Therapy? - Infernal Love (1995)

Er staan op dit album, maar een paar nummers die de moeite waard zijn en deze behoren ook tot het beste werk van Therapy!

A moment of Clarity
Jude the Obscene

Ik heb bij Kiss trouwens nooit zo'n geweldige riff als van Misery gehoord, raakt kant nog wal.

Heb met stijgende verbazing alle meningen hierboven gelezen en ik vraag mij echt af of een aantal van deze mensen het album wel echt deftig beluisterd hebben.
Over één ding kunnen we het eens zijn. Troublegum was net iets beter. Maar als je dit album van Therapy? niet kan smaken vraag ik me toch af of je niet beter met Wham of de Spice Girls kan blijven dwepen.
Ieder zijn mening maar als je bij dit album termen als "mainstream", "een met veel poeha ondersteund groepje" (wat wordt daar in godsnaam mee bedoeld?), "teenybobber band", "overgeproduceerd met veel te veel samples en keyboardjes" gebruikt, heb ik wel wat vragen bij de ernst van deze recessies.
Meer en beter Therapy? dan dit ga je mooit meer krijgen.

Vraag mij ook wel af waarom niemand hier een woord gerept heeft over het feit dat die gasten sommige nummers (30 Seconds, Bad Mother en Me vs You) nog meer dan een minuut rekken met wat studiogeluidjes die echt niks bijbrengen tot de song en als enige doel volgens mij hebben om aan de totale tijd voor de CD te komen die de platenmaatschappij voor ogen had of in het contract bepaald was.

Nee hoor, de platenmaatschappij had er niets mee te maken. Infernal Love is een concept album. Cairns huurde de DJ uit Belfast David Holmes in om de nummers middels ambient te verbinden.

The Quietus | Features | A Quietus Interview | There Is A Light At The End Of The Tunnel: Therapy? Revisit Infernal Love - thequietus.com

Er is veel kritiek op geweest, maar voor mij werkt het wel.

Dit is voor mij het beste album van Therapy? Ook al is Troublegum ook subliem, dit steekt er voor mij nog meer uit. Blijft voor mij één van de betere groepen uit de jaren 90. En live zijn ze natuurlijk ook super!

De andere kant van de single Loose is al even briljant: Our Love Must Die is de naam.

Omdat het allemaal niet zo opvliegend en pakkend als Troublegum was, was het allemaal nix natuurlijk. Zo dacht ik ook in die tijd. Maar eigenlijk is Infernal Love een heel fijn pakket met alternatieve rockmuziek met een mooie pessimistische inslag.

Wat een opvolger van het succesvolle Troublegum. Niet meer zo veel aanwezig zijn de popachtige refreinen, de toegankelijke bij vlagen zelfs opgetogen rocknummers met een punkachtige attitude. Epilepsy vormt de onstuimige opener maar is geen earpleaser wat mij betreft. Stories is wat minder heftig maar trekt ook niet direct aan, hoewel het meezingbare refrein anders doet vermoeden. Vanaf A Moment of Clarity begint de plaat bij mij te leven, wat een heerlijk nummer, een en al emotie, en wat een machtige opbouw. Jude the Obscene ligt een beetje in het verlengde van zijn voorganger, de stuwende ritmesectie tilt het nummer naar een hoger niveau. Bowels of Love; melancholie en dramatiek verpakt in een klein werkstukje. Misery pakt je vervolgens weer bij de lurven, het is immers geen tijd om uit te buiken, een prima song. Bad Mother is ook weer een klasbak, ook hier leggen Ewing en McKeegan weer een fundering neer waarop Cairns zich kan uitleven. De frase; You only mean it, if you look like Jesus blijft de hele dag in je kop zitten. Me Vs You duurt mij wat te lang maar is zeker niet slecht. Loose is weer wat meer rechttoe en rechtaan en is degelijk. Cover Diane van Hüsker Dü werd uitgebracht op single en deed het naar mijn weten vrij redelijk in ons land. Het nummer wordt op een fraaie wijze gecoverd. 30 Seconds is venijnig, hard en vormt een a-typische afsluiter, alsof er enig cynisme bij de heren aan ten grondslag lag. Hoewel de overeenkomst een beetje vergezocht is doet Infernal Love mij af en toe denken aan The God Machine en The Cure, zomaar twee bands die bij vlagen raakvlakken vertonen met deze worp. Echter de plaat en het verleden Therapy? laten genoeg ruimte om deze schijf op zijn eigen merites te beoordelen. Niet zozeer sterker als Troublegum maar zeker interessanter.

In mijn spotify lijstje had ik toevallig de twee nummers screamager en stories achter elkaar en hoorde toch heel veel overeenkomsten ben benieuwd of jullie dat ook delen. Verder blijft Troublegum toch voor mij een meesterwerk van begin tot eind en vind ik Infernal Love een goed album maar niet zo strak als Troublegum.

