Heart - Magazine [Authorized Version] (1978)

Dit is het zwarte schaap van de Heart discografie, ik betwijfel of ze hiervan ooit live een nummer hebben gespeeld (op die 2 live-nummers na die er op staan dan).
Het zit zo, ze hadden een contract voor 2 LP's bij Mushroom records die dus het succesvolle debuut hadden uitgebracht.
Beidde partijen kregen ruzie en Heart vertok naar een andere maatschappij (Potrait), en Mushroom bracht snel "Magazine" uit met 5 songs die nog niet helemaal af waren (Heart was al bezig met opnames) en voegden er 2 live songs aan toe die al in 1975 waren opgenomen.

Dus voor "Little Queen" nog werd "Magazine" uitgebracht, maar via de rechtbank werd afgedwongen dat de plaat teruggetrokken moest worden van de markt.
Echter Mushroom bedong dat de plaat alsnog kon worden uitgebracht nadat Heart de opnames fatsoenlijk mochten afmaken.
Dus de plaat werd met een andere trackvolgorde en mix etc opnieuw uitgebracht na "Little Queen", en die versie is ook later op CD terechtgekomen.

Dit wetende is het niet verbazend dat "Magazine" nogal tegenvalt in vergelijk met de andere albums uit het begintidperk.
Het begint nog redelijk met "Heartless", als single nog plaats 24 bereikt in the States en ook het zowel logge als slepende "Devil Delight" mag er zijn.
Toch hoor je al dat de produktie niet zo mooi en sprankelend is als anders, alhoewel het akoustische "Just the Wine" erg goed klink incluis dwarsfluit en orkestrale begeleiding.
Het verval begint met de cover "Without You", klinkt als een demo en het loopt niet.
Groot gemaakt door versies van Harry Nilsson en Mariah Carey maar Heart had er beter af kunnen blijven.

Het titelnummer is stuurloos en klinkt onaf, nogal weinig subtiel zijn de keyboards ingemixt.
In 1979 nog op single uitgebracht maar werd de eerste flop voor ze.
Het korte "Here Song" is aardig maar heel kort, daarna kan je stoppen met luiseren.
Als je dat niet doet dan hoor je die live opnames uit 1975 (dus nog voor het debuut opgenomen) en zoals de titel al vermoed is "Mother Earth Blues" zo'n vervelend en traag bluesdeuntje en een cover trouwens.
Dat gospel-achtige "I've Got the Music in Me" ken je wel en na deze versie wil je het nooit meer horen wat een rampzalige uitvoering zeg (meezingen enzo).

Tsja, 3 goede songs (de eerste 3) en 3 echt slechte.
Die andere 2 gemiddeld dus kom ik op 2,5 ster.
Gezien de geschiedenis van "Magazine" volkomen begrijpelijk en een opmerkelijke rariteit in de Heart discografie.

Ik heb deze echt nooit slecht gevonden.

Tegenvallen doet hij zeker niet, vooral niet als je het verhaal kent, zoals zo mooi vertelt, door de user onder mij.

Het verhaal van dit album is hierboven al voldoende duidelijk uiteen gezet door Lonesome Crow.
Plaat met leftovers derhalve.
Die destijds (mede om die reden) als LP al in de aanbieding lag en ik nog steeds heb.
Zo heel slecht is het allemaal niet, maar dus geen album wat van voor tot achter boeit
Zeker Heartless, Magazine, Just The Wine en Devil Delight mag ik nog graag horen.
Without You daarentegen (laat iedereen daar nu eindelijk eens een keer vanaf blijven) voegt niets aan toe aan de versie van Nilsson (die we onderhand dan maar als het origineel zullen beschouwen) en Mother Earth Blues is inderdaad niet leuk.
Voor I've Got The Music In Me geldt hetzelfde als voor Without You.
Op vinyl.
En wat waren die 2 stukken vroeger

Cd nieuw op de kop getikt op een rommelmarkt voor maar 1€, collectie Heart is gelukkig daardoor compleet. Geheel eens met onderstaande berichten. Het geheel is zeker niet slecht, een 50% goed score wordt daardoor 2,5 ster

De recensies zijn niet over naar huis te schrijven, echter is het derde album (nou ja, derde...) wat mij betreft een hoogtepunt in het oeuvre van de band Heart. Krachtiger dan opvolger 'Dog & Butterfly', diverser als voorganger 'Little Queen'. 'Dreamboat Annie' schaal ik nog net even hoger in.

Een sterk punt van 'Magazine' is het inventieve gebruik van de synthesizer. Het samenspel van de analoge synths met de gitaren. Het doet mij ergens denken aan 'Book Of Dreams' van de Steve Miller Band. De live-nummers misstaan niet en zitten vol power. De cover van 'Stairway To Heaven' (bonustrack CD van 'Little Queen') is een ander goed voorbeeld van de live mogelijkheden van de band.

'Magazine' is een spannende en mijns inziens ondergeschoven jaren '70 klassieker.

