menu

Hüsker Dü - Candy Apple Grey (1986)

mijn stem
3,70 (127)
127 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Warner Bros.

  1. Crystal (3:28)
  2. Don't Want to Know If You Are Lonely (3:29)
  3. I Don't Know for Sure (2:30)
  4. Sorry Somehow (4:25)
  5. Too Far Down (4:37)
  6. Hardly Getting over It (6:02)
  7. Dead Set on Destruction (2:59)
  8. Eiffel Tower High (2:49)
  9. No Promise Have I Made (3:39)
  10. All This I've Done for You (2:30)
totale tijdsduur: 36:28
zoeken in:
avatar van c-moon
4,0
Alleen al omwille van "Hardly Getting Over it", "Crystal" de aanschaf waard.

Knappe HD plaat!

4,5
Alleen al omwille van "Hardly Getting Over it", "Crystal" de aanschaf waard.

Volledig mee eens. Absoluut innemende song. Tilt dit op zich al goede album naar een hoger niveau. Wat mij betreft 4,5.

4,0
Don't Want to Know If You Are Lonely vind ik tog egt beter klinkt gewoon lekker melodisch en tog nog een beetje het meezinggehalte wat punk heeft

avatar van gemaster
4,0
Net ietsjes minder dan de andere Hüsker Dü platen. De rustige akoestische nummers zijn fantastisch(het al genoemde 'Hardly Getting Over It' en 'Too Far Down'), maar het bekende snelle werk is hier wat minder goed vertegenwoordigd. Opener 'Crystal' is wel van ouderwetse kwaliteit, maar daarna is het ietsjes minder. Ik zit te denken of ik dat in sterren kan uitdrukken, maar ik geef toch maar een kleine 4*, door de fantastische rustige nummers.

avatar van Space_Lord
Hola, mijn versie heeft tusen Don't wanna know if you're lonely en Sorry Somehow nog een nummer, namelijk I Don't Know For Sure!? Lijkt mij een fout hier?

avatar van Wauze
4,0
Inderdaad Space_Lord. Die versie heb ik ook.
Vermoedt dat er 2 versies van het album zijn.

Pieter Paal
Hun eerste voor Warner Bros. is hun meest gevarieerde album en toegankelijker voor een wat breder publiek.
Veel artiesten die overstappen naar een groter label komen met een wat cleanere, radiovriendelijke sound, maar Hüsker Dü klinkt hier gelukkig nog steeds als Hüsker Dü. Alle falsetten van een HD-song zijn hier aanwezig.
'Crystal' doet mij aan hun eerdere werk denken.
'Don't Want to Know If You Are Lonely', 'I Don't Know for Sure' en 'Sorry Somehow' klinken heel vertrouwd en liggen in dezelfde lijn als klassiekers zoals 'I apologize' en 'Makes no sense at all'.
Toen ik 'Hardly Getting Over It' voor het eerst draaide, moest ik aan Big Country denken.
Wel jammer dat hun Warner Bros.-avontuur maar kort duurde. Ik dacht dat ze net zo groot zouden worden als R.E.M. en ik had het ze wel gegund. Bob Mould heeft later nog solo en met Sugar wat moois afgeleverd. Het solo-werk van Grant Hart moet ik nog steeds ontdekkken. Greg Norton werd eind jaren 80 gesignaleerd als donutsverkoper in Atlantic City.

5,0
Waarom dacht je dat ik FUEL als alias heb. Klinkt na al die jaren nog steeds als een klok. De meest toegankelijke plaat en toch net zo sterk als de eerder albums. Mij favourite. Too Far Down! How low can u get.

avatar van dj maus
3,5
Hoewel Warehouse en New Day Rising een grotere impact hadden, vind ik Candy Apple Grey juist weer de meest consistente HD plaat die ik tot nog toe hoorde.
2 en 4 zijn favorieten.

avatar van DjFrankie
4,0
DjFrankie (moderator)
Heerlijke garage rock uit vervlogen tijden, dit roept weer herinneringen op aan Hilversum 3 op de radio met VPRO op woensdag.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Hüsker Dü was altijd een Grote Onbekende Naam, dus toen een kennis over een album van ze bleek te beschikken wilde ik dat maar al te graag eens te horen (toen nog via een C90-cassettebandje, jawel). Dat werd dus een plaat getiteld Candy apple grey.

