Silky & Smooth schreef:
Voor degenen die er zelf nog niet achter zijn gekomen zal ik maar even vertellen waarom dit album briljant is:
Waar de meeste artiesten voorzichtig buiten de lijntjes kleuren om zich te onderscheiden, krast Kid Cudi al sinds zijn eerste tape het hele papier vol. Inclusief de tafel. Ik ken geen enkele artiest die gelijk is aan Cudi, die gewoon lekker doet waar hij zelf zin in heeft. Het zegt toch al genoeg dat hij respectvol
fuck you tegen Kanye West (!) heeft gezegd?
Er kan geen hokje om Kid Cudi heen gebouwd worden. Natuurlijk kun je op zijn eerste mixtape het stempel 'rap' drukken, maar toen was het voor mij al duidelijk dat het om een speciale artiest ging en sindsdien is hij alleen maar gegroeid. Eerst zijn geweldige doorbraak Man On the Moon en haar verder uitgewerkte opvolger Man On the Moon II. Hij nodigt gasten als Kanye West, Common en Cage uit, maar ook MGMT, Ratatat en St. Vincent. Totaal andere genres, totaal verschillende types en uiteindelijk totaal verschillende nummers. Kid Cudi's creativiteit en eigengereidheid hebben ervoor gezorgd dat deze vreemde mix een geheel werd in de vorm van een album.
Natuurlijk gaat een deel van de eer ook uit naar Emile en Plain Pat die Kid Cudi een platform gaven om zijn creativiteit op kwijt te kunnen. Toch zijn zij ditmaal ook beleefd aan de kant geschoven. De producties op Indicud zijn, op wat hulp van 88-keys en Hit-Boy na, allemaal van Cudi's hand. De volgende stap in zijn eigen ding doen. Indicud is daardoor Cudi's meest persoonlijk album. Niet tekstueel, hij heeft zijn hart al gestort op vorige twee albums. Nee, qua geheel is dit het meest persoonlijk.
Hij zingt, hij rapt, hij praat, hij produceert en hij schreeuwt. Wederom zet hij de meeste vreemde gastartiesten op één album. Van stoere rappers als Too $hort en RZA tot een Michael Bolton. En weet je wat? Het klopt weer allemaal. King Chip hoort thuis op
Just What I Am, Father John Misty completeert
Young Lady en Kendrick Lamar past in het plaatje van
Solo Dolo II. Ik snap sowieso de negativiteit rondom
Solo Dolo II niet. Natuurlijk is het anders! Als je dat niet wilt zet je deel 1 maar weer op. Als Cudi op die sound had voortgeborduurd had het nummer niet eens gepast op dit album. Ik vind het weer een sterke track die ook nog eens lekker binnenvalt na
Immortal (wat ik het lekkerste nummer van het album vind!).
Productioneel kan ik ook weinig op hem aanmerken. Het is niet meer zo atmosferisch als zijn eerste twee platen, het is rauwer. Minder vind ik het niet geworden. Elke productie klopt gewoon en past hij het nummer. Ik vind het behoorlijk knap werk van hem eigenlijk, want hij verliest totaal niet zijn eigen geluid. Indicud kan, ondanks de grote verschillen, gewoon naast Man On the Moon I & II in de kast staan. De rode draad in al zijn albums is gewoon Cudi's eigen sound. Verder is dit album niet vergelijkbaar met zijn eerder platen en daarom ga ik ze ook niet vergelijken. Het is alleen wéér een briljant album!
Ik kan me hier bijzonder goed in vinden. Wat een heerlijk album en wat is Solo Dolo Part II een kneiterharde plaat!