menu

Status Quo - If You Can't Stand the Heat... (1978)

mijn stem
3,01 (86)
86 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Vertigo

  1. Again and Again (3:38)
  2. I'm Giving Up My Worryin' (3:03)
  3. Gonna Teach You to Love Me (3:09)
  4. Someone Show Me Home (3:52)
  5. Long Legged Linda (3:34)
  6. Oh! What a Night (3:44)
  7. Accident Prone (5:05)
  8. Stones (3:55)
  9. Let Me Fly (4:22)
  10. Like a Good Girl (3:28)
  11. Accident Prone [Single Edit] * (4:10)
  12. One by One [Early Demo 1977] * (2:45)
  13. One by One [Demo] * (4:09)
  14. No Time Left to Cry [Early Demo 1978] * (2:20)
  15. No Time Left to Cry [Writing] * (2:17)
  16. Keep Me Guessing [Early Demo 1978] * (2:22)
  17. Keep Me Guessing [Demo 1979] * (2:25)
  18. Late Last Night [Early Demo 1978] * (2:56)
  19. Late Last Night [Demo 1979] * (2:35)
  20. Invitation [Early Demo 1978] * (3:18)
  21. Invitation [Demo 1979] * (3:00)
  22. Again and Again [Demo 1978] * (2:03)
toon 12 bonustracks
totale tijdsduur: 37:50 (1:12:10)
zoeken in:
avatar van musician
3,0
Voorkennis?

Nee, afgezet tegen Blue for you, Hello, Quo, On the level en dus zo'n beetje alles wat er vóór If you can't stand the heat is verschenen, is eigenlijk wel beter.

Recent nog Dog of Two Head (1972) beluisterd: dat was andere koek en er was duidelijk ook een geheel andere beleving van de heren. Hier werd gebikkeld om resultaten te boeken. If you can't stand the heat is in vergelijk daarmee een enigszins vlakke poging om een bestaand geluid bij benadering te continueren.

Met wat lichtpuntjes als Accident prone, zoals eerder genoemd. Maar het is bepaald geen Dog of Two head.

avatar van vielip
3,0
Nee klopt! Dog of two head laat echt een band horen die hongerig is en zich wil (en nog moet) bewijzen. Dat was ten tijde van If you can't stand the heat wel aardig over...toch vind ik het geen ramp album. Zeker niet in vergelijking met enkele latere missers.

Wat die voorkennis betreft; ik heb zo mijn connecties

avatar van Brutus
3,5
Dit is helemaal geen beroerde plaat.
Er staan mijn inziens een aantal klassiekers op zoals:
Oh what a Night
Accident Prone
I´m giving up my worryin´
Again and again

avatar van Dibbel
3,0
Tja, ik vind deze toch ook echt wat minder dan de vorige platen.
De blazers storen af en toe en het geluid is te vlak. Zal inderdaad wel op de Amerikaanse markt gericht zijn.
Echt slecht is het allemaal nergens, maar sommige songs zijn toch echt stukken minder.
Again And Again en Accident Prone zijn de hits van dit nummer (inderdaad resp. nummer 10 en nummer 13 gehaald in de Top 40) en staan nog steeds wel.
Verder vind ik het rustige Someone Show Me Home ook wel aangenaam en kunnen ook Long Legged Linda, Stones en Oh What A Night nog wel sterke nummers genoemd worden, die blijven hangen.
De rest gaat wel, zonder ergens echt slecht te worden.
Krappe 3 sterren dan.
Op vinyl, met leuke uitklaphoes.

4,5
nog steeds een favoriet album begin jaren 80 helemaal stuk gedraaid

avatar van DjFrankie
3,0
DjFrankie (moderator)
Inderdaad zeer zeker niet de beste Quo, die jaren waren hier voorbij.

avatar van Funky Bookie
3,5
Ik weet niet hoe zich dit verhoudt tot andere Quo/platen, maar het is fijne rechttoe rechtaan rock ´n roll en daar is niets mis mee. Accident Prone en Long Legged Linda zijn voor mij de toppers.

avatar van vielip
3,0
Dit album wordt over het algemeen nogal verguisd door de 'kenners'. Het wijkt nogal af van de albums die Quo maakte tussen '70 en '76 grofweg. Maar daarmee is het wat mij betreft zeker geen slecht album. Quo sloeg andere wegen in. Ging wat experimenteren hier en daar. Al bleef het altijd wel typisch dat Quo geluid houden in mijn oren. De produktie is wat 'iel' waardoor het album wat 'kloten' mist voor mijn gevoel. Maar nogmaals; zeker geen onaardig album.

avatar van LucM
3,5
Zoals ik eerder zei: minder dan de vorige Quo-albums maar beter dan zowat alle albums die daarna zouden komen.

avatar van vielip
3,0
Dat is dan weer een stelling die ik absoluut niet deel. De eerste 4 albums die hierna kwamen vind ik stuk voor stuk (heel wat) beter dan deze. Maar goed, ieder z'n ding nietwaar?

