Ik kreeg pasgeleden twee vragen van een andere User omtrent dit album
. Ik zet deze vragen eens hier neer omdat misschien andere Users hier ook, voor zichzelf, dat mee kunnen delen voor de User die dit vroeg (of niet).
De twee vragen:
Goeiemorgen Jeroen,
Ik zie in jouw top tien een nummer één staan die ik bij velen al heb gezien, het welberuchte The Lamb Lies Down on Broadway. Laatst kwam in de Prog Ladder een discussie voorbij over het belang van teksten / concepten bij de beleving van een album, waarin het onder andere ging over The Lamb (volgens mij mengde jij je ook in die discussie).
Nu moet ik met het schaamrood op de kaken bekennen dat ik The Lamb altijd links heb laten liggen, om uiteenlopende redenen. Ik heb het gevoel dat de conceptuele achtergrond zo integraal onderdeel is dat eerst het verhaal 100% duidelijk moet zijn alvorens je echt van The Lamb kan genieten (correct me if I'm wrong). Nu is mijn vraag aan jou of je mij kan uitleggen hoe belangrijk het concept precies is voor The Lamb (misschien zit ik er wel helemaal naast) en hoe het album bij jou op nummer 1 is beland. Ik ben er nieuwsgierig naar.. Binnenkort zal ik mezelf eens aan The Lamb onderwerpen
De belangrijkste vraag is hier 'Hoe belangrijk is het concept van dit album precies ?'.
Wel, heel eerlijk gezegd, weet ik nog steeds niet exact waar het album conceptueel over gaat en is ook, voor mij, niet echt van belang. Het is meer de totaalbeleving van het album en dan moet ik terug naar ergens 1982 (ik was 15) toen
Three Sides Live van de band uitkwam. Ik liep ergens in een grote supermarkt in Middelburg en daar stond dit album in een lange rij opgesteld met al die witte hoezen naast elkaar. Ik pakte er eentje, sloeg hem open en zag echt een enorm intrigerende roze podium
foto met rook, schaduwen en spotlights. Ik kende de band zeker wel maar dan vooral met Collins. Dus die moest ik hebben.
En ik hoorde 'In The Cage' voor het eerst en vooral die regel 'I Got Sunshine In My Stomach' en die geweldige werveling van muziek en medley die erachter aan kwam dat was nieuw, zo vol kracht en wervelend dat ik moest weten waar dat vandaan kwam. Omdat het zo'n sterk Live Album was heb ik daarna ook
Seconds Out aangeschaft. Door dat album werd ik nog meer in het mysterieuze verleden van deze band ingetrokken. Want een aantal nummers werden door een andere zanger gezongen. Ene Peter Gabriel. Met zo'n Engelennaam moest dat wel bijzonder zijn..
Dus 'The Lamb' een tijdje later aangeschaft. En daar lag hij voor mij met een
binnen en buitenhoes die alleen maar vragen opriep. Wat een vreemd verhaal aan de binnenkant ! En die foto's. Ik besloot om de 4 kanten van de twee lp's (met die vreemde raven) te gaan beluisteren met een koptelefoon en dan eens de teksten van alles door te lezen. Dus ik zette de naald op kant A en verdween in de wereld van Rael.. Van 5 muzikanten.
En ik verdween, verdwaalde, huiverde, leerde, luisterde en viel in een wereld van totaal in elkaar nieuwe verweven akkoorden, stemmen, geluiden waarvan ik niet wist dat ze op instrumenten bespeeld konden worden. Dit was van een totaal geniaal summum op het hoogste niveau van de muziek waar ik van hou.
En die reis waarin ik toen verdween duurt nu dus al zo'n 40 jaar en ik ontdek nog steeds nieuwe plekken, nieuwe inzichten, nieuwe geluiden, mooiere uitzichten en verhalen wanneer ik het album (altijd) zeer bewust opzet want ik weet dat er altijd weer iets is wat geopenbaard wordt. Als nieuw. In feite heb ik die koptelefoon nooit meer afgezet.
Klein voorbeeld: ik luister nu, terwijl ik dit typ naar het nummer 'Broadway Melody of 1974'. het is maar een kleine twee minuten en ik val stil met typen. Ik moet het horen, beluisteren. Gabriel creëert een bizarre wereld waar hij vergane Amerikaanse Glorie en Schande opvoert in zo'n relaxed tempo waarin het geheel een donkere dreiging uitstraalt. Gevolgd door het zacht golvende outro van het nummer met die mellotron en de heldere klanken van Hacketts gitaar. Magie.
Of 'Silent Sorrow in Empty Boats'. Een lied met alleen maar muziek die komt als een zachte bries, een mellotron koor meeneemt en dat op en af laat gaan. Ooit verloor een goede vriend van mij (die dit album ook door en door kent) zijn pasgeboren kind en toen hebben mijn vrouw en ik een rouwadvertentie geplaatst met alleen daarin de titel 'Silent Sorrow in Empty Boats' in zwarte letters. De leegheid van het gevoel die je ervaart als je een kind verliest en alleen maar je gevoelens zonder geluid uit kan schreeuwen. Hij wist precies wat we bedoelden.
Misschien heb ik, van The Lamb Lies Down on Broadway, een concept voor mezelf gecreëerd. Er is nog zoveel meer..
Samen met mede-genieter
meesterdch gaan we vrijdag 9 december naar die ene band
The Musical Box die dit album live echt als beste benaderd met de originele 3 diaschermen welke Genesis ook zelf gebruikte tijdens hun eigen toer. Ik heb ze in 2014 al een keer gezien bij het 40 jarig jubileum van dit album.
Maar dit album. Dit. Dit is mijn nummer 1 album in mijn Top 10 hier. Sunshine In My Stomach.. Babadiba !