UFO - Phenomenon (1974)

Met deze derde elpee nam UFO definitief afscheid van de spacerockjaren. Het album stond geheel in het teken van de vers aangetrokken blonde jonge gitaargod uit het Duitse Hannover.
Voor mijn eigen muzikale ontwikkeling en wereldreis heeft dit album veel betekend, het is het meest gedraaide album. Nog steeds.
En wat dat dan is? Het zijn de songs, die maken ze tegenwoordig niet meer zo in de hardrock of AOR of in welk genre dan ook, en het sublieme gitaarspel van Schenker. Zeer gitaargeorienteerd maar niet vastgebonden op alleen puur stevig werk. Lipstick Traces is een heerlijk instrumentaaltje bijvoorbeeld.
Het nummer Rock Bottom is aan dit album ontsproten, en Michael Schenker speelt het nog elk concert live en het dak gaat van de tent. Een klassieker, met die fantastische solo.
Ook de solo's in Queen Of The Deep zijn adembenemend, een 'conversatie' met de zang, maar dan met 6 bluesy snaren.
De gedragen, klaaglijke zang in dan toch een wat spacerocknummer: Space Child in combinatie met opnieuw de heerlijk improviserende gitaar maken het een top-song.
Enige mindere nummer vind ik Docter Docter (terwijl dat een hit was): te vaak gehoord en eigenlijk ook niet zo bijzonder.

Vrijwel alle nummers zijn door zanger Mogg en door Schenker geschreven.
Aan dit album kon je horen dat muzikanten/band blijvertjes zouden worden. En zowel Schenker met zijn Temple of Rock als Mogg met zijn UFO treden nog steeds overal over de wereld op en maken albums. Respect.

Na dit album zou ik zeggen, met titels als Crystal Light en Space Child. Phenomenon bevat deels al de puntige rockers waarmee UFO de volgende albums zou volzetten, maar ook nog wat dromerige nummers. Een overgangsalbum dus, wat het volgens mij juist zo interessant en goed maakt. De hoes beeldt het misschien ook wel treffend uit.

En?

Ik mis de bonus tracks bij de listing. De remastering doet het geluid goed.

Voor de rest...... een redelijk album van de band die zijn eerste schreden zet op het nieuw gekozen pad van de hardrock. Er staan twee UFO klassiekers op,nl Rock bottom en Doctor doctor, en die ook nog eens lang op de livesets gespeeld blijven worden.

Rinus, u vraagt, wij draaien: bonustracks toegevoegd volgens link Discogs:
UFO (5) - Phenomenon (Expanded Version) (CD, Album) at Discogs.

Geldt voor alle remasters. De bonustracks missen.

Ben geen UFO kenner maar dit vind ik persoonlijk een goed album. Songs die goed in het gehoor liggen. Een erg aangenaam album dat je spontaan op replay zet eenmaal het is afgelopen. Heb het nu een 5-tal keer beluisterd maar dat is zeker niet het einde. Voor mij 3,5 sterren.

Heb helemaal een rare versie te pakken. Op de hoes staat To Young To No als 1e kant1. Op de plaat hoor ik Oh My. Omgewisseld dus. Weet niet wat de aanvankelijke bedoeling is. Om het ingewikkeld te maken zijn de labels door de fabrikant ook omgewisseld. Ik zet 1 op. Staat op label. Begint met Oh My. Wat hoor ik. Kant 2. Ik zet kant 2 op. Laatste nr. is Rock Bottom. Verwarrend! Dit is een UK versie. Volgens Discogs een misprint. Klopt helemaal. Wel leuk. Muziek is briljant.

Heb helemaal een rare versie te pakken. Op de hoes staat To Young To No als 1e kant1. Op de plaat hoor ik Oh My. Omgewisseld dus. Weet niet wat de aanvankelijke bedoeling is. Om het ingewikkeld te maken zijn de labels door de fabrikant ook omgewisseld. Ik zet 1 op. Staat op label. Begint met Oh My. Wat hoor ik. Kant 2. Ik zet kant 2 op. Laatste nr. is Rock Bottom. Verwarrend! Dit is een UK versie. Volgens Discogs een misprint. Klopt helemaal. Wel leuk. Muziek is briljant.

UFO leerde ik destijds kennen door de uitstekende single Doctor Doctor maar ik was die band nadien uit het oog verloren. Onlangs een aantal UFO-albums beluisterd en die vallen goed mee (toch die in de jaren '70). Stilistisch beïnvloed door Led Zeppelin is UFO niet de meest originele rockband - wellicht de reden waarom deze band niet de legendarische status van zijn inspirator geniet - maar de krachtige zang van Phil Mogg en vooral het inventieve gitaarwerk van Michael Schenker bepalen de kwaliteiten en deze band kan even stevige als melodieuze rocksongs brengen.

De gelijkenissen met Led Zeppelin hoor ik maar heel af en toe. En vind ik daarom dus niet zo heel erg voor de hand liggend. Ik luister in ieder geval liever UFO dan Led Zeppelin als ik eerlijk ben. Heb het dan ook altijd onbegrijpelijk gevonden dat UFO nooit die legendarische status heeft. Zal ook liggen aan het feit dat op het punt van écht oogsten meneer Schenker het schip verliet.

