The Stooges - The Stooges (1969)

Voor mij is 1969 is een jaar geweest, met prachtige albums, het ene meesterwerk volgende de ander op. Zo kwamen bestaande oud rotten met hun meesterwerken, zoals: Frank Zappa & The Mothers of Invention - Uncle Meat (1969), Captain Beefheart and his Magic Band - Trout Mask Replica (1969), The Grateful Dead - Live / Dead (1969), The Rolling Stones - Let It Bleed (1969), The Beatles - Abbey Road (1969). Maar ook artiesten wie een legendarisch debuut af leverden zoals: Neil Young & Crazy Horse - Everybody Knows This Is Nowhere (1969), Led Zeppelin - Led Zeppelin (1969). De jazz van dat jaar ook een aantal veel besproken producties de wereld in gelanceeerd: Don Cherry - Mu (1969), Miles Davis - Bitches Brew (1969), Miles Davis- In a Silent Way (1969), Pharoah Sanders -Karma (1969), Miles Davis - In a Silent Way (1969), Charlie Haden - Liberation Music Orchestra (1969). En tussen al deze grootheden was daar The stooges met hun debuut: The Stooges.
De band bestaat uit: Iggy Pop - zang, Dave Alexander - bas, Ron Asheton - gitaar, zang, Scott Asheton - drums , en John Cale die net The Velvet Underground had verlaten, Cale was tevens verantwoordelijk als producent en de eind productie. Hij speelt piano en sleighbell ( "I Wanna Be Your Dog"); altviool ( "We Will Fall").
Oorspronkelijk wilden de The STooges het albums als volgt uit laten zien: 'I Wanna Be Your Dog "," No Fun "," 1969 "," Ann ", en" We Will Fall. Het platen label weigerde dit. Die nacht hebben de leden de volgende 3 liedjes erbij geschreven;Real Cool Time, Not Right en Little Doll. (voor meer achtergrond informatie over dit album: Zie wikipedia)


Het Album begint met het zeer toepasselijk nummer: 1969. Het nummer begeeft zich op hypnotische drums, die zich het gehele nummer herhaalt, daarnaast wordt er met de distorsion een drone gecreëerd, wat zich het gehele nummer herhaalt. Er ontstaat een melancholische stemming, de tekst van Iggy maakt een sombere indruk van een ongelukkige twintiger. Na ongeveer 2 minuten, laten de gitaren zich compleet gaan waardoor er een explosief compositie van pure grauwe rock & Rol ontstaat, maar wat de eenzaamheid en wanhoop van Iggy nog beter vertolkt. I wanna Be your dog, een van de singels van het album, 3 riff's worden alleen maar herhaald, de distorsion sound is voor bijna iedereen herkenbaar. Het Typische Stooges Sound
Het buiten beentje het album: We Will Fall, Iggy’s monotone stem, met een achtergrond zang, laat zich meevoeren op een zacht golvende distorsion drone. Hierdoor ontstaat er een sound die beschreven kan worden als een duister volwassen sprookje. De magie ligt hem in de “schijnbare”eenvoud van het toepassen van instrumenten. Het achtergrond koor zingt: Om Shri Ram Jai Ram Jai Jai Ram," though "Jai. Iggy draagt eigenlijk een gedicht voor. Wachtend op zijn vriendin (Nico van The Velvet underground). Je hoort Iggy’s wanhoop: Komt ze, komt ze niet. Cale speelt aan het einde de viool.
No Fun: Is eigenlijk een soort 1969. Real cool time; wederom een duister nummer, wat een balans zoekt tussen de psychedelische kant van muziek en het geen wat wij nu punk noemen.
Ann: Een 3 minuut durend psychedelisch nummer, wat zich na mijn mening laat grenzen tussen the doors en the Velvet Underground. Not right en little doll een van de 3 nummers die ze de nacht voor opnamen in elkaar hebben. . Cale lijkt als producent al het mogelijke spacey van de band er uit te persen
Ze worden/werden door de sceptische ook vaak beschreven als het kindje van The VU

Het thema van het hele album is verveling, saai. Elk nummer herhaalt het zelfde concept. ALs je kijkt naar het tijdperk waarin het gemaakt is: De protest beweging was gestopt, the Love- generatie, voelde de liefde weg vloeien. De Rebellen waar klaar met zich verzetten. Daar tussen zoeken the Stooges & Iggy naar hun eigen ik...ontwikkeling.
The Stooges stellen zich op zoals meer artiesten deden aan het einde van een decennium. Nergens volop aan mee kunnen doen, maar ook niet weten welke sleur er zich zal ontwikkelen. Niet wetend waar de massa zich heen zal manouveren en waar je zelf totaal geen grip op hebt, maar waar je uiteindelijk toch in mee gezogen wordt.

