AC/DC - Let There Be Rock (1977)

IJzersterk album waarvan ik het grootste gedeelte natuurlijk allang kon maar desondanks,voor wat voor reden dan ook nooit gewaardeerd heb.Samen met Powerage vind ik dit het sterkste AC/DC album met Bon Scott.Het titelnummer en Whole Lotta Rosie zijn hier de klassiekers maar Overdose,
Hell Ain't a Bad Place to Be en Problem child zijn niet veel minder en hoor ik net zo graag.
Verder natuurlijk een heerlijke productie (al vond ik qua geluid de opvolger nog beter klinken) en ook het gitaar-tandem Angus en Malcolm Young en zanger Bon Scott zijn hier heerlijk op dreef.
Blijft gewoon een erg fijne plaat om te draaien.

Let There Be Rock en Whole Lotta Rosie zijn de hoogtepunten van dit tijdloze album.

Voor mij telt dit album nog wel wat meer hoogtepunten dan de twee die hierboven genoemd worden. Ik heb nog ergens het originele in de muziekwinkel gekochte cassettebandje liggen waarop i.p.v. Problem Child het nummer Crabsody In Blue op de tracklist staat. Ik heb ook al in de posts van 2016 gelezen wat de oorzaak hiervan is.
Dit terzijde, een album dat over bijna de gehele linie sterk is. Qua productie is Problem Child misschien een vreemde eend in de bijt, maar het blijft een ijzersterk nummer. Misschien dat ik de opener een van de zwakkere broeders vind, maar nog lang niet zo erg dat ik 'm skip.

Geen liefhebber van orgasmes...?
?

Dat heb ik nergens beweerd, Boenga. Aardig nummer, meer niet.

Van mij mogen ze nog wel eens down in hun ziel gaan zoeken om deze rauwe energie terug te vinden. Muzikaal (op de zang na) licht de band en hun riffs nu meer in het verlengde van de Rolling Stones. Geef mij deze overstuurde Go Down maar.

Mijn favoriete AC/DC album en ook gelijk mijn favoriete Hard Rock album. Eerlijker en Heerlijker is er niet.

Absoluut. Voor mij de openbaring op hardrock gebied. Op m’n zolderkamertje, versterker op 10 en luchtgitaar...tot m’n pa het zat was en de stop beneden omdraaide. Back to reality. Luister er nog steeds erg graag naar.

Schitterende plaat van AC/DC, naar mijn mening hun beste met Bon Scott, en misschien wel tout court. Enkele iconische songs zijn hierop te horen, met in de eerste plaats natuurlijk Whole Lotta Rosie, over een zwaarlijvige dame uit Tasmanië waar Scott ooit 'ns mee onder de lakens is gedoken, naar verluidt. Grappig en ook een beetje raar om daar dan een song over te schrijven, misschien, maar 't is wel een geweldige rocker.

De titelsong hoeft daar haast niet voor onder te doen, en blijkt een hommage aan Chuck Berry, die Bon Scott als grote roerganger van de rock 'n roll zag. Zes minuten duurt de song, openend met een geweldige riff die maakt dat het nummer van de eerste seconde al niet meer stuk kan. Overdose gaat dan weer over het verslaafd zijn aan een vrouw. Die songtitel heeft een helaas wat ironische bijklank door de dood van Bon Scott in 1980.

Op de originele, Australische versie staat Crabsody in Blue, dat voor de internationale release werd vervangen door Problem Child. Die song stond ook reeds op de voorganger (zowel de Australische als internationale release), maar ik prefereer de versie met Problem Child; heerlijk nummer!

Een slechte track is in geen velden of wegen te bekennen, zelfs geen matige. Waar de voorganger al een interessante combo tussen rock 'n roll en blues liet horen, is dat hier nog verder verfijnd en geperfectioneerd. De gitaarsolo's van Angus Young zijn weergaloos, met zijn broer als klankbord (een erg sterke combinatie). De zang van Bon Scott klinkt geïnspireerd, energiek én krachtig. Het drumspel van Phil Rudd is puur vakmanschap. Tot slot was dit ook de laatste plaat met bassist Mark Evans, die een kort na de release werd vervangen door Cliff Williams. Die laatste maakte zelfs al zijn opwachting voor een videoclip van Let There Be Rock.

4,5 sterren

AOVV schrijft dat het nummer 'Crabsody in Blue' , dat voor de internationale release werd vervangen door 'Problem Child' . Maar ik kocht in ''79 deze elpee , geperst in Duitsland , dus europese persing met 'Crabsody in Blues' als tweede nummer van plaatkant twee. Toen de cd uitkwam , hebben ze die van de amerikaanse tracklist overgenomen wereldwijd. Dus oorspronkelijk staat Problem Child echt niet op Let there be Rock maar op Dirty Deeds. Waarom , is mijn een raadsel.

40e sterfdag Bon Scott. Ongelooflijk, dit staat nog als een huis!

R.I.P.

Na jaren weer eens opgezet,blijft een geweldig album.

Na Highway to Hell is het allemaal een stuk minder geworden.
Geen enkel album na 79 komt ook maar in de buurt van het oude werk met Bon Scott.

