A Tribe Called Quest - People's Instinctive Travels and the Paths of Rhythm (1990)

Bedankt voor de tips. De la Soul ken ik uiteraard al enigszins, is ook aardig. Ik zal (niet direct overigens) eens op onderzoek uitgaan.

kero one...das gewoon mooi samplewerk met veel jazz.
En een wat minder bekende groep a la Relax maar veel beter: Artofficial.
The Roots is natuurlijk heel muzikaal.
Ty heeft een vrij rustige flow die op zich best in mid 90´s paste

Wel lollig een 40 plusser (met aller respect) die op onderzoek gaat in hiphop wereld.

Ik ben blij dat ik ben begonnen met het ontdekken van de albums van ATCQ. Een jaar geleden heb ik The Low End Theory en Midnight Marauders eens wat luisterbeurten gegeven, maar het kon me toen helaas totáál niet boeien. Ik heb het toen maar maandenlang links laten liggen. De laatste tijd ben ik echter weer van die rustige/conscious/positieve (hoe je het ook wilt noemen) hiphop aan het luisteren, zoals Common, J Dilla, Black Star etc. (kende ik al lang), en ook The Roots, Slum Village, Pete Rock & C.L. Smooth. ATCQ hoort ook een beetje in dat straatje thuis, bij dat soort hiphop, en dus wilde ik hun ook een nieuwe kans geven en natuurlijk ook vanwege de hoge gemiddeldes van de albums. Waar het me vorig jaar helemaal niet raakte, doet dat het nu wel. Althans, vooral bij de albums ná People's Instinctive Travels and the Paths of Rhythm, dacht ik. Deze heb ik bewust als eerste beluisterd. Het bleef niet echt zo hangen. The Low End Theory bleef wat meer hangen en klonk al beter, en Midnight Marauders bleef helemaal hangen. Die heb ik dan ook meer gedraaid de laatste dagen/weken, dan deze. Het zit hem vooral in de beats die hier nog ietwat primitief lijken zijn. Met het rappen van Q-Tip en Phife Dawg is namelijk niets mis. Zeer goede flows, liggen me nu ook steeds beter, perfect op de beats van Q-Tip zelf en Ali Shaheed Muhammad.

Ik merk nu wel nu ik deze plaat wat meer luisterbeurten heb gegeven, en als je echt goed luistert, zijn de beats helemaal niet zo primitief. Integendeel, ze zijn juist heel muzikaal. Bijv. Push It Along. Wat een heerlijke productie en vette verses. Hetzelfde geldt natuurlijk voor Can I Kick It. Het duurt bij platen als deze gewoon iets langer voordat ik ze echt kan waarderen. Het heeft ook te maken met het feit dat dit materiaal van 1989-1990 is. Ik heb lange tijd bijna alleen maar hiphop van na 1992 of 1993 kunnen luisteren, dat van daarvoor klonk me nooit zo goed. Maar dat begint steeds meer af te nemen, de gedachte dat bijna alles van daarvoor maar troep is. De albums van Eric B. & Rakim begin ik langzaamaan meer te waarderen. Het debuut van Gang Starr probeer ik vaker wat luisterbeurten te geven. Public Enemy begint me iets beter te klinken. Het debuut van De La Soul, 3 Feet High and Rising, probeer ik ook te beluisteren. Hopelijk zal ik zo over een tijdje steeds meer dit soort 'oude' hiphop kunnen waarderen. Niet dat het echt moet, maar als ik hiphop van bijv. 1993 tot 1995 geweldig vind, dat voortkomt uit de jaren daarvoor, waarom zou ik de eerdere platen dan niet kunnen waarderen? Ik hou van hiphop, dus ik vind dat ik de beginselen ervan ook moet leren te waarderen. Of, in ieder geval moet leren kennen.

