Genesis - The Lamb Lies Down on Broadway (1974)

Ik deel mee in de vreugde en besluit om hier toch maar eens gewoon vijf sterren van te maken. Namelijk ook echt weer zo'n jeugdsentiment album voor mij. Weet nog toen tijden een stuk kariger waren en ik deze in het centrum van Breda was gaan kopen. Alleen al als ik daaraan denk krijg ik altijd weer een warm gevoel.

En wat een album vervolgens, die opener alleen al.

De manier waarop die eerste zin je pakt, hoe het wordt gebracht. En dan die zang.

Dit soort ontdekkingen grepen mij echt aan.

Mooi dat het bestond en bestaat.

Ah ! Even deze links - met dank aan Meester Dch: Meester dch

Voor de Genesis bijbel liefhebbers een aankomende app: Armando Gallo App

En dan nog een stukje bijzondere Lamb muziek: The Jackson Tapes - Frustration - Genesis - Jackson Tapes - YouTube

Veel plezier !

Toch maar even een chateautje migraine opengetrokken......

Hmm, doe mij dan maar een biêre du l'agneau se couche..

Vet goed album dit, bijna een van de eerste albums die ik serieus ging beluisteren omdat het hier overduidelijk om een gewichtig album ging. Heel wat anders dan wat je allemaal aan populair spul toen op de radio hoorde (singletjes). Een oudere broer van een vriendje had deze elpee. En hij had nog veel meer dingen zoals Jimi Hendrix en The Gratefull Dead en King Crimson...

Ik verhoog dit album naar vier sterren.

Per saldo het zwakste jaren '70 album van Genesis... naast onder meer Incantations, Tales from Topographic Oceans en diverse (vooral) latere Emerson, Lake & Palmerwerken een schoolvoorbeeld van "de excessen van de prog" (waar volgens de overlevering de punk en new wave dan weer tegen moesten ageren, waarna ene Phil Collins Genesis een andere kant op moest sturen, etc. etc. etc.).

Natuurlijk staat hier wel een aantal sterke nummers op (In the Cage, Carpet Crawlers, Colony of Slippermen), maar als geheel bezwijkt dit onder zijn eigen gewicht en eigenlijk wel zodanig dat ik ook niet direct voor me zie hoe het met de helft minder materiaal een werkelijk sterk enkel-album geweest zou zijn.

Na de veel betreurde breuk tussen Peter Gabriel en de rest van Genesis zouden beide partijen, elk op hun eigen manier, met materiaal komen dat dit logge werkstuk ver in de schaduw stelde. Een win-winsituatie zullen we maar zeggen...

Het is een hele zit, toegegeven, en eerlijk gezegd ben ik ook eerder geneigd om naar de voortreffelijke voorgaande albums te grijpen. Je zou hier van de meest essentiële tracks best je eigen compilatie kunnen maken uiteraard. Toch moet je dit wel zien als een geheel en dat dient dan ook te worden beluisterd wanneer je lam van het bier bent geworden. Zoals NU!

Back in NYC trek ik na al die jaren nog steeds niet, maar dat terzijde.

Een onderzetter zal het in ieder geval nooit worden want de inhoud van het glas is al verdampt voor je de kans krijgt het te nuttigen door al dat artistieke geweld.

Trek je dit dan wel ?

Jeff Buckley- Back in N Y C - YouTube

Ik laat deze Jeff Buckler versie liever aan mij voorbij gaan geloof ik. Nog maar eens goed luisteren naar het origineel...

En hoewel het voor mij nog altijd weinig genietbaar blijft klinkt dat toch wel heel wat overtuigender.

Met geluk een mooie partij LP's gekocht voor weinig, en deze zat daar ook bij.

Ik ben niet echt een liefhebber van Genesis van voor Phil Collins, maar ken de status van dit album, en wil 't graag proberen. Heb dat al eens gedaan, maar was toen jonger, en wie weet ervaar ik dat nu anders.

Helaas is dat niet zo, De opener is nog erg ok en geeft me goede hoop, maar daarna wordt het te saai voor mijn smaak. Ik moet gewoon erkennen dat dit het niet is voor me.

Saai kan ik dit album niet noemen. Wel dat er echt een aantal luisterbeurten overheen moet gaan om de muziek wat te doorgronden. Daarna ervaarde ik dit album als echt wel erg goed en afwisselend, met een rare 'verknipte' sfeer. Hangt vast ook samen met de plaats waar dit album geschreven is.

Mooie Documentaire nu op BBC 2 met al de GENESIS leden!!! TOP!!

