menu

10cc - Look Hear? (1980)

mijn stem
2,64 (66)
66 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Mercury

  1. One Two Five (5:11)
  2. Welcome to the World (3:45)
  3. How'm I Ever Gonna Say Goodbye (3:40)
  4. Don't Send Me Back (3:20)
  5. I Took You Home (5:10)
  6. It Doesn't Matter at All (4:02)
  7. Dressed to Kill (3:30)
  8. Lovers Anonymous (5:08)
  9. I Hate to Eat Alone (2:57)
  10. Strange Lover (3:40)
  11. L.A. Inflatable (4:24)
  12. One-Two-Five [Edited Single Version] * (4:04)
  13. Only Child * (3:13)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 44:47 (52:04)
zoeken in:
avatar van devel-hunt
2,0
One two five, It doesn't matter at all en I hate to eat alone maken deze plaat nog een beetje te pruimen, de rest zijn saaie nummers die nergens blijven hangen maar wel gaan vervelen. Het verval van 10cc was hierna nog niet afgelopen maar ging nog een paar jaar door.

bikkel
Ook ik kan hier niet veel meer van maken.In een interview verklaarde Graham Gouldman dat na het ernstige auto ongeluk van Eric Stewart in 1979 de chemie tussen hem en Stewart totaal verdwenen leek.
Dat is hier ook goed duidelijk.Waarschijnlijk hun meest slechte album.Slap,ongeinspireerd en al door devel-hunt gememoreerd;saai.
De opener en single One Two Five is nog heel aardig en hoopgevend,maar het peil zakt al heel snel naar een bedenkelijk niveau.
Heel triest eigenlijk,als je weet wat voor pareltjes deze heren jaren ervoor maakten.

Father McKenzie
Dit album bevat idd vrij zwak materiaal en zal zich nooit kunnen meten met eerder werk...

avatar van principal2000
2,0
Geen denderend album zoals hierboven al vermeld. Toch nog 2* omdat het wel een album is dat prima als achtergrondmuziek kan dienen. Ik stoor me er niet aan, maar veer ook niet echt uit mijn stoel op.

avatar van bikkel2
2,0
Ik kon al snel mijn aandacht er niet bijhouden . Look Her is echt zo inspiratieloos als het maar zijn kan .
Eric Stewart was net herstelt van een ernstig ongeluk en die kwam er volgens Graham Gouldman heel anders uit . Duidelijker gezegd ; Met Stewart werd het moeilijker samenwerken . De bekende klik ontbrak .
Misschien ook wel daarom is het songmateriaal aan de magere kant .


De opvolger Ten Out Of Ten is beter , maar ook al geen hoogvlieger meer .

Ton Willekes
Heb de plaat gekocht aan de hand van de single One Two Five.
Ik zou eigenlijk niet meer weten wat er verder op de plaat staat.
Wel beluisterd, maar niks is blijven hangen.

Gaf de moed op en heb de volgende 10CC platen niet meer gekocht.

avatar van Dibbel
2,5
Waarom nu aan deze als eerste beginnen van de hele 10CC collectie?
Nou ik hoopte dat na hem zolang niet te hebben gehoord, dat nu eindelijk na hernieuwde kennismaking het kwartje eens zou vallen, iets wat het vroeger maar niet wilde doen.
Guess what?
Het kwartje viel weer niet.
Dit blijft gewoon een vrij slappe inspiratieloze plaat, met nummers die niet blijven hangen, hoe dikwijls je het ook draait.
Ik kan me herinneren dat deze plaat vrij snel in de uitverkoopbakken terecht kwam, waar ik hem dan wel uit gevist zal hebben.
De frisse, puntige popsongs met een bite, waar 10CC het patent op had, zijn hier helemaal verdwenen.
De plaat leverde ook geen hits meer op, One Two Five haalde slechts de tipparade.

One Two Five is dan ook nog een van de lichtpuntjes op dit album, samen met de ballads It Doesnt Matter At All, I Took You Home en I Hate To Eat Alone.
De rest is niet veel bijzonders, al stoort het ook niet echt.
Een beginnend bandje zou hier misschien nog mee wegkomen, maar voor 10CC ligt de lat natuurlijk gewoon een stuk hoger.
Dit LP'tje klinkt trouwens erg goed nog, want produceren konden ze natuurlijk nog wel steeds goed.
Op vinyl en puntgaaf.

avatar van kaztor
Ton Willekes schreef:
Heb de plaat gekocht aan de hand van de single One Two Five.
Ik zou eigenlijk niet meer weten wat er verder op de plaat staat.
Wel beluisterd, maar niks is blijven hangen.