Al met al is dit dus toch een erg relaxed album. Het begin van ATCQ, een hiphopformatie die ik steeds meer begin te waarderen. Rustige, positieve, conscious, jazzy hiphop met wijze lyrics van toen nog jonge jongens uit de achterbuurten van Queens. Deze jongens wilden er wat van maken, positief zijn in het leven, plezier maken, dit komt 100% terug in hun muziek. Ze laten het negatieve van het ghettoleven achterwege, respect daarvoor.

Wat een mooie cover eigenlijk.

Om de een of andere achterlijke reden had ik dit album nog nooit beluisterd. Waarschijnlijk omdat maar weinig albums uit deze periode mij kunnen bekoren. Eigenlijk slaat dat nergens op, want het door mij zeer hoog gewaardeerde The Low End Theory is van een jaar ouder, dat zal het verschil niet maken had ik me kunnen bedenken. Het zou ook kunnen dat de volgende 3 albums van ATCQ zo goed zijn dat ik daar al genoeg aan heb. Alle drie ongeveer mijn meest beluisterde hiphopalbums, tijdloos, verveeld nooit.

Het moest komen tot de documentaire Beats Rhymes & Life, die zeer de moeite waard is, dat mijn interesse voor dit debuut werd gewekt. De docu geeft mooi the rise en fall weer van een van de beste hiphopformaties ooit. Met name de creatieve vrijheid van dit debuut komt daarbij aan bod, een debuut dat ATCQ in één klap op de kaart zette en de druk op goede vervolgalbums torenhoog maakte.
De platenmaatschappij dacht de vervolgalbums te commercieel te vinden, waardoor het wellicht niet aan zou gaan slaan. Dit debuut is kwalitatief minder, maar geeft de echte vibe van ATCQ weer, waardoor het een essentieel album is.

Bonita Applebum, I Left My Wallet in el Segundo, Can I Kick It? zijn de uitschieters op dit fantastische album. Wat minder toegankelijk in vergelijking met TLET en MM, maar in kwaliteit van vergelijkbaar niveau!

Lekker relaxt album, al vind ik het op enkele tracks na niet van het niveau van Low End Theory en Midnight Marauders.

Gave plaat! A Tribe Called Quest heeft altijd een stijl die kinderlijk eenvoudig lijkt, maar dat uiteraard niet is. Het gebruik van rusten in de tekst is ongebruikelijk hoewel het goed klinkt!

Allemaal fijne rustige nummers, er zijn er een paar die er voor mij toch wel uit springen:
"Footprints" (waarbij je een minuscule sample uit Stevie Wonder's "Sir Duke" hoort), "Bonita Applebum" en "Can I Kick It?" (waarvan de beat is gemaakt uit "Walk on the Wild Side" van Lou Reed).

Tip: de remixes zijn hetzelfde jaar op CD verschenen...

Redelijke plaat. Het is heel erg simpel gemaakt waar ik meestal wel van hou, alleen het mixen en het switchen van tracks is best wel slecht hier en ik vindt dit album niet echt een verhaal hebben wat ik tot nu toe met de andere albums wel heb gehad. Een 3.0 voor nu.

Eerder deze maand is de remaster van dit album verschenen naar aanleiding van de 25ste verjaardag. De heruitgaven van de andere albums zouden volgen. bron

Erg leuk! Ik moet deze en Beats, rhymes & life nog oppikken. De 2 andere meesterwerken heb ik al.

En nu enkel nog Beats, Rhymes & Life
Zag deze vandaag liggen (de remaster dus) en kon het niet over mijn hart krijgen om hem achter te laten.

De singles van dit album zijn echt tijdloos. Verder vooral leuk om te horen hoe haast zorgeloos en vol plezier deze plaat klinkt, terwijl de onderwerpen soms zwaar zijn. En vaak ook niet, of met humor gebracht. Erg creatief werk dit, soms wat gedateerd klinkend.

Fantastische plaat. Die gasten creëerden hun eigen subgenre. Vond m destijds al vet, maar nu is de waardering alleen maar groter geworden