Een bijna perfecte plaat, met het volledige eigenzinnige Nits-spectrum vam sterke melodieën ingebed in onvoorspelbare en extreem gevarieerde arrangementen vol onverwachte instrumenten en suggestieve geluiden. Des te ongelooflijker dat dit album in één keer "with no dubbing or mixing after the actual recording" is opgenomen – van alleen al de verschillende instrumenten en stemmen en de totale geluidsbalans van het titelnummer kan ik me bijna niet voorstellen dat dat allemaal in één keer goed op de band is gekomen, om nog maar te zwijgen van de atmosferische hoogtepunten van
Two skaters en
The swimmer. Ook onmogelijk voor mij om de teksten niet te laten meewegen in mijn beoordeling : de muziek van
J.O.S. days,
Pelican & Penguin,
The Panorama man en
One eye open krijgt een extra lading door de jeugdherinneringen waar Hofstede mee op de proppen komt, en elders bepalen zijn fantasieën en associatieve verhalen eveneens de totaalindruk. Enige minpuntje vind ik het opdringerige en daardoor lelijke geluid van zijn slaggitaar op
Pelican & Penguin en
An eating house, dat klinkt nèt te goedkoop en strookt daardoor niet met de zorgvuldigheid van de arrangementen van de overige instrumenten, maar gelukkig heeft dat weinig impact op de kleurige totaalindruk.
Wie van de huidige generatie zou nog weten wie of wat met de
Panoramaman bedoeld is? Voor mij was hij niet alleen de man die met dat blad, de Nieuwe Revu en de leesportefeuille langskwam, maar ook en vooral een paar maal per jaar met voetbal-overzichtsbladen (
Speciale uitgave weekblad Nieuwe Revu / Prijs 2.40 / Abonnees 1.95) op groot tijdschriftformaat : Ajax op een Turks modderballet tegen Fenerbahçe waarbij Piet Keizer van een Arabische sjeik een gouden horloge krijgt omdat hij het eerste doelpunt maakt, Feyenoord schakelt op sensationele wijze bekerhouder AC Milan uit, Brazilië viert triomfen op het WK 1970 in Mexico, en
Nestor Combin ligt paginagroot bloedend op de betonnen vloer van een Argentijnse politiecel wanneer hij voor een voetbalwedstrijdje terug is in zijn geboorteland – als speler van AC Milan. Indrukwekkende reportages waarvan ik sommige echt heb gespèld. Cruijff, Van Hanegem, Jan Mulder, Nobby Stiles, Eusebio, Boninsegna... Ook heb ik zelf een paar Pelicans en heel veel Penguins in de kast staan (oranje, viesgroen en zwart), en mijn zuster gaf me dan wel niet het debuutalbum van de Velvet Underground maar liet me wel kennismaken met het vroege werk van de Soft Machine, Leonard Cohen, Iron Butterfly, de Animals en Boudewijn de Groot. Ook niet mis... en van dergelijke jeugdherinneringen is
In the Dutch mountains gemaakt. Onder andere.