The Stooges - The Stooges (1969)

Even voor de duidelijkheid: de Bo Diddley-verwijzing zit hem in het ritme.
Bekende nummers gebaseerd op de Diddley-beat:
Buddy Holly - Not Fade Away
Elvis Presley - His Latest Flame
The Rolling Stones - Please Go Home
The Byrds - Don't Doubt Yourself, Babe
The Who - Magic Bus
The Strangeloves - I Want Candy (later gecoverd door Bow Wow Wow)
The Velvet Underground - I Can't Stand It
Hello - New York Groove
The Clash - Rudie Can't Fail
The Smiths - How Soon Is Now?
Bruce Springsteen - She's the One
U2 - Desire
George Michael- Faith

Iggy Pop heeft in de loop van jaren een hoog credit opgebouwd met albums als Lust For Life en The Idiot.
Totaal anders als de ruige rocksound van The Stooges.
De gebroeders Asheton zijn hier zeker niet ondergeschikt aan de zanger.
De drums op 1969 klinken als het stereotiep geklap van ritmeloze toeschouwers van een slecht lopende sitcom.
Net steeds een fractie van een seconde te laat.
Hier geeft het een stuwend effect.
De gitaar wordt in 4 minuten tijd al aan puin gespeeld.

Nog helemaal niks tegenover I Wanna Be Your Dog.
Sonic Youth heeft hun geluid grotendeels gebaseerd op dit nummer, dus indirect ook van grote invloed op Nevermind van Nirvana.
Zij wezen Kim Gordon en haar vrienden aan als grote inspirators.
Met Real Cool Time en Not Right wordt de rauwheid vervolgt.

1969 en No Fun bestaan uit kreten waar jaren later Sex Pistols mee aan de loop gingen.
Geen plezier in het leven.
Grote verveling.
Weinig toekomstperspectieven.
Niet 1977 was het jaar dat punk ontstond.
Iggy verwoorde het al jaren eerder.

Maar ondanks dat deze nummers al vervroegd een veranderend tijdsbeeld aan kondigen, is het hoogtepunt We Will Fall.
Een heerlijke trip van 10 minuten, die klinkt alsof hij in een badkamer is opgenomen waar zich blijkbaar ook een Ann bevind.
Waarschijnlijk gebaseerd op een uit de hand lopende drugservaring, ergens in een hotelkamer.
Met een bijna doodservaring, wat het good-bye op het eind verklaart.
De herhalende mantra die tussendoor spookachtig de muzikale geluidsmuur behangt.
Alsof er een groep monniken langs komt, hun gezichten verscholen in de kap van hun mantel.
Verdoofd blijf ik achter.
Wat is dit een heerlijke ervaring.

Na de explosie van het eerste album van Suicide en het al jaren op non-actief staan tot Swans moet ik tot de volgende eindconclusie komen.
Zo smerig en ruw durft men ze tegenwoordig niet meer te maken.

Sex, drugs & rock 'n roll in het kwadraat.

Zocht al langer achter een wat ruwere rockplaat. Dit was echt wat ik zocht. Super album, alleen vind ik inderdaad We Will Fall wat misplaatst. Mischien komt dat nog wel.

Toch best maf dat deze plaat meer stemmen en een hoger gemiddelde heeft dan de 2 opvolgers.

Vind deze namelijk nogal braafjes klinken t.o.v de 2 opvolgers.

Het was 69', Vrij logisch dat het wat braver is. Voor de rst is dit een echte trip plaat. Raw Power is gewoon energiek rocken. Ik vind trouwens alle drie de platen wel rond het zelfde niveau zitten kwa kwaliteit.

Raw Power vind ik ook heel goed, Fun House daarentegen ligt mij niet zo.

Zoveel scheelt het niet in stemmen en gemiddelde... Persoonlijk vind ik Raw Power wat minder en Funhouse hun beste. En op zich wel logisch dat mensen eerst naar het debuut grijpen, hier staat hun bekendste nummer op (I Wanna Be Your Dog).