Liefhebber van de karakteristieke hard rock sound zonder al teveel pretentieuze poespas? Luister je graag naar repeterende akkoorden met een sterk voortdrijvende kracht, gecomplementeerd door raggende solo’s? Een zanger die met zijn stem net zou kan laten gieren als de gitaren waar hij tegenop zingt? In dat geval: Let There Be Rock. Maar in alle serieusheid, alhoewel dit album niet per se in mijn straatje ligt, vind ik het een behoorlijk consistent en lekker onvervalst Rock ’N’ Roll album.

Hier volgt weer één van mijn beruchte invalshoeken die kan tellen maar toen men middenvelder Franck Berrier van mijn “weireldploegsje” KV Oostende (voetbal is een spel, rugby een sport) enige jaren geleden vroeg waarom hij nooit lachte zelfs na een prachtassist of -doelpunt, was zijn antwoord: “Op mijn werk ben ik om te werken, lachen doe ik na het werk.”

Door mijn Stoïcijns karakter en de aard van mijn job, sinds vorig jaar voltijds credit controller met nog een beetje armslag in de boekhouding, ben ik net zoveel een lachebekje maar als dit album opligt en daar volgen weer mijn fameuze drie puntjes...

Dit is mijn versie: AC/DC - Let There Be Rock (Vinyl) | Discogs. Dit is dus mét Crabsody in Blue en zonder Problem Child. Het is een album dat anno 1977 staal en staalhard is met een geweldig swingende ritmesectie, de bovenmenselijke gitaarsolo's van ene Angus Young maar vooral de geweldige, grappige tongue-in-cheek teksten van ene Bon Scott (RIP), waar zelfs een viezen aap als ik zijn laatste verdediging laat vallen om volop mee te knikken met de muziek en waar dat rechtervoetje veertig minuten lang meestampt.

Het is voor mij een speciaal album waarbij ik zelfs niet moet kijken naar de tracklist om te weten wat er volgt, het is een album dat ik opleg en achterover leun en geniet van werelderfgoed: Go Down, Let There Be Rock, Bad Boy Boogie, Overdose, Whote Lotta Rosie.

Ik kan er ook niet aan doen maar kijkende naar dat jaartal besef ik hoe oud dit album is en hoe oud en soms versleten ik ondertussen al ben. Persoonlijk kenmerk van dit album? Alle gezeik eens van je afgooien, flink rocken en met een kamerbrede glimlach gaan naar je stamcafé (wat mis ik die momenteel) want daar past het niet om over dat werk te mekkeren. Je bestelt voldoende Belgisch erfgoed, je geniet van het gezelschap van je vrienden (én van het “weireldploegsje” maar vooral van het gezelschap) en je herinnert je hoe mooi het leven is. No nonsense makes all the more sense, dat is AC/DC voor mij op dit fenomenaal album.

Het titelnummer en Whole Lotta Rosie halen me over de max. score uit te delen.

"I never smoked no cigarettes; I never drunk much booze."
De meest donkerzwarte humor van Bon...

Tweede helft jaren ’70. Terwijl disco heer en meester werd in popland en punk/new wave geleidelijk aan invloed wonnen, werkte het management van AC/DC met platenlabel Atlantic aan een internationale doorbraak van de Australisch-Schotse band. De sleutels daartoe: uiteraard een hitsingle en touren. Veel touren.
Nadat hun eerste twee platen in 1976 in andere jasjes een internationale release hadden gekregen, verscheen nummer drie slechts vier maanden nadat de Australische versie uitkwam, wederom met een gewijzigde hoes én een ander liedje.

Let op, de vorige alinea's zijn Wikiwijsheid. Ik was zelfs voor puistjes nog te jong, maar hoorde wél vanaf juni 1978 een bepaald liedje op de radio en dat wás me toch hárd! Wauw! Hoe lekker! Een snelle riff, een geluidsmuur, een knállende gitaarsolo… Ik kende maar één liedje dat ook zo heftig was: Black Betty van Ram Jam, dat eind 1977 aan zijn opmars in de Nederlandse hitlijsten begon en in maart maar liefst #4 (Top 40, Veronica) en #6 (Nationale Hitparade, NOS) haalde. Dat was andere koek dan de overige hits in die lijsten.
De ontdekking dat de singleversie van Whole Lotta Rosie ingekort was, kwam waarschijnlijk toen Alfred Lagarde de albumversie in zijn Betonuur bij de VARA draaide. Die solo, oeeeeeeh! De single haalde in Nederland #3 (Top 40) en #5 (Nationale Hitparade).

