Creedence Clearwater Revival - Creedence Clearwater Revival (1968)

Ja dit is nog steeds een sterk debuutalbum,en wat dacht je van bv Ninety-Nine and a half en Walking on the Water die jij ff niet noemt en natuurlijk I Put A Spell On You
Ik zou je de Remasters van CCR toch aanbevelen,in de eerste plaats de kwaliteit is enorm verbetert en voor de prijs hoef je het tegenwoordig ook niet te laten,het is gewoon meer genieten
En wat dit album betreft de bonustracks zijn zeker de moeite waard
De live-uitvoeringen van de tracks uit dit album waaronder Suzie Q zijn heel goed
En de studiotrack I Call It Pretending is voor vele liefhebbers zeker ook een grootse Creedencesong

Al jaren is dit album een favoriet van me. Ik denk dat ik deze cd bijna tien jaar heb. Dit jaar viert dit album zijn vijftigste verjaardag en ik heb de 40th anniversary edition, waarbij ik zeker weet dat ik er in 2008 ook echt veel naar geluisterd heb. CCR is ook een van de redenen waarom ik rockmuziek en later metal ben gaan luisteren. Als kind keek ik graag naar de Vietnamoorlogserie Tour of Duty. Fortunate Son was een van de soundtracks.

Wat ik tien jaar geleden niet wist, is dat I Put A Spell On You, Suzy Q en Ninetynine covers zijn. Laat dat nou net mijn favorieten zijn op dit album. Het voelt altijd een beetje vies als de beste songs covers zijn. Als ik albums van kleine, onbekende bands recenseer en een cover steekt met kop en schouders boven de andere songs uit, roep ik altijd dat de band zijn eigen graf gegraven heeft. Nu kun je de situatie van CCR niet echt vergelijken met een bandje anno 2018. In de jaren zestig was coveren de normaalste zaak van de wereld. Ik wil er verder niet echt een punt van maken, net als ik bij de eerste Led Zeppelin gedaan heb.

Toch, die covers zijn de grootste aandachtstrekkers. I Put A Spell On You is een nummer van wereldformaat. Het bezwerende karakter in combinatie met de licht zompige blues zijn een geweldige combinatie. Suzy Q vind ik daar zelfs nog overeen gaan, omdat het logger, zwaarder en vooral vrij duister is. Ik hou ervan hoe CCR de psychedelica opzoekt hier. Ninetynine and a half is het nummer waarop Fogerty de hoofdrol mag opeisen. Deed hij eerder natuurlijk ook al, maar hier vlamt hij het hardst. Heerlijk gezongen dit. Ik ben wel benieuwd naar hoe het resultaat geweest zou zijn, als hij het meer eigen gemaakt had. Hier zingt hij wel vooral Pickett na.

De eigen songs mogen er ook best wezen, maar zijn echt een klasse minder dan de covers. Toch zijn songs als The Working Man, Get Down Woman en Gloomy nummers waar CCR best trots op mag zijn. Het haastig gezongen Porterville is vrij zwak. Het enige moment waar ik aan doorspoelen zit te denken. Toch laat ik de 4,5* staan. Tien jaar na aanschaf heeft het nog niets aan kracht ingeboet.

Lekker dit. Ik heb altijd al gezegd dat de kleinste grootste metalzanger ooit (Ronnie James Dio) nooit zo'n strot had kunnen ontwikkelen als het niet aan John Foggerty en Creedence Clearwater Revival had gelegen. Of nou ja, niet dat zij er actief veel mee te maken hadden, maar het gaat er vooral om dat die rauwe strot zo van belang is geweest. Dat Creedence een inspiratiebron is geweest voor menig hardrockband mag overigens duidelijk zijn, want dit is voor zijn tijd bij vlagen snoeihard en knauwend. Naast de ruige zang, zijn ook de met blues doordrenkte gitaarsolo's absoluut de moeite waard. De twee bekendste hits (I Put A Spell On You en Suzie Q) zijn ook hier mijn favorieten, maar afsluiter Walking On Water doet er weinig voor onder. Niet alles is even sterk en het is wat kort, maar het verveelt op deze manier zeker niet!

