Genesis - The Lamb Lies Down on Broadway (1974)

Gisteren nog even de 51 min. interviews gekeken op de DVD (2007) van The Lamb. Ik blijf me toch echt ergeren aan de bijna universele minachting van de bandleden voor dit album. Ik kreeg echt het idee dat iedereen wel wat heeft te zagen, behalve Peter Gabriel die aangeeft met echt trots te zijn op The Lamb en dat Tony Banks echt de kroon spant met zijn bijna triest arrogante houding. Hackett vind dat er te weinig gitaar momenten op staan, dat het te lang is (hij was waarschijnlijk ook te druk met het schrijven en opnemen van VOA, waar het meeste van zijn werk is opgekomen) maar vind evenmin nog steeds wel dat er zeer sterke momenten op staan. Hij kon het in ieder geval nog wel in zijn geheel beluisteren zonder zich te ergeren. Ik weet nog dat Mike mij in 1996 vertelde dat hij het het beste werk van Genesis vond. Hier is hij toch betrekkelijk koeltjes en rationeel. Phil vond er sterke stukken op staan, maar vond de tour een afgang (omdat de beelden maar 4 van de 100 keer synchroon liepen en door Gabriels belachelijke kostuums. Hij had verder ook nooit de moeite genomen de hele tekst te lezen (wel eerlijk). Alle bandleden hebben daarmee over de jaren heen een verschillende houding aangenomen tov TLLOB, dan weer vonden ze het hun beste werk, dan weer niet, etc. waardoor nu eigenlijk niemand meer echt weet wat ze er nu echt van denken. Ik denk dat het cultstatus dat het album heeft verworven over de jaren de houding tov The Lamb ook sterk heeft veranderd. Wat ik ook jammer vind. Immers, je staat achter een product of niet. En bij Genesis staan de heren over het algemeen meer achter hun financiële successen dan achter hun creatieve en baanbrekende hoogtepunten (Behalve Hackett en Gabriel misschien).

Vond sowieso dat Peter Gabriel hier overkomt als de meest integere van de 5. Ook heel interessant vond ik zijn achtergrond, over dat hij met Friedkin wat wilde gaan doen, de uitermate gecompliceerde geboorte van zijn eerste kind en alle complicaties die zijn vrouw door moest maken en dat de band voor geen van de twee enig begrip kon opbrengen en dat dit reden was voor hem om te vertrekken.
Ook bijzonder waren de momenten waarop Phil en Peter beide opheldering gaven over geruchten dat Phil Peter uit de band had gedreven. Tekstueel had ik gehoopt op wat meer uitdieping die er ook wel was hier en daar, ook al gaven velen ook aan dat ze geen flauw idee hadden waar het nu eigenlijk over ging (Collins). Ik vermoed dat het af kan worden gedaan met de opmerking van Hackett in een recent interview over de heren 'What being locked up in a boarding school with no girls an only boys can do to you.'

Die ambivalentie over dit album bij de bandleden begrijp ik heel goed. Behalve dat de persoonlijke verhoudingen en de gebeurtenissen uit die tijd een rol zullen spelen, blijft het toch een album met fantastische stukken muziek maar ook met drakerige fragmenten en nummers. Met iets meer aandacht, tijd en concentratie had het behalve korter ook (nog) veel beter kunnen worden. Dat zullen de bandleden zich achteraf best gerealiseerd hebben, en ook dat het de laatste kans was...

Juist die verscheidenheid in dit album maakt dat ik dit hun beste product vind!

The Lamb Lies Down On Broadway is ook zo'n typisch album dat zich een eerste, tweede of derde keer amper laat grijpen. Ja, wederom hoorde ik dat de kwaliteit hoogstaand was, maar dit keer had ik echt de teksten en een uitleg van het concept nodig om het helemaal goed te laten doordringen. Een conceptalbum luisteren zonder een minimaal idee van waar het over gaat, zorgt er bij mij immers voor dat ik beduidend minder voeling met het album heb. Thema's als masculiniteit, seksualiteit, gespleten persoonlijkheid en maatschappelijke vervreemding lijken de hoofdgedachte uit te maken, maar dan overgoten met een semi-fantastisch/psychedelisch sausje. Dit is het eerste album waar ik geen klachten over de manier hoe Gabriel zijn teksten vorm geeft en voelt het aan alsof de bandleden harmonieuzer te werk gingen dan voorheen. De eerder door mij bekritiseerde tracks als Get 'Em Out By Friday en The Battle Of Epping Forest waren immers redenen om albums als Foxtrot en Selling England By The Pound geen hogere scores te geven. Nee, hier klopt de combinatie van teksten, zang en muziek helemaal.

Als ik kijk op basis van hoogtepunten dan zou ik The Lamb Lies Down On Broadway onder Nursery Cryme en Selling England By The Pound zetten. The Musical Box, Supper's Ready, Dancing With The Moonlit Knight en The Cinema Show zijn immers niet overtroffen door individuele songs op dit album. Ook vind ik het album lang niet zo sterk of spannend eindigen als ik had gehoopt. Niet slecht, maar ik vind het toch fijn als conceptalbums het beste voor het laatste bewaren, terwijl ik het idee heb dat het hier vanaf The Colony Of Slippermen niet meer spannender wordt. Als ik kijk naar de meest geliefde songs valt het toch op dat het gros van de favorieten op de eerste helft van het album staat. Geen probleem, maar ergens wel tekenend. Ik begrijp ook de kritiek vanuit Hackett wel dat er meer gitaar op had gemogen, want buiten enkele toffe stukken (In The Cage vooral), mis ik bij vlagen wat meer van het venijn dat Dancing With The Moonlit Knight of The Musical Box zo groots maakte.

