Toto - Kingdom of Desire (1992)

Vandaag precies 21 jaar geleden dat Jeff Porcaro overleed.

Dit album werd vlak na zijn dood uitgebracht en aan hem opgedragen.

Ik zag Luke zijn commentaar op die 21 jaar net voorbij komen op Facebook. Nog steeds in en in triest, zeker ook daar Jeff een zeer gewaardeerde sessiemuzikant daarnaast was evenals de meeste andere TOTO-leden. 21 jaar alweer....damn.

Blijft één van de stevigste albums van de band. En dat niet elke compositie even sterk is, bikkel2, daar lijdt vrijwel elk album van elke artiest wel aan

Mooie deep purple plaat had dit geweest kunnen zijn.

Waarom zo lelijk doen?

Het is nog eens ver bezijden de waarheid.

Op het moment van uitkomen was Slaves and Masters het laatste DP album. Hier staan meer DP achtige songs op en genoot ik meer van deze toto dan op eerdergenoemde plaat.
En waarom is dat lelijk doen? En voor wie? Zijn beiden toch gerespecteerde bands?

Ik vind het ook weinig met Toto te maken hebben. Meer een soloproject van Steve Lukather

Op bv Gypsy train zit eenzelfde stuwende riff/ritme als op Ted the mechanic van DP. En dan nog een hammond orgel sound eronder, ik denk dat vooral dat laatste voor mij die link heeft gelegd. Maar aan de scores te zien wordt deze stap zijwaarts door Toto niet door iedereen gewaardeerd.

De gemiddelde score van dit album is toch nog vrij hoog vergeleken met veel andere albums van Toto op deze site.
Voor mij is het in ieder geval mijn favoriete album.

Vanwege zijn zang en vele gitaarspel zeker? Toch is dit wel wat beter dan zijn soloalbums.
En ik hoorde destijds dat de toenmalige drummer Jeffrey Porcaro ook heel veel invloed had bij het maken van het album.

Nou Tafkap, daar heb je een punt. Ik zag allemaal 2.5jes om me heen. Heb ik niet goed gekeken op de totaalscores.

Ook dit is weer een goed album van Toto.

Kingdom of Desire is mijn favoriet van dit album. Wat een top nummer.
The Other Side is een mooie nummer twee. Weer een prachtige ballad van Toto.
Don't Chain My Heart, How Many Times, Only You en Kick Down the Walls zijn verder ook weer top nummers.
Gypsy Train, 2 Hearts en Wings of Time zijn uiteraard ook goed.

Ook dit album geef ik 4 sterren!

Ik ben een paar weken geleden aan dit album begonnen en hij blijft maar plakken in de cd lade. Wat een fantastische cd is dit. Destijds de cd links laten liggen, nooit geweten wat voor lekkere rock plaat dit is.

Ik luister er eigenlijk nooit meer naar, maar blijf wel vinden dat dit een oprechte Totoplaat is.
Veel minder gepoleist en duidelijk grimmiger.
In deze setting kan Lukather ook prima mee als zanger, al boeit hij mij niet overal hier.
Als gitarist uiteraard een geweldenaar.

Een plaat waar Toto eindelijk eens mondjesmaat uit de bocht vliegt. Het is nog niet hemelbestormend allemaal ,maar er zit wat meer pit in. Lukather als zanger werkt beperkt. Na een tijdje gaat zijn stem me wel tegenstaan. Instrumentaal zit het allemaal gedegen en solide in elkaar , met wat meer power dan op de andere albums . Dat maakt van Kingdom Of Desire een meer dan prima album wat ook na al die jaren nog overeind blijft. 4 sterren

Wat een lekkere rockplaat van Toto is dit toch. Pas sinds kort kennis mee gemaakt en in eerste instantie denk je te maken te hebben met een andere band en verlang je naar de smoothness van Rosanna en Mushanga. Maar na welgeteld 3 luisterbeurten was dit voorbij, want mijn god wat spelen die gasten ook het stevigere werk goed. Never enough heeft inmiddels een speciaal plekje veroverd in bijna al mijn playlists, en wings of time met dat bass loopje is ook geweldig. De stem van Lukather past precies bij de wat 'smerigste sound. 4 volle sterren.