Gaf de moed op en heb de volgende 10CC platen niet meer gekocht.


Ik heb laatst nog een steengoed artikel over de band gelezen in Uncut.
Daarin wordt vooral Sheet Music aangeprezen als startpunt.

avatar van bikkel2
2,0
Sheet Music is top. Ik vind het ook hun beste album.

Is het de meest recente Lust For Life kaztor ?

avatar van kaztor
Hehe, nee, heb het al aangepast.

Ik koop de Lust For Life en Uncut vaak gelijk, vandaar de verwarring .

avatar van LucM
2,0
Ik kan mij enkel aansluiten bij de vorige reacties: een saai en weinig geïnspireerd album, er blijft nauwelijks iets hangen. Productioneel en technisch is het OK maar songmatig kan het mij niet boeien. Het grote publiek dacht er hetzelfde over want de verkopen van dit album vielen tegen.

avatar van bikkel2
2,0
Het is te vlak en de nummers zijn inwisselbaar. 10CC opereert hier als geheel. Zelfs gitarist Rick Fenn krijgt een momentje in Don't Send Me Back. Een tenenkrommend nummer en Fenn is geen vocalist.
De opener en single One Two Five is nog hoopvol, maar daarna zakt het als een plumpudding inelkaar.

2,0
haalt het gewoonweg niet bij hun eerdre uitgebracht (top) materiaal.
Jeetje je krijgt een dreun in je gezicht als je eerst How Dare You hebt gedraaid en daarna naar dit album gaat luisteren

avatar van musician
3,5
Er zijn van die albums die jarenlang in je platenkast staan, die aanvankelijk zijn beluisterd, maar daarna nooit meer zijn gedraaid. Daar kun je overigens een hele serie van maken en dan zit je nog jaren op musicmeter.

Eén van die albums is Look Hear van 10cc. Aangeschaft door velen na het grote succes van het hitalbum Bloody tourists waarop namelijk Dreadlock Holiday. Nu vind ik dat album al erg matig. Veel beter wordt het er met Look Hear niet op.

Aardige achtergrondmuziek met bekende muziek en vocalen.

Na het vertrek van Godley & Creme (1976) werd er door het duo Stewart/Gouldman nog 1 goed 10cc album gemaakt, Deceptive Bends (1977).

Ze slaagden er niet in, net als Godley & Creme na de split overigens, een album te maken dat méér is dan de som der delen van de vier artiesten/componisten. De competitie viel weg net als de artistieke samenwerkings verbanden en het creatieve vermogen.

Alles wat daarna verscheen krijgt dus hooguit het predicaat "aardig" maar af en toe komt het niveau daar ook nog onder.
En dat komt allemaal omdat het beluisteren van de eerste vier albums van 10cc juist wel als een lust voor het oor mag worden beschouwd. Het voor de compleetheid moedig aangeschafte vervolg, met uitzondering dan nog van Deceptive Bends, vult feitelijk alleen de platenkast.

avatar van bikkel2
2,0
Het enige wat misschien als excuus kan gelden is dat Stewart nogal anders uit een auto ongeluk terugkwam.
De relatie met Gouldman werd hier al moeizamer.
Toen moest je als hitband ( want dat was 10CC inmiddels.) door, want anders was het snel over.
Hier is 10CC inmiddels door de tijd ingehaald en hadden ze deze plaat beter niet kunnen maken.
Het mist flair en creativiteit en vooral goede songs.
Pas met Windows In The Jungle was er sprake van een licht herstel.

avatar van Mssr Renard
Ik vind dit een alleraardigste en vrolijke plaat. Beetje het broertje van Bloody Tourists.

Ook weer heerlijk bij elkaar gedrumd door Burgess/Tosh.