Goed album met als favoriet I Wanna Be Your Dog, We Will Fall skip ik wel, aan dat nummer heb ik niet veel

Ik ben hier wel mee eens... het is alleen wel zo dat ik deze toch vaker beluister dan Funhouse... historisch is deze denk ik trouwens wel belangrijker dan Fun house en Raw Power...

Maar je moet hem wel luid afspelen want dan komt hij een stuk beter tot zijn recht. Mooie plaat inderdaad die ik vandaag toch maar gekocht heb omdat hij voor maar weinig te koop lag.

Het is geen geheim dat ze zelf niet tevreden waren over de productie. John Cale was z'n tijd vooruit met z'n fratsen, maar hij ligt hier duidelijk niet op dezelfde golflengte als de band in kwestie. Desondanks blijft het een hele fijne plaat met een fuck-you-attitude.

Pracht plaat inderdaad, gewoon het geluidsvolume iets luider zetten en genieten blazen.

Vind het nummer We Will Fall wel een beetje vreemde eend in de bijt, het enige rustige nummer die hierop staat ook.

Duidelijk Cale's idee, wiens voorliefde voor krautrock en aanverwante genres niet onbekend is.
Ik vind het een dissonant in de tracklist, zo aan het einde van 'kant a'.
Ben er eigenlijk ook nog steeds niet over uit wat het nou werkelijk toevoegt, maar vervreemdend klinkt het zeker.

Heb deze plaat net nog even gehoord, en het klinkt wel lekker, maar niet echt hoogstaand. Alleen het langste nummer We Will Fall heb ik geskipt, want dat vind ik gewoon een oervervelend nummer die gewoon de vaart uit de plaat haalt. Vooral vanwege dat ene nummer zal ik deze daarom ook nooit een 5* kunnen geven, ook omdat er daarom nog maar rond de 24 minuten muziek over blijft. Tis al een erg kort plaatje, maar met een m.i vuller van 10.15 minuten blijft er al helemaal niets van over.

Vind de 2 platen die hierna kwamen van The Stooges een stuk beter trouwens, en dan vooral Raw Power.

ricardo je haalt de woorden uit mn mond!

Niet zozeer Krautrock ben ik bang, dat was op dat moment nog niet echt gevestigd als invloedrijk genre (zou nog een paar cruciale jaren duren). Het is vooral dronerock die Cale hier bezigde, die te verklaren valt uit het feit dat Cale heeft leerling is geweest onder dronemuzikant La Monte Young.

Vrij goed album met de door mij reeds gekende nummers I Wanna Be Your Dog en No Fun. 1969 is echter ook al mooi zo op het eerste gehoord. Van We Will Fall weet ik het zo nog niet echt, momenteel doet het me nog weinig. De laatste 4 nummers zijn zoals ik het verwacht van The Stooges: lekker rechttoe rechtaan!

I Wanna Be Your Dog.
Ongeloofelijk sterk nummer.

Een album dat al de mosterd haalde toen Abraham bij de Pistols nog moest aankloppen. De teksten zijn niet bijster ingenieus maar past prima bij de ruwe omlijsting van de muziek.

Rauw, strak en primitief. Punk avant la lettre. Het dendert allemaal lekker door en zelfs die Bagwhan-drone kan me niet deren. 'I Wanna Be Your Dog' is een klassieker.

HIer staan Iggy's anthems op, I wanna be your dog en no fun. Briljant, ongeevenaard, mss Search & Destroy dan. En het geld van de plaat, waanzin.

Off topic: Als ik I Wanna Be Your Dog hoor moet ik altijd denken aan Sonic Youth's legendarische 1988 SIster optreden in Paradiso waar het publiek zo hard de muziek overschreeuwde en ze nog 1x terugkwamen en Lee Ronaldo I wanna be your dog aansloeg terwijl hij over het drumstel heen sprong! LEGENDARISCH

Dank je Iggy

Geluid van de plaat bedoel ik, sensationeel

Simpel, hard, gemeen, Rauw, energiek, compromisloos, effectief en een hoop natuurlijke anabole steroiden kortom The Stooges ha. En met The Stooges werd absoluut niet gesold. Daar zorgde James Newell Osterberg wel voor met zijn bezeten live preformence. Deze plaat moet in 1969 ingeslagen zijn als een bom. Zo erg zelfs dat een hoop mensen er niets van wilde weten. Want goed verkocht hebben The Stooges natuurlijk niet in die tijd.