Ja, er zat weliswaar vier jaar tussen, maar eigenlijk is de sound van dit album diametraal het tegenovergestelde van het gepolijste geluid van The Seventh One. Flink wat ruiger, voor Toto-begrippen dan, en meer in lijn met de veranderende tijdgeest. Al staan er ook een paar ballads op die wel weer bij het eerdere werk zouden passen.

Maar wat blijft is dat het allemaal prima uitgewerkte composities zijn. De stem van Lukather gaat mij in de loop van het album een beetje tegenstaan. Hij kan best zingen, maar slaagt er niet in het hele album te dragen.

Wat dat betreft is de afsluiter wel goed gekozen: de instrumentale work-out Jake to the bone. Op die manier hoor ik Toto ook graag: een mix van (hard)rock, fusion en groovy pop. Het is mijn favoriete nummer van dit album. Alleen al die drumtrack is pure perfectie. Ze zouden dat kunstje op het hierop volgende album nog eens dunnetjes overdoen met Dave's gone skiing

Isolation vind ik meer een hardrockachtige ToTo album. Meer ToTo dat dit album m.i. Ook veel beter.

De meest 'ruige' schijf van Toto waar Steve Lukather min of meer de dominante rol pakt of krijgt toebedeeld. Dat is ook letterlijk terug te horen, Steve zingt de boel in en doet dat wat mij betreft niet onverdienstelijk, daarnaast is het songmateriaal wat meer gericht op Rhythm & blues en dat jasje past Toto ook. Het is een van de kenmerken van de band waarom ze bij mij best een potje kunnen breken, de heren zijn dermate getalenteerd en hebben een uitstekend oog en oor voor goede melodieën dat er op elke schijf wel wat te genieten valt voor liefhebbers van dit genre. Wat dit plaatje echter opbreekt is de lange speelduur, 70 minuten is extreem lang voor een Toto plaat. Tel daarbij op dat de spanning bij lange na niet vastgehouden wordt en je weet, het wordt een lange zit. De songs die wel je aandacht (deels) vasthouden is de swingende opener, Gypsy Train, een typische Lukather song, het tegendraadse How Many Times met zijn meerstemmige refrein, het funky She Knows the Devil, de mooie ballad; The Other Side en de kamerbrede episch aandoende titelsong. Het emotieloze en plastic karakter wat de band door veel critici wordt verweten snap ik nooit zo goed, er zijn wat mij betreft toch weinig bands in dit genre wiens oeuvre bestaat uit zoveel topsongs. Ook dit schijfje bevat er weer een aantal, de lange speelduur en enkele songs die wat doorsnee klinken voor Toto's begrippen maken het echter geen topper.

Herkenbare beschrijving, die wat mij betreft best als mening gemarkeerd mag worden. Alleen over het deel dat ik gequote heb, heb ik mijn twijfels. Denk dat Isolation ruiger is.
Opvallend aan deze plaat is dat hij coherenter is qua sound, songmateriaal en zanger ten opzichte van eerdere platen. Met de lengte van dit album vind ik dat geen voordeel. Lukather is inderdaad een niet onverdienstelijk zanger, maar kan toch niet tippen aan de drie (eigenlijk vier) vorige leadzangers. Bij de vorige zeven platen zorgden de door Lukather, Paich en Steve Porcaro gezongen nummers voor wat afwisseling, hier mis ik die.
3,5e ster voor een lang album zonder grote uitschieters naar beneden of boven.

Als ruigheid een meetbaar criterium is, wint Isolation dat wellicht op de songstructuren. De 'nogal' jaren '80 productie van dat album doet wat mij betreft het beeld alsnog kantelen.