4,5
Alleen Hello, On the level en Blue for you zijn albums van voor deze met een constant hoog niveau. Andere platen hebben veel mindere nummers (vanzelfsprekend geen slechte platen natuurlijk). Met Whatever you want kwam hierna nog een geweldige knaller. Just Supposin en Never too late ook goed natuurlijk maar veel minder dan deze. 1982 komt naar mijn mening dichter in de buurt. Puur op gevoel blijft deze mijn favorieten Quo plaat (Whatever you want komt heel dichtbij). Ik vind trouwens ook nog voldoende te genieten van de latere Quo platen daar ik een fan van alle stijlen ben.

avatar van iggy
2,0
quofan schreef:
Alleen Hello, On the level en Blue for you zijn albums van voor deze met een constant hoog niveau. Andere platen hebben veel mindere nummers (vanzelfsprekend geen slechte platen natuurlijk)


Piledriver en Quo vind ik met gemak ook in dat rijtje thuis horen.

avatar van vielip
3,0
Nou inderdaad! En ik vind persoonlijk Ma Kelly's Greasy Spoon ook een erg sterk album. Die reken ik ook altijd tot de 'classics'. If you can't stand the heat dan weer duidelijk niet.

avatar van Prog66
Wanneer op één album nummers als Again And Again, Accident Prone en Long Legged Linda staan is het eigenlijk al duidelijk: heerlijk!

avatar van gaucho
3,0
Ja, maar daar heb je in mijn beleving de beste nummers dan ook wel mee genoemd. De twee singles zijn wat mij betreft nog steeds 'classic Quo'. Long legged linda en, vooruit I'm giving up my worrying zijn nog best van een behoorlijk niveau, maar een flink deel van de overige nummers vind ik kwalitatief toch minder. Zo'n nummer als Let me fly lijkt wel in vijf minuten in elkaar geflanst te zijn.

Naar mijn smaak ging het hier toch ietwat bergafwaarts ten opzichte van voorgaande albums. Al ben ik het met vielip eens dat de drie hierna volgende platen weer sterker zijn.

4,5
Tuurlijk horen Piledriver en Quo tot de classic quo Maar naar mijn smaak staan er toch mindere nummers op. Piledriver: Ik heb Roadhouse blues nooit echt leuk gevonden Don't waste, A year en Paper Plane erg goed de rest vind ik minder.
Quo: eigenlijk alles goed behalve Just take me.(raakt me nog steeds niet recent weer geprobeerd).

avatar van vielip
3,0
Roadhouse blues heeft mij ook nooit echt kunnen pakken op de één of andere manier. Maar verder is het hele Piledriver album één groot genot vind ik. Quo staat geen slecht moment op. Puur goud wat mij betreft! Nog maar even weer terug naar If you can't stand the heat dan; nummers als Giving up my worrying, Gonna teach you to love me, Oh, what a night en Stones zijn in wezen prima. Ze gaan voor mijn gevoel alleen 'verloren' door de matige productie. Ik zeg matig maar eigenlijk klopt dat niet. De productie is juist perfect. Zeker voor die tijd klinkt het album geweldig, Alleen niet voor Quo. Zo perfect en glad geproduceerd past niet bij Quo op de één of andere manier. Alles is glad gestreken en weggepoetst. Again and again lijkt wel uit een andere sessie te komen. Dat nummer klinkt lekker rauw en ongepolijst. Had het hele album zo geklonken dan was het prima geweest. Zelfs de blazers en het (dames) achtergrondkoortje had dan mogen blijven.

