Op een of andere manier is dit een Earring Album dat mij wel goed bevalt. Wellicht heeft dat met een nostalgische waarde ofzo te maken. Ik was destijds 16, 4 havo, bepaalde 'zaken' die belangrijker worden en had net mijn eerste cd speler gekocht en dit was mijn eerste Earringalbum op cd.
De omstandigheden zoals door dhr Hendrik omschreven, kan ik me ook goed herinneren destijds. Cesar zou ook bv in een dipje hebben gezeten. Wat dat betreft was het einigszians vergelijkbaar met eind jaren 70, toen ze langszaam het grote succes zagen wegglijden, het financieel steeds minder werd en ze in en dipje zaten, nu mede door het tegenvallende succes van The Hole,
Overigens werden de optredens in die periode nog wel behoorlijk bezocht. De very best of tour die ze speelden na het uitbrengen van de dubbel LP vol greatest hits, trok volle zalen. Probleem was echter dat de heren een zeer groot PA en licht gebeuren met zich meetrokken plus de benodigde roadcrew waardoor er netto weing aan de optredens werden verdiend. Samen dus met de al genoemde 'problemen' werd de Earring enigszins gesaneerd, wat later na Bloody Buccaneers en naked Truth definitef voltooid was.
Ik kan wel in de kritiek komen dat het album niet echt een hoog niveau behaalt, misschien niet consistent genoeg. Maar voor mij persoonlijk heeft dit album dus wel 'iets'.
De single die uit kwam, werd begeleid met een fantastische clip Turn the world around. Wisten zij en wij veel dat een half jaar later de wereld echt op zijn kop stond na alle gebeurtenissen in Oost Europa.
Can do that vind ik wel een grappig liedje, had best een aardige single kunnen zijn met dat losse jazzy middenstukje. Too much woman is een typische Earring rocker, met lekker kort zuiver solootje van George. One word is echt een vergeten pareltje zoals door Hendrik opgemerkt. De samenzang tussen Barry en George wordt hier geweldig ten hore gebracht. Overigens vind ik dat Barry op deze plaat echt goed klinkt. Zijn stem is zo vol krachtig volwassen dreigend maar ook subtiel, zijn vocale topvorm wellicht.
Keeper of the flame werd gebasseerd op de solo zoals Rinus hem destijds speelde, dat heerlijke tikkende introotje,wat hij overigens nu ook weer gebruikt. Say my prayer vind ik wel lekker, de alternatieve versie is trouwens ook leuk. Circels en Nighthawks vind ik minder. My killer was een jaar ervoor al als single uitgebracht. Echt een hit werd het niet, maar als nummers en vooral live klonkt het heftig. En dan nog de tweede ballad, Distant Love. Heerlijk zomerse rockballad, een nummer wat ik trouwens live nooit echt goed uit de verf vond komen maar op dit album een mooie sfeer creëert..
De sound van dit album is idd wat klinisch, beetje kil. Aan de andere kant vind ik dus dat de heren Hay en Kooijmans vocaal echt geweldig klinken. Aan het drumwerk is behoorlijk gesleuteld in de zolderkamerstudio van Rinus, Cesar klinkt een tikje elektronisch, had trouwens wel een prachtige drumkit in die tijd. .
Live waren de heren overigens in die tijd een zeer heftige strakke machine. Nu heb ik dit als fan altijd wel in deze band herkend, maar in deze periode begon ik ze regemaltig live te zien. Oorverdovende power vol rock adrenaline kwam er dan om je horen, de band ging behoorlijk tekeer. Datzeflde hoor je bv ook in hun periode voor twlight zone, als ze ook aan de grond zitten maar op het podium vol vuur staan te spelen.
Luister maar eens naar deze link, van het optreden op Parkpop 1989( de site zelf geeft aan dat het 1988 was, maar het moet 1989 zijn) De band knalt Radar Love door de geluidsbarriere lijkt het wel. Wat een drive.
Earring op parkpop 1989