Mijn probleem bij deze plaat is dat ik bepaalde nummers een bietje moe ben. Simpelweg te vaak gehoord. En je moet ook wel in de stemming zijn om deze herrie aan te horen. Dat zal ook wel te maken hebben met mijn leeftijd ha. Plus dat ik de latere Iggy Pop ook wel interessanter vind dan The Stooges jaren.

Gek genoeg vind ik deze t.o.v fun house en vooral raw power wat makjes klinken.

Het zal destijds best een bijzondere plaat geweest zijn, maar beluister hem het minst graag van de 3 platen die ze uitgebracht hebben.

Je hoort trouwens hele volksstammen over never mind the bollocks van sex pistols dat het zo,n mijlpaal was in punkland, maar dan hebben ze de 3 albums van the stooges denk ik nog nooit gehoord, want rotten en co vind ik maar een stelletje watjes vergeleken met wat the stooges hebben gemaakt.

Ik weet wel zeker dat een hoop mensen de 3 Stooges platen nog nooit gehoord hebben. De Pistols genieten nu eenmaal heel wat meer bekendheid dan deze mannen. Nu moet ik erbij zeggen dat dat op deze site nog best meevalt.

Sex Pistols strijken vaak ten onrechte met de eer dat ze de punk op de kaart gezet hebben en dat zei ermee begonnen zijn. Ik vind persoonlijk dat eerste echte punkband eerder bij The Stooges hoort dan bij Sex Pistols!

De pistols hebben de punk op zijn minst mede op de kaart gezet lijkt mij. Being at the right place at the right time. -
Ik ben het met je eens dat de Pistols hun toch wel legendarische status behoorlijk overdreven is. En dat komt ook vind ik omdat ze slechts 1 reguliere plaat uitgebracht hebben. Die best aardig is. Persoonlijk luister ik uiteraard veel liever naar The Stooges.

Afgelopen zaterdag 13 juni dit album van mijn oudere broer en zijn vriendin gekregen met mijn verjaardagsfeest, zonder dat ik hem als eens had gehoord. Mijn broers en hun vriendinnen, mijn vader en moeder, een vriend van mij en ik gingen die dag bowlen en daarna plaatgrillen.
De volgende dag ben ik dit debuutalbum van The Stooges gaan luisteren, en die klonk toen al zo goed dat die bij mij al 4 sterren waard was. Wat een mooie rocknummers staan erop. Ze zijn zo goed, dat ik goed erover na moest denken welke nummers ik aan zou vinken. Uiteindelijk werden dat 'I wanna be your dog' en 'Real cool time', op die nummers kan ik echt helemaal los gaan. Ook '1969', 'Ann' zijn erg goed gedaan, terwijl 'We will fall' wat meerdere luisterbeurten nodig had voor mijn waardering ervoor. Jammer genoeg is dit album met zijn 34 minuten en 8 songs te kort, en mede daarom 4,5* voor dit uitstekende album.

Daarnaast hoorde ik mensen vroeger al spreken over dat Stooges de eerste echte punkband zou zijn. Dat vind ik echter niet. Naar mijn gevoel klinkt de muziek veel meer in de richting van de vroege muziek Rolling Stones-platen en het latere Britpop-genre (van Stone Roses, Primal Scream en Oasis(van 94 tot 95)).

Het debuut van The Stooges wordt vaak beschouwd als het eerste punkalbum en ik kan hierin mee gaan. Het klinkt opmerkelijk ruig met gruizige gitaren, snerende zang en onheilspellend geluid. De songs gaan over verveling en verloren idealen en stralen anarchie uit wat ook kenmerkend is voor de punk. Met hun fuck-you-houding gaan ze een stap verder dan de hippiebeweging. Anderzijds grijpt het album een beetje terug naar de rebelse rock'n-roll van de jaren '50 zoals het nummer 1969 aantoont (met de Bo Diddey-beat).