Ik ben blij dat ik ben begonnen met het ontdekken van de albums van ATCQ. Een jaar geleden heb ik The Low End Theory en Midnight Marauders eens wat luisterbeurten gegeven, maar het kon me toen helaas totáál niet boeien. Ik heb het toen maar maandenlang links laten liggen. De laatste tijd ben ik echter weer van die rustige/conscious/positieve (hoe je het ook wilt noemen) hiphop aan het luisteren, zoals Common, J Dilla, Black Star etc. (kende ik al lang), en ook The Roots, Slum Village, Pete Rock & C.L. Smooth. ATCQ hoort ook een beetje in dat straatje thuis, bij dat soort hiphop, en dus wilde ik hun ook een nieuwe kans geven en natuurlijk ook vanwege de hoge gemiddeldes van de albums. Waar het me vorig jaar helemaal niet raakte, doet dat het nu wel. Althans, vooral bij de albums ná People's Instinctive Travels and the Paths of Rhythm, dacht ik. Deze heb ik bewust als eerste beluisterd. Het bleef niet echt zo hangen. The Low End Theory bleef wat meer hangen en klonk al beter, en Midnight Marauders bleef helemaal hangen. Die heb ik dan ook meer gedraaid de laatste dagen/weken, dan deze. Het zit hem vooral in de beats die hier nog ietwat primitief lijken zijn. Met het rappen van Q-Tip en Phife Dawg is namelijk niets mis. Zeer goede flows, liggen me nu ook steeds beter, perfect op de beats van Q-Tip zelf en Ali Shaheed Muhammad.
Ik merk nu wel nu ik deze plaat wat meer luisterbeurten heb gegeven, en als je echt goed luistert, zijn de beats helemaal niet zo primitief. Integendeel, ze zijn juist heel muzikaal. Bijv. Push It Along. Wat een heerlijke productie en vette verses. Hetzelfde geldt natuurlijk voor Can I Kick It. Het duurt bij platen als deze gewoon iets langer voordat ik ze echt kan waarderen. Het heeft ook te maken met het feit dat dit materiaal van 1989-1990 is. Ik heb lange tijd bijna alleen maar hiphop van na 1992 of 1993 kunnen luisteren, dat van daarvoor klonk me nooit zo goed. Maar dat begint steeds meer af te nemen, de gedachte dat bijna alles van daarvoor maar troep is. De albums van Eric B. & Rakim begin ik langzaamaan meer te waarderen. Het debuut van Gang Starr probeer ik vaker wat luisterbeurten te geven. Public Enemy begint me iets beter te klinken. Het debuut van De La Soul, 3 Feet High and Rising, probeer ik ook te beluisteren. Hopelijk zal ik zo over een tijdje steeds meer dit soort 'oude' hiphop kunnen waarderen. Niet dat het echt moet, maar als ik hiphop van bijv. 1993 tot 1995 geweldig vind, dat voortkomt uit de jaren daarvoor, waarom zou ik de eerdere platen dan niet kunnen waarderen? Ik hou van hiphop, dus ik vind dat ik de beginselen ervan ook moet leren te waarderen. Of, in ieder geval moet leren kennen.
Al met al is dit dus toch een erg relaxed album. Het begin van ATCQ, een hiphopformatie die ik steeds meer begin te waarderen. Rustige, positieve, conscious, jazzy hiphop met wijze lyrics van toen nog jonge jongens uit de achterbuurten van Queens. Deze jongens wilden er wat van maken, positief zijn in het leven, plezier maken, dit komt 100% terug in hun muziek. Ze laten het negatieve van het ghettoleven achterwege, respect daarvoor.