Queensrÿche - Queensrÿche (1982)

Queen of the reich en The lady wore black ....... wat een nummers, echt geweldig!! Had deze cd eigenlijk alleen gekocht omdat Queen of the reich er op stond maar de rest bleek eigenlijk net zo goed te zijn.

Als hun demo werd dit op EP uitgebracht in 1982 op hun eigen label 206 Records, maar door het grote succes konden ze tekenen bij EMI die deze EP opnieuw uitbracht in 1983. Later kwamen er nog twee mij bekende versies bij, met de bonustrack Prophecy in 1988 en met nog eens tien live nummers in 2003, afkomstig van de video Live in Tokyo uit 1985 welke ik ook heb.

In 1983 moet ik deze EP op vinyl hebben gekocht, de prijs staat er nog op: 259 BEF omgerekend 6,50 eur, dit is 'em: https://www.discogs.com/Queensr%C3%BFche-Queensr%C3%BFche/release/2272561. Aanleiding moet het openingsnummer Queen of the Reich zijn geweest dat ik op de radio hoorde, wat hadden wij anders in die tijd dan een zeldzaam radio- of tv-programma waarin dan eens de zwaardere muziek werd gedraaid. Waar het gros van mijn metalen vrienden later zich jaren bezighield met de opkomende Thrash Metal, werd Queensrÿche mijn groep, een dijk van een zanger (Geoff Tate) en muziek doorspekt met tempowisselingen en gitaarsolo's.

Hiervan onthoud ik vooral de snelle opener en de afsluiter annex semi-ballad, twee nummers die live nog vaak aan bod kwamen, de eerste werd al snel een vreemd eend in de bijt, want met de opvolger The Warning, hun debuutalbum voor EMI, kwam de eerste koerswijziging eraan en het was niet de laatste, hét kenmerk van Queensrÿche tot in 1994 althans met het album Promised Land.

Heerlijke EP! Een gezicht van Queensryche dat ik eigenlijk pas laat ontdekt heb. Mijn vader draaide vroeger vaak de Empire en dit is toch wel andere koek. Veel directer, veel aanstekelijker en energieker. Queen of the Reich is fantastisch. nog steeds een terechte klassieker. Het einde van Blinded is het beste wat de band te bieden heeft hier, maar The Lady Wore Black werkt als geheel toch wel beter. Queensryche speelt hier nog heerlijke klassieke heavy metal. Geoff Tate zingt fantastisch. Het geluid laat nog wel te wensen over, maar dat zorgt ook weer voor de nodige charme. Erg leuke EP!

Alle vier raak: top-EP!

Queensrÿche is een band die ik redelijk vroeg in mijn metal-leren-kennen-periode hoorde. Voor een paar euro kocht een vriend toen Rage For Order en het viel ons vooral op dat het een beetje Iron Maiden was, maar dan wat softer. Uiteindelijk heb ik de cd van hem overgekocht toen bleek dat hij hem toch nooit luisterde. Operation: Mindcrime en Empire volgden en sindsdien ben ik fan. Of nou ja, heb ik een verhouding met de band die af en toe wat klappen krijgt (daar komen we nog wel...).

Deze EP echter... manmanman, wat een genot! Majestueuze solo's, een vlijmscherpe zanger, futuristische teksten en heerlijke afwisseling qua tempo's en sferen. QR had met deze EP al meteen een schot in de roos. Begrijpelijk op zich dat men zich verder is gaan ontwikkelen en dat deze ietwat primitieve sfeer moest evolueren, maar dat deze oldschool US-metal nog steeds als een huis staat moge duidelijk zijn!

Heel waar wat Leonidas55 in in december '22 bij deze EP schreef. In mijn herinnering: in hardrock- / metalland waren er in die periode (1982 - 1983) drie grote zangers: Ronnie James Dio, Rob Halford en Bruce Dickinson. Geoff Tate voegde zich in één keer moeiteloos in dit rijtje met bovendien een stem die nogal afweek van de anderen: hoog en toch krachtig.

Voeg daarbij dat de stijl origineel was: heavy maar niet dichtgeplamuurd, soms met lange balladeachtige stukken die het verhalende aspect versterkten. Enigszins lijkend op Iron Maiden, maar toch anders en vooral heel fris. Vier sterke composities die bovendien erg sterk en gevarieerd waren, ingespeeld door goede muzikanten... een favoriet uitkiezen was lastig.
Bovendien was deze band er meteen bij met een videoclip; ik heb het over 1983, toen EMI de EP opnieuw uitbracht. Single Queen of the Reich heb ik menigmaal gefascineerd bij Sky Channel voorbij zien komen; hoera, science fiction én metal!
Het was in deze dagen nog geen kleinigheid om metal goed te produceren, er zijn talloze jaargenoten van Queensrÿche aan te wijzen die het met minder moesten doen. Denk bijvoorbeeld aan de vele groepen op het Engelse Neatlabel. Ook dat aspect was echter dik in orde op dit debuut.

Alles bij elkaar beleefde ik hen als meer dan een 'veelbelovende nieuwkomer', zoals Kronos schrijft. Al heeft hij geen ongelijk, die kwalificering was wel de consensus met "slechts een EP" op je CV. Tegelijkertijd las ik alleen maar lovende verhalen in de pers en mijn muziekvrienden dachten er hetzelfde over.
Het was in '83 natuurlijk afwachten of de band dat ook op een heel album kon waarmaken. Toch herinner ik me de verwachtingsvolle sfeer, waarin eenieder ervan overtuigd was dat dit een hele grote band zou worden, een verwachting die een keertje uitkwam (had persoonlijk in diezelfde periode hetzelfde bij Virgin Steele, maar die band heeft nooit de populariteit en invloed van Queensrÿche bereikt). Dit was één van de eerste echte Amerikaanse antwoorden op de New wave of British heavy metal en wat voor één!

Ik noteer vierenhalve ster voor de EP. Leuk dat het inmiddels een compleet album is zoals hierboven staat vermeld, maar met die vier nummers begon het!