menu

Kid Cudi - Indicud (2013)

mijn stem
3,36 (74)
74 stemmen

Verenigde Staten
Hip-Hop / Pop
Label: Republic

  1. The Resurrection of Scott Mescudi (2:40)
  2. Unfuckwittable (4:35)
  3. Just What I Am (3:48)

    met King Chip

  4. Young Lady (4:24)

    met Father John Misty

  5. King Wizard (4:16)
  6. Immortal (5:01)
  7. Solo Dolo, Part II (3:34)

    met Kendrick Lamar

  8. Girls (4:27)

    met Too $hort

  9. New York City Rage Fest (1:53)
  10. Red Eye (3:54)

    met Haim

  11. Mad Solar (4:08)
  12. Beez (3:13)

    met RZA

  13. Brothers (4:41)

    met A$AP Rocky en King Chip

  14. Burn Baby Burn (2:58)
  15. Lord of the Sad and Lonely (2:46)
  16. Cold Blooded (2:32)
  17. Afterwards (Bring Yo' Friends) (9:03)

    met King Chip en Michael Bolton

  18. The Flight of the Moon Man (2:51)
totale tijdsduur: 1:10:44
zoeken in:
avatar van Silky & Smooth
4,0
Voor degenen die er zelf nog niet achter zijn gekomen zal ik maar even vertellen waarom dit album briljant is:

Waar de meeste artiesten voorzichtig buiten de lijntjes kleuren om zich te onderscheiden, krast Kid Cudi al sinds zijn eerste tape het hele papier vol. Inclusief de tafel. Ik ken geen enkele artiest die gelijk is aan Cudi, die gewoon lekker doet waar hij zelf zin in heeft. Het zegt toch al genoeg dat hij respectvol fuck you tegen Kanye West (!) heeft gezegd?

Er kan geen hokje om Kid Cudi heen gebouwd worden. Natuurlijk kun je op zijn eerste mixtape het stempel 'rap' drukken, maar toen was het voor mij al duidelijk dat het om een speciale artiest ging en sindsdien is hij alleen maar gegroeid. Eerst zijn geweldige doorbraak Man On the Moon en haar verder uitgewerkte opvolger Man On the Moon II. Hij nodigt gasten als Kanye West, Common en Cage uit, maar ook MGMT, Ratatat en St. Vincent. Totaal andere genres, totaal verschillende types en uiteindelijk totaal verschillende nummers. Kid Cudi's creativiteit en eigengereidheid hebben ervoor gezorgd dat deze vreemde mix een geheel werd in de vorm van een album.

Natuurlijk gaat een deel van de eer ook uit naar Emile en Plain Pat die Kid Cudi een platform gaven om zijn creativiteit op kwijt te kunnen. Toch zijn zij ditmaal ook beleefd aan de kant geschoven. De producties op Indicud zijn, op wat hulp van 88-keys en Hit-Boy na, allemaal van Cudi's hand. De volgende stap in zijn eigen ding doen. Indicud is daardoor Cudi's meest persoonlijk album. Niet tekstueel, hij heeft zijn hart al gestort op vorige twee albums. Nee, qua geheel is dit het meest persoonlijk.

Hij zingt, hij rapt, hij praat, hij produceert en hij schreeuwt. Wederom zet hij de meeste vreemde gastartiesten op één album. Van stoere rappers als Too $hort en RZA tot een Michael Bolton. En weet je wat? Het klopt weer allemaal. King Chip hoort thuis op Just What I Am, Father John Misty completeert Young Lady en Kendrick Lamar past in het plaatje van Solo Dolo II. Ik snap sowieso de negativiteit rondom Solo Dolo II niet. Natuurlijk is het anders! Als je dat niet wilt zet je deel 1 maar weer op. Als Cudi op die sound had voortgeborduurd had het nummer niet eens gepast op dit album. Ik vind het weer een sterke track die ook nog eens lekker binnenvalt na Immortal (wat ik het lekkerste nummer van het album vind!).

Productioneel kan ik ook weinig op hem aanmerken. Het is niet meer zo atmosferisch als zijn eerste twee platen, het is rauwer. Minder vind ik het niet geworden. Elke productie klopt gewoon en past hij het nummer. Ik vind het behoorlijk knap werk van hem eigenlijk, want hij verliest totaal niet zijn eigen geluid. Indicud kan, ondanks de grote verschillen, gewoon naast Man On the Moon I & II in de kast staan. De rode draad in al zijn albums is gewoon Cudi's eigen sound. Verder is dit album niet vergelijkbaar met zijn eerder platen en daarom ga ik ze ook niet vergelijken. Het is alleen wéér een briljant album!

avatar van Kid
3,5
Kid
Weer een Kid Cudi album dat me doet verbazen. Of dit allemaal postief is ben ik nog niet helemaal uit. Ik heb namelijk erg dubbele gevoelens bij dit album.

Aan de ene kant vind ik het productioneel erg gaaf! Het is in grote lijnen een nieuwe sound waar je misschien even aan moet wennen, maar als je hier eenmaal doorheen bent is het een genot om naar te luisteren. Ik hoor weer veel invloeden van andere muzieksoorten terug, en daarom is het erg moeilijk om het 'labeltje' hip-hop op dit album te plakken. En dit is dan ook een van de positieve kanten van Kid Cudi: Hij is ontzettend creatief en verbaast je daardoor keer op keer.

