vielip schreef:
Op Netflix (dacht ik) staat ook een docu (Hired guns?) over muzikanten die op albums spelen zonder dat ze op hoezen of info sheets worden genoemd. Aanrader!
Klopt, dat is deze:
Hired Gun (2016). Interessante docu, als je een beetje geïnteresseerd bent in dit soort feitjes en achtergronden. Inderdaad een aanrader.
En je hebt gelijk: in het internettijdperk kom je veel meer te weten over dit soort dingen. Precies wat
Mssr Renard eerder ook al zei: vroeger ging je er gewoon van uit dat de hoes-info klopte. Dat blijkt maar al te vaak niet het geval. Intermenselijke verhoudingen, maar ook zakelijke afwegingen, blijken ook binnen bands en in de studio uiterst complex.
Ik heb een flink rijtje Savatage-CD's in de kast staan: van Gutter Ballet tot aan The wake of Magellan. Maar ik heb me nooit zo beziggehouden met de personele ontwikkelingen binnen de band, al ken ik de grote lijnen natuurlijk wel. Ik vind het wel een band die zich geweldig ontwikkeld heeft.
Nou ben ik zelf voornamelijk van de melodieuze hardrock, dus de oudere albums spreken me minder aan. Maar die hele reeks die ik hierboven noemde, dat zijn wel stuk voor stuk klasseplaten. Dead winter dead vind ik zelfs een uitschieter, omdat-ie ook klassieke en symfonische elementen toevoegt. Al lees ik dat sommigen hem juist daarom minder waarderen. Maar per saldo vind ik Handful of rain waarschijnlijk hun meest evenwichtige plaat, met deze Edge of thorns als goede tweede en Streets als derde.