AC/DC - Stiff Upper Lip (2000)

Effe oftopic'

Waarom heb je eigelijk voor Highway To Hell een 0,5 gegeven en staat ie in je top 10 ?

Per ongeluk denk ik, op mn ipod reageert mume soms niet goed en ik heb m dus per ongeluk 0,5 gegeven. Moet natuurlijk 5 zijn

A oke dat verklaard een hoop

Eigelijk een CD zonder echte hoogte punten, alles verloopt in 1 lijn en ik heb meerdere nummers al eens met andere tekst gehoord!

Dit is volgens jou weer een zelfde album met alleen maar een ander hoesje erom dus.

Ik vind deze en Ballbreaker wel lekker aangenaam wegluisteren. Niet te hard, maar lekker bluesy.

Dit soort albums kan ik altijd wel beluisteren.

Ja dat uiteraard wel! Alleen heb ik het allemaal eerder gehoord! En ik zit dus te wachten of het hoogtepunt, of de gang vocal chorussen! Maar die blijven uit op dit album, helaas.
Voor de rest echt geen slecht album hoor!

Ik ben definitief afgehaakt en dat heeft eigelijk nog veel te lang geduurd. I feel save in new york city een spark in the dark. Liever draai ik het oude werk. Of kijk naar een live dvd ook prima. De band begon meer dan goed met brain daarna is het toch allemaal bloed armoede gebleken. Het is vlees nog vis gebleken jammer

Jammer dat je bij ieder album van iesiediesie van na Back In Black even de zuurpruim uit moet hangen iggy.

Je punt was bij For Those About To Rock en Flick Off The Switch wel duidelijk hoor, en ik had bij de andere albums van hun ook geen positief bericht meer van jou verwacht.

Tuurlijk is de periode met Bon Scott een heel andere, maar met Brian heeft AC/DC buiten Back In Black om ook zeker wat.

Op alle albums staan goede nummers, zelfs op Fly On The Wall en Blow Up Your Video staan nog altijd 2 a 3 nummers die de moete waard zijn.

Je valt je nooit een buil aan wat voor AC/DC album dan ook, want je weet wat je krijgt, het verschil is niet levensgroot tussen hun beste en minst goede album vind ik.

ieder ac/dc album bevat voor mij dan toch steengoede nummers van toen ze begonnen tot nu met black ice wat ook een prachtig album is maar deze stiff upper lip was toch wel het dieptepunt van hun bestaan, geen enkel nummer dat ook maar een beetje gehalte heeft, nee deze kon en kan mij nog steeds niet overtuigen deze had er gewoon niet moeten zijn.

O vreemd ja, ik vind dit juist een erg lekker bluesy AC/DC album, niet te gek maar lekker ouderwets rocken.

Ik vind met name Fly On The Wall en Blow Up Your Video de absolute dieptepunten van AC/DC, wat met name komt door de stemproblemen van Brian toen, waardoor de zang erg matig was op die 2.

Vanaf The Razor's Edge zit er duidelijk weer een stijgende lijn in de albums van AC/DC vind ik. Deze is nog lekker droog en zonder poespas.

Black Ice is ook een goed album met goede songs, maar voor AC/DC begrippen m.i veel te glad geproduceert. AC/DC hoort lekker rauw en met foutjes erin te klinken. Nee deze zou ik niet graag willen missen uit hun discografie.

Ik zal hem weer eens opzetten, bedankt dat je hem weer eens onder de aandacht brengt.

Het 'probleem' met de vier laatste goede albums van AC/DC is dat ze voor rechttoe rechtaan rock een wat lange speelduur hebben. 40 minuten, 10 sterke nummers, meer moet dat niet zijn.

Daar kan ik mij ook wel in vinden.

Vooral het laatste album is met 55 minuten en 15 nummers wel extreem lang geworden.

Black Ice is ook verschenen op dubbel vinyl. Dan kan je 'm als twee albums, Black en Ice, beschouwen.