Hoogtepunten genoeg verder, al begint het album wat mij betreft pas echt helemaal op te leven bij In The Cage, waarop vooral het bas en drumwerk werkelijk subliem is. Back In N.Y.C. heeft prachtig dromerige toetsenpartijen en een bijna agressief en getormenteerd klinkende Peter Gabriel. The Carpet Crawlers vond ik voorheen als los nummer altijd maar wat soft, maar nu geniet ik van het hopeloze beeld dat in de tekst geschetst wordt in combinatie met de dromerige zang van Gabriels en de backing vocals van Collins. The Waiting Room is een angstaanjagend stukje ambient op een manier die me (itt als Pink Floyd het deed) niet ergert. Die epische piano/gitaar-overgang in Anyway klinkt als iets waar een band als Virgin Steele veel inspiratie op hun metaloperas uit gehaald zal hebben. The Lamia is weer een sterke epische track met naargeestige tekst en Silent Sorrow In Empty Boats is wederom een mooie dromerige instrumental. In The Colony Of Slippermen komt Gabriels meer quirky kant nog even naar boven, maar hier klopt het wel met de muziek.

Vanaf Riding The Scree vind ik het echter allemaal een beetje inkakken. Ik vind het gitaarintro van It ook wel leuk beginnen (hallo The Who!), maar haak hier qua tekst dan weer helemaal af. Enigszins jammer dat het album dan zo eindigt na de sterke aanloop. Na lang wikken en wegen zet ik Nursery Cryme en Selling England By The Pound toch nog boven dit album. De hoogtepunten zijn daar wat mij betreft toch spannender en spetterender, waar The Lamb Lies Down On Broadway soms wat kabbelt en zwakker afsluit dan hij start. Ik zie deze drie albums in de toekomst echter nog wel wisselen qua positie op basis van hoe ik me op dat moment voel, de kwaliteit ligt daarvoor dicht genoeg bij elkaar.

Tussenstand:
1. Nursery Cryme
2. Selling England By The Pound
3. The Lamb Lies Down On Broadway
4. Foxtrot
5. Trespass
6. From Genesis To Revelation

Mooie recensie, lennert. Let nog eens op de parel 'Fly on a Windshield', waar Steve Hackett meesterlijk zijn gitaar bespeelt.

Mooi lennert! Ik snap wat je bedoeld met het wat "zwakke" einde, mijn mening is dat het album net wat te lang duurt.
Nu ben ik toch wel erg benieuwd wat je bevindingen zullen zijn omtrent de twee opvolgers van The Lamb...

Deze lp staat al enkele jaren in de kast en komt uit de collectie van mijn vader. Ergens moest ik wel glimlachen toen ik het vinyl tevoorschijn haalde en een zo goed als smetteloze plaat in mijn handen had. Ik snap dat wel. Ik heb de afgelopen dagen veel naar dit album geluisterd, maar omdat ik weinig zin had om in een epos van 94 minuten om de haverklap de plaat om te draaien of te verwisselen, heb ik deze maar gepindakaast.

Die tijdsduur is echt een hoge drempel. Net als mijn pa vrees ik dat ik dit in de toekomst niet veel meer ga draaien. Het is zeker niet slecht, maar wel een hele bevalling. The Lamb Lies Down On Broadway zet je niet even op voor een paar nummers. Het is gewoon een lang stuk en losse delen komen simpelweg niet tot hun recht. Ik ben eigenlijk ook wel verbaasd door de populariteit van dit album. Zo makkelijk behapbaar is het niet. Misschien had ik dit album moeten ontdekken in mijn studententijd, want met een kind is het verdomd lastig om een vrij anderhalf uurtje te vinden. Om dit album te kunnen waarderen, heb je gewoon de lp-hoes of het cd-boekje nodig. Alleen wanneer je het verhaal kent, kun je dit op waarde schatten. Anders is het een verzameling bizarre fragmenten. Het concept spreekt me wel aan en sinds ik het doorgenomen heb, beviel de plaat me een stuk beter.

Het is wel lastig om de betere stukken aan te wijzen. Slecht of saai vind het nergens, maar waar op vorige albums echt naar hoogtepunten gewerkt werd, blijft het hier op een bepaald niveau hangen. The Waiting Room springt er voor mij misschien nog het meest uit, omdat het hier even heel naar wordt qua sfeer. Die afwisseling mis ik wel. Ik houd in principe best van conceptalbums, maar 94 minuten is me gewoon teveel van het goede, al heb ik best wel respect voor wat Genesis hier in elkaar gebokst heeft.



Tussenstand:
1. Selling England By The Pound
2. Nursery Cryme
3. The Lamb Lies Down On Broadway
4. Foxtrot
5. Trespass
6. From Genesis To Revelation

Voor RuudC en lennert: way to go!
Ik vind het super dat mensen tijd nemen om bands als Genesis grondig te leren kennen. Een album als dit is inderdaad een lange zit, maar dan wel een heerlijke. Ik luister maar zelden naar het album, maar als ik het doe, waw!
Toen ik voor het eerst in contact kwam met bands als Genesis en Roxy Music ging een nieuwe wereld open. Nog steeds zoek ik naar nieuwe ontdekkingen die evenwaardig zijn. Marillion is voor mij nog onontgonnen terrein. Dat wordt hopelijk ooit een nieuw project.

Paar berichten verplaatst naar Marillion, paar berichten naar Spotify, en een paar andere verwijderd. Nu graag weer on-topic, mensen

Valt mij op dat Wind & Wuthering er niet bijstaat