Lekker, maar ook weer niet heel bijzonder. Beetje gelijkvormig allemaal. Idee dat CCR zo'n fantastische singles band is, waarbij de albums niet heel veel toevoegen.

I put a spell on you staat al 45 jaar als vaste waarde in mijn top 10 aller tijden, en elke keer dat ik het hoor krijg ik er weer de koude rillingen van: die stem, die dubbele solo met die enorme sustain in de tweede helft, en vooral dat ruimtelijke geluid waarin de slaggitaar tegelijk glashelder en ontiegelijk vies klinkt terwijl de drums in hun eigen ruimte de hele bandbreedte bestrijken – ik kan het niet goed duidelijk maken. Nog altijd klinkt dit nummer fris en hard, zoals trouwens het leeuwendeel van het oeuvre van deze mannen.
        Dat gezegd hebbende is mijn eerste associatie bij dit album altijd dat het totaal "out of balance" is, zowel wat betreft de eerste kant (twee briljante nummers met daartussenin een flauw wegwerpnummer) als wat betreft het geheel (want welke goede nummers zou een plaatkant wel niet moeten hebben om ooit op te kunnen wegen tegen een combinatie van I put a spell on you en Suzie Q ?). En een ander persoonlijk pijnpunt van dit album is dat ik het sologitaargeluid van sommige nummers niet goed kan hebben. Het contrast tussen bijvoorbeeld het rauwe bluesy geluid van John Fogerty's solo's en de vriendelijke slaggitaar van Tom Fogerty op The working man en Get down woman schuurt gewoon in mijn oren, het strijkt me als het ware tegen de haren in. Ik weet overigens niet precies hoe dat komt: misschien omdat ik dat geluid gewoon "van mezelf" niet mooi vind, misschien omdat ik eerder in aanraking was gekomen met het lichtere en meer classic-rock-sologitaar-geluid op de latere platen van CCR en ik dat nog altijd prefereer.
        Ja, ik merk dat ik mijn recensies vaak begin met het opsommen van de minpunten van een plaat, zodat die daarmee achter de rug zijn en ik aan mijn enthousiasme voor de rest van het album uiting kan geven. En vooruit: dit is het debuutalbum van een band die ik al vanaf de eerste plaat die ik van ze hoorde (Cosmo's factory) in mijn hart heb gesloten, en hoewel dit album zoals bijna elke Creedence-plaat een paar vervelende opvullers telt (afgezien van The working man vind ik deze cover van Ninety nine and a half grof en onaf, en Get down woman is werkelijk zeldzaam onbenullig) is het toch al een waardig begin om de eenvoudige reden dat John Fogerty op z'n best een even simpele als onaantastbare grandeur uitstraalt waar niemand aan kan tippen, niet in het minst dankzij één van de beste rockstemmen ooit. Het opgejaagde Porterville, het onheilspellende Gloomy en de lugubere afsluiter Walk on the water (negen jaar later prima gecoverd door Richard Hell & the Void-Oids) vormen wat dat betreft al een fraaie staalkaart van waar deze band toe in staat is (en halen zo kant 2 na die eerste twee missers flink op), en dan hebben we natuurlijk nog die éérste elpeekant...

BoyOnHeavenHill schreef:



En dat vind ik nou net weer een van leukere nummers van het album naast de bekende singles.

Hier nog een
En Walking On The Water niet te vergeten

1 en 8 zijn meer dan perfect geproduceerd. Het geluid van de drums is echt geweldig, zo ook het gitaarwerk, vocals en bas. En dat voor 1968! Wie zat er toendertijd achter de knoppen? Hulde aan de producer. Tijdloos.