De poster van het schaap op de divan in de branding hangt bij ons in het trappenhuis. Lekker raar, maar daar houden we van

avatar van Wandelaar
Mssr Renard schreef:
De poster van het schaap op de divan in de branding hangt bij ons in het trappenhuis. Lekker raar, maar daar houden we van
Ha, je bent de enige niet. Niet bij mij, maar bij Graham Gouldman. Op de binnenhoes van zijn solo-album Love and Work (2012) zie je hoe in zijn huiskamer die poster boven de bank hangt waarop zijn pas verworven vrouw Ariella en de hond een plekje innemen.

Fletse plaat toch wel, dit Look Hear? met te weinig echt boeiende songs. Een stapje terug na Bloody Tourists. Bekend is dat Eric Stewart nog in de kreukels zat na zijn ernstige auto-ongeluk en ook psychisch langere tijd niet in orde was. Een mogelijke verklaring voor het onderpresteren hier.

avatar van Mssr Renard
Misschien wel wat ondermaats in vergelijking met eerder 10CC-werk, maar desalniettem een prettige popplaat.

Ik draai niet veel/vaak pop, maar 10CC (en bijvoorbeeld Queen en Kate Bush, Bowie etc) is pop van een ander kaliber.

Heb ik zin in meezingen, grijp ik toch snel naar dit soort muziek.

avatar van Rockfan
10CC ken ik alleen van de hits. Ik nam aan dat een best of-album wel voldoende was.

Toch nieuwsgierig geworden naar de rest van deze jongens. Met Spotify is het natuurlijk wat makkelijker om mij er aan te wagen. Look Hear! is het eerste album wat als eerste aan de beurt is.

Het beloofde niet goed gezien de commentaren hier boven.

Het album kabbelt een beetje door. Geen echte uitschieters. Het Hitniveau wordt iig nergens gehaald.

Slecht is het ook niet maar 10CC kan zoveel beter

avatar van bikkel2
2,0
Nooit meer de behoefte gehad deze 10CC nog eens onder de loep te nemen.
Ik weet dat ik nog voetbalde en een teamgenoot die bij mij ook nog eens in de buurt woonde, een gigantische hoeveelheid cd's had. Ik was nog niet zo ver dat ik cd's kocht of had en hij knalde alles van 10CC op cassettebandjes voor mij.
Geweldige band en met name de periode met Godley & Creme in de gelederen spreekt mij nog het meeste aan.
Look Hear is voor mij in ieder geval een fiks aantal stappen terug.
Niet bijster sterke nummers die nogal saai zijn en oor in, oor uit gaan.
Niets meer van het speelse en vaak humoristische 10CC van welleer.

avatar van Mssr Renard
Ik vind het daarentegen een prima plaat.
Mijn lp heeft ook een flinke poster en die hangt in het trappenhuis. Niets is zo vrolijk en koddig als een schaap op een divan in de branding.

avatar van musician
3,5
In een onderling "vergelijkend warenonderzoek" tussen de latere 10cc albums die ik weer eens ben aangegaan, lees ik dat deze feitelijk het meest wordt bekritiseerd.

Er wordt bijkomstig vaak gezegd, helaas treurig genoeg, dat Eric Stewart eigenlijk nog onvoldoende hersteld was van zijn motorongeluk, langer had moeten revalideren en dat hij na dat ongeluk in 1979 nooit meer dezelfde is geworden.

Toch, als je het tegen elkaar afzet, zit er in Look Hear meer vaart, is het aardiger om naar te luisteren dan Ten out of Ten, Windows in the Jungle en ook Bloody Tourists. Nota bene de plaat die is gemaakt vóór het ongeval.

Bloody Tourists is ook al een traag album, een hele zit om door te komen. Aantoonbaar is op Look Hear het tempo toch aardig opgevoerd en is zelfs enige vrolijkheid te bespeuren. Na Look Hear krijg je helemaal van die trage voortkabbelende Stewart songs en, met de wat bassende stem, soms naar reggae neigende tracks van Gouldman. Per slot van rekening mocht het onverwachte succes van Dreadlock holiday niet zomaar worden vergeten.

Ik uit mijn waardering in een iets scherper contrast, een betere voor Look hear en nog steeds matige voor de andere genoemde albums.

avatar van Roxy6
4,0
Het is deze week een bijzondere week, daar ik in 2024 twee 10CC albums voor het eerst helemaal hoorde.
En wat een ervaring is het!

Ik heb mij niet helemaal aan de volgorde gehouden, want had eigenlijk dit album eerst moeten beluisteren, maar aangezien Ten Out Of 10 