The Stooges - The Stooges (1969)

Samen met MC5 de grondleggers van een genre waar velen op de MM-site een liefhebber van zijn. Daarom al is deze plaat 'verplichte kost'. Zelf meer Stooges dan MC5-minded al is 'Kick Out The Jams Mother##' wel BRILJANT!! (zeker voor die tijd).

Er zijn momenten in je leven dat je knielt op je knieën en weet nu heb ik mij overgeven aan het geen wat mij over komt.
soms val je op je knieën en dan denk je; K#*T, had ik toch moeten knielen.

Ach en nu zit ik hier met zere knieën een half slap bericht te typen over de stooges terwijl ik ook gewoon verder kan met het beluisteren van deze plaat.

5 sterren

We will fall is leuk maar haalt het tempo en nivea er wel behoorlijk onderuit.

Het zal wel met nostalgie en heldenstatus te maken hebben, maar als ik studionummers hoor zoals Wanna Be Your Dog, klinkt dat best lekker, maar op Pinkpop was het natuurlijk feest, maar vond ik het eigenlijk niet om serieus te nemen, om over de muziekkwaliteit maar niet te spreken, met opa Iggy die denkt dat ie 20 is. Tzal wel weer eens aan mij liggen, ben er toen nog best een paar nummers blijven staan, maar klonk best verrot.

Erg gek vind ik het matige aantal stemmen voor een der beste platen uit 1969. Hier werd toch rockgeschiedenis geschreven.......lijkt snel vergeten zo lijkt het.

134 is nou niet bepaald matig te noemen op deze site. Ik kan een hoop platen uit 1969 noemen die aan een veel groter stemmentekort lijden: Frank Zappa - Uncle Meat (42), Jefferson airplane - Volunteers (31), Colosseum - The Valentyne suite (23), Grateful dead - Live/Dead (20), en ga zo nog maar even door.

Ik heb nog een hoop te leren zo blijkt.

Enkele misverstandberichtjes tussen Lexicon Devil en Bill Bush die intussen zijn opgeklaard verwijderd

Kunnen we een overschat medium als Zappa hier AUB buiten laten?

Eén van de beste ROCK-albums ooit, dinsdag ga ik ze eindelijk live zien!

Net als Uncle Meat een geniaal album.

Wat heeft Uncle Meat met deze plaat te maken

http://www.dailymotion.com/video/xo1t8_iggy-pop-sonic-youth-wanna-be-your_music
Dit zegt genoeg dacht ik zo.

Een goed debuutalbum van deze invloedrijke band; toch vind ik persoonlijk hun volgende (Fun House) het 'lekkerst'.

'1969' en 'I wanna be your dog' vind ik twee wereldnummers, daarna stort het persoonlijk enigzins in. We will Fall haalt inderdaad voor mij zo hard het tempo eruit dat het eigenlijk altijd geskipt wordt, en de rest van de nummers haalt het er ook niet bij.

Ann en Not Right zijn kleine hoogtepuntjes, maar echt consistent briljant kan ik dit niet noemen.

Doet iemand hier 'I Wanna Be Your Dog' ook aan een nummer van The Prodigy denken?

Breathe? Nu het zegt een piepklein beetje, maar niet todat jij het zei.

Voor mij is 1969 is een jaar geweest, met prachtige albums, het ene meesterwerk volgende de ander op. Zo kwamen bestaande oud rotten met hun meesterwerken, zoals: Frank Zappa & The Mothers of Invention - Uncle Meat (1969), Captain Beefheart and his Magic Band - Trout Mask Replica (1969), The Grateful Dead - Live / Dead (1969), The Rolling Stones - Let It Bleed (1969), The Beatles - Abbey Road (1969). Maar ook artiesten wie een legendarisch debuut af leverden zoals: Neil Young & Crazy Horse - Everybody Knows This Is Nowhere (1969), Led Zeppelin - Led Zeppelin (1969). De jazz van dat jaar ook een aantal veel besproken producties de wereld in gelanceeerd: Don Cherry - Mu (1969), Miles Davis - Bitches Brew (1969), Miles Davis- In a Silent Way (1969), Pharoah Sanders -Karma (1969), Miles Davis - In a Silent Way (1969), Charlie Haden - Liberation Music Orchestra (1969). En tussen al deze grootheden was daar The stooges met hun debuut: The Stooges.
De band bestaat uit: Iggy Pop - zang, Dave Alexander - bas, Ron Asheton - gitaar, zang, Scott Asheton - drums , en John Cale die net The Velvet Underground had verlaten, Cale was tevens verantwoordelijk als producent en de eind productie. Hij speelt piano en sleighbell ( "I Wanna Be Your Dog"); altviool ( "We Will Fall").
Oorspronkelijk wilden de The STooges het albums als volgt uit laten zien: 'I Wanna Be Your Dog "," No Fun "," 1969 "," Ann ", en" We Will Fall. Het platen label weigerde dit. Die nacht hebben de leden de volgende 3 liedjes erbij geschreven;Real Cool Time, Not Right en Little Doll. (voor meer achtergrond informatie over dit album: Zie wikipedia)


