Genesis - The Lamb Lies Down on Broadway (1974)

De sound die Genesis in deze periode ontwikkelde is geweldig. Dat is met name ook te horen op de vele betere radio en soundboard bootlegs die er bestaan van The Lamb tour. Hackett en Banks en soms ook Collins kunnen zich heerlijk uitleven.

The Lamb in studio versie heb ik in een stuk of 6 versies, twee CD versies, de SACD versie, een DVD Audio versie en diverse LP versies. Ze klinken eigenlijk allemaal wel verschillend van de oorspronkelijke versies tot de remasters tot de laatste remixversie. Even los van het concept van The Lamb is het boeiend om ze allemaal te beluisteren zonder er meteen een oordeel aan te hangen welke versie de beste is. Duidelijk is voor mij dat Genesis op The Lamb muzikaal gezien in absolute topvorm verkeert, zonder enige vergelijking te maken met de geweldige voorganger Selling England of de prima opvolger Trick Of The Tail. De gehele periode 1972-1977 krijgt van mij de volle 5 punten.

Ik moet deze dubbellaar nogmaals eens goed beluisteren. Bij andere albums van Genesis zoals Foxtrot, SEBTP, ATOTT ken ik van voor tot achteren. Bij deze is dat niet. Nu is dit waarschijnlijk omdat ik deze iets later heb aangeschaft . In ieder geval Genesis periode van 70 tem 77 is toch ongelofelijk knap

Voor mij is dit D E Genesis plaat, kort gevolgd door Selling England

Voor mij eveneens. Staan zoveel mooie nummers op.

Nr. 4 in mijn top 10.

Geweldig album. Blijf het ongelooflijk knap vinden hoe gevarieerd en verschillend de albums zijn. Ook de post Gabriel en Hackett tijd.

The Musical Box - TivoliVredenburg speelt The Lamb volledig live.

Ik geloof dat ik in 2004 naar deze band ben geweest in Den Haag met hetzelfde album live. Was een super ervaring met ook zeer goede toegiften. Ook de bijbehorende dia’s van de originele Lamb tour worden gebruikt (op drie schermen). Ik moet het er nog wel even bij mijn lief door krijgen want ik ga ook naar Hackett in Antwerpen, Bon Iver en mag ook graag eens weggaan met mijn racefiets.

Maar ja, mijn favoriete album op deze manier volledig live gespeeld..

Ik was ook in Den Haag, Gandalf was support act. Volgens mij hebben ze deze plaat destijds ook live uitgevoerd in de RAI. Leuk concert natuurlijk weer maar December 2020 is nog zo ver weg. Ik zie tegen die tijd wel. Oh ja Hackett ben ik trouwens ook, beide avonden in Utrecht.

The Lamb is samen met Selling England ook wel mijn favoriete plaat van ze. Prachtige sound gewoon. Deze dubbelaar is een ongekend meesterwerk. Prachtige wisselwerking tussen Hackett en Banks. Wel veel klankverschillen tussen de diverse versies die er van The Lamb zijn.

Heb de Musical Box al eens live mogen aanschouwen. Super " cover Genesis " band . Heb gezien dat ze eind dit jaar touren in BEL en NED . Mmm toch misschien nog eens gaan kijken ...

Ja ze zijn extreem goed. Heb ze een keer of 4 gezien.

Bewonderingswaardig initiatief. Tekenwerk is niet sterk, maar mooi te zien dat iemand zoveel liefde heeft voor deze muziek.

Wat ik er persoonlijk wel mooi aan vind, is dat nu een aantal fragmenten ineens een duidelijke betekenis krijgen door de tekeningen, terwijl ik er eerder geen touw aan vast kon knopen (al ken ik de hele tekst zo ongeveer uit m'n hoofd). Dus al is het tekenwerk dan misschien 'niet sterk', ik heb het desondanks met veel plezier twee keer helemaal zitten bekijken. Applaus voor de maker!