Weer dit album beluisterd, en ik blijf het prachtig vinden. Voor mij het beste Genesis-album en een van de beste albums die in de jaren 70 is uitgebracht (ik leefde toen nog niet, maar goede en briljante muziek is van aller tijden). stem blijft 4,5 , (5,0 is wel eens mogelijk).

Dit album neemt echt wel een aparte plaats in in het hele Genesis-oeuvre. Het breekt qua muziek met alles wat ze daarvoor hadden gedaan, echt een andere sfeer. Ik had het geloofd wanneer dit door een andere band bleek te zijn gemaakt. Dit is overigens geen waardeoordeel.

Ik ben opgegroeid in het post-Gabriel Genesis tijdperk en heb de platen uit die tijd niet echt kunnen waarderen. Hoe anders is dat met dit album. Naar mijn mening is dit de mooiste van Genesis en één van de (vele) toppers van de 70s. Een unieke, beetje donkere sfeer. "Verknipt" vind ik het zeker niet.

Op mijn cd duren de nummers 2 en 3 resp. 4.23 min en 0.33 min. Hier op de tracklist staan hele andere tijden. Weet iemand hoe dit zit?

Ik zou zeggen dat het 1 nummer is en eventueel onder te verdelen in meerdere stukken. Hun mooiste nummer waarin alle facetten zitten die Genesis met Gabriel zo bijzonder maken.

Raar! De twee songs lopen naadloos in elkaar over, maar Broadway Melody eindigt wel met een min of meer 'losstaand' rustig outro dat ongeveer 30 sec duurt.

Grappig. Ik zat net een wikipedia-artikel iets te lezen over de shaduwzelftheorie van Jung: kort door de bocht: de negatieve eigenschappen waarvan wij niet doorhebben dat wij ze hebben. Ik moest opeens aan de narratief van dit album denken. Is Raoul's zoektocht naar John in de donkere krochten onder Broadway niet eigenlijk een zoektocht van Gabriel naar zijn schaduwzelf?

Edit: ik lees nu op de wikipedia-pagina van dit album dat Gabriel inderdaad Jung las ten tijde van dit album. Veel lyrics vallen nu eigenlijk wel op zijn plaats.

Door het uitmuntende Muziek >> Toplijsten en favorieten >> 50 shades of Genesis, a Musical Box weer eens naar mijn nr. 1 album aan het luisteren. Ik luister hier nu zo'n dikke 30 jaar naar en toch blijf ik nog nieuwe geluiden ontdekken en nog word ik soms stil van bewondering en respect voor wat Genesis hier gepresteerd heeft.

In de eerste seconden van de track "The Grand Parade of Lifeless Packaging" hoor je zachtje een vreemde schreeuw en iemand anders met de tekst one - two- spot (of start?). Iemand dit al opgevallen?

Daar zit inderdaad iets geks! Hoewel ik het nu pas, bij héél goed luisteren, hoor.

Op de live uitvoering van dit hele gebeuren (Genesis Archive 67-75) hoor je die vreemde schreeuw ook maar wat dat precies inhoud kan ik dan ook niet horen
Mijn studio exemplaar komt uit 1991 dus dan ben ik al blij als ik wat hoor laat staan wat

Goed, even mierenneuken (sorry) maar komt ie:

Aan het einde van The Cage gebeurt het volgende:

However, just as John walks out of sight, the cage dissolves and Rael is left spinning like a top.

En aan het einde van The Cage 'zingt' Gabriel het volgende:
But outside John disappears and my cage dissolves, and without any reason my body revolves. Keep on turning, Keep on turning, Turning around, spinning around.

Dus Rael is dan wat duizelig. Volgens de Genesis Annotation van 'The Lamb' wordt - over de overgang naar 'The Grand Parade' - het volgende gezegd:

**THE GRAND PARADE OF LIFELESS PACKAGING

When all this revolution is over, he sits down on a highly polished floor while his dizziness fades away. It is an empty modern hallway and the dreamdoll saleslady sits at the reception desk.

Dus hij is, blijkbaar, nog wat duizelig van het rondtollen en is aan het bijkomen. en dan komt die 'vreemde schreeuw' van het bijkomen. Het is dus een overgang van het heftige verblijf 'In the Cage' naar het wat versuft bijkomen van Rael aan de receptie bij een commerciele dame die wat zegt tegen hem.