Pas ergens in ’81 of ’82 zou ik de bijbehorende elpee kunnen horen, dankzij een schoolvriend die een grote fan was geworden en met terugwerkende kracht hun albums kocht. Ik weet nog dat hij me indringend aankeek: ‘Er staat een liedje op, dat heet Hell Ain’t No Bad Place to Be. Waar denk je dat dat over gaat?’ Ik had uiteraard geen flauw idee. ‘Eenzaamheid!’ luidde zijn antwoord en zijn gezicht stond ernstig. Hij had waarschijnlijk door dat ik uit een NCRV-gezin kwam; wilde hij mijn reactie testen?
Op zijn kamer beluisterden we de plaat op het hoogst mogelijke volume. De start is ietwat gewoontjes met de shuffle van Go Down, met Dog Eat Dog gaan tempo en venijn omhoog en bij Let There Be Rock wordt het gaspedaal helemaal ingedrukt. Wat dan al is opgevallen: producers Vanda & Young hebben de gitaren ten opzichte van de vorige albums veel meer vooraan in de mix gezet, terwijl Angus Young voor het eerst helemaal losgaat in zijn solo’s.
Jaren later zond Sky Channel veelvuldig de clip van Let There Be Rock uit in metalshow Monsters of Rock. Toen pas drong echt tot me door dat Bon Scott hier het bijbelse scheppingsverhaal uit Genesis leent en toepast op het ontstaan van rock ‘n’ roll. Kwam Bon soms ook uit een NCRV-gezin?
Kant A eindigt met Bad Boy Boogie, net als de opener wel aardig.

Kant B van deze Europese uitgave trapt af met Problem Child, wat we al kenden van voorganger Dirty Deeds Done Dirt Cheap. Enige verschil is dat op die plaat het liedje na het slotakkoord terugkeert, in deze reprise is dat niet zo.
Vervolgens Overdose met een intro dat me toen in '81 deed denken aan de tweede hit van van AC/DC in Nederland, Rock ‘n’ Roll Damnation. Maar goed, die was eigenlijk van later datum. Na een klein begin komt Overdose op gang met een heerlijke groove. AC/DC op z’n sterkst met deze uptempo groove waarbij de baslijn lang op één noot blijft hangen, terwijl Malcolm Young daarover zijn repeterende riff hakt. Ook hier werkt dat heel goed.
Dan dus het liedje waar mijn hardrockmaatje het over had, een prima liedje inderdaad over eenzaamheid en als slotstuk het beukende Whole Lotta Rosie. In ’78 dacht ik dat het over een roos ging, inmiddels wist ik iets meer maar niet veel. Wat betekent ‘Lotta”? Is dat een meisjesnaam of iets anders? Engels vond ik een moeilijke taal.

Nog niet de beste AC/DC, wél de eerste waarin het gaspedaal hier en daar diep wordt ingedrukt. Klinken de voorgangers nog enigszins ingehouden, hier knalt het, zeker als Angus volop over de snaren racet.
Bon Scotts karakteristieke stem kan prima mee met deze steviger koers en de dienende rol van de ritmesectie, drummer Phil Rudd en voor het laatst bassist Mark Evans, betaalt zich uit in een plaat die onze moeders deed mopperen over zoveel volume.
Onlangs draaide ik For Those About To Rock uit ’81 weer eens uitgebreid. Nu pas valt me op hoe spaarzaam Angus daar soleert ten opzichte van Let There Be Rock. In combinatie met de snellere songs van 1977 biedt de oudste van de twee veel meer. En het beste moest nog komen!

Geweldig album. Dit is pure hardrock en zoals het is bedoeld. Enige min puntje(als je het en min puntje kan noemen) ik had niet geopend met Go down. Niet echt en spetterend begin. Maar dat is persoonlijk. Ik weet nog toen ik en jochie was en de hoes voor het eerst zag, en dacht dit moet geweldig zijn. Nou ben gelukkig niet teleurgesteld.

Fuck yes wat een plaat! Heb zelf de versie met "Crabsody in Blue" dat nummer had voor mij verwisseld mogen worden met een andere klapper. Voor de rest, dit is DE plaat van AC/DC voor mij, vlak daarop gevolgd door Powerage en Back In Black. Alles hier is 'het' gewoon. De nummers, de muzikanten, het geluid... zo, zo, zo lekker rauw... zoals Hard Rock moet klinken zou ik bijna willen zeggen. Elk nummer is eigenlijk wel favoriet, maar een heel groot zwak ook voor "Dog Eat Dog" en "Overdose" ahooo... wat een fokking goeie nummers!

Nee die hoort er gewoon op. En even zo'n rustpuntje zorgt ook voor de juiste dynamiek. Hell Ain't a Bad Place to Be klapt er daarna extra hard weer in.

Na bijna 40 jaar huwelijk geldt dat nog steeds: schat, I'm Overdosed on You!"

Helemaal mee eens! "Back in Black" kan nog enigszins in de schaduw van "Let There be Rock" staan daarna houdt het inderdaad op.

Een heerlijk woeste plaat van AC/DC dat zeker, en waarschijnlijk wel hun meest stevige album met Bon Scott. Maar de opvolger van deze, Powerage heeft toch mijn voorkeur, vooral vanwege het heerlijke bluesy karakter daarop. De platen met Brian Johnson hebben ook zeker wat, maar dan moet je wel van zijn geforceerd klinkende zang houden. Back in Black en The Razor's Edge zijn daar mijn favoriete platen, maar qua niveau doen ze allemaal weinig voor elkaar onder. Een miskoop zit er niet in, want je weet wat je krijgt.