vielip schreef:
Dat is juist het mooie van muziek; het moment dat je een plaat (of cd) koopt of voor het eerst hoort is erg bepalend. Die momenten en herinneringen neem je daarna altijd mee. Ik had trouwens zelf Blue for you tot in de treure gedraaid van die twee albums
Ik herken dit ook wel. Albums die objectief gezien (voorzover dat mogelijk is) eigenlijk matig zijn, sla je soms hoger aan omdat dat toevallig het eerste album was dat je van een bepaalde band kocht en hem bijgevolg grijs hebt gedraaid. Om bij Status Quo te blijven: voor mij gold dat met name voor Rockin' all over the world, dat door veel fans toch niet echt als een hoogtepunt in hun oeuvre wordt beschouwd. Sterker nog, voor velen begon daarmee de aftakeling, door de toevoeging van een toetsenman en een minder ruwe, gepolijstere sound.
Maar ik vind juist de inbreng van Andy Bown (die man van de toetsen dus) op dat album heel aardig. En dat geldt in mindere mate ook wel voor dit album. Het valt op het eerste gehoor niet heel erg op, maar juist die accentjes (op de koptelefoon hoor je het beter) verlevendigen het geluid van de Quo enigszins. Embellishment noemen de Engelsen dat. Al snap ik ook dat de ruwere sound van de voorgaande platen juist karakteristiek is voor het oergeluid van de band. En feitelijk zijn de nummers op platen als Quo, Hello en Blue for you ook gewoon beter.
Ik ben het (alweer
) met
vielip eens aangaande zIjn opmerking over Again and Again: hier klinkt de Quo opeens wel rauw en agressief. Een zwaarder en rockender geluid dan op de overige nummers van deze LP. Inderdaad, net alsof het uit een andere sessieperiode stamt, al kan ik daar op het internet nergens onderbouwing voor vinden.