4,5
If you can't en Blue for you tijdens 1 vakantie(1984) aangeschaft daarna heel veel gedraaid.heb dus iets met vooral deze plaat . Piledriver kwam later heb ik door de jaren heen minder gedraaid. Een compleet album afspelen doe ik niet vaak pak meer de losse songs. Als ik dat dan wel doe bij Quo pak ik deze of Whatever you want.

avatar van vielip
3,0
Dat is juist het mooie van muziek; het moment dat je een plaat (of cd) koopt of voor het eerst hoort is erg bepalend. Die momenten en herinneringen neem je daarna altijd mee. Ik had trouwens zelf Blue for you tot in de treure gedraaid van die twee albums

avatar van gaucho
3,0
vielip schreef:
Dat is juist het mooie van muziek; het moment dat je een plaat (of cd) koopt of voor het eerst hoort is erg bepalend. Die momenten en herinneringen neem je daarna altijd mee. Ik had trouwens zelf Blue for you tot in de treure gedraaid van die twee albums

Ik herken dit ook wel. Albums die objectief gezien (voorzover dat mogelijk is) eigenlijk matig zijn, sla je soms hoger aan omdat dat toevallig het eerste album was dat je van een bepaalde band kocht en hem bijgevolg grijs hebt gedraaid. Om bij Status Quo te blijven: voor mij gold dat met name voor Rockin' all over the world, dat door veel fans toch niet echt als een hoogtepunt in hun oeuvre wordt beschouwd. Sterker nog, voor velen begon daarmee de aftakeling, door de toevoeging van een toetsenman en een minder ruwe, gepolijstere sound.

Maar ik vind juist de inbreng van Andy Bown (die man van de toetsen dus) op dat album heel aardig. En dat geldt in mindere mate ook wel voor dit album. Het valt op het eerste gehoor niet heel erg op, maar juist die accentjes (op de koptelefoon hoor je het beter) verlevendigen het geluid van de Quo enigszins. Embellishment noemen de Engelsen dat. Al snap ik ook dat de ruwere sound van de voorgaande platen juist karakteristiek is voor het oergeluid van de band. En feitelijk zijn de nummers op platen als Quo, Hello en Blue for you ook gewoon beter.

Ik ben het (alweer ) met vielip eens aangaande zIjn opmerking over Again and Again: hier klinkt de Quo opeens wel rauw en agressief. Een zwaarder en rockender geluid dan op de overige nummers van deze LP. Inderdaad, net alsof het uit een andere sessieperiode stamt, al kan ik daar op het internet nergens onderbouwing voor vinden.

avatar van vielip
3,0
Dat klopt. Ik heb ook weleens lopen spitten naar info omtrent dat soort dingen. Op internet is daar weinig tot niks over te vinden aangaande Again and again. Ik zal eens iemand vragen die contact heeft met mensen in de inner circle van Quo. Wie weet kan die duidelijkheid verschaffen. Dat zou niet voor het eerst zijn namelijk

avatar van De buurman
2,5
Soms heb ik zin in Again and Again. Dat duurt dan tot het refrein. Accident Prone had een hitje kunnen zijn voor ABBA. Knap hoe Quo rock wist te combineren met vriendelijke klinkende popmuziek. Na begin jaren '80 kreeg Quo een te hoog BZN gehalte voor mij, maar Rossi's stem ben ik altijd iets bijzonders blijven vinden. Mooi zilveren randje.
Ik vind dit bepaald geen topalbum. Na Rocking All Over The World (die ik in tegenstelling tot veel 'echte' Quofans wel heel goed vind) hadden veel albums nog wel een aardige single of twee, maar dat was het dan wel.
Ondertussen geniet ik van mijn Spotify Quo top 10, en die nummers komen allemaal uit '74 - '81. Wat een band!! If You Can't Stand The Heat is helaas niet vertegenwoordigd.

avatar van RonaldjK
2,5
Herfstvakantie 1978. Uit school kocht ik van mijn noest gespaarde zakgeld de cassette van If You Can’t Stand The Heat, want die moest mee op vakantie. Dankzij de radio had ik krakers Roll Over Lay Down en Down Down leren kennen, en Again and Again, de eerste single van het nieuwe album, beloofde veel goeds.
Waar ik me zo op had verheugd, zou Quo’s meest verguisde album van de jaren ’70 worden. Op het vorige album had Pip Williams al een meer poppy productie neergezet. De doorbraak in de V.S. was dichtbij, dat wist iedereen na het succes van single Rockin’ All Over The World, een jaar eerder. Dus werd er voor dit album een schepje bovenop gedaan. Meer pop, cleanere gitaren, catchy melodieën en andere instrumenten. Dan zouden de critici, die de band verweten altijd hetzelfde te doen, de band helpen om over de Grote Plas door te breken.