Verder vind ik de beats ook goed passen bij het conept van het album (of in ieder geval van wat ik er uit haal na 1 keer volledig luisteren) Dit komt mede door de soms haast minimal techo achtig sfeertje wat het album doet oproepen (erg veel herhaling en minimalistisch).

Dit past perfect bij een persoon die de realiteit langzaam maar zeker uit het oog begint te verliezen en op gaat in een wereld van in de spotlights, drank & drugs. Je wordt als luisteraar het ware in een steeds meer 'dromerige' wereld geplaatst waar je zelf ook steeds meer een onwerkelijk gevoel krijgt, zeker in het laatste gedeelte van het album. Bij dit verhaal over drugs en het leven in de spotlight past dan ook een groter ego (waar hij later op het album toch niet helemaal gelukkig mee lijkt te zijn), echter vind ik deze nieuwe zelfingenomen persoon niet altijd even leuk. Ik kan me als luisteraar moeilijk verpaatsten in sommige nummers. Dit was juist een van de sterke punten van Kid Cudi. Hij hield het persoonlijk. Mede door het conept van dit album is dat nu anders. Veel nummers zijn te veel een zelfverheerlijking. Het tekstuele dieptepunt op dit album is dan toch wel 'Girls' . Dit nummer heeft echt een vrouwonvriendelijke tekst wat ik totaal niet bij Kid Cudi vind passen. Het stukje van Too $hort is dan ook echt te walgelijk voor woorden. Wat doet zo'n gast uberhaupt op een Kid Cudi album?

Een andere schaduwkant van dit album vind ik het feit dat ik soms het gevoel heb dat Kid Cudi meer een gastartiest is op zijn eigen album. Je hoort het hem soms bijna sporadisch door het album heen. Dit komt door het hoge instrumentale gehalte van het album, maar ook de vele gastartiesten.

Al met al dus gemixte gevoelens over dit album. Ik denk dat ik hem nog eens vaker moet luisteren om echt een definitief oordeel te kunnen geven. Tot nu toe 3,5*

4,5
Silky & Smooth schreef:
Voor degenen die er zelf nog niet achter zijn gekomen zal ik maar even vertellen waarom dit album briljant is:

Waar de meeste artiesten voorzichtig buiten de lijntjes kleuren om zich te onderscheiden, krast Kid Cudi al sinds zijn eerste tape het hele papier vol. Inclusief de tafel. Ik ken geen enkele artiest die gelijk is aan Cudi, die gewoon lekker doet waar hij zelf zin in heeft. Het zegt toch al genoeg dat hij respectvol fuck you tegen Kanye West (!) heeft gezegd?

Er kan geen hokje om Kid Cudi heen gebouwd worden. Natuurlijk kun je op zijn eerste mixtape het stempel 'rap' drukken, maar toen was het voor mij al duidelijk dat het om een speciale artiest ging en sindsdien is hij alleen maar gegroeid. Eerst zijn geweldige doorbraak Man On the Moon en haar verder uitgewerkte opvolger Man On the Moon II. Hij nodigt gasten als Kanye West, Common en Cage uit, maar ook MGMT, Ratatat en St. Vincent. Totaal andere genres, totaal verschillende types en uiteindelijk totaal verschillende nummers. Kid Cudi's creativiteit en eigengereidheid hebben ervoor gezorgd dat deze vreemde mix een geheel werd in de vorm van een album.

Natuurlijk gaat een deel van de eer ook uit naar Emile en Plain Pat die Kid Cudi een platform gaven om zijn creativiteit op kwijt te kunnen. Toch zijn zij ditmaal ook beleefd aan de kant geschoven. De producties op Indicud zijn, op wat hulp van 88-keys en Hit-Boy na, allemaal van Cudi's hand. De volgende stap in zijn eigen ding doen. Indicud is daardoor Cudi's meest persoonlijk album. Niet tekstueel, hij heeft zijn hart al gestort op vorige twee albums. Nee, qua geheel is dit het meest persoonlijk.

Hij zingt, hij rapt, hij praat, hij produceert en hij schreeuwt. Wederom zet hij de meeste vreemde gastartiesten op één album. Van stoere rappers als Too $hort en RZA tot een Michael Bolton. En weet je wat? Het klopt weer allemaal. King Chip hoort thuis op Just What I Am, Father John Misty completeert Young Lady en Kendrick Lamar past in het plaatje van Solo Dolo II. Ik snap sowieso de negativiteit rondom Solo Dolo II niet. Natuurlijk is het anders! Als je dat niet wilt zet je deel 1 maar weer op. Als Cudi op die sound had voortgeborduurd had het nummer niet eens gepast op dit album. Ik vind het weer een sterke track die ook nog eens lekker binnenvalt na Immortal (wat ik het lekkerste nummer van het album vind!).

