menu

Savatage - Edge of Thorns (1993)

mijn stem
3,91 (108)
108 stemmen

Verenigde Staten
Metal
Label: Atlantic

  1. Edge of Thorns (5:58)
  2. He Carves His Stone (4:13)
  3. Lights Out (3:13)
  4. Skraggy's Tomb (4:24)
  5. Labyrinths (1:32)
  6. Follow Me (5:14)
  7. Exit Music (3:11)
  8. Degrees of Sanity (4:39)
  9. Conversation Piece (4:13)
  10. All That I Bleed (4:42)
  11. Damien (3:57)
  12. Miles Away (5:08)
  13. Sleep (3:22)
  14. Forever After * (4:20)
  15. Shotgun Innocence * (3:30)
  16. Believe [Acoustic Version] * (3:52)
  17. Conversation Piece [Rehearsal 9/24/94] * (4:19)
  18. All That I Bleed [Acoustic Version] * (4:34)
  19. If I Go Away [Acoustic Version] * (8:49)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 53:46 (1:23:10)
zoeken in:
avatar van Mssr Renard
5,0
Von Helsing schreef:
Op de opvolger van dit album speelt Jon Oliva alle instrumenten, uncredited, behalve de solo's en vocalen.


Maar dat wisten we toen natuurlijk helemaal niet. Toen dacht je altijd dat de mensen die in het cdboekje stonden ook echt meespeelden op de plaat.

Maar ik las wel ooit zoiets al in de Aardschok, en niemand geloofde mij. Tegenwoordig staat het gewoon op wikipedia.

avatar van milesdavisjr
4,5
De laatste weken passeren alle platen van Savatage weer eens de revue, en wat heeft deze band de wereld toch een hele rits sterke platen nagelaten.
Het vreemde is dat mij zowel de periode met Jon achter de microfoon alsmede de tijd met Zak Stevens even lief is.
Jon heeft iets unieks, de gecontroleerde gekte, de uithalen, het gillen, het grommen, zijn voordracht, bij vlagen haast onorthodox maar dat maakt mij alleen maar enthousiaster.

Edge of Thorns met nieuwkomer Zak Stevens achter de microfoon, bleek een tikkeltje minder overdadig dan het van ambities overlopende Streets.
Stevens is een uitstekende vervanger van Oliva en kwijt zich prima van zijn taak.
Desalniettemin is het Criss die voor mij de show steelt, de beste man is alomtegenwoordig en gebruikt zijn gitaar om de mooiste penseelstreken aan te brengen.
De ene keer grove klodders om het geheel wat meer aan te zetten, een andere keer zijn het fijne lijnen die de plaat een wonderschone diepte meegeven.

Na 30 jaar is Edge of Thorns opgeklommen en vormt het de plaat van de heren die ik het vaakst opleg.
Nee, Jon is onvervangbaar, Hall of the Mountain King is mij eeuwig lief en de opmerkelijk groei op Gutter Ballet laat een geweldige indruk na.
Echter Edge of Thorns is uitgebalanceerd, de (orkestrale) arrangementen zijn eerder subtiel dan weldadig en de plaat kakt voor mij nergens in. Een ijzersterke worp.

avatar van Mssr Renard
5,0
Als ik terugkijk op bijna 30 jaar Savatage draaien, is dit wel mijn nummer 1. Streets zou een tijd mijn favoriet zijn, denk. Maar mijn geheugen is troebel.

Deze plaat is voor mij denk ik wat Radiohead - OK Computer of Nirvana - Nevermind is voor anderen.

avatar van vielip
4,0
Wil je deze wonderschone plaat alsjeblieft niet vergelijken met zwaar overschatte albums als OK Computer en zeker Nevermind!?

avatar van Mssr Renard
5,0
Ach, Vielip. Je snapt wat ik bedoel. Al die alto's hebben van die intelli-platen die lekker diep gaan en hun tienertijd en jongvolwassenheid samenvatten en als meesterwerken beschouwen. Voor mij is dat oa Edge of Thorns (naast Behaviour, Thick as a Brick, Snow Goose en Never, Neverland natuurlijk).

avatar van panjoe
panjoe (moderator)
Berichten verplaatst naar Savatage

avatar van Mssr Renard
5,0
Nooit geweten dat Jon 'He Carves His Stone' en 'Degrees of Sanity' heeft ingedrumd. Drumt hij alles in wat Doc niet lukt? Of is Doc dan toevallig niet in de studio en doet Jon het dan maar, omdat hij nu éénmaal alles kan (gitaar, bas, drums, toetsen).

avatar van vielip
4,0
Nee dat wist ik ook niet. Wel dat hij op Handfull of rain het drum werk heeft gedaan.

avatar van Mssr Renard
5,0
vielip schreef:
Nee dat wist ik ook niet. Wel dat hij op Handfull of rain het drum werk heeft gedaan.