Dat was Saul Zaentz ,ook verdienstelijk als filmproducent van films gefinancierd van Royaltys van Fogerty en CCR
Veel opbrengsten van CCR werden (miljoenen) verkeerd belegd met dramatische gevolgen
Die hulde als producer (alleen dit CCR album) was van korte duur,voor John Fogerty was hij een laaielichter en/of oplichter

Mijn helden. En toch moet ik erkennen dat ze bij het uitbrengen van dit album nog moesten groeien in het componeren van liedjes. Uiteraard staan op dit album het geweldige I put a spell on you & Suzie Q. Laat dat nu net de composities van anderen zijn.
Walking on water en 99 1/2 zijn ook de moeite waard, de andere nummers zijn degelijk en niet meer dan dat.
In ieder geval een zeer verdienstelijk debuut.

Ik vind dit debuutalbum boeiender dan de meeste latere albums van CCR. De muziek op dit album is wat rauwer en ongepolijster dan de latere albums. De langere nummers (Suzier Q en I put a spell on you)) vind ik ook mooie nummers.

Dit is een heerlijke plaat, Fogerty klinkt lekker rauw, de vuige Rhythm & blues is swingend, sompig en vormde zeker in 68' een mooi contrast tussen de poppy west coast country folk rock van die tijd. Het schijfje staat vol met prima tracks; of het nu gaat om de stemmige cover van I Put a Spell on You, de dampende afsluiter Walking on the Water of de blues van The Working Man, het is een prima worp.
Jammer dat er een paar songs op de plaat staan die van iets minder allooi zijn maar dat mag de pret niet drukken. Met zijn korte speelduur en de lekkere rauwe strot van Fogerty vermaak ik mij uitstekend.

Goed debuutalbum van CCR. En ja, wie heeft het nummer I Put A Spell On You niet door CCR leren kennen. Prima versie van deze geweldige song van Screamin' Jay Hawkins. Hetzelfde geldt voor Suzie Q van de andere Hawkins, Dale. En het ook prachtige Porterville (voor mij het hoogtepunt van dit album) stamt nog uit de tijd dat CCR, The Golliwogs heette en Porterville was de laatste single eind 1967 onder deze naam en de single kwam dus ook op het debuutalbum van CCR terecht. Walking On The Water was in 1966 al een single voor The Golliwogs maar deze werd voor dit album wel opnieuw opgenomen. En ja, die stem van Fogerty is natuurlijk geweldig maar ik hou ook heel erg van de basic begeleiding van de band. Weinig opsmuk, en ja, het rammelt soms ook lekker. Maar puur en eerlijk is het. Voor mij is CCR toch wel een van de fijnste bands uit deze periode.

In het tijdsbeeld van destijds is dit niet zozeer direct vernieuwend maar de heren brengen dampende bluesrock dat net wat ruiger is dan veel andere bands in het genre van destijds. Dat zit hem met name in Fogerty die de nummers van een extra laag voorziet, hij trekt de aandacht met zijn schuurpapieren stem. Het debuut is lekker rauw, nuchter en staat vol met lekkere Rhythm & blues songs. Songs als Walking on the Water, The Working Man en Ninety-Nine and a Half vormen hier prima voorbeelden van.
Het debuut vormt een fraaie eerste worp om de marathon mee af te trappen.

Tussenstand:

1. Creedence Clearwater Revival

Heb de afgelopen tijd veelvuldig Cosmo,s Factory, Green River en Willy and the Poor Boys afgespeeld, en mij afgelopen week toch ook maar aan deze gewaagd. Misschien niet echt handig, want deze vind ik t.o.v die andere 3 nogal wat tegenvallen. Die andere 3 klinken een stuk energieker en levendiger. De stem van Fogerty klinkt hier wel wat rauwer en wat rustiger op, net als dat de nummers hierop een stuk bluesyer klinken dan op die andere 3 die echt de sprong naar de hardrock al maken. Is het dan echt een tegenvaller? Nee dat vind ik ook niet, maar het handigst is toch wel om chronologisch te gaan beluisteren om niet een vertekend beeld te krijgen.

