Therapy? - Infernal Love (1995)

Meer dan prijzenswaardig dat Therapy? ervoor koos om geen Troublegum II te maken: langere nummers die ook niet allemaal up-tempo zijn, een af en toe afwijkend gitaargeluid, koortjes, natuurlijker klinkende drums, elektronische tussendoortjes, en een uitgebreider instrumentarium met cello, sax en achtergrondzang. Maar waar het geluid daardoor kleuriger is en de songs gevarieerder zijn, klinken veel composities mij helaas ook geforceerd in de oren, alsof Andy Cairns de grenzen van zijn nummers probeert op te rekken maar daar niet altijd een gelukkige hand in heeft. Het couplet van Stories lijkt als twee druppels water op dat van Trigger inside, de refreinregel van Jude the obscene trekt op niets, Misery stottert maar een beetje voort zonder een groove te kunnen vinden, Loose heeft een heel flauw en voorspelbaar refrein, het uitstekende slotnummer is na twee minuten eigenlijk al afgelopen, de elektronische tussendoortjes duren soms tergend lang, en al dat melige gedoe met Jezus ("your ass like Jesus' feet"?!) heb ik onderhand ook wel gezien.
        Het "vervelende" is dat er tegenover die hinderlijke stukken ook een aantal geweldige nummers staan, zoals het majestueuze A moment of clarity, het bijna intimiderende Bad mother (met die schroeiende gitaarsound), het genoemde slotnummer (sterke tekst), en natuurlijk het schrijnende Bowels of love dat wat mij betreft het emotionele hoogtepunt van de plaat is. Het resultaat is dus eigenlijk een plaat die voor mij van top naar dal en weer terug schiet, maar waar bij andere platen de sterke nummers uiteindelijk het zwaartepunt van de plaat vormen weegt voor mij bij de eindafrekening van Infernal love het geforceerde en gekunstelde aspect het zwaarst. Ik hoor de kwaliteiten en de ambitie, maar te veel nummers zakken voor mij door het ijs.
        In zijn klassieke biografie van James Joyce vertelt Richard Ellmann hoe de jonge Joyce eens zijn nog jongere broer Stanislaus vroeg om "Jude the obscure" voor hem uit de bibliotheek mee te nemen. Achteraf bleek dat Stanislaus met lood in de schoenen op de bibliothecaris was afgestapt omdat hij dacht dat dat boek "Jude the obscene" heette. Zou Andy Cairns die anekdote in de biografie van zijn beroemde landgenoot hebben gelezen, of is dit gewoon een gangbare opzettelijke verspreking onder Engelstalige schoolkinderen?