menu

David Bowie - David Bowie (1967)

mijn stem
2,97 (211)
211 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Deram

  1. Uncle Arthur (2:12)
  2. Sell Me a Coat (3:03)
  3. Rubber Band (2:20)
  4. Love You Til Tuesday (3:14)
  5. There Is a Happy Land (3:16)
  6. We Are Hungry Men (3:01)
  7. When I Live My Dream (3:26)
  8. Little Bombardier (3:28)
  9. Silly Boy Blue (3:54)
  10. Come and Buy My Toys (2:10)
  11. Join the Gang (2:20)
  12. She's Got Medals (2:26)
  13. Maid of Bond Street (1:46)
  14. Please Mr. Gravedigger (2:39)
  15. Rubber Band [Single Version - Mono] *
  16. The London Boys [Mono] *
  17. The Laughing Gnome [Mono] *
  18. The Gospel According to Tony Day [Mono] *
  19. Love You Till Tuesday [Single Version - Mono] *
  20. Did You Ever Have a Dream [Mono] *
  21. When I Live My Dream [Single Version - Mono] *
  22. Let Me Sleep Beside You [Mono] *
  23. Karma Man [Mono] *
  24. London, Bye, Ta Ta [Mono] *
  25. In the Heat of the Morning [Mono Vocal Version] *
  26. The Laughing Gnome [Stereo Mix] *
  27. The Gospel According to Tony Day [Stereo Mix] *
  28. Did You Ever Have a Dream [Stereo Mix] *
  29. Let Me Sleep Beside You [Stereo Mix] *
  30. Karma Man [Stereo Mix] *
  31. In the Heat of the Morning [Mono] *
  32. When I'm Five [Mono] *
  33. Ching-A-Ling [Stereo Mix] *
  34. Sell Me a Coat [Remix - Mono] *
  35. Love You Till Tuesday [BBC's Radio One "Top Gear" 18 / 12 / 67 Mono] *
  36. When I Live My Dream [BBC's Radio One "Top Gear" 18 / 12 / 67 Mono] *
  37. Little Bombardier [BBC's Radio One "Top Gear" 18 / 12 / 67 Mono] *
  38. Silly Boy Blue [BBC's Radio One "Top Gear" 18 / 12 / 67 Mono] *
  39. In the Heat of the Morning [BBC's Radio One "Top Gear" 18 / 12 / 67 Mono] *
toon 25 bonustracks
totale tijdsduur: 39:15
zoeken in:
avatar van BeatHoven
3,0
Een zeer vreemd album! De cabareteske Bowie ging gelukkig niet langer dan één plaat mee. Maar het bewijst dat hij meteen zijn eigen zin wou doen, dat het muzikaal enthousiasme erin zat en vooral dat de wil om teksten te schrijven en ze zo goed mogelijk te zingen er was.
Ook ik heb deze gekocht om volledig te zijn, maar dan wel de recente Deluxe Edition. Daarop staat het hilarische 'The Laughing Gnome' en nog andere leuke tracks, waaronder 'London Bye Ta-Ta' (een lied dat kwalitatief beter is dan de originele tracks en het eigenlijk had moeten halen tot de allereerste versie).

avatar van bart1989
3,5
Het debuut van onze David is duidelijk niet zo slecht als het gemiddelde hier doet vermoeden. Het verschilt wel enigszins met de rest van de carrière van hem, maar er zijn wel meerdere albums waar hij een totale andere weg inslaat. Gewoon zijn we het wel van Bowie. Hier begint hij met mooie simpele vrolijke 'Engelse' liedjes. Het is geen album dat echt opvalt tussen de andere van 1967 niettemin is het toch een sterk album. Er staan namelijk een paar pareltjes op. De eerste vier liedjes zijn volgens mij recht in de roos.
Ik raad trouwens iedereen The Deram Anthology uit 1997 aan: David Bowie - The Deram Anthology 1966-1968 (1997), deze is namelijk completer en de op het debuut vergeten pareltjes van dezelfde tijd komen ook tevoorschijn. Ik begrijp niet waarom In The Heat Of The Morning, The Laughing Gnome en The London Boys niet op deze eerste 'David Bowie' staan, die hadden de score tegen de vier aan kunnen duwen, bij mij dan althans, in het algemeen zou hij sowieso toch al meer geapprecieerd worden, denk ik. Sommige mensen vinden het piepstemmetje in The Laughing Gnome irritant? Dat valt toch mee, ik vind dat de goede deun veel goedmaakt, voor mij blijft het een leuk nummer.
Zeker niet slecht, het album luistert lekker weg en je hoort al dat David Bowie een mooie stem heeft. Hij zal zichzelf wel blijven overtreffen vanaf hier.
Nog een tip voor de mensen die zich afvragen of de man nog iets interessant voor dit debuut op zijn naam heeft staan. Wat ik zeker de moeite waard vind, is de single You've Got a Habit of Leaving / Baby Loves That Way onder de naam Davy Jones and The Lower Third. Zeker de A-kant vind ik een sterk nummer en heb ik leren kennen via de tweede (niet-Amerikaanse) Nuggets box van Rhino. Een tijd lang wist ik zelfs niet eens dat desbetreffend lied van Bowie was.
Een album dat niet slecht is maar dat waarschijnlijk snel te vergeten is aangezien er niets noemenswaardig gepresteerd wordt. In de ogen (of beter oren) van een David Bowie - fan als ik een 3,5 waard, maar ik kan goed geloven dat dit veel mensen echt niet aanspreekt en die er dan ook dus geen tijd en moeite in gaan stoppen om het plaatje deftig te leren kennen. Mensen die David Bowie willen leren kennen mogen dit album van mijn part overslaan want dit staat zeker niet voor de kwaliteit waarvoor David Bowie gekend staat.

