Hüsker Dü was altijd een Grote Onbekende Naam, dus toen een kennis over een album van ze bleek te beschikken wilde ik dat maar al te graag eens te horen (toen nog via een C90-cassettebandje, jawel). Dat werd dus een plaat getiteld Candy apple grey.
Wat een teleurstelling! Na één keer draaien vond ik er echt helemaal niets aan. Onbegrijpelijk dat dit zo'n reputatie had. Een drummer die alleen maar recht vooruit kan spelen, een gitarist met een spijkerharde vervormde gitaar, een bas die in de herrie verzuipt, zang die regelmatig ontspoort in zinloos gebrul, alles klinkend alsof het op een cassetterecordertje was opgenomen (misschien wel op net zo'n C90-bandje), en dan die nummers – soms leek het wel of ze dachten: nou, hier heb ik een G-akkoord, en daar klinkt een C altijd goed bij, en bij een C kan altijd een A-mineur, en bij een Am klinkt een F altijd goed, en na een F kun je altijd een Dm spelen… en als je dan die tamelijk willekeurige reeks akkoorden achter elkaar speelt pak je de eerste de beste zangmelodie die daarbij in je opkomt en bombarbeer je dat tot de definitieve melodie, en hup, weer een nummer klaar. Of het tegenovergestelde: dat stomme openingsnummer dat maar in één akkoord doordendert zonder enige hoorbare variatie in de zangmelodie… Wat een troep!
Maar ja, voordat ik een oordeel over een plaat durf te vellen wil ik hem toch altijd wel een áántal keren gehoord hebben. Dus bleef ik dit draaien, maar na vijf keer beluisteren vond ik er nog steeds niets aan. En na tien keer draaien óók niet. En na vijftig keer luisteren… begon ik me toch af te vragen waarom ik dit maar blééf draaien.
Op de een of andere manier begon ik er toen toch anders naar te luisteren, kennelijk vanuit een positievere insteek, en toen viel het muntje.
Nú kan ik me niet meer voorstellen wat ik hier níét goed aan heb gevonden of hoe ik ooit níét heb kunnen horen hoe goed dit was. Energiek, dwingend, intens, gefocusd, schijnbaar beperkte middelen omzettend in ultieme explosies, en totaal verslavend. En dan dat eerste nummer – die spanning die wordt opgebouwd met dat éne akkoord – tot de spanning zich oplost bij "It's time to let off some pressure" – maar nee, daarna neemt de spanning zelfs nog toe, terwijl de bas alles maar laat voortdenderen… "Feeling the effects for a hundred thousand nights…" Briljant, één van de beste nummers die ze ooit gemaakt hebben.
Het schijnt dat sommige fans van het eerste uur nogal teleurgesteld waren toen hun helden van cultlabel SST overstapten naar mediagigant Warners, en misschien dachten ze dat ook wel terug te horen in de eerste Hüsker Dü-plaat op dat nieuwe label: conventionelere songs, minder extreme instrumentatie, een orgel hier en een synthesizer daar, akoestische ballades, een aanzienlijk beter en voller geluid... Een natuurlijke ontwikkeling kan dat natuurlijk niet zijn, er móét wel sprake zijn van commerciële uitverkoop – en het feit dat de band zich op hun voorgaande albums al duidelijk in die richting had bewogen telt dan natuurlijk niet mee.
Lijkt mij persoonlijk enorme onzin. Hüsker Dü heeft misschien wel betere platen gemaakt (de All Music Guide vindt dit zelfs de minste van hun studioplaten vanaf Zen arcade, New day rising is mijn persoonlijke favoriet, en Zen arcade is dat van vele andere luisteraars hier op MusicMeter), maar voor deze blijf ik toch altijd een zwak houden – niet alleen omdat dit de eerste plaat was die ik van ze hoorde, maar ook en vooral omdat dit zo'n complete staalkaart van hun enorme kunnen is.