Deftones - Deftones (2003)

Heb deze ook..maar te weinig geluisterd toen..beviel me niet zo meer denk..maar wat is Hexagram een lekker kneiterhard nummer..

De titelloze plaat is een nogal onderschat Deftones-album. Als ik in 2003 Deftones zou hebben gekocht, nadat ik eerder onder de indruk zou zijn geweest van Around the Fur en White Pony, zou ik vast ook teleurgesteld zijn geweest. Maar in 2007 leende ik Deftones bij de plaatselijke bibliotheek, en luisterde ik naar mijn eerste volledige Deftones-album, nadat ik al bekend was met verschillende losse nummers van de band (‘My Own Summer’ en ‘Back to School’ natuurlijk, maar ook ‘Minerva’). Waarom deze plaat? Omdat dit de enige Deftonesplaat bij de bieb was. Soms kan het zo gemakkelijk zijn.

Ondertussen zit ik al geruime tijd in een Deftones-fase, sinds ik voor een paar euro de B-Sides & Rarities kocht. Eerst nog over getwijfeld of ik dat wel zou doen, zo’n grote fan was ik niet. Ik was tot op dat punt niet verder gekomen dan de eerste twee platen, waarvan ik Around the Fur echt fantastisch vind en Adrenaline gewoon uitstekend, en de titelloze plaat dus die ik al jaren niet gehoord had, en had White Pony, dat te boek staat als dé klassieker van de band, nog niet gehoord. De verzameling new wave-covers (‘Wax and Wane’!) en flirts met triphop, droompop en shoegazing op B-Sides & Rarities deed me besluiten snel White Pony aan te schaffen, want wat een inventieve band was Deftones toch op die verzamelaar! White Pony bleek bij vlagen briljant te zijn (‘Digital Bath’, ‘Teenager’, ‘Knife Prty’), en bij vlagen mwoah (‘Street Carp’ en vooral de misser ‘Elite’). Maar afijn, de Deftones-fase ging verder en toen kwam ik toch weer bij Deftones uit.

Vergeleken met de softere, experimentelere kant van White Pony is Deftones een stap terug in de evolutie van de band. Vergeleken met de hardere/extravertere nummers van eerstgenoemde plaat, en die nummers vind ik daar toch echt de zwakke(re) broeders, is de titelloze een vooruitgang. Opener ‘Hexagram’ bijvoorbeeld is een fantastische, venijnige rammer, met twee refreinen: één met furieuze screams, en een wijds, shoegazingachtig refrein waarin Moreno’s slepende zang (toch wel een van de sterkste punten van de band) de hoofdrol opeist. ‘Minerva’, al eerder beschreven als een perfecte combinatie van metal en shoegazing, bouwt die kant van de band verder uit. De softe en de harde Deftones komen elkaar op een fraaie manier tegen. Dat gebeurt vaker op de titelloze plaat: ook ‘Deathblow’ (met fraaie mondharmonica) en ‘Moana’ hebben een likje shoegazing meegekregen.

Natuurlijk, Deftones is niet erg consistent, maar dat is, op Around the Fur na, met geen enkel ander Deftones-album dat ik ken het geval. De vaak op Adrenaline aansluitende metalnummers als ‘Bloody Cape’ en ‘Battle-Axe’ zijn nogal lomp en klinken oppervlakkig beluisterd niet al te intelligent, maar de songstructuren maken ze toch best boeiend. Ik moet alleen wel zin hebben om wat aandachtiger naar dat gebeuk te luisteren. In het hardere segment is ‘When Girls Telephone Boys’ wel een heel geslaagde zet. Je hoort op dat nummer trouwens ook weer wat een goede aanvulling Frank Delgado op de band is: die muur van vervormde telefoongeluiden kan niet anders dan uit zijn koker komen.

Als geheel is deze overwegend harde, metalgeoriënteerde plaat toch behoorlijk sterk: veel energie, veel bruutheid die goed aankomt, en als kers op de slagroom is het toch weer zo’n softe Fremdkörper die de show steelt: het claustrofobische, triphopperige ‘Lucky You’ is van een grote schoonheid en beklemming. Uiteindelijk heb ik toch nogal behoefte aan een softe, experimentele Deftones denk ik, zoiets als B-Sides & Rarities maar dan als studioalbum. Vandaar dat u mij binnenkort terugziet bij het eveneens onderschatte Saturday Night Wrist.

