Jethro Tull - The Broadsword and the Beast (1982)

O, wat apart dat de toetsen lager in de mix zitten?! Ik word nieuwsgierig, eens kijken of ik iets van deze remix ter vergelijking online kan vinden .

Op de bonuslp's staan dan die keyboards wel hard in de mix, maar dat zijn dan ook demo's. Maar het origineel (dus lp1) klinkt echt erg aangenaam, wat warmer, opener en wat rustiger, ook al rocken sommige tracks. Knappe prestatie van meneer Wilson.

Ik heb ze allemaal aangeschaft. Zo horen re-issues te zijn. Het zal overigens wel de laatste zijn die hier op de plank belandt (van JT) !

Verklaar je nader. Stoppen ze met reissues, of stop jij met kopen?

Ik denk niet dat ze stoppen met deze re-issues maar voor mij is dit het laatste interessante album van de band. Volgende boxset wordt Baby James Harvest !

Mijn favoriete Tull (maar dat had je wellicht al door) en heb onlangs de remaster met de bonustracks aangeschaft. Binnenkort maar eens reviewen hier.

Niet de box (vinyl of cd)? Want de laatste versie is geen remaster maar een remix van de originele plaat en ook de bonustracks.

Mijn voor de synthetische 80's-produktie overgevoelige oren moeten hier af en toe even op de bijbehorende tanden bijten, want de ergernis om zowel de synths als het drumgeluid (met die dominante snare en bass-drum) op bijvoorbeeld Flying colours en Seal driver dreigt soms de overhand te krijgen. Gelukkig blijft het bij dat dreigen, want met vijf nummers die van mij de maximale score krijgen en twee andere die daar vlák achter zitten vind ik dit eigenlijk een geweldig album met een overdaad aan memorabele melodieën (en uiteindelijk staat of valt mijn waardering van een plaat daar toch vaak mee). Kant A is nagenoeg vlekkeloos, kant B heeft twee stoorzenders in de vorm van Pussy willow (waarvan de melodie gewoon niet blijft hangen) en Watching you watching me (met dat vreselijk irritante ritme dat klinkt alsof Gerry Conway een dag ziek was en ze toen maar gewoon een drumcomputer aan het werk hebben gezet), maar dan komt daarna het majestueuze Seal driver nog, dus de nasmaak blijft geweldig. De stem van Ian Anderson is wat afgevlakt (het gevolg van zijn emfyseem?), maar dat is voor mij geen enkel probleem omdat hij net zo expressief en soms zelfs nog intiemer dan vroeger zingt, en bovendien had ik voorheen nog wel eens wat moeite met zijn "scherpe" zang en zijn eigenzinnige en daardoor soms ergerlijke frasering, dus ik vind zijn stemgeluid hier prima op z'n plaats. Ik had het eigenlijk niet meer verwacht na de aflopende lijn van de voorgaande albums, maar ik vind dit echt een prachtige en bij tijd en wijlen zelfs imposante plaat.