The Stooges - Fun House (1970)

Ik snap wel waarom ze L.A. Blues op het laatst hebben gezet. Het blijft troep. Het blijft ook één van de geniaalste albums ooit gemaakt, zonder enige twijfel.

Dreigender en vunziger vind je ze niet.

Dit is een goudeerlijk en bijzonder opzwepend album. Ik krijg hier bijzonder veel energie van.

L.A. Blues is een intense ervaring, had ik in 1970 graag live meegemaakt (maar toen helaas nog lang niet geboren).

Mijn lievelingsalbum denk ik zo.

Hoor net Dirt voorbij komen op een Spotify afspeel lijstje, wat een gruwelijk goed nummer, en waarom ken ik deze plaat nog niet, vandaag paar keer luisteren.. klinkt veel belovend iig.

50 jaar oud. Van harte. Blijft zo smerig deze, die oerkreet van Iggy aan het begin van T.V. Eye

Ik kan hier erg weinig mee. Als het iemand zou lukken om mij te overtuigen van de waarde van een nummer als L.A. Blues wil ik nog wel een poging wagen en het nogmaals beluisteren. Maar ik denk niet dat dat gaat lukken. De overige songs zijn dan nog wel redelijk, maar in mijn beleving ook niet meer dan dat. Dirt is daartussen dan wel een positieve uitschieter.
3* voor nummer 14 in de 100 Greatest Albums of 1970 en momenteel #9 in de Best Ever Albums over dat jaar, hetgeen mij duidelijk maakt dat ik blijkbaar iets mis...?

Je pikt er wel het minst gewaardeerde nummer uit.

Dirt (71 stemmen)
T.V. Eye (58 stemmen)
Down on the Street (50 stemmen)
Fun House (44 stemmen)
Loose (31 stemmen)
1970 (30 stemmen)
L.A. Blues (5 stemmen)

Zou het kunnen, misschien, dat dit niet jouw muziek is? En zo ja, waarom wil je dan toch overtuigd worden?

itchy schreef

Ik wil niet overtuigd worden. Het gaat niemand lukken, daar ben ik wel van overtuigd. Het is inderdaad mijn muziek niet hoewel ik Dirt dus wel een aardige track vind.

L.A. Blues vind ik ook troep (had met beter weggelaten) maar de eerste 5 nummers zijn geniaal, vooral Dirt.

Gaaf album, maar minder energiek dan voorganger The Stooges. Jammer, had er iets meer van verwacht, maar het blijft natuurlijk genieten: 3,5 sterren voor dit album.

Meer dan 50 jaar na datum komt deze plaat, en met name de sfeer die het uitstraalt, nog steeds over als smerig, verwrongen en gewelddadig. In 1970 moet dit een heuse shock geweest zijn.

IJzersterke plaat van The Stooges, die alsmaar beter wordt. Daarmee bedoel ik niet enkel naarmate het aantal luisterbeurten toeneemt, maar vooral naarmate de plaat an sich vordert. De intensiteit en rauwe energie zijn aanwezig vanaf de eerste minuut, en gaandeweg culmineert Fun House meer en meer in een knettergekkigheid die me ontzettend goed bevalt, met wildeman Iggy aan het front. Waar Black Sabbath een grote inspiratiebron is gebleken voor ontzettend veel (doom)metalbands, hebben talloze punk- en rockbands heel goed geluisterd naar The Stooges, en met name een band als Sonic Youth is schatplichtig aan deze plaat, en van hun meest noisy, experimentele kant bekeken kan ik dan vooral refereren aan de magistraal schuimbekkende afsluiter.

4,5 sterren