Stories lijkt nog een beetje voort te borduren op Troublegum waar de rest van het album weer een meer donkere, alternatieve rockkoers vaart. Ik moet bij Infernal Love qua ambiance altijd een beetje aan de oude Danzig denken. Ik kan van beide kanten zeer genieten.

Ik was helemaal leip als puber van Troublegum, die plaat grijsgedraait en paste prima in mijn pubertijd (aangezien mijn pa deze band haatte)....daarna deze plaat bij de bibliotheek meegenomen en haakte ook meteen weer af...

Nu weer een keer opgezet en het is toch wel een prima plaat en gewoon anders dan Troublegum of Nurse.

A moment of clarity en de cover van Husker Du zijn natuurlijk echt de uitschieters

Meer dan prijzenswaardig dat Therapy? ervoor koos om geen Troublegum II te maken: langere nummers die ook niet allemaal up-tempo zijn, een af en toe afwijkend gitaargeluid, koortjes, natuurlijker klinkende drums, elektronische tussendoortjes, en een uitgebreider instrumentarium met cello, sax en achtergrondzang. Maar waar het geluid daardoor kleuriger is en de songs gevarieerder zijn, klinken veel composities mij helaas ook geforceerd in de oren, alsof Andy Cairns de grenzen van zijn nummers probeert op te rekken maar daar niet altijd een gelukkige hand in heeft. Het couplet van Stories lijkt als twee druppels water op dat van Trigger inside, de refreinregel van Jude the obscene trekt op niets, Misery stottert maar een beetje voort zonder een groove te kunnen vinden, Loose heeft een heel flauw en voorspelbaar refrein, het uitstekende slotnummer is na twee minuten eigenlijk al afgelopen, de elektronische tussendoortjes duren soms tergend lang, en al dat melige gedoe met Jezus ("your ass like Jesus' feet"?!) heb ik onderhand ook wel gezien.
        Het "vervelende" is dat er tegenover die hinderlijke stukken ook een aantal geweldige nummers staan, zoals het majestueuze A moment of clarity, het bijna intimiderende Bad mother (met die schroeiende gitaarsound), het genoemde slotnummer (sterke tekst), en natuurlijk het schrijnende Bowels of love dat wat mij betreft het emotionele hoogtepunt van de plaat is. Het resultaat is dus eigenlijk een plaat die voor mij van top naar dal en weer terug schiet, maar waar bij andere platen de sterke nummers uiteindelijk het zwaartepunt van de plaat vormen weegt voor mij bij de eindafrekening van Infernal love het geforceerde en gekunstelde aspect het zwaarst. Ik hoor de kwaliteiten en de ambitie, maar te veel nummers zakken voor mij door het ijs.
        In zijn klassieke biografie van James Joyce vertelt Richard Ellmann hoe de jonge Joyce eens zijn nog jongere broer Stanislaus vroeg om "Jude the obscure" voor hem uit de bibliotheek mee te nemen. Achteraf bleek dat Stanislaus met lood in de schoenen op de bibliothecaris was afgestapt omdat hij dacht dat dat boek "Jude the obscene" heette. Zou Andy Cairns die anekdote in de biografie van zijn beroemde landgenoot hebben gelezen, of is dit gewoon een gangbare opzettelijke verspreking onder Engelstalige schoolkinderen?

Infernal Love ademt in het begin nog naar de naweeën van Troublegum. Epilepsy en Stories zijn redelijke songs maar zeker niet opzienbarend. Het hele grote middenstuk, grofweg nummer 3 t/m track 8 zijn voor mij pure klasbakken. Ik kan mij voorstellend dat het geheel wat gekunstelder aandoet dan Troublegum. Die laatste is een brok jeugdig enthousiasme waar de energie van afspat. Infernal Love bleek een stap in volwassenwording te zijn, waar men kennis maakt met de minder mooie kanten van het leven. Zeker in songs als A Moment of Clarity, Jude the Obscene, Bowels of Love en Bad Mother liet Cairns een opmerkelijke groei horen in songwriting.

Troublegum en Infernal Love vormen vreemd genoeg voor mij een fraaie combinatie; de eerste luister ik graag als de energie door mijn aderen stroomt, de laatste draait met name zijn rondjes als ik in een stemmige bui ben. Beide platen zijn mij even lief.

Exacte dit. Ik had het niet beter kunnen verwoorden

Deze nostalgie weer eens opgezet en ik was helaas niet zo onder de indruk meer van deze plaat. Stories, A moment of clarity en Diane staan nog steeds als een huis maar de rest kon me niet zo bekoren.. voor mij heeft Infernal love niet de tand des tijds doorstaan.