Productioneel kan ik ook weinig op hem aanmerken. Het is niet meer zo atmosferisch als zijn eerste twee platen, het is rauwer. Minder vind ik het niet geworden. Elke productie klopt gewoon en past hij het nummer. Ik vind het behoorlijk knap werk van hem eigenlijk, want hij verliest totaal niet zijn eigen geluid. Indicud kan, ondanks de grote verschillen, gewoon naast Man On the Moon I & II in de kast staan. De rode draad in al zijn albums is gewoon Cudi's eigen sound. Verder is dit album niet vergelijkbaar met zijn eerder platen en daarom ga ik ze ook niet vergelijken. Het is alleen wéér een briljant album!



Ik kan me hier bijzonder goed in vinden. Wat een heerlijk album en wat is Solo Dolo Part II een kneiterharde plaat!

avatar van Silky & Smooth
4,0
Danku

avatar van Don Cappuccino
2,5
Ik had dit album als tip gekregen van een vriend. Indicud is een erg lang album wat helemaal niet constant is. Vooral aan het begin van het album zitten een aantal sterke tracks als Young Lady, Immortal en Solo Dolo II. Kid Cudi zet ook gelijk een goede sfeer neer in The Resurrection of Scott Mescudi. Maar na New York City Rage Fest gaat het zwaar bergaf. Red Eye met Haim geeft me kippenvel in de verkeerde zin. Het dieptepunt is het 9 minuten durende Afterwards (Bring Yo' Friends), het is gruwelijk saai.

Kid Cudi experimenteert er op los. Soms zorgt dit voor prachtige resultaten, maar op het grootste gedeelte van het album slaat hij de bal behoorlijk mis. Deze krijgt op het nippertje 2,5 ster.

avatar van ecktepatrick
3,0
Dik album hoor. Brothers op repeat.

Nathan1988
Kid Cudi (of nog steeds KiD CuDi?) is de meest kunstzinnige rapper van afgelopen jaren (samen met Kanye West's My Beautiful Dark Twisted Fantasy). Waar Man on the Moon nog een bijna filmische soundtrack was van zijn hersenspinsels, is dit veel meer een plaat opzich. Nog steeds aparte gasten, een heerlijke rauwe sound en veel instrumentale stukken.

Toch mis ik af en toe de balans. In het begin, zoals Don Cappuccino zegt, zijn er echt veel goede potentiële hits, maar later zakt dit wat weg en komt het weer een beete goed bij Red Eye. Da's toch jammer want de eerdere albums waren volgepropt met eigenwijze, meesterlijke nummers. Het tempo is wat langzamer en wat ik al zei, rauwer. Maar dat neemt niet weg dat dit wederom een geniale plaat is. Eigenlijk niet vergelijken met eerder werk. Een nieuwe weg, een nieuw geluid en dus een nieuw album. Nu al 4 sterren.

avatar van Silky & Smooth
4,0
Ik vind Kanye West's My Beautiful Dark Twisted Fantasy niet zo'n geweldige rapper eerlijk gezegd...

avatar van herman
Ik heb wat vinkjes weggehaald bij berichten die als mening waren gemarkeerd. Een mening hoeft bepaald geen epistel te zijn, maar meer dan een handvol woorden mag wel het toch wel om het lijf hebben.

avatar van Silky & Smooth
4,0
Het lijstje is bij het fysieke expemplaar best wel cool! Daarbij zag ik ook dat, i.t.t. wat ik dacht, dit album nog wel mede onder G.O.O.D Music is uitbracht.

avatar van gil335
3,5
Silky & Smooth schreef:
Het lijstje is bij het fysieke expemplaar best wel cool! Daarbij zag ik ook dat, i.t.t. wat ik dacht, dit album nog wel mede onder G.O.O.D Music is uitbracht.

Enkel de eerste 20 000 ofzo kopietjes van het album hebben het logo van GOOD music nog. Kudi legde dit uit in een interview, dat zijn collecter's items!!

avatar van Silky & Smooth
4,0
Oh cool! Thanks voor de info!

avatar van Feelthatmc
4,5
Ik vind dit een erg sterk album van Cudi.
Door unfuckwittable was ik er gelijk met mijn aandacht bij. Met nummers als deze, jsut what i am en immortal vind ik het een erg sterk begin. Daarna valt het toch iets terug. Gelukkig maken voor mij Red Eyes en Brothers dit goed.

Ik vind het wel jammer sommige nummers vind ik zo hard. Terwijl andere nummers bij mij de plank totaal misslaan. Aangezien ik er toch wel een stuk of vijf, zes lekkere tracks op vind staan 4 sterren.

FelipeGutiérrez
Valt heel erg tegen dit

Dennisami
Red eye

avatar van Feelthatmc
4,5
Toch aangepast. Luister er nog vaak naar.
Vind de nummers alleenstaand vaak niet van een heel hoog niveau, maar als ik het hele album luistert klopt het. Dan passen de nummers er precies tussen.

avatar van Feelthatmc
4,5
In februari komt er trouwens een nieuw album van Cudi. Moest eerst een EP worden worden, maar wordt nu een album: ''Satellite Flight: The Journey to Mother Moon''.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:01 uur

geplaatst: vandaag om 12:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.