Wat een teleurstelling! Na één keer draaien vond ik er echt helemaal niets aan. Onbegrijpelijk dat dit zo'n reputatie had. Een drummer die alleen maar recht vooruit kan spelen, een gitarist met een spijkerharde vervormde gitaar, een bas die in de herrie verzuipt, zang die regelmatig ontspoort in zinloos gebrul, alles klinkend alsof het op een cassetterecordertje was opgenomen (misschien wel op net zo'n C90-bandje), en dan die nummers – soms leek het wel of ze dachten: nou, hier heb ik een G-akkoord, en daar klinkt een C altijd goed bij, en bij een C kan altijd een A-mineur, en bij een Am klinkt een F altijd goed, en na een F kun je altijd een Dm spelen… en als je dan die tamelijk willekeurige reeks akkoorden achter elkaar speelt pak je de eerste de beste zangmelodie die daarbij in je opkomt en bombarbeer je dat tot de definitieve melodie, en hup, weer een nummer klaar. Of het tegenovergestelde: dat stomme openingsnummer dat maar in één akkoord doordendert zonder enige hoorbare variatie in de zangmelodie… Wat een troep!

Maar ja, voordat ik een oordeel over een plaat durf te vellen wil ik hem toch altijd wel een áántal keren gehoord hebben. Dus bleef ik dit draaien, maar na vijf keer beluisteren vond ik er nog steeds niets aan. En na tien keer draaien óók niet. En na vijftig keer luisteren… begon ik me toch af te vragen waarom ik dit maar blééf draaien.

Op de een of andere manier begon ik er toen toch anders naar te luisteren, kennelijk vanuit een positievere insteek, en toen viel het muntje.

Nú kan ik me niet meer voorstellen wat ik hier níét goed aan heb gevonden of hoe ik ooit níét heb kunnen horen hoe goed dit was. Energiek, dwingend, intens, gefocusd, schijnbaar beperkte middelen omzettend in ultieme explosies, en totaal verslavend. En dan dat eerste nummer – die spanning die wordt opgebouwd met dat éne akkoord – tot de spanning zich oplost bij "It's time to let off some pressure" – maar nee, daarna neemt de spanning zelfs nog toe, terwijl de bas alles maar laat voortdenderen… "Feeling the effects for a hundred thousand nights…" Briljant, één van de beste nummers die ze ooit gemaakt hebben.

Het schijnt dat sommige fans van het eerste uur nogal teleurgesteld waren toen hun helden van cultlabel SST overstapten naar mediagigant Warners, en misschien dachten ze dat ook wel terug te horen in de eerste Hüsker Dü-plaat op dat nieuwe label: conventionelere songs, minder extreme instrumentatie, een orgel hier en een synthesizer daar, akoestische ballades, een aanzienlijk beter en voller geluid... Een natuurlijke ontwikkeling kan dat natuurlijk niet zijn, er móét wel sprake zijn van commerciële uitverkoop – en het feit dat de band zich op hun voorgaande albums al duidelijk in die richting had bewogen telt dan natuurlijk niet mee.

Lijkt mij persoonlijk enorme onzin. Hüsker Dü heeft misschien wel betere platen gemaakt (de All Music Guide vindt dit zelfs de minste van hun studioplaten vanaf Zen arcade, New day rising is mijn persoonlijke favoriet, en Zen arcade is dat van vele andere luisteraars hier op MusicMeter), maar voor deze blijf ik toch altijd een zwak houden – niet alleen omdat dit de eerste plaat was die ik van ze hoorde, maar ook en vooral omdat dit zo'n complete staalkaart van hun enorme kunnen is.
 

avatar van freakey
3,5
@BoyOnHeavenHill, is niets aan toe te voegen, mooi gesproken!

Soortgelijk begin heb ik gehad bij Flip Your Wig....

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Dank je!

avatar van nico1616
3,5
Dank zij de film Adventureland kennis gemaakt met Hüsker Dü. Het nummer Don't Want to Know If You Are Lonely komt voor in de soundtrack en spreekt onmiddellijk aan.
Voor het overige opvallend poppy album met enige punkinvloeden (Crystal) maar vooral veel rustpunten (Hardly Getting over It, No Promise Have I Made).

Gast
geplaatst: vandaag om 17:14 uur

geplaatst: vandaag om 17:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.