Verder inderdaad grotendeels wel een herkenbare beschrijving, met de aanvulling dat Don't Chain My Heart (niet voor niets leadsingle en in Nederland, met een 15e plek, ook de laatste hit van enig formaat) wat mij betreft nog behoorlijk herkenbaar Toto is... voor mijn part een brugnummer tussen de bekendere oude hits en de rest van het album.

Ik hoorde die hit midden jaren '90 eens bij Denk aan Henk langskomen en was meteen geïnteresseerd om eens wat verder achter die band (waarvan ik tot dan toe alleen Past to Present kende) aan te gaan. Heb er een aantal jaren erg veel genoegen aan beleefd en vind tot op de dag van vandaag Don't Chain My Heart een van de beste nummers op dit album en ook wel een van de betere uit het gehele repertoire.

Die springt er inderdaad wel uit. Ook op het livealbum waar die tussen de grote hits staat.

Prima album. Gevarieerd, melodisch, en bij vlagen erg groovend. De hierboven genoemde link met Deep Purple in deze tijd hoor ik wel terug, en dat is zeker niet negatief. Ik vind Lukather eigenlijk een betere zanger dan Bobby Kimball. Is dat vloeken in de kerk? 'She Knows the Devil' funkt de pan uit!

Onderschat! Goed dat ie weer wat aandacht krijgt.
Een album met alleen maar toppers zit er nooit in bij Toto en dat is met Kingdom Of Desire niet anders.
De kracht zit 'm in de vibe en het ruwe randje.
Het is een stuk krachtiger en de drums van Jeff Porcaro zijn prominenter en lekker zwaar ( zijn laatste bijdragen helaas).
Luke als leadvocalist is goed te doen in deze setting. Geen topzanger natuurlijk, maar hij slaat zich er prima door heen.
Favo: titelsong.

Ja, deze mag er zijn. Wellicht de hardste van Toto, en misschien ook wel de meest 'groovende' plaat. Minder bekend dan die paar geheide succesalbums van de band, maar hier tonen onze studiomuzikanten dat ze best wel eens uit de band kunnen springen. Niet dat we meteen wilde experimenten moeten verwachten, maar ze gaan hier toch wat meer 'loos' dan op de meeste van hun andere albums, en er klinkt ook wat meer echt spelplezier in door.

Nee, Steve Lukather is geen groots zanger. Hij heeft een beperkt bereik, maar daar redt-ie zich hier vrij aardig mee. Maar dat ik met name een fan ben van de instrumentale afsluiter Jake to the bone (Toto goes full-on jazzrock) heeft daar niet zoveel mee te maken. Ik vind het gewoon het beste nummer. Titelsong en hitsingle volgen op de tweede en derde plek van mijn favorieten.

Williams stapte na twee albums alweer uit de band om zich op een solo-carrière te storten die niet van de grond kwam. Dat is jammer want aan de vocale kwaliteiten van de man kan het niet liggen, echter de meeste soloalbums van Williams ontberen toch echt goede composities om zich te onderscheiden van zoveel andere vakbroeders in het AOR genre.

Dan Kingdom of Desire, Lukather zingt de hele plaat vol en doet dat in over het algemeen lange songs. Hoewel ik man graag mag horen is een heel album zonder af te wisselen met Kimball dan wel Williams een lange zit.

Gypsy Train; de groove is heerlijk, de droge productie en het ritmewerk maken het tot een van de meest ruige tracks in het oeuvre van de heren. Lukather neemt echter veel te veel tijd om zijn verhaal te vertellen. De gitaarsolo van Steve na 3,5 minuut is echter heerlijk te noemen.

Don't Chain My Heart swingt ook, zit goed in elkaar en het refrein zit na 1 keer draaien al in je kop geramd.
Hoewel er weinig op aan te merken begint het refrein mij na enkele keren lichtjes te irriteren.

