Genesis - The Lamb Lies Down on Broadway (1974)

dit album staat bij mij op plek 1 van mijn album top 500 aller tijden.

Momenteel het boek Kevin Holm-Hudson: Genesis and The Lamb Lies Down On Broadway - genesis-news.com aan het doorlezen. Het is bijna een wetenschappelijk onderzoek naar het album met een verdieping waar je echt van moet (of kan gaan) houden. Soms gaan mijn wenkbrauwen weleens omhoog vanwege nieuwe feitjes. Ik wist dat de vrouw (Jill) van Gabriel tijdens de opnames van het album wat zwangerschap moeilijkheden had en dat hij daarom vaak bij haar was, voor zijn gezin koos maar dat had ook echt nog wel een andere sterkere reden in de relatie met zijn vrouw.

Maar goed, ik hou wel van wat verdieping en dit boek is mij er eentje hoor.

Ben nu wel benieuwd naar die andere sterke reden?!

Ik kreeg pasgeleden twee vragen van een andere User omtrent dit album. Ik zet deze vragen eens hier neer omdat misschien andere Users hier ook, voor zichzelf, dat mee kunnen delen voor de User die dit vroeg (of niet).

De twee vragen:

Goeiemorgen Jeroen,

Ik zie in jouw top tien een nummer één staan die ik bij velen al heb gezien, het welberuchte The Lamb Lies Down on Broadway. Laatst kwam in de Prog Ladder een discussie voorbij over het belang van teksten / concepten bij de beleving van een album, waarin het onder andere ging over The Lamb (volgens mij mengde jij je ook in die discussie).

Nu moet ik met het schaamrood op de kaken bekennen dat ik The Lamb altijd links heb laten liggen, om uiteenlopende redenen. Ik heb het gevoel dat de conceptuele achtergrond zo integraal onderdeel is dat eerst het verhaal 100% duidelijk moet zijn alvorens je echt van The Lamb kan genieten (correct me if I'm wrong). Nu is mijn vraag aan jou of je mij kan uitleggen hoe belangrijk het concept precies is voor The Lamb (misschien zit ik er wel helemaal naast) en hoe het album bij jou op nummer 1 is beland. Ik ben er nieuwsgierig naar.. Binnenkort zal ik mezelf eens aan The Lamb onderwerpen

De belangrijkste vraag is hier 'Hoe belangrijk is het concept van dit album precies ?'.

Wel, heel eerlijk gezegd, weet ik nog steeds niet exact waar het album conceptueel over gaat en is ook, voor mij, niet echt van belang. Het is meer de totaalbeleving van het album en dan moet ik terug naar ergens 1982 (ik was 15) toen Three Sides Live van de band uitkwam. Ik liep ergens in een grote supermarkt in Middelburg en daar stond dit album in een lange rij opgesteld met al die witte hoezen naast elkaar. Ik pakte er eentje, sloeg hem open en zag echt een enorm intrigerende roze podium foto met rook, schaduwen en spotlights. Ik kende de band zeker wel maar dan vooral met Collins. Dus die moest ik hebben.

En ik hoorde 'In The Cage' voor het eerst en vooral die regel 'I Got Sunshine In My Stomach' en die geweldige werveling van muziek en medley die erachter aan kwam dat was nieuw, zo vol kracht en wervelend dat ik moest weten waar dat vandaan kwam. Omdat het zo'n sterk Live Album was heb ik daarna ook Seconds Out aangeschaft. Door dat album werd ik nog meer in het mysterieuze verleden van deze band ingetrokken. Want een aantal nummers werden door een andere zanger gezongen. Ene Peter Gabriel. Met zo'n Engelennaam moest dat wel bijzonder zijn..

Dus 'The Lamb' een tijdje later aangeschaft. En daar lag hij voor mij met een binnen en buitenhoes die alleen maar vragen opriep. Wat een vreemd verhaal aan de binnenkant ! En die foto's. Ik besloot om de 4 kanten van de twee lp's (met die vreemde raven) te gaan beluisteren met een koptelefoon en dan eens de teksten van alles door te lezen. Dus ik zette de naald op kant A en verdween in de wereld van Rael.. Van 5 muzikanten.

En ik verdween, verdwaalde, huiverde, leerde, luisterde en viel in een wereld van totaal in elkaar nieuwe verweven akkoorden, stemmen, geluiden waarvan ik niet wist dat ze op instrumenten bespeeld konden worden. Dit was van een totaal geniaal summum op het hoogste niveau van de muziek waar ik van hou.

En die reis waarin ik toen verdween duurt nu dus al zo'n 40 jaar en ik ontdek nog steeds nieuwe plekken, nieuwe inzichten, nieuwe geluiden, mooiere uitzichten en verhalen wanneer ik het album (altijd) zeer bewust opzet want ik weet dat er altijd weer iets is wat geopenbaard wordt. Als nieuw. In feite heb ik die koptelefoon nooit meer afgezet.

Klein voorbeeld: ik luister nu, terwijl ik dit typ naar het nummer 'Broadway Melody of 1974'. het is maar een kleine twee minuten en ik val stil met typen. Ik moet het horen, beluisteren. Gabriel creëert een bizarre wereld waar hij vergane Amerikaanse Glorie en Schande opvoert in zo'n relaxed tempo waarin het geheel een donkere dreiging uitstraalt. Gevolgd door het zacht golvende outro van het nummer met die mellotron en de heldere klanken van Hacketts gitaar. Magie.