Wil je meer van dit soort 'annotaties/interpretaties' en nog meer verdiepingen/interviews lees dan (moet je wel echt de tijd voor willen nemen enz...):

bloovis.com - The Annotated Lamb Lies Down on Broadway

Hier trouwens een live versie waar je Collins (volgens mij) ook het intro hoort doen.

Genesis - The Grand Parade Of Lifeless Packaging - Lamb 1975 - Downlossless

edit: ik moet eens een studie over deze band doen...

Goed dat je de moeite neemt deze details te delen. Dat vind ik nou leuk om te lezen, meneer

Veel beter dan The Lamb gaat het ook nooit meer worden vrees ik. Of thans die mening was ik toebedeeld tussen ruwweg 1993 (Toen ik The Lamb ontdekte) en 2008 toen ik de nw remaster hoorde en nogmaals even compleet van mijn stoel werd geblazen. Nu kijkende naar de huidige muziek industrie, weet ik wel zeker dat de tijd dan bands de ruimte kregen om zulke albums te maken voorgoed voorbij is. Ook al is er nog steeds wel veel goeds onder de zon, nw Marillion, Steven Wilson, etc. we leven in een wereld waarin Adele met de Grammy Awards het lef heeft om tijdens een tribute aan George Micheal de tekst vergeet en dat blijkbaar heel normaal vind of die idiote rapper die ondanks een concert in Nederland, hoeveel ? 3 keer wist uit te stellen.

Ook al is namelijk TLLDOB mijn favoriete album aller tijden, ik kon me nooit vinden in de kwaliteit van eerst de straight to cd kopie (heb ik nog een picture disc van gesigneerd door Rutherford die ook een The Lamb eerste druk LP voor mij signeerde), daarna de Definitive Remaster die al helemaal klinkt als opgenomen aan het einee van een holle pijp. Ik begon daarom al redelijk gauw te luisteren naar een bootleg The Lamb Lives en later the Live Versie van The Lamb uit The Archives box 1, waar het gitaargeluid van Hackett meer naar de voorgrond is gezet (Luister eens naar de solo in The Lamia). Ik vond deze versie verre malen beter door de dynamiek en het rauwere geluid. En toen was daar de remaster of beter heropname. Naar zeggen is aan deze van alle albums het meeste gesleuteld en is in deze heropname de meeste tijd gestopt en dat is dan ook hoorbaar. Werkelijk fenomenaal. Luister nu maar eens naar Fly On A Windshield/Broadway Melody Of 1974, wat een subtiliteit en wat een bombast dan weet. Ook een nummer als Silent Sorrow In An Empty Boat is nu veel mooier. Iedere keer weer hoor ik nu wat anders, iets at ik nog niet eerder heb gehoord. Iedere keer als ik het album beluister ontluiken zich nieuwe verassingen en nu nog veel meer als daarvoor. We moeten Nick Davis dankbaar zijn tot in de eeuwigheid .

Voor mij, waarom, The Lamb, omdat het wat mij betreft de enige keer is dat emotie en creativiteit worden samengebracht op zon succesvolle manier en een niveau wordt bereikt dat vaak is benaderd, maar nooit is geëvenaard vakmanschap, dan wel eindeloos is geprobeerd. Vaak is het het een of het ander. Typisch, voorbeeld is hier Dream Theater. Enorm veel creatief, een hoog niveau, maar 0.0 emotie. Daar heb je bij Genesis in het algemeen maar vooral bij de Lamb geen last van. Verder voel ik me aangetrokken door het verhaal en het hele idee van een concept album wat ook hier mooi wordt uitgewerkt. Daarnaast is het gitaarwerk van Hackett van groot belang maar wellicht nog meer de Mellotron van Banks, die in zoveel nummers bijdraagt aan die emotie en dat dramatische effect. En de Mellotron, als je de mogelijkheid hebt om de DVD-A te beluisteren is een instrument dat lijkt te zijn uitgevonden voor surround sound.

Iedere muzikant heeft op zijn manier een steetje bijgedragen aan dit album. Er is vaak gezegd dat het een voornamelijk Gabriel project was maar daar heb ik eerlijk gezegd altijd weinig van geloofd aangezien het te duidelijk hoorbaar is dat dit niet zo is. Het mag ongetwijfeld zo zijn dat de teksten voornamelijk uit zijn geniale brein zijn getoverd, maar verspreid over het hele album, is het dan weet Hackett, dan weer Banks, dan weer Collins en dan weer Rutherford die om beurten de show stelen.