De eerste Genesis-plaat die ik leerde kennen, indertijd blind gekocht op basis van de vijf-sterren-recensie in de Muziek Expres, en er zijn slechtere platen om mee te beginnen. Van die recensie herinner ik me niets meer, maar ik was me er toen al wel van bewust dat de opzet van kortere nummers een breuk betekende met de voorafgaande albums. Dat sommige mensen de plaat moeilijk vinden verbaast me eigenlijk een beetje, want de meeste nummers zijn zo helder gestructureerd en bevatten zulke toegankelijke melodieën dat ik dit zelf nooit als een moeilijk album heb ervaren. Integendeel zelfs, de relatief korte nummers, de enorme rijkdom aan melodieën, de variatie aan stijlen, die incidentele instrumentale flarden tussendoor die zo sfeerverhogend werken, de teksten vol alliteraties, de humor (Counting out time !), het verhaal dat verduidelijkt wordt door de hervertelling in proza op de hoes, de manier waarop de queeste van de plot vertaald wordt in het avontuur van de muzikale reis, en vooral de sound, met gloedvolle keyboards die klinken alsof de klank voor de gelegenheid extra mooi is opgepoetst (culminerend in die lange solo op The raven) maken hier voor mij gevoel ook nu nog een prima instapper voor de vroege Genesis van. En 45 jaar later klinkt hij merkwaardig genoeg nog altijd even fris.
        Minpunten : Back in N.Y.C. kan ik nauwelijks naar luisteren vanwege dat horten-en-stoten-ritme en die vervelende melodie, en op kant 4 lijkt de plaat stoom en energie te verliezen, alsof de band er tegen het einde van de opnames geen zin meer in had (hetgeen raar is omdat zo'n plaat natuurlijk zelden of nooit in "chronologische" volgorde wordt opgenomen, maar ja, elke keer dat ik dit album draai valt me toch weer een zekere lusteloosheid op, en it. met z'n flauwe riff wordt voor mij nergens zo'n meeslepende afsluiter als de bedoeling is). Toegegeven, de reprise van de melodie van de refreinregel van het titelnummer in The light dies down on Broadway móét ook een beetje mat klinken, maar na The colony of slippermen raakt de plaat mij toch een beetje kwijt, zonder dat overigens de *****-score in gevaar komt, want de eerste drie elpeekanten zijn bijkans perfect.
        Maar waar deze plaat voor mij vooral uniek in is... Bezig met duizend-en-één andere dingen overdag schiet er regelmatig ongevraagd een tekstflard door mijn hoofd, variërend van een stompzinnige oorwurm uit een nummer van Slade of Hall & Oates tot mooie of ondoordringbare regels van Jim Morrison of Leonard Cohen. Het aantal regels, nummers en artiesten die mij zo "overkomen" loopt in de honderden (zo niet duizenden), maar ik denk dat ik van geen enkele plaat zo vaak regels binnenkrijg (en ik denk ook dat geen enkele plaat zo'n dichtheid aan "binnenvliegende" regels heeft) als The lamb. "Wonder women you can draw your blind, don't look at me, I'm not your kind!", "There's Howard Hughes in blue suede shoes", "I wonder where the hell I am, some kind of jam?", "I got sunshine in my stomach like I just rocked my baby to sleep", "Turn fast – turn sour, turn sweat – turn sour", "Empty in their fullness like a frozen pantomime", "Who needs illusion of love and affection?", "I got unexpected distress from my mistress", "And the tickler takes his tickleback", "Even academics searching printed word", "She gonna take you thru' the tunnel of light – she gonna lead you right", "Anyway, they say she comes on a pale horse", "He's such a fine dancer!", "But ripples on the sweet pink water reveal some company unthought of", "We have been waiting for our waters to bring you cool", "It is the scent of garlic that lingers on my chocolate fingers", "Slubberdegullions on squeaky feet", "We like you have tasted love", "Me? Like you? Like that!", "Onderstand Rail, dat's de end of your tail", "As he walks along the gorge's edge", "Evel Knievel you got nothing on me... here I go!", "Taken down, taken down by the undertow"... (Ik heb geprobeerd om niet méér fragmenten te kiezen dan er nummers op de plaat staan, maar dat ging gewoon niet.) Ik kan me ook voorstellen dat vele liefhebbers van deze plaat bovenstaande regels lezen en bij elk fragment meteen de bijbehorende melodie in hun hoofd horen. En natuurlijk betekenen deze regels allemaal wat, maar het is ook en vooral hoe ze klínken waardoor ze zo memorabel zijn en waardoor ze zich zo vaak ongevraagd bij mij aandienen – de rijmvorm, de alliteratie, het zeer uitgebreide vocabulaire, de verwrongen manier waarop ze vaak gezongen worden, en het "lekker bekken" binnen de muziekregel.

Het laatste album waar Peter Gabriel op mee speelde. Nadat hij Genesis had verlaten, heb ik geen album meer van Genesis gekocht. Het album heb ik helemaal grijs gedraaid.
In ik denk 1975 ‘ the Lamb’ in Ahoy gezien. Als toegift speelden zij the Musicalbox.

Ik kan dit geheel onderschrijven!!! ( Wel GENESIS 3 x live gezien, helaas waren Hackett en Gabriel net vertrokken)

Echt 'moeilijk', in de zin van muzikaal ingewikkeld en ondoordringbaar, is The Lamb niet. Maar het is wel de Genesis-plaat waarbij ik er het langst over deed om er 'in' te komen. Misschien dat de plaat juist door die overwegend korte nummers op het eerste gehoor een wat fragmentarische indruk maakt, zeker in combinatie met de lange speelduur van een dubbel-LP. Het is wel zo'n plaat die je vaak gehoord moet hebben en waar je je echt in de teksten en de nogal complexe en absurde verhaallijn moet verdiepen om het maximale eruit te halen. Het heeft bij mij echt tot diep in de jaren tachtig geduurd (en ik moet hem aan het begin van dat decennium gekocht hebben) voordat het kwartje viel. Muzikaal is dit natuurlijk ook een heel rijk album, dat had ik al eerder onderkend, en dat hielp me ook om 'm vaak te draaien.


