AC/DC - Let There Be Rock (1977)

IJzersterk album waarvan ik het grootste gedeelte natuurlijk allang kon maar desondanks,voor wat voor reden dan ook nooit gewaardeerd heb.Samen met Powerage vind ik dit het sterkste AC/DC album met Bon Scott.Het titelnummer en Whole Lotta Rosie zijn hier de klassiekers maar Overdose,
Hell Ain't a Bad Place to Be en Problem child zijn niet veel minder en hoor ik net zo graag.
Verder natuurlijk een heerlijke productie (al vond ik qua geluid de opvolger nog beter klinken) en ook het gitaar-tandem Angus en Malcolm Young en zanger Bon Scott zijn hier heerlijk op dreef.
Blijft gewoon een erg fijne plaat om te draaien.

Let There Be Rock en Whole Lotta Rosie zijn de hoogtepunten van dit tijdloze album.

Voor mij telt dit album nog wel wat meer hoogtepunten dan de twee die hierboven genoemd worden. Ik heb nog ergens het originele in de muziekwinkel gekochte cassettebandje liggen waarop i.p.v. Problem Child het nummer Crabsody In Blue op de tracklist staat. Ik heb ook al in de posts van 2016 gelezen wat de oorzaak hiervan is.
Dit terzijde, een album dat over bijna de gehele linie sterk is. Qua productie is Problem Child misschien een vreemde eend in de bijt, maar het blijft een ijzersterk nummer. Misschien dat ik de opener een van de zwakkere broeders vind, maar nog lang niet zo erg dat ik 'm skip.

Geen liefhebber van orgasmes...?

Dat heb ik nergens beweerd, Boenga. Aardig nummer, meer niet.

Van mij mogen ze nog wel eens down in hun ziel gaan zoeken om deze rauwe energie terug te vinden. Muzikaal (op de zang na) licht de band en hun riffs nu meer in het verlengde van de Rolling Stones. Geef mij deze overstuurde Go Down maar.