avatar van RoyDeSmet
3,5
Ik vind dit een leuk album. Lekker typerend voor de tijd.
Simpele teksten en leuke melodietjes.
Zoals eerder gezegd wel een beetje een 'het ene oor in, het andere oor uit'-effect, maar zeker geen onaardig album.

avatar van west
3,5
Ik had deze plaat altijd vermeden, vanwege de lage waardering hier op MM, maar toen ik 'm in Mono/Stereo LP tegenkwam ging ik toch eens luisteren. En wat blijkt: dit is een hele aardige popplaat uit 1967. Een soort British hippie muziek met flink wat kwinkslagen van de clown Bowie. In de tijd na deze plaat ging hij aarzelen of hij als acteur / cabaretier verder wilde of in de muziek, ook gezien het geringe succes van deze plaat. O.a. ene Tony Visconti haalde hem over om voor de muziek te gaan, gelukkig. En het succes van een bepaalde single in 1969.

Toch waren de kritieken helemaal niet zo slecht voor dit debuutalbum. Hij had wel de pech dat het dezelfde releasedatum had als ene Sgt. Pepper's. Los van wat niemendalletjes staan er een aantal hele aardige songs op. Persoonlijk kan ik Love You Til Tuesday, There Is a Happy Land , When I Live My Dream, Silly Boy Blue, Come and Buy My Toys en Maids of Bond Street waarderen. Bowie heeft alle nummers zelf geschreven. Zo is ook de debuutplaat van David Bowie, hoewel hij wat gedateerd klinkt, toch de moeite waard. Zeker voor Bowie liefhebbers.

avatar van AOVV
3,0
Eindelijk is het er 'ns van gekomen. Na een hele stapel platen van Bowie ben ik nu ook aan zijn debuut aanbeland, wellicht altijd wel wat afgeschrikt door het lage gemiddelde alhier (al is dat, hoewel steeds een soort van gids, niet altijd een goeie graadmeter). Het is in ieder geval en aparte plaat, waarop Bowie meteen laat horen dat hij niet de zoveelste singer-songwriter is/was.

Het theatrale aspect overheerst op dit album, in die mate dat het hier en daar wat karikaturaal wordt en geforceerd gaat klinken. Op latere platen, zou hij ook personages introduceren en performances neerzetten, maar daar zit toch meer coherentie in; dit lijken me een aantal losse ideeën die Bowie had (hij was toen nog erg jong, natuurlijk), wat resulteerde in dit album.

Slecht kan ik het niet vinden. Een aantal songs, zoals Rubber Band, We Are Hungry Men en When I Live My Dream zijn gewoon goed en origineel, en afsluiter Please Mr. Gravedigger springt ook wel in het oor, natuurlijk. Een verkouden Bowie, onheilspellend en macaber klinkend. Gewaagd, maar geslaagd!

Daartegenover staan ook minder gelukte experimenten, en zo voelt de plaat nog het meest aan; als een experiment. Dan moet ik zeggen dat het, voor mij, geen onverdeeld succes is. Maar ik kan het wel pruimen, en er nu en dan zelfs van genieten.

3 sterren

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Ik maak me sterk dat, als hier niet de naam van David Bowie op had gestaan, of als hij in 1968 van het podium zou zijn verdwenen, dit album zo ongeveer aan het begin van de 21ste eeuw zou zijn herontdekt en daarna een cultstatus zou hebben verworven (met op AllMusic een aanprijzing als "the best lost baroque pop album you've never heard"). Want dat is wat ik hier hoor: diverse perfecte popliedjes met steeds een apart randje, ofwel eerlijk verdriet (Sell me a coat) ofwel warme romantiek (When I live my dream) ofwel satirische SF (We are hungry men) ofwel een bizarre monoloog van een seriemoordenaar (Please Mr Gravedigger). Voor mezelf sprekend maakt het niet uit of ik dit nou wel of niet met de latere Bowie vergelijk, want ook op zichzelf staand is dit een ontzettend leuke plaat met kleurrijke arrangementen in de sixties-sfeer waar ik zo dol op ben, en met één nummer (There is a happy land) dat zo ontroerend is dat ik overweeg om het bij mijn begrafenis te draaien omdat het zo precies de weemoed van de kinderjaren weergeeft (althans de weemoed van míjn jeugd). En of Bowie het allemaal meende, en in hoeverre hij deze stijl echt waardeerde of dat hij hem alleen maar gebruikte omdat die op dat moment in zwang was... dat zijn vragen en overwegingen die sowieso de hele rest van zijn carrière relevant zouden blijven.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:08 uur

geplaatst: vandaag om 10:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.