Well last year I was twenty one
I didn’t have a lot of fun
And now I’m gonna be twenty two…
Another year with nothin’ to do

Dit album lijkt zich zeker in de tijd waar het zich in begaf, compleet af te sluiten van alles wat om zich heen gebeurt of kan gebeuren. Als je dit luistert merk je dat je gevoerd wordt in een nauw universum, wat zich isoleert en zich compleet naar binnen keert. Je mag stellen dat de The Stooges hun eigen stroming hebben gecreëerd. In het nieuwe decennium hebben gecreëerd.

Iggy Pop heeft in de loop van jaren een hoog credit opgebouwd met albums als Lust For Life en The Idiot.
Totaal anders als de ruige rocksound van The Stooges.
De gebroeders Asheton zijn hier zeker niet ondergeschikt aan de zanger.
De drums op 1969 klinken als het stereotiep geklap van ritmeloze toeschouwers van een slecht lopende sitcom.
Net steeds een fractie van een seconde te laat.
Hier geeft het een stuwend effect.
De gitaar wordt in 4 minuten tijd al aan puin gespeeld.

Nog helemaal niks tegenover I Wanna Be Your Dog.
Sonic Youth heeft hun geluid grotendeels gebaseerd op dit nummer, dus indirect ook van grote invloed op Nevermind van Nirvana.
Zij wezen Kim Gordon en haar vrienden aan als grote inspirators.
Met Real Cool Time en Not Right wordt de rauwheid vervolgt.

1969 en No Fun bestaan uit kreten waar jaren later Sex Pistols mee aan de loop gingen.
Geen plezier in het leven.
Grote verveling.
Weinig toekomstperspectieven.
Niet 1977 was het jaar dat punk ontstond.
Iggy verwoorde het al jaren eerder.

Maar ondanks dat deze nummers al vervroegd een veranderend tijdsbeeld aan kondigen, is het hoogtepunt We Will Fall.
Een heerlijke trip van 10 minuten, die klinkt alsof hij in een badkamer is opgenomen waar zich blijkbaar ook een Ann bevind.
Waarschijnlijk gebaseerd op een uit de hand lopende drugservaring, ergens in een hotelkamer.
Met een bijna doodservaring, wat het good-bye op het eind verklaart.
De herhalende mantra die tussendoor spookachtig de muzikale geluidsmuur behangt.
Alsof er een groep monniken langs komt, hun gezichten verscholen in de kap van hun mantel.
Verdoofd blijf ik achter.
Wat is dit een heerlijke ervaring.

Na de explosie van het eerste album van Suicide en het al jaren op non-actief staan tot Swans moet ik tot de volgende eindconclusie komen.
Zo smerig en ruw durft men ze tegenwoordig niet meer te maken.

Afgelopen zaterdag 13 juni dit album van mijn oudere broer en zijn vriendin gekregen met mijn verjaardagsfeest, zonder dat ik hem als eens had gehoord. Mijn broers en hun vriendinnen, mijn vader en moeder, een vriend van mij en ik gingen die dag bowlen en daarna plaatgrillen.
De volgende dag ben ik dit debuutalbum van The Stooges gaan luisteren, en die klonk toen al zo goed dat die bij mij al 4 sterren waard was. Wat een mooie rocknummers staan erop. Ze zijn zo goed, dat ik goed erover na moest denken welke nummers ik aan zou vinken. Uiteindelijk werden dat 'I wanna be your dog' en 'Real cool time', op die nummers kan ik echt helemaal los gaan. Ook '1969', 'Ann' zijn erg goed gedaan, terwijl 'We will fall' wat meerdere luisterbeurten nodig had voor mijn waardering ervoor. Jammer genoeg is dit album met zijn 34 minuten en 8 songs te kort, en mede daarom 4,5* voor dit uitstekende album.

Daarnaast hoorde ik mensen vroeger al spreken over dat Stooges de eerste echte punkband zou zijn. Dat vind ik echter niet. Naar mijn gevoel klinkt de muziek veel meer in de richting van de vroege muziek Rolling Stones-platen en het latere Britpop-genre (van Stone Roses, Primal Scream en Oasis(van 94 tot 95)).