Deze plaat heeft door zijn gehele speelduur een enorme zweem aan melancholie met zich mee, dit is denk ik wel de duisterst Deftones-plaat. Hexagram is sowieso het zwaarste nummer in het oeuvre van de band en vooral Chino Moreno zet hier echt gruwelijk intense vocalen neer. Zijn schreeuwen gaan werkelijk waar door merg en been en je hoort zijn stem echt overslaan met volle overgave. Ook Minerva is van enorme pracht met zijn stemmige shoegaze-achtige riff en dromerige vocalen van Moreno. De rest van de plaat staat gewoon een trapje lager, maar er staat geen een zwak nummer op. Deze plaat heeft grillige tracks die qua sound naar Adrenaline verwijzen, maar ook de trip-hopachtige sound die op White Pony al werd ingezet. Vier sterren voor deze plaat.

Kan me aardig vinden in het schrijfsel van Slowgaze. Ik vind dit ook zeker een plaat die op zichzelf staat in hun oeuvre, en niet zozeer een waarmee ze wanhopig teruggrijpen naar een ouder geluid, zoals her en der wordt beweerd. Dat slepende en dromerige geluid gecombineerd met de meer directe en drukkende stukken heb ik op een dergelijke manier nog niet eerder gehoord op een Deftones album. Wellicht dat Team Sleep, een side project van Chino Moreno, je ook wel bevalt heer slowgaze. Is wat experimenteler van aard dan het Deftones materiaal, en is kwalitatief ook nog eens heel behoorlijk.

Ik heb ze nu opstaan. Een week of wat geleden kwam ik "Around The Fur" tegen in mijn CD collectie Weer eens beluisterd na jaren. Daarna "White Pony". "Adrenaline" "Diamond Eyes" en "Deftones" ook maar gekocht.

Toch een halve erbij. Betrap me er op dat ik toch altijd weer gemakkelijk mee zing/neurie met deze plaat. Staan aantal heerlijk rammers op met daarnaast prachtige zwevers.
Uitschieters voor mij zijn:
Hexagram
Minerva
When Girls Telephone Boys
Lucky You
Bloody Cape

Stuntovic, dat is ook ongeveer mijn lijstje, maar dan zou ik graag 'Bloody Cape' vervangen door 'Deathblow'. Dat zijn echt allemaal fantastische nummers die het album dragen en de wat minder bijzondere andere nummers (waartoe ik ook 'Bloody Cape' reken) flink compenseren. Maar ik moet ook zeggen, dit is samen met Adrenaline het enige Deftones-album dat ik niet heel vaak in zijn geheel draai, maar telkens blijkt-ie toch weer beter te zijn dan ik me herinnerde.

Slowgaze

Heb hetzelfde hoor. Deathblow had ik ook bij favorieten kunnen zetten.
Ik las trouwens dat je Elite niet zo sterk nummer vind ofwel een 'misser'!? :O
Hoe dat zo, ik vind dit een van de beste nummers die ze ooit gemaakt hebben, getuige ook de Emmy die ze wonnen in 2001 voor beste metal plaat.

Stuntovic, die mening heb ik inmiddels wel bijgesteld. Ofwel 'Elite' ofwel 'Street Carp' is nog steeds mijn minst favoriete nummer op White Pony, maar dat komt ook deels omdat de andere nummers gewoon zo sterk zijn. Maar op een onbewaakt moment kun je me er best nog eens op betrappen dat ik gewoon 'When you're ripe, you'll bleed out of control' zit te brullen.

Enorm gegroeid na een ijskoude fietstocht
Melodieus maar best loeihard ook
Hexagram heeft echt moeten groeien maar is een favoriet intussen.
Bloody Cape, Minerva, Good Morning Beautiful zijn allen heel sterk. Deathblow ook erg tof
Chino gebruikt hier opnieuw perfect de 2 uitersten van zijn stembereik

En toch haalt deze plaat het niet bij de andere albums voor mij. Alles is hier aanwezig voor een perfect Deftones album maar ik vind White Pony, Koi No Yokan, Diamond Eyes en Around the Fur gewoon beter. Een echte klasse apart. Ohms ook wel eigenlijk. Adrenaline heeft die pure agressie en is mss nog beter uitgewerkt dan deze self titled.
Al die platen hebben toch grotere classics

Enkel Gore klikt totaal nog niet bij mij.

Toch een 4* voor deze, er staat absoluut niets slecht op

Dat is grappig, want de vrieskou resulteert bij mij meestal in krimp.