Dankzij Wikipedia weet ik ook dat hij Jesus Saves en Gutter Ballet (het nummer) heeft ingedrumd.

Via de wayback machine kwam ik hierop:
"Q: Did Jon play drums on this album as well?
A: Yes. Jon played the drums on He Carves His Stone and Degrees of Sanity. Both songs were recorded after Steve had left the studio. Seeing that Jon is a quite capable drummer it was easier to have Jon play rather than have Steve travel back to the Studio."


Bron: The Official Savatage Homepage - web.archive.org

avatar van vielip
4,0
Toch wel fascinerend vind ik. Zou dat er ook mee te maken hebben gehad dat Steve er op een gegeven moment een beetje genoeg van kreeg? Zomaar een wild guess van me hoor. Maar ik kan me goed voorstellen dat als je muzikant bent in een band, je er van kunt balen dat een ander jouw partijen gaat inspelen. Vroeger wist je dit soort dingetjes trouwens niet of amper. Sinds het internet borrelen er echter steeds vaker van dit soort dingen naar het oppervlak. Op Netflix (dacht ik) staat ook een docu (Hired guns?) over muzikanten die op albums spelen zonder dat ze op hoezen of info sheets worden genoemd. Aanrader!

avatar van Mssr Renard
5,0
Doet me (offtopic) denken asn de rel vanwege het debuut van Warrant.

Maar je guess is valide. Al is het ook zo dat types als Wacholz hardhitters zijn (denk aan Philty Animal) en dat is echt funest voor je gewrichten.

Drummers van nu zijn veel minder show en meer techniek. Houd je wel langer vol.

Heb zelf geen netflix, maar misschien kan ik de docu ergens anders vinden.

avatar van gaucho
vielip schreef:
Op Netflix (dacht ik) staat ook een docu (Hired guns?) over muzikanten die op albums spelen zonder dat ze op hoezen of info sheets worden genoemd. Aanrader!

Klopt, dat is deze: Hired Gun (2016). Interessante docu, als je een beetje geïnteresseerd bent in dit soort feitjes en achtergronden. Inderdaad een aanrader.

En je hebt gelijk: in het internettijdperk kom je veel meer te weten over dit soort dingen. Precies wat Mssr Renard eerder ook al zei: vroeger ging je er gewoon van uit dat de hoes-info klopte. Dat blijkt maar al te vaak niet het geval. Intermenselijke verhoudingen, maar ook zakelijke afwegingen, blijken ook binnen bands en in de studio uiterst complex.

Ik heb een flink rijtje Savatage-CD's in de kast staan: van Gutter Ballet tot aan The wake of Magellan. Maar ik heb me nooit zo beziggehouden met de personele ontwikkelingen binnen de band, al ken ik de grote lijnen natuurlijk wel. Ik vind het wel een band die zich geweldig ontwikkeld heeft.

Nou ben ik zelf voornamelijk van de melodieuze hardrock, dus de oudere albums spreken me minder aan. Maar die hele reeks die ik hierboven noemde, dat zijn wel stuk voor stuk klasseplaten. Dead winter dead vind ik zelfs een uitschieter, omdat-ie ook klassieke en symfonische elementen toevoegt. Al lees ik dat sommigen hem juist daarom minder waarderen. Maar per saldo vind ik Handful of rain waarschijnlijk hun meest evenwichtige plaat, met deze Edge of thorns als goede tweede en Streets als derde.

avatar van Mssr Renard
5,0
Toen ik vanochtend naar Exit Music luisterde moest ik per ongeluk denken aan Spinal Tap. De scene warin de gitarist een mooi stuk piano speelt, en op de vraag 'It's pretty [...] what do you call this?' antwoordt met: 'This piece is called "Lick My Lovepump".'

Maar Exit Music is gewoon een mooi pianostuk. Wat simpel, maar doeltreffend.

avatar van vielip
4,0
Simpel is in heel veel gevallen het mooist.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:01 uur

geplaatst: vandaag om 02:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.