Één van die albums die ik op vinyl heb. Gekocht in de jaren '70 voor een zacht prijsje. Wel een band waarvan je een album in het bezit moet hebben als je tot mijn generatie behoort.
I Put a Spell on You en Suzie Q zijn klassiekers ook al zijn het covers. Nummers die nooit vervelen.
Vooral dat eerste nummer was ook erg gewild op feestjes en brengt zeker veel nostalgische gevoelens met zich mee. De bonusnummers zijn ook wel mooi (maar ontbreken uiteraard op vinyl).
Een album wat regelmatig door mij beluisterd wordt en zijn 4* meer dan waard is.

Vergeet ik toch helemaal te vermelden dat het nummer 35e staat in de 100 Greatest Albums of 1968 en op plaats 38 in de chart 1968 van Best Ever Albums.

Ik probeer me vaak weer eens voor te stellen, hoe het is om als tiener voor de allereerste keer de muziek van CCR te horen, en dan met name voor de eerste keer dit album. Dat wat mijzelf begin jaren negentig overkwam. Mijn vader had zijn LP-collecties van de Britse Bluesrock en een aantal amerikaanse rockbands in de kast op mijn kamer staan. Op een of andere manier had ik bij CCR iets van 'daar begin ik nog niet aan, want ik zit lekker in de Britse bluesrock'.

Het debuut van CCR was mijn om introductie in CCR. Ik weet niet beter dat ik bijna werd weggeblazen door mijn eigen enthousiasme. Die energie spat van dit album af. Ondertussen heeft de rockmuziek zich ontwikkeld, zijn er vele klassieke rockgitaarrifs bijgekomen en kennen we vele strakke, goede rockgitaarbands. Als ik dan weer naar dit debuutalbum van CCR luister: hoe sterk blijft dit debuutalbum nog steeds overeind staan.

Een mix van goede eigen nummers en goede covers. Een mix aan vlotte en iets minder vlotte nummers, waarin de wat ruigere gitaargeluid goed overeind blijft staan. En wellicht een van de sterkste punten: goede slaggitaarpartijen van Tom Fogerty waar de solo van John Fogerty op kan leunen. The Working Man: alsof het eigentijdse bluesrock is, compleet in een eigen stijl. Heerlijk glijdend, lekker vlot. Ik vind Porterville en het slotnummer Walking on the Water daar mooie voorbeelden van. Dat laatste weet de band mooi spannend te houden, mede door de tempo en lichte stijlwisseling halverwege, wanneer de solo wordt ingezet, om dan op het eind bijna militair-achtig terug te keren. De zogenoemde B-kant is dan ook een leuke verzameling van wisselende nummers.

Een van de fijnere punten van dit debuut vind ik de rauwheid als ik het vergelijk met de latere albums. Op Green River is het gitaargeluid bijvoorbeeld 'schoner'. Op het debuut is het geluid meer rauw, soms rammelig, maar heerlijkse rock.

Op zijn tijd draai ik de eerste 5 albums van Creedence Clearwater Revival. Een van de grootste bands van de tweede helft van de jaren zestig (dat wordt nog wel eens vergeten). En dan draai ik ze meestal achter elkaar en dan in chronologische volgorde. Het is opmerkelijk om te horen welke ontwikkeling ze in die (maar 3!) jaren doormaakten.

Dit album is duidelijk het debuut van een band. En dat hoor ik nu duidelijker dan destijds. Nu, na vele tientallen jaren hoor ik uiteraard de twee geweldige hits. En ook Walk on the Water mag er zijn. Maar de overige songs ontstijgen naar mijn mening toch niet echt het niveau van de middelmaat.

In 1968 hadden ze nog niet echt veel ervaring met het fenomeen stereo. Men dacht puur in kanaalscheiding; de gitaar links, de zang rechts en af en toe wisselen voor het effect.

En laten we eerlijk zijn, het werkte prima: ik herinner me nog goed mijn eerste stereo pick-up, uiteraard met zelfgemaakte boxen (2 x 3 speakers, wat kabels en connectoren, foam, veel hout, en erg veel schuren en lakken. Uiteraard luidspeakerdoek met een kleurtje. En dan de eerste keer het geluid van links naar rechts en terug horen gaan, zoals op Ummagumma, Electric Ladyland en zo): nu klinkt dat een beetje knullig, maar destijds was dit magisch!