaardagscadeautje (voor de fan/liefhebber tenminste).
Ik ben eigenlijk helemaal niet zo thuis in de John Hiatt-discografie (behalve de voorganger,
Dirty Jeans and Mudslide Hymns, ken ik enkel
Bring the Family en
Slow Turning), maar omdat de voorganger mij zo goed bevalt, wilde ik deze ook zeker beluisteren, en inmiddels heb ik zelfs al de tweede beluistering achter de rug.
Enfin, op het eerste gehoor is ook dit weer een alleraardigst album geworden. Vier nummers springen er tot dusver uit voor mij: de vrolijke, catchy opener,
We’re Alright Now, die de sfeer er goed weet in te brengen en zelfs een erg pakkend refrein heeft, de country-/folkachtige afsluiter
Blues Can’t Even Find Me - waarschijnlijk het meest intieme liedje van deze plaat, de ballade
I Just Don’t Know What to Say, en vooral de sterke en meeslepende compositie van het prachtige verhaalvertellende
Wood Chipper.
Of deze beter is dan de voorganger durf ik (nog) niet te zeggen, maar wat ik al wel vast kan zeggen is dat
Mystic Pinball op zijn minst een mooie aanvulling vormt voor John Hiatt's repertoire en discografie.