Nu voor het beluisteren van het album kan ik alleen maar zeggen dat het album voornamelijk het beste werkt door het in zijn geheel door te slikken en niet hier en daar stukjes te gaan beluisteren. Ik waardeer dat Hackett en Genesis soms nog weer was passages van stal halen en het live ten gehore brengen, maar ik vind toch echt dat dit een teveel uit zijn verband getrokken effect oplevert. Alles op dit album heeft voornamelijk kracht doordat het in contact staat met elkaar en in dienst staat van elkaar. Ieder nummer heeft zijn eigen reden van het bestaan en maakt een cruciaal onderdeel uit van het algehele geheel. Ik zet het vrijwel alleen maar op als ik ook daadwerkelijk de tijd heb om het helemaal te beluisteren. Het zijn in wezen vier nummers (nu 2) die zijn opgelegd in verschillende passages. Niet een x aantal nummers die op een album staan.

Goed verhaal en hoewel ik bep.stukken ken van dit album, moet ik 'm nog altijd eens in het geheel beluisteren.
Gabriel heb ik artistiek het hoogst zitten, dus dat scheelt.
Ik begrijp alleen niet zo goed waarom je de huidige popmuziek en kennelijk al zijn ergenissen er bij haalt.
Natuurlijk is het een andere tijd, maar zolang een nieuwe generatie geniet van nieuwe goden,is dat toch prima.
Vergeet niet dat het behoorlijk moeilijk is om met iets volkomen nieuws op de proppen te komen tegenwoordig.
Er is al zoveel gemaakt.
Omarm het verleden, maar blijf ook in de toekomst kijken.
Er worden nog best goede dingen gemaakt.

Goed verhaal daniel!!! Ik ga heel ver met jouw stuk mee. Dit album was mijn kennismaking met de band!!

Gisteren nog even de 51 min. interviews gekeken op de DVD (2007) van The Lamb. Ik blijf me toch echt ergeren aan de bijna universele minachting van de bandleden voor dit album. Ik kreeg echt het idee dat iedereen wel wat heeft te zagen, behalve Peter Gabriel die aangeeft met echt trots te zijn op The Lamb en dat Tony Banks echt de kroon spant met zijn bijna triest arrogante houding. Hackett vind dat er te weinig gitaar momenten op staan, dat het te lang is (hij was waarschijnlijk ook te druk met het schrijven en opnemen van VOA, waar het meeste van zijn werk is opgekomen) maar vind evenmin nog steeds wel dat er zeer sterke momenten op staan. Hij kon het in ieder geval nog wel in zijn geheel beluisteren zonder zich te ergeren. Ik weet nog dat Mike mij in 1996 vertelde dat hij het het beste werk van Genesis vond. Hier is hij toch betrekkelijk koeltjes en rationeel. Phil vond er sterke stukken op staan, maar vond de tour een afgang (omdat de beelden maar 4 van de 100 keer synchroon liepen en door Gabriels belachelijke kostuums. Hij had verder ook nooit de moeite genomen de hele tekst te lezen (wel eerlijk). Alle bandleden hebben daarmee over de jaren heen een verschillende houding aangenomen tov TLLOB, dan weer vonden ze het hun beste werk, dan weer niet, etc. waardoor nu eigenlijk niemand meer echt weet wat ze er nu echt van denken. Ik denk dat het cultstatus dat het album heeft verworven over de jaren de houding tov The Lamb ook sterk heeft veranderd. Wat ik ook jammer vind. Immers, je staat achter een product of niet. En bij Genesis staan de heren over het algemeen meer achter hun financiële successen dan achter hun creatieve en baanbrekende hoogtepunten (Behalve Hackett en Gabriel misschien).

Vond sowieso dat Peter Gabriel hier overkomt als de meest integere van de 5. Ook heel interessant vond ik zijn achtergrond, over dat hij met Friedkin wat wilde gaan doen, de uitermate gecompliceerde geboorte van zijn eerste kind en alle complicaties die zijn vrouw door moest maken en dat de band voor geen van de twee enig begrip kon opbrengen en dat dit reden was voor hem om te vertrekken.
Ook bijzonder waren de momenten waarop Phil en Peter beide opheldering gaven over geruchten dat Phil Peter uit de band had gedreven. Tekstueel had ik gehoopt op wat meer uitdieping die er ook wel was hier en daar, ook al gaven velen ook aan dat ze geen flauw idee hadden waar het nu eigenlijk over ging (Collins). Ik vermoed dat het af kan worden gedaan met de opmerking van Hackett in een recent interview over de heren 'What being locked up in a boarding school with no girls an only boys can do to you.'