De titeltrack vind ik zo'n heerlijk nummer. Lijkt me ook een geweldige track om onder een compilatie voetbalbeelden van een spits te zetten. "When I Shoot, When I Shoot, I shoot from the hip!' Geweldig nummer...

Heerlijk Ac/dc album. Lekkere blues. De albums sinds The Razors Edge zijn allemaal prima in orde.

Redelijke plaat waarvan eigenlijk alleen can't stand still en hold me back nog regelmatig draai.

Zoals bij praktisch ieder album sinds The Razor’s Edge: de eerste single (hier het titelnummer) is heerlijk en veelbelovend. Maar halverwege het tweede nummer heb ik al geen zin meer om door te luisteren.

Lekkere bluesy AC/DC p[laat. Nergens slecht ook nergens spectaculair, maar wel heel fijn.

Eindelijk weer eens een sterke AC/DC plaat en misschien wel de beste sinds Back in Black uit 1980,tevens de eerste met zanger Brain Johnson.Om helemaal zeker te zijn zou ik AC/DC - For Those About to Rock (1981) en AC/DC - The Razors Edge (1990) nog eens moeten terughoren want die zijn in mijn herinnering ook best sterk.Dat geldt overigens ook voor de laatste twee albums,die ik helemaal niet ken.
Het eerste wat me opvalt aan Stiff Upper Lip (flauwe titel) is de heerlijke productie die nergens geforceerd overkomt en waar zowel de gitaren als de drums prima naar voren komen.En zanger Brain Johnson die op sommige platen hiervoor niet al te sterk vond levert hier één van zijn betere prestaties bij AC/DC.
Daarmee zijn de verrassingen ook wel op want het songmateriaal klinkt best lekker maar ook erg vertrouwd.Al vind ik de,niet al te grote verschuiving van de sound richting de Blues dan weer wel een positieve ontwikkeling.
House of Jazz,Safe in New York City,Can't Stop Rock 'N' Roll,de titelsong en Satellite Blues zijn hier de beste nummers en ook vind ik de band een stuk meer geïnspireerd spelen als op de vorige albums.
Dat alles levert een uiterst aangenaam AC/DC album op.

Zoals ik reeds eerder bij een album aanhaalde (weet niet meer welk), vind ik de studioplaten die AC/DC na de eeuwwisseling uitbracht, meer dan oké. Wat dit album betreft, dringt een nuance zich wel op; hoewel de plaat op 29 februari 2000 (een schrikkeldag!) werd gereleased, dateren de opnames uiteraard reeds van het vorige millennium. In de zomer van 1997 begonnen de gebroeders Young reeds aan het schrijven van nieuwe songs, en in 1998 was het merendeel daarvan afgewerkt. De producer die ze hadden aangesteld voor deze nieuwe plaat, Bruce Fairbarn, overleed echter in 1999, waardoor de jongens zich moesten wenden tot oudgediende annex oudere broer George Young.

Het resultaat mag wel gezien - of eerder: gehoord - worden; Stiff Upper Lip trapt meteen af met een knaller van formaat, misschien wel hun beste song van de laatste 20 jaar. Daarmee is de koek echter lang niet op; ook songs als Sattellite Blues, House of Jazz en Can't Stand Still weten hoge ogen te gooien. Daarnaast worden de oude bronnen, met in de eerste plaats een fikse brok blues, weer driftig aangeboord, wat het geheel een mooi authentiek karakter geeft.

De hoes is een beetje over-the-top, maar wel iconisch; een triomfalistische Angus Young op een sokkel. Dat verdient de gitarist die verantwoordelijk is voor meerdere killer riffs wel.

3,5 sterren

Hier spreken we steeds minder van hard rock en meer van blues rock. Dat is heel geleidelijk gegaan maar zet je hierna een song van flick of the switch of for those about to rock op dan hoor je het verschil wel. Geen probleem verder, maar het verschil is er. Ik mis die rauwe distorted energie die hierna ook niet meer terug zou komen.
Wel een sterke plaat overigens, deze Stiff Upper Lip