Een omstreden plaat. Een ep aangevuld met leftovers eigenlijk en de band zou het materiaal gesaboteerd hebben om Mushroom dwars te zitten. Maar mede vanwege de omstandigheden vind ik het een hele interessante plaat die helemaal niet slecht is. Ook ik zie het als de opvolger van Dreamboat Annie. Het heeft nog echt die typische jaren '70-sfeer (vooral het geweldige titelnummer, dat wat demo-achtig klinkt). Hun Without You is wellicht m'n favoriete versie vanwege Annie's dijk van een stemgeluid. Heartless is hier op Amerikaanse rockstations te horen, ook een heerlijk nummer. De live-nummers (waarin de band plots een door Led Zeppelin geinspireerde cover van You Shook Me inzet) vind ik zeker niet onderdoen voor de rest. Het beluisteren meer dan waard, mensen!

Die lage score vind ik nu niet echt te weten aan het materiaal of het hele verhaal. Nu kan het liggen aan het feit dat ik de 1978 variant heb beluisterd en dat deze iets rechter getrokken is dan de schijnbaar gammele release uit 1977 (tracklist zoals op deze website is ook van de 1978 variant overigens), maar het songmateriaal is prima. Ik ben niet zo'n fan van die blues improvisaties, maar de stem van Wilson zorgt ervoor dat ik Led Zeppelin alweer bijna vergeet. Tevens is de uitvoering van Without You echt niet verkeerd. Devil Delight en Magazine zijn daarnaast ook fantastische tracks. Ik vermoed dat deze lage score dan toch iets te maken heeft met het gemis aan 'hits', want Magic Man, Crazy On You en Barracuda zijn hier natuurlijk niet te vinden.

Voorlopige tussenstand:
1. Dreamboat Annie
2. Little Queen
3. Magazine

Geen onaardig album, maar het komt allemaal erg ongeïnspireerd over. De opener en Devil Delight ontstijgen de middelmaat nog een beetje, maar er is niets op dit album te vinden dat de moeite waard is. De covers op het eind zijn niet interessant. Nu ik het achtergrondverhaal lees, valt het allemaal beter te begrijpen. Het gewoontjesgehalte neemt hier de overhand. Het is aan de andere kant ook niet echt een straf om hier naar te moeten luisteren.


tussenstand:
1. Little Queen
2. Dreamboat Annie
3. Magazine

Een album, dat ik nog moet hebben op vinyl. Vind de cover van Kiki Dee geweldig gedaan. En opener Heartless vind ik ook een goede track. Moest dit eigenlijk niet het debuut worden?

Ik begrijp de negativiteit niet, om niet te zeggen dat ik het maar lulkoek vind - maar ieder z'n mening. Te beginnen bij het einde, ik vind het een gave uitvoering. Het bluesnummer (een medley, zo staat er op Discogs, 'You Shook Me' is het tweede deel) daarvoor, en ik ben niet eens zo'n grote bluesfan, is meer dan goed te doen. 'Here Song' is een fijn intermezzo. Titelnummer is een avontuurlijk nummer dat heavy en melodie mooi combineert, de keys passen prima. 'Without You', sterke uitvoering. En het openingstrio is wel het beste van de plaat, eensch. Maar in alles hoor je het muzikale vakmanschap er aan af, vooral de zang en de gitaar zijn genieten geblazen.

Ik wil nog wel toegeven dat drie (of eigenlijk vier, gezien de medley) covers op zo'n korte plaat een beetje een zwaktebod is, maar veel meer kan ik er niet op aanmerken.

Een quote: "Echter Mushroom bedong dat de plaat alsnog kon worden uitgebracht nadat Heart de opnames fatsoenlijk mochten afmaken." En dat hebben ze gedaan, meer dan fatsoenlijk.

Vier sterren.

In april 1977 verscheen Magazine, opvolger van het debuut Dreamboat Annie, dat echter werd teruggetrokken vanwege grote onenigheid tussen de platenmaatschappij en Heart. In april '78 landde de plaat opnieuw in de winkels, nu in een verbeterde versie. Hierboven in 2011 legde Lonesome Crow het voortreffelijk uit en ik noteerde iets bij de editie van '77.
Daar stelde ik de vraag of deze Authorized Version zoveel beter is. Wel, duidelijk hoorbaar is dat vooral toetsen/synths en koortjes een upgrade hebben gekregen waardoor ze veel dominanter klinken én er komen meer details bovendrijven.
Bovendien is de trackvolgorde vele malen logischer: Devil Delight is zoveel passender als tweede nummer, al is het nog steeds geen topcompositie. Ten slotte duurt deze elpee zo'n tweeëneenhalve minuut korter dan de eerste versie, wat de ingekorte nummers wat strakker maakt. Dus ja, dan geef ik de verbeterde versie een halve ster meer, oftewel een krappe 7.

Daarbij een voorkeur voor de eerste helft (de eerste vier nummers), al begint kant 2 prachtig met de folk van het korte Here Song. De livenummers zijn nog altijd niet mijn favootjes, wel bewijzen de muzikanten daar hoe goed ze waren.
Op Little Queen, dat in '77 een maand na de eerste versie van Magazine verscheen, stonden de puntjes weer op de i.