Dit is een klasse album van UFO waar naast het prijs nummer Rock Bottom ook het rustige werk mij wel kan bekoren.
Eind van de maand komt hier een 3CD van uit waarop o.a. deze LP/CD ,een zooitje remixen (vervelend) en een concert uit Atlanta (5-11-74) ,dit laatste staat ook op de UFO - The Chrysalis Years (1973-1979) dus Mogg en kornuiten zullen een andere strategie moeten bedenken om mij van mijn spaarcentjes te ontdoen.

Wereld plaat. En, persoonlijk, vind ik dit een van de mooiste elpee hoezen ooit...

Diegene die mijn bijdrage op MM wat volgen, zullen misschien wat verbaasd zijn dat ik bij deze band te vinden ben. Ik ben gewoon wat aan het struinen tussen het vinyl en daar kwam ik deze plaat tegen. Gekocht voor 1 euro op een Franse rommelmarkt en dacht eigenlijk dat het meer prog was. Dat blijkt het dus niet te zijn, we zitten midden jaren 70 en het schuurt wat tegen tegen wat toen hard rock werd genoemd. Nu meer wat te beluisteren valt bij Arrow Rock, denk ik.
Ik ken verder niets van UFO, dus ben geheel blanco.
Het is echt een plaat uit die midden jaren 70, stevige blues/hard rock, maar ook zo nu en dan een wat rustiger moment (Lipstick Tracer). Wat klaaglijke zang en natuurlijk de oer formatie (zang-gitaar-bass-drums). Geen muziek waar ik van mijn stoel val, maar degelijk en zeker niet verkeerd. En een heel mooie hoes en Michael Schenker laat horen waar hij toe in staat is.

Teacher, mooi koopje voor een euro. Dit album, mijn favoriete UFO, wijkt wat af van de rest. Hun eerdere werk heeft meer een psychedelische inslag terwijl hun latere albums meer gewoon hardrock zijn. Phenomenon zit er tussenin en dat pakt naar mijn smaak goed uit. Een heerlijk gevarieerd album, met enkele prachtige ballads, stevige rockers en een gitaarsolo (in Rock Bottom) waar ik niet genoeg van kan krijgen.

€1,- voor dit pracht album is zéker een koopje!

Drie dagen geleden werd Michael Schenker 68 jaar oud. Volgens biografie ‘High Stakes & Dangerous Men’ sprak de gitarist nauwelijks Engels toen hij in de zomer van 1973 de Scorpions verliet en in Noord-Londen als achttienjarige introk bij zanger Phil Mogg, die inmiddels vijfentwintig jaren telde.

Zowel UFO als Schenker hadden hiervoor experimentele en uitgesponnen (hard)rock gemaakt. Op dit album wordt een nieuwe koers gevaren. Dankzij nieuwe manager Wilf Wright krijgt men onderdak bij platenlabel Chrysalis.
Phenomenon werd in tien dagen in de Londense Morgan Studios opgenomen, die mede populair was omdat er een bar in zat. Ozzy Osbourne en John Bonham kwamen er soms binnenwaaien voor een biertje en een grap.
Met hun liveklassieker Strangers in the Night in het achterhoofd is het leuk om te horen hoe UFO’s "tweede debuut" klinkt. Dat is in eerste instantie wennen. Producer Leo Lyons gaf dat typische gortdroge jaren ’70-geluid mee. Hierbij mis ik bovendien de tweede gitaar en toetsenpartijen van de liveversie, wat ze extra kaal maakt.

Eenmaal gewend valt op dat Lions wel begreep dat de lange gitaarsolo’s in Space Child, Rock Bottom en Queen of the Deep nodig waren, waar een andere producer ze wellicht had ingekort om ze radiofähig te maken. Soms wordt gas terug genomen. Dan klinkt de gitaar lichter, zoals in Space Child, waar het geluid van de zes snaren sterk op dat van de groep Wishbone Ash lijkt. Ook klinkt soms een akoestische gitaar zoals in Crystal Light.
De melodieuze stijl van Schenker en de metamorfose in rockstijl maakten dat Mogg op het podium naar Phenomenon verwees als ‘our first album’. Het verscheen in mei 1974 en was de eerste met een hoes van de kunstenaars van Hipgnosis. In Brittannië haalde het niet de albumlijst, in de Verenigde Staten werd #202 aangetikt, nét buiten de Billboard Album Top 200. Wel volgde een eerste Amerikaanse tournee, in het voorprogramma van Steppenwolf.

In de zomer van 1974 voegde slaggitarist Paul Chapman zich bij de groep. Hij was in 1973 aanbevolen door zijn oom Dave Edmunds, die UFO's eerste demo in hun nieuwe stijl produceerde. Chapman is op liveopnamen te horen zoals die voor de BBC. In 1975 kwam hij niet opdagen bij een optreden en werd ontslagen. Dat hij later Schenker zou opvolgen, kon niemand vermoeden.
De bonusversie van dit album (2007) bevat twee nummers van de 1973-demo waar Bernie Marsden nog gitarist is, ook al krijgt hij geen credits of andere vermelding op de hoes: Sixteen en Oh My.

De leukste anekdote over het UFO in deze fase betreft Schenker: tegen Kerst 1973 stal deze een vetgemest konijn uit een tuin, dit om het van een zekere dood te redden. De lieverd. Tot ontsteltenis van Mogg scheet het dier vervolgens diens woning onder...