Anthrax - Stomp 442 (1995)

De iets mindere opvolger van Sound of White Noise: niet geweldig, maar wel een aardige plaat om eens te beluisteren. Enkele nummers springen toch wel boven de rest van de plaat uit (die over het algemeen middelmatig is): Random Acts of Senseless Violence en Fueled zijn werkelijk topnummers, en Riding Shotgun, Perpetual Motion en Nothing klinken ook nog aardig. 3*

Ik ken alleen Fueled, en dat klinkt lang niet zo tof als het ouwere werk.

Voor goed werk met John Bush moet je naar Sound of White Noise, We've Come for You All en het live-album Music of Mass Destruction luisteren. MoMD bevat alle goede nummers van Stomp 442 en Volume 8, dus die kun je als niet-fan gerust overslaan.

Alleen Drop The Ball (eigenlijk wel een tof nummer) vind ik de moeite van het vermelden waard. Voor de rest is deze plaat een schaduw van wat de band in het verleden met Joey Belladonna klaar kon spelen. Hier en daar wordt wanhopig nog geprobeert de 'spirit' van het oude werk terug te vinden (het gitaarwerk is soms redelijk melodieus) maar door die eenzijdige, nu-metal-achtige mid-tempo middelmatigheid wordt elke poging tot iets interressants de kop ingedrukt (behalve bij Drop The Ball dan).
Toch wel treurig.
Ik hield het hierna ook wel voor gezien met deze band.

2.

Net als de voorganger erg matig en niets bijzonders.
2*

Inderdaad niet zo goed als Sound Of White Noise, maar ik vind het toch nog steeds een sterk album. Geen missers en de meeste songs beuken lekker door. Bush is inmiddels goed op zijn plaats in de band. Goed geproduceerd, zonder zwakke momenten (al had afsluiter Bare wat mij betreft weggelaten kunnen worden).

Niemand een woord over American Pompeii. Vind dat toch een goed nummer van Anthrax

Toch jammer dat mensen hier niet zo enthousiast zijn. Tuurlijk is dit heel anders dan de voorgaande albums, maar ik vind dit best een lekkere cd.
Met vooral uitschieters als riding shotgun, American Pompei en Fueled.

Echt slecht is Stomp 442 natuurlijk niet. Maar er zijn totaal geen referenties aan de oude, wat meer legendarische Anthrax. Dat vond ik jammer toen het album uitkwam. Maar nu denk ik dat er toch wel wat gedenkwaardige momenten opstaan. Al zijn het maar de leads die Dimebag Darrel op King Size en Riding Shotgun gepletterd heeft.

Duidelijk de minste plaat voor mij tot nu toe. Zo 13-in-een-dozijn heeft Anthrax niet eerder geklonken. Toegegeven, John Bush blijf ik een prettige zanger vinden en Benante trommeld lekker mee. Maar geen enkele noot blijft hangen, bij geen enkel nummer heb ik het gevoel dat de band gelooft in wat ze doen. Ik wil er niet te veel woorden aan vuil maken, deze is meegenomen in de marathon, en zal weer snel vergeten worden. (Ps. Dat laatste nummer ‘Bare’...waarom?????)

1. Sound of White noise (4,5*)
2. Among the Living (4,5*)
3. Fistful of Metal (4.0*)
4. Persistence of Time (3,5*)
5. Spreading the Disease (3,5*)
6. State of Euphoria (3.0*)
7. Stomp 442 (2,5*)

Aangezien ik vandaag al naar Barcelona vertrek voor een welverdiende vakantie (al ga ik maar 5 dagen) was mijn doel om Anthrax eigenlijk voor de vakantie helemaal klaar te hebben. Helaas bleef ik steken bij 'Stomp 442' en dat niet omdat ik maar weinig muziek geluisterd heb de afgelopen dagen dat zeker niet, ik bleef haken bij 'Stomp 442' omdat het album mij maar niet wist te overtuigen.

Verschrikkelijk mag wel op de eerste plaats denk ik, en vanaf het begin nummer 'Random Acts of Senseless Violence' voelde je de bui al hangen, en na 'Fueled' wist ik het wel zeker: dit was niet mijn album. Om maar te zwijgen over 'Bare' en 'American Pompeii' welke ik echt verschrikkelijk vind. Ik ben totaal het 'Anthrax' gevoel kwijt, de zang vond ik nou ook niet echt bepaald bijzonder en was stukken beter op 'Sound of White noise'. Het album bevatte nou niet echt nummers waarvan ik kon gaan juichen laat staan genieten, het gitaar werk was niet om van op te kijken en ik blijf wel nog een kleine fan van Benante op dit album maar dan ben ik er wel door heen en vond ik 'Stomp 442' eigenlijk gene bal aan.


Voorlopige tussenstand:
01. Spreading the Disease
02. Persistence of Time
03. Among the Living
04. Fistful of Metal
05. Sound of White Noise
06. State of Euphoria
07. Stomp 442

Een paar korte momentjes met Dimebag zijn er te bespeuren. Ook Charlie Benante speelt her en der wat gitaar. Toch wel een leuk album, al staat het ver van wat we van Anthrax gewend zijn. De band ging met de tijd mee en dat maakt van Stomp 442 een typisch jaren 90 rock/metal album. De beste Bushthraxplaten blijven voor mij echter Sound Of White Noise en We've Come For You All.

De hoes was aanvankelijk bedoeld voor Balls To Picasso van Bruce Dickinson die in die tijd ook al zo jaren 90 aan het zijn was. Uiteindelijk op de muntjes voor de kunstenaar afgeketst.

John Bush is natuurlijk een geweldige zanger, en ik was weleens benieuwd hoe hij bij Anthrax klonk. Aangezien Stomp 442 het enige 90s Anthrax album met Bush is dat op Spotify staat, heb ik hier maar eens aangeklopt. Het algehele idee vind ik eigenlijk heel lekker. Lompe rock/metal met een typische 90s sfeer, waar de stem van Bush goed bij past. Met Among the Living heeft dit niet veel meer te maken natuurlijk, maar goed dat had ik wel verwacht. Het enige jammere vind ik dat de plaat het sterkte niveau van de eerste paar nummers niet weet vast te houden. Echter, 'King Size', 'Fueled', en 'Random Acts of Senseless Violence' draai ik zeer graag als ik eens zin heb in vieze, harde rock met een 90s vibe.