De opvolger ligt een beetje in het verlengde van de voorganger, hoewel wat meer uptempo. Als altijd is het gitaarwerk tot in de puntjes verzorgd bij Lukather, wat een talent heeft de beste man toch. Never Enough swingt en vormt een solide compositie. De heren starten echter een soort jam na een minuut of 4 waarin het vakmanschap wordt geëtaleerd, ik vraag mij echter af of dit een meerwaarde vormt in de song.

Een bluesy groove volgt in How Many Times, een van de betere tracks op de plaat. Hoewel het wederom lang duurt voordat men hun ware bedoelingen prijs geven pakt het refrein je helemaal in. Ik vraag mij echter wel weer af waarom dit werkje ook weer uitgerekt moet worden na 5,3 minuut .

2 Hearts, een pure ballad waar ik niet zoveel mee kan, ofschoon het degelijk in elkaar steekt is het mij net even te kazig. Alsof we met zijn allen met een sjaaltje mee staan te deinen met je geliefde aan je zijde, nee dit is niet aan mij besteed.

Wings of Time, ik val in herhaling, het duurt veel te lang, Het stemmige karakter is nog wel fraai te noemen maar mijn god, er komt geen einde aan.

She Knows The Devil, funkt de pan uit, is aardig en de mannen pakken alle ruimte om wederom hun talenten te botvieren op de instrumenten. Het is aardig maar een dergelijke opzet lijkt wel niet helemaal te passen bij de heren.

Een wat typischer Toto geluid hoor je terug in The Other Side, een mooie song, op zich redelijk klein gehouden en dat komt ten goede aan de compositie.

Op Only You wordt was gas teruggenomen en het geheel past goed in de 'balladstructuur' van de band. De sfeer is ingetogen om in het refrein de ouderwetse aansteker weer van pas te halen. Aardig maar ook niet meer dan dat.

Kick Down the Walls overtuigd mij niet, waar het hem in zit weet ik niet. Als compositie vind ik het wat saai. Dat geldt zowel voor het ritme als wel de zang.

De titelsong van de schijf is dan wel weer van een schoonheid. Haast uiteraard duurt het veel te lang maar Lukather weet er met zijn gitaarspel wel een meerwaarde aan te geven. Het licht epische karakter past goed bij deze track.

Jake to the Bone, een dikke 7 minuten aan knappe fusion jazz waarvan ik de schoonheid nog niet heb mogen ontvangen. Zeer knap maar ook vermoeiend.

Zo blijf ik met gemengde gevoelens achter. Deze plaat voelt een beetje aan als een soloplaat van Lukather, voor mijn gevoel dwingt hij de band een bepaalde richting op met mogelijkheden maar struikelt de beste man ook regelmatig over zijn eigen ambities. Ideeën te over, een vanuit instrumentaal opzicht uitstekende plaat maar met 70 minuten op de klok ook afmattend en bij vlagen wat saai. Ik ben eigenlijk erg benieuwd hoe deze schijf had geklonken als Williams ook zijn bijdrage had geleverd en men een schifting had gemaakt in enkele ideeën. Een dikke voldoende derhalve.

Tussenstand:

1. The Seventh One
2. Fahrenheit
3. Toto
4. Isolation
5. Kingdom of Desire
6. IV
7. Hydra
8. Turn Back

Na het debacle met Jean-Michel Byron als laatste leadzanger besloot Toto dat Steve Lukather het dan maar moest doen. Live zou hij extra ondersteuning krijgen omdat hij het alleen niet aan kan. Een extra gitarist heeft Toto niet nodig, Steve beheerst zo'n beetje alle facetten van het edele snarenspel. Niet voor niets een van de meest gevraagde sessie gitaristen.

