Toto - Tambu (1995)

Dit album bewijst wat een geweldige drummer Jeff Porcaro was. Zelfs een gigant als Simon Phillips is eigenlijk geen gelijkwaardige vervanger.
Ongetwijfeld zijn de partijen van Philips ingewikkelder, maar dat is geen maatstaf voor kwaliteit. Porcaro drumde veel muzikaler en gedoseerd.
Gift of Faith lijkt wat lang uitgerekt, maar Toto met Porcaro kon zich permitteren maten lang ongeveer hetzelfde te spelen, omdat het zo lekkere 'feel' had en Porcaro en collega's subtiel varieerden.
Met Philips in de gelederen laat Lukather zich ook meer gaan, waardoor de oude Toto subtiliteit wat verloren gaat.

Afgelopen vrijdag opeens verrast door een geweldige live-versie van 'The Road Goes On', een nummer dat me nooit zo was opgevallen. Helaas blijft dit hun zwakste album met eigen composities.

Degelijk album van de heren . Uitschieter is I Will Remember . Wat een prachtsong is dat . Ik vond toen het uitkwam op single al een verademing tussen de hitparademuziek en door de jaren heen is het voor mij toch een van de beste Toto tracks gebleven. Voor de rest van het album geldt voor mij : weer een hoop aardige ideetjes ,maar toch weer een modale uitvoering. Dat is een manco waar ik Toto vaker op betrap. Prima muzikanten ,degelijke componisten ,maar veilige uitvoerders .Voor deze 3 sterren .

Idioot trouwens dat dit album hier hoger wordt gewaardeerd dan The Seventh One. Deze plaat duurt vooral te lang, de nummers hadden iets korter en puntiger moeten zijn en nummer 5 had er natuurlijk niet op gemoeten.

The Seventh One is natuurlijk bij uitstek het album dat iedereen kent (heeft ook het hoogste stemmenaantal), deze Tambu is er voor de fans. Verder wel eens met je analyse. Sterker nog: als het hele middenstuk (nummer 5 t/m 8 ) eraf gelaten was, was er met de uitgesponnenheid van de rest al weinig mis geweest.

The Road Goes on werd eindelijk eens live gespeeld in de Ziggo.
Topavond was het weer.

Voorganger Kingdom of Desire duurde ook al lang maar bevatte enkele hoogtepunten. Tambu is traag, bevat een paar prima songs, maar is over de hele linie genomen erg gezapig, af en toe krijg je het gevoel dat Lukather in slaap sukkelde bij het inzingen van de plaat. Tambu is zeker niet slecht maar doordat bijna elk nummer meer dan 5 minuten klokt, gespeend is van enig avontuur, tempowisselingen of creatieve invalshoeken is het saaiheid troef. Het instrumentale Dave's Gone Skiing vormt hierbij de uitzondering maar je zit dan al tegen het einde van de plaat. De stemmige en fantastische ballad; The Road Goes On is de beste song, hierbij bewijzen de heren dat (als het erop aankomt) ze tot de top behoren in het AOR genre. Helaas blijft het bij momenten en kan ik dit plaatje nooit uitzitten.

hun zwakste album, met afstand. Ik weet ze kunnen veel beter ( Hydra)

Kingdom of Desire bleek bij vlagen een aangename verassing, maar Lukather had een overdaad aan ideeën en de beste man struikelde over zijn eigen ambities. Gevolg; een tergend lange zit met nummers waar geen einde aan kwam.

Tambu blijkt in het verlengde te liggen van zijn voorganger. Steve neemt weer de lead vocals voor zijn rekening.

Gift of Faith is een aardige opener maar het euvel waar de voorgaande schijf aan leed lijkt al direct terug te komen in dit trage werkje. Het is niet slecht maar om hier de plaat mee te starten is geen goede keus, 7 minuten midtempo geneuzel, op een andere plek in de tracklist en een paar minuten eraf en had prima gepast.
I Will Remember; zelfde laken het pak, daar moet ik wel bij zeggen dat de heren nog steeds een goed oor en oog voor mooie melodieën hebben.
En zo kabbelt het allemaal geruisloos door maar weet met name Lukather maar geen frisse draai te geven aan de meeste songs. Een gebrek aan variatie maar ook het ontbreken van de nodige pepers maakt het tot een magere schijf. De afsluiter zorgt echter wel voor een passend einde, The Road Goes On bevat fraaie samenzang, heeft sfeer en kent mooie arrangementen. Het kamerbrede refrein pakt je helemaal in.
Al met al zeker geen slechte plaat maar simpelweg te saai om te blijven boeien.

Tussenstand:

1. The Seventh One
2. Fahrenheit
3. Toto
4. Isolation
5. Kingdom of Desire
6. IV
7. Tambu
8. Hydra
9. Turn Back

Ja, nee. Dit album wordt toch echt wat ondergewaardeerd hier. Toegegeven, het avontuur van een album als Hydra is volledig afwezig. Maar wat blijft is een collectie tamelijk goede rocksongs, met overtuiging gebracht en met klasse drumwerk. En Steve Lukathers' stem vind ik prachtig klinken op de meeste tracks. I will remember is niet minder dan meesterlijk, en ook the Road goes on is inmiddels een Toto klassieker. Echte missers staan er toch niet echt op (baby he is your man dan ok), en de productie is mooi open. 4 sterren!