En als je je dan eenmaal voldoende verdiept hebt in het album, blijkt dit ook zo te werken. Tekstueel is het een heel interessante plaat, met een hoop one-liners die nogal eens ongevraagd als oorwurm binnenkomen. Dat herken ik heel goed. Het maakt dit album ook voor mij uiteindelijk tot een van de toppers in het Genesis-oeuvre. Al ben ook ik, net als Running On Empty, van mening dat alles wat ze van '72 tot '77 deden gewoon vijf sterren waard is.

Dat filmpje zie ik nu voor het eerst. Leuk gedaan. Opent toch weer nieuwe perspectieven op de verhaallijn. Ga ik zeker vaker bekijken. En misschien wel downloaden.

Ik vind dit sowieso een album dat gebaat is bij visualisatie. Volgens mij had Peter Gabriel ooit zelf het idee om een film te maken die gebaseerd was op het album.

Nee, het gaat niets worden tussen mij en Genesis en Prog in het algemeen. Af en toe wel leuke stukjes en melodielijnen, maar ik ben niet zo dol op de stem van Gabriel en over het algemeen raakt de plaat me bitterweinig. Als het album dan ook nog eens zeer lang is, ben ik reeds ruim op voorhand al wat uitgezien erop.

als je al niet van Gabriel houdt @ dumb_helicopter, dan houdt het inderdaad op.

Deze plaat van Genesis laat een stuk moderner geluid horen dan alle voorgangers bij elkaar. Op zich bijna allemaal korte en puntige nummers op de eerste cd, en op cd 2 wat meer met name elektronische klanken. Hij bevalt mij verder prima, maar is voor mij niet hun magnum opus wat Genesis betreft. Dan ga ik toch eerder voor Nursery Crime of Selling England By The Pound.

Luister eens naar wat live shows van The Lamb tour. De Genesis sound is waanzinnig in die periode. ‘Electronische klanken’ vind ik erg kort door de bocht, het is geen Jean Michel Jarre.

Dit heeft me enorm geholpen om dit album te kunnen appreciëren. The Lamb is een gigantisch werk en aan het verhaal is eigenlijk geen touw vast te knopen, maar met de beelden erbij spreken de aparte delen me wel aan. Gabriel zingt fantastisch en er zijn onuitputtelijk veel mooie melodieën te ontdekken, maar toegankelijk is het allerminst. Ik hou ook wel van de Eno-achtige instrumentale tracks.

Ik moet toegeven dat het kwartje bij ook pas viel na een aantal keren dit topalbum te hebben gedraaid

Als afsluiter van dit jaar, deze dubbellaar nogmaals aandachtig aan het beluisteren. Wat een creatief album toch. Zoals eerder al gezegd , zit deze plaat wat minder in mijn geheugen verankert. Het is een plaat die je in één keer moet beluisteren ( dat heb ik trouwens bij de meeste sympho- prog platen ) !!

In ieder geval verhoog ik hem van 4 naar 4,5*

Van de 6 albums vanaf Nursery Crime tot en met Wind & Wuthering doet deze mij toch het minst. Er staan zeker een paar mooie momenten op, maar het geheel vind ik nogal langdraderig en spreekt mij totaal niet aan. cd2 bevalt mij wel wat beter nog dan de eerste, maar het concept raakt mij ook niet echt. Nee Nursery Crime is mijn Genesis favoriet, en Selling England en Foxtrot doen daar weinig voor onder.
Genesis top 6 van mij:
1. Nursery Crime 4.5*
2. Selling England By The Pound 4.5*
3. Foxtrot 4.5*
4. Trick of a Tail 4*
5. Wind & Wuthering 4*
6. Lamb Lies Down on a Broadway 3*
Verder ken ik nog :
Invicible Touch 3.5*
Platinum Collection 4.5*
live:
Seconds Out 4.5*
Genesis live 1975 4*
Live Over Europe 4*

Ik kan genieten van prog rock, waaronder de eerste albums van Genesis en natuurlijk dit album. Maar soms denk ik opeens: wat een pretentieus gepiel en minutenlang uitmelken van één leuk idee. De teksten moeten soms geforceerd gezongen worden om ze in de melodie de proppen, iets wat ik bij Dylan, Davies of Lennon/McCartney nooit denk. En dan zet ik iets op van de Smiths, Elvis Costello of REM: Puntige songs van minder dan drie minuten.

Om de dag erna weer te genieten van Genesis, Yes of Pink Floyd.

Ik ben benieuwd of ik de enige ben met een dergelijke gespleten persoonlijkheid?

Nee hoor. Ik luister heel graag naar prog, maar soms word ik onrustig van de drukte. Dan grijp ik terug naar Ray Wilson, Elbow, of de stilte van Ola Gjeilo. Zeker die laatste zorgt voor contemplatie (mooi woord), ipv het extroverte van het prog-gepiel.
De Lamb is wat mij betreft ook een plaat die ik niet te vaak moet luisteren; er gebeurt zo veel! En heeft voor mij een wat 'verkniptere' (letterlijk en figuurlijk) sfeer dan bijvoorbeeld Selling, die ik dan weer wel ettelijke keren achter elkaar kan luisteren.