Of 'Silent Sorrow in Empty Boats'. Een lied met alleen maar muziek die komt als een zachte bries, een mellotron koor meeneemt en dat op en af laat gaan. Ooit verloor een goede vriend van mij (die dit album ook door en door kent) zijn pasgeboren kind en toen hebben mijn vrouw en ik een rouwadvertentie geplaatst met alleen daarin de titel 'Silent Sorrow in Empty Boats' in zwarte letters. De leegheid van het gevoel die je ervaart als je een kind verliest en alleen maar je gevoelens zonder geluid uit kan schreeuwen. Hij wist precies wat we bedoelden.

Misschien heb ik, van The Lamb Lies Down on Broadway, een concept voor mezelf gecreëerd. Er is nog zoveel meer..

Samen met mede-genieter meesterdch gaan we vrijdag 9 december naar die ene band The Musical Box die dit album live echt als beste benaderd met de originele 3 diaschermen welke Genesis ook zelf gebruikte tijdens hun eigen toer. Ik heb ze in 2014 al een keer gezien bij het 40 jarig jubileum van dit album.

Maar dit album. Dit. Dit is mijn nummer 1 album in mijn Top 10 hier. Sunshine In My Stomach.. Babadiba !

Och, concept... de verpakking van het album bevat naast de lyrics ook een prozatekst waarin het verhaal op wat begrijpelijker wijze wordt naverteld. Hoofdpersoon Rael komt vanuit New York terecht in een soort fantasie-wereld waar hij diverse surrealistische personages en situaties ontmoet terwijl hij zijn broer probeert terug te vinden, eindigend in een vriendelijke moraal van solidariteit. Ik zie zelf deze plot meer als een kapstok om fantasierijke teksten te combineren met sprookjesachtige maar vrij toegankelijke muziek, en dat levert een prachtig geheel op, maar het concept is niet zó essentieel voor de muziek dat iemand die geen Engels verstaat de kern van de zaak (of in ieder geval een belangrijke betekeniscomponent) zou missen, zoals bij Tales of mystery and imagination of Animals of The wall of Hand. Cannot. Erase. (of, om een wat lichtere variant te noemen, The war of the worlds).

Wat fantastisch en ontroerend om te lezen, meneer. Ik ben er diep van onder de indruk hoe jij dit album ervaart en er een zeer persoonlijke betekenis aan hecht. Als 'een andere User', zoals jij dat hier hebt geformuleerd , ben ik nu des te meer benieuwd naar The Lamb, het album van Genesis dat voor mij geld als 'het vergeten kind van de discografie'. Ik ben benieuwd of The Lamb me net zoveel gaat brengen als dat Foxtrot wist te doen, wat ik reeds bij dat album heb uitgelegd...

Eens zal ik op dit album terugkomen, wanneer ik denk er zeker van te zijn er iets zinnigs over te kunnen zeggen. Komende zondag ga ik in ieder geval van start. Heb er zin in

Dit album is van alle tijden. Eigenlijk denk ik dat het verhaal eigenlijk ondergeschikt is bij dit concept. Sommige concepten worden deels gedragen door het verhaal (Tommy, Testimony, Snow) maar hier is het verhaal zo metaforisch dat je er heel veel kanten mee uitkan. Voor mij is het ten eerste de muziek die het album maakt. Er staan zoveel ijzersterke songs op, zoveel instrumentale schoonheid. Ook zoveel stijlen een echt anders dan alle andere albums van de band. Zo hard als op Back in NYC klonken ze alleen op The Knife. Die gitaar die inslaat in Fly on a windshield, het epische Chamber of 32 Doors, de piano van Anyway... alles is van zo'n enorme kwaliteit. Dat het van alle tijden is, is omdat zelfs mijn 21 jarige dochter dit album omarmt. Ook bij haar weet ik zeker dat ze geen idee van het verhaal heeft. Maar de muziek raakt. Ook bij een album dat net zo oud is als haar eigen moeder. Dit is volgens mij de klassieke muziek van de toekomst. Ook bij andere uitvoerders van het stuk dan de originele componisten, blijft de muziek raken. Kan niet wachten op de uitvoering van the Musical Box.

The Musical Box heb ik één keer gezien én ik was wel aardig onder de indruk. Dit is niet zomaar een Tribute bandje hoor. Als je je ogen sluit hoor je Genesis . Absolute aanrader

Bijzonder album van Genesis, de laatste met Peter Gabriel. De albums daarvoor en de twee daarna (dus alles met Steve Hackett) waren veel melodieuzer en liggen wat gemakkelijker in het gehoor.

Bij het uitkomen had ik destijds een beetje moeite met The Lamb Lies Down on Broadway. Kortere nummers, een iets andere zang van Peter, meer complexiteit in veel nummers, een wat ondoorzichtig verhaal.

Maar daar staat tegenover dat het album zich - na vele jaren van luisteren - zijn geheimen heeft prijsgegeven. En dat ik het al vele jaren het beste (maar ook moeilijkste) album van Genesis vond/vind.

De laatste maanden weer eens wat vaker geluisterd. En ja, mijn gevoel van destijds klopt nog steeds. Nog even checken in mijn top 10: hij gaat nog altijd op een fraaie 7e plaats. Meesterwerk!