Het Album begint met het zeer toepasselijk nummer: 1969. Het nummer begeeft zich op hypnotische drums, die zich het gehele nummer herhaalt, daarnaast wordt er met de distorsion een drone gecreëerd, wat zich het gehele nummer herhaalt. Er ontstaat een melancholische stemming, de tekst van Iggy maakt een sombere indruk van een ongelukkige twintiger. Na ongeveer 2 minuten, laten de gitaren zich compleet gaan waardoor er een explosief compositie van pure grauwe rock & Rol ontstaat, maar wat de eenzaamheid en wanhoop van Iggy nog beter vertolkt. I wanna Be your dog, een van de singels van het album, 3 riff's worden alleen maar herhaald, de distorsion sound is voor bijna iedereen herkenbaar. Het Typische Stooges Sound
Het buiten beentje het album: We Will Fall, Iggy’s monotone stem, met een achtergrond zang, laat zich meevoeren op een zacht golvende distorsion drone. Hierdoor ontstaat er een sound die beschreven kan worden als een duister volwassen sprookje. De magie ligt hem in de “schijnbare”eenvoud van het toepassen van instrumenten. Het achtergrond koor zingt: Om Shri Ram Jai Ram Jai Jai Ram," though "Jai. Iggy draagt eigenlijk een gedicht voor. Wachtend op zijn vriendin (Nico van The Velvet underground). Je hoort Iggy’s wanhoop: Komt ze, komt ze niet. Cale speelt aan het einde de viool.
No Fun: Is eigenlijk een soort 1969. Real cool time; wederom een duister nummer, wat een balans zoekt tussen de psychedelische kant van muziek en het geen wat wij nu punk noemen.
Ann: Een 3 minuut durend psychedelisch nummer, wat zich na mijn mening laat grenzen tussen the doors en the Velvet Underground. Not right en little doll een van de 3 nummers die ze de nacht voor opnamen in elkaar hebben. . Cale lijkt als producent al het mogelijke spacey van de band er uit te persen
Ze worden/werden door de sceptische ook vaak beschreven als het kindje van The VU

Het thema van het hele album is verveling, saai. Elk nummer herhaalt het zelfde concept. ALs je kijkt naar het tijdperk waarin het gemaakt is: De protest beweging was gestopt, the Love- generatie, voelde de liefde weg vloeien. De Rebellen waar klaar met zich verzetten. Daar tussen zoeken the Stooges & Iggy naar hun eigen ik...ontwikkeling.
The Stooges stellen zich op zoals meer artiesten deden aan het einde van een decennium. Nergens volop aan mee kunnen doen, maar ook niet weten welke sleur er zich zal ontwikkelen. Niet wetend waar de massa zich heen zal manouveren en waar je zelf totaal geen grip op hebt, maar waar je uiteindelijk toch in mee gezogen wordt.

Well last year I was twenty one
I didn’t have a lot of fun
And now I’m gonna be twenty two…
Another year with nothin’ to do

Dit album lijkt zich zeker in de tijd waar het zich in begaf, compleet af te sluiten van alles wat om zich heen gebeurt of kan gebeuren. Als je dit luistert merk je dat je gevoerd wordt in een nauw universum, wat zich isoleert en zich compleet naar binnen keert. Je mag stellen dat de The Stooges hun eigen stroming hebben gecreëerd. In het nieuwe decennium hebben gecreëerd.

Mooie recensie!!

Iggy, tja wat zou de muziek wereld zonder Iggy zijn, deze plaat is zijn tijd zo ver vooruit dat wij er nog niet eens aan toe zijn.
Nee dat is natuurlijk gelul maar zonder Iggy spraken we nu allemaal duits en stopten we nog steeds bloemen in elkaars haar.

Niet zo wellustig als zijn opvolger, niet zo'n slag met een klauwhamer als Raw Power. Edoch, er valt hier veel te genieten voor de man die zijn frustraties wil botvieren. Vooral I Wanna Be Your Dog doet je kokhalsen van lust. Iggy is een held!

Bij dit album heb ik altijd het gevoel van opdoemende onheil. De plaat klinkt zoals een onweerswolk er uitziet. Iggy en z'n band klinken alsof ze in toom worden gehouden, maar je hoort eigenlijk al dat ze op barsten staan. Dit alles zou er op de volgende platen uitgespuugt worden op niet mis te verstane wijze. De plaat geeft ook perfect z'n tijd weer: Peace And Love bleek een illusie. De kater na de revolutie is hier in al z'n puurheid te horen.

Mooie omschrijving, een te mooie omschrijving om hem vandaag niet op te zetten. Ik zag dit weekend trouwens een documentaire over Iggy. Damn, wat een maniak, heerlijk!

Ik kende I Wanna Be Your Dog al een geruime tijd, maar nooit meer geluisterd van The Stooges. Nu dit album geprobeerd en ik dacht dat continu dat harde werk misschien op den duur zou gaan vervelen, maar dat is zeker niet het geval. Heerlijke harde nummers, met af en toe wat rustigers tussendoor.

Hoewel deze plaat door velen (terecht wat mij betreft) wordt gezien als breuk met de hippie-cultuur, was de riff van 1969 gebaseerd op een nummer van The Byrds. (h)

Edit: De bridge van Tribal Gathering om precies te zijn.

YouTube - The Byrds - Tribal Gathering, 0:50 Om nog preciezer te zijn.

En de duidelijk Bo Diddely beat in 1969

Dat van die riff hoor ik wel. Leuk weetje!

Heb je ook een youtube-link voor Bo Biddley, D-ark?

Gewoon Bo Diddley's gitaarspel?

YouTube - Bo Diddley - Bo Diddley

De swamp beat heet het ook, een van de meeste gebruikte gitaargeluiden ooit.

Ik moet daar bij eerder aan Bow Wow Wow (I Want Candy) denken, maar de blues-invloed zal er vast zijn.

Ik hoor hem toch duidelijk(op de achtergrond).