Toen ik een jaar of 16 of 17 was werkte ik in de weekend in de kassen (tomaten, bloemen, dat soort dingen). In de vakanties werden dat dan volle dagen werken. Hoedanook, was dat 's-ochtends nog best een eindje fietsen. Ik weet niet hoe en wat, maar meestal koos ik Jethro Tull voor lange fietstochten. Thick as a Brick, Benefit en Aqualung draaide ik vaak, maar schijnbaar had ik Crest of a Knave en Rock Island tezamen op een 90 minuten cassettebandje gezet en draaide ik dus achter elkaar bijna nonstop.
Dat betekent dat die platen wel een groot deel van mijn jeugd hebben bepaald. Naast mijn school/werk had ik nog een dubbelleven als straatjongen, die óf op straat hing of in de coffeeshop. In de coffeeshop draaiden ze Faith No More en Chili Peppers, wat ik ook wel okay vond, maar ik vond Jethro Tull veel gaver. Niet echt de fijnste momenten om aan terug te denken. Maar op één of andere manier kan ik Tull wel graag draaien, want het herinnert me juist aan fietstochten en hard werken. Iets wat ik nu nog steeds graag doe. En Tull is dan wel veel tijdlozer dan die bands van toen (Faith No More, Chili Peppers, Pearl Jam), die ik niet slecht vind, maar gewoon niet uit mijzelf opzet.
Ik had wat slecht gezelschap ook in die tijd, die me meer in de problemen brachten dan mij plezier brachten. Maar goed je bent jong, en je moet nog leren wat wel en niet kan. Zij luisterden gabber, metal, hip-hop en hardcore, ik luisterde Jethro Tull en Manfred Mann's Earthband. Vreemde combinatie. Ik weet nog toen ik 18 werd ik echt een snoeiharde streep onder dat leven zette. Mijn liefde voor Tull is onverwoestbaar gebleken. Toch wel mooi.
Nu ik er zo aan terug denk,kan het ook best zijn dat deze plaat ook een beetje het zaadje heeft gepland voor mijn haat-liefde-verhouding voor AOR en eighties-rock, want daar staat deze plaat ook vol mee.
Van Budapest ken ik trouwens intussen een veel mooiere versie:
Ian Anderson - Plays the Orchestral Jethro Tull (2005) - MusicMeter.nl , maar die is dan wel zonder Martin Barre.