Kingdom Of Desire is een album waarop de volledige band schittert, helaas zijn niet alle songs even sterk. Het album opent sterk met Gypsy Train en Don't Chain My Heart en eindigt met het geweldige titelnummer en het adembenemende Jake To The Bone. Beter wordt het niet en helaas komt drummer Jeff Porcaro ook nog eens om door een allergische reactie met pesticiden.

Al dan niet toevallig lijkt het artwork met zijn heengaan te maken hebben, terwijl het al eerder afgerond was.

In plaats van stoppen ging Toto door met Simon Philips. Het optreden in de Thialf was geweldig al had het verscheiden van Jeff een groot stempel op het concert.

Naar aanleiding van dit album Toto in Ahoy gezien.
Simon Philips (ook een geweldenaar natuurlijk) achter de trommels en voor de niet door Lukather gezongen stukken waren er 2 zangeressen en ik dacht een zanger op de bühne aanwezig. Uiteraard ook voor de koortjes.
Jeff Porcaro werd terecht meerdere malen herdacht en het concert eindigde met With a Little Help from My Friends.
Sterk concert, maar Toto is op haar best met een goede frontman uiteindelijk.
Kingdome Of Desire is een prima plaat. Stevig van snit, een wat puurdere produktie en zelfs de ballads vind ik aardig.

Totaal niet eens met milesdavisjr

Williams stapte niet de band uit maar werd eruit gezet door de heren vanwege zijn verslaving
Hij haalde geen noot op de tournee
Daarna kwam Jean Michel Byron en dat was hetzelfde gebeuren betreffende zang en geen uithoudingsvermogen tijdens de tournee

Dus besloten de heren dat Lukather de vocalen op zich zou nemen. Iedereen beschouwt dit als een Lukather plaat maar ook Jeff Porcaro had een hele andere muzikale richting in gedachten

Wat de muziek betreft zie je dat het weer heel persoonlijk is want ik krijg geen genoeg van dit album en Wings of time mijn favoriete track van de band

Lekker album dit, maar ik vind het echte (hard)rock album van Toto niet deze, alhoewel de titeltrack een machtige rocker is natuurlijk. Toch staan er daarvoor net iets teveel ballads op. Ook Isolation vind ik niet hun ultieme rockalbum. Welke dan wel? Turn Back natuurlijk! Grenst aan hardrock met scheurende gitaren, tempo wisselingen en krachtige songs. Maar deze vind ik ook zeer genietbaar. Lukather is toch eigenlijk een prima zanger met een beperkte maar mooie rockstem. Vooral op de wat rustigere luistertracks komt zijn stem goed uit de verf . De titeltrack is hier toch wel het absolute hoogtepunt. 4 sterren voor the Kingdom.

Minder gelikte typisch Amerikaanse produktie ook.
De Grunge was op dat moment ook om zich heen aan het slaan.
Niet dat Toto zich daar ook direct aan over gaf, maar op deze schuurt het wel wat meer en is Lukather's spel vooral wat sleazyer. In het algemeen ook een heel directe produktie en de gitaar als de leidraad van de meeste songs.
Titeltrack is geweldig. Veel spelen ze niet meer van dit album live, maar de titeltrack komt gelukkig regelmatig voorbij.

Vandaag een 2e exemplaar (cd) op de kop getikt (kringloop, 50 eurocent).

En dus maar weer eens draaien.
Waar Jeff zo lekker op zijn Jeffs drumt.

Een prijs dit album uiteraard onwaardig. Maar ja het cd's dumpen gast nog altijd door.

Ik zou dit album met het woord retestrak willen samen vatten.

En in hetzelfde jaar, 1992, drumde deze zelfde Jeff als sessie bij 10CC voor het album ...meanwhile.
En waar ik daar onthutst was over zijn kunsten word ik hier weer compleet gerust gesteld.

Exemplaar 2 gaat, als hij hem nog niet heeft, naar mijn broer.
Anders zoals altijd naar de reserve bank elders in huis.