Deze plaat was wel een verrassing bijna een kwart eeuw geleden. Ik koesterde Subterranea (altijd moeite die foutloos te schrijven) en hoopte op iets soortgelijks. Ik droeg Subterranea altijd bij me, en was een soort soundtrack (samen met Generation 13 van Saga) van die periode in mijn leven.
Deze plaat was iets vrolijker, al weet ik niet waar de teksten over gaan, maar dat kwam ook wel door het cdboekje dat wat vrolijker oogte. Verder waren alle IQ-elementen aanwezig. De overdonderende drums, de overdaad aan keyboards, de gave gitaarsolo's en de erg bijzondere manier van zingen van Nicholls. Ik vond zijn frasering altijd zeer gaaf.
Nu ik deze nu zo terugluister, zou ik dit nu niet zo maar opzetten. De plaat is zo ontzettend dichtgetimmerd, er is bijna geen rustpunt te ontdekken. Je wordt er claustrofobisch van en snakt al snel naar adem. Maar dat komt niet door de plaat, want 23 jaar geleden trok ik het wel. Gek, dat ik het nu dan veel minder trek.
Ik zoek al gauw naar de volumeknop om deze zo zacht mogelijk te zetten. Ik ben het ook met mijn kompaan
BoyOnHeavenHill dat het gitaar- en snaredrum-geluid erg schel is. Dat komt er ook nog eens bij. Is deze plaat onderdeel van de Loudnesswar, en had ik toen niet door? Of hield ik toen zoveel van snoeiharde muziek (bijvoorbeeld metal) dat dit mij toen niet opviel?
Ik draai de eindscore een halve punt terug omdat ik eerlijk wil zijn. Maar uit nostalgie en omdat de zanglijnen toch wel erg mooi zijn, blijf ik toch wel een erg hoge score toekennen.