Ik weet nog dat het album bij de eerste draaibeurten thuis niet echt wilde landen. Veel beter werd het ook niet in de week in een Drentse stacaravan. Echt slecht vond ik het na enige gewenning weliswaar niet, maar waar waren de ruige beukers?
Opener Again and Again kende ik dus al en het bleek meteen het beste nummer van het album. De tracks daarna waren veel poppy’er, al vond ik de ballad Someone Show Me Home nog wel aardig met dat orgeltje.
De opener van kant B, Oh! What a Night, is op zich een lekker liedje, maar waarom die conga’s en dat dameskoortje? Long Legged Linda begint hoopvol, maar spoedig klinken er blazers en die verpestten het op zich aardige liedje, meende ik. Plus alweer dat koortje? Met de laatste drie tracks van kant B daalde het niveau nog verder. Hoe hard ik ook mijn best deed in de laatste maanden van '78, eigenlijk bleek dit album een miskoop te zijn.

Toen Accident Prone begin 1979 een hit werd, werd mij pas duidelijk dat het een poging tot disco was. 'Dat doen Kiss (I Was Made For Lovin’ You) en Rod Stewart (Da Ya Think I’m Sexy) immers ook, rock met disco mixen,' moeten band en management hebben gedacht. Laat de kassa rinkelen! Echter, de doorbraak in Amerika bleef uit, muziekjournalisten namen de band nog steeds niet serieus en de Europese fans mopperden. Alleen maar verliezers.

Ruim veertig jaar later en twee biografieën van/over de band wijzer, zie ik het iets anders. Rick Parfitt was apetrots op het eerste couplet van Again…, dat inderdaad een mooie samenvatting is van de rockhistorie tot dan toe. Heerlijk intro bovendien. Hij en Alan Lancaster wilden vooral stevig rocken, maar Francis Rossi had een neusje voor popliedjes.
De laatste was waarschijnlijk degene die de doorslag gaf voor een gladdere sound. Laten we ook niet vergeten dat de band niet met (blues)rock begon, maar met pop. Zo scoorden ze hun eerste twee hits, eind jaren ’60. Dat stukje bandhistorie werd eind jaren ’70 lichtelijk verdoezeld door de heren en hun gevolg, maar waren de vier in pure rockers veranderd? Nee, daarvoor hadden ze teveel andere invloeden in de genen.

Hoe is het album als ik het nu met poprock-oortjes beluister? Wel, er staan diverse goede composities op, zoals Like a Good Girl. Die blazers vind ik nu wel okay… Vergeleken met wat de band ons in het decennium daarna ging voorschotelen, was het hier nog in orde! Het is alleen wat meer vrolijk en minder stoer dan voorheen. Mijn grootste bezwaar van nu is dat de sologitaar hier en daar wel erg schel klinkt.
Vorig jaar op vinyl gekocht en wat blijkt: er is een hoekje van de cover "afgebrand". Fraaie hoes, zeker vergeleken met zo'n armetierig cassettebandje (dat ik om nostalgische redenen nog wel koester). Overigens verschilt de trackvolgorde van die van de lp: op de cassette sluit Accident Prone kant A af, op vinyl staat het liedje op de B-kant.

Tenslotte: Rossi’s biografie I Talk Too Much is aanbevolen voor onder uw kerstboom. O.a. over hetgeen zich vanaf ’78 achter de schermen afspeelde, werpt Rossi een voller licht.

avatar van Gommans
3,0
Met I’m giving up my worryin’, Someone show me home en Let me fly begonnen de Rossi/Frost nummers de Quo sound te beïnvloeden tot uiteindelijk een zeer bedenkelijk en abominabel niveau. Ook de intrede van Andy Bown bracht wat aanpassingen in de sound met zich mee. Jammer. Gelukkig zouden er nog wel enkele prachtige nummers en platen volgen. Maar de allereerste scheurtjes begonnen hier heel langzaam in het Quo-beton te verschijnen.

avatar van Dirkrocker
3,0
Tja dit album heeft eigenlijk hetzelfde probleem als zijn voorganger. Het is allemaal te soft ingespeeld, de synthesizer heeft de boventoon, ipv rockende en gillende gitaren. Again And again klinkt dan nog wel typisch als quo en geef me nog even valse hoop. Toch geef ik het nog en redelijk cijfer, en dat is puur omdat de songs wel weer goed geschreven zijn. Neem nummers als long legged Linda of let me fly, speel die in met rockende gitaren, synthesizer eruit en vooral die stomme koortjes en je heb prima quo nummers. Dus waarschijnlijk werden de nummers nog met hetzelfde idee geschreven, alleen de uitvoering ging wat softer en een andere weg in. Zonde. Gelukkig kregen we hierna whatever you want en keerde ze terug naar hun oude sound, dus gitaren

Gast
geplaatst: vandaag om 07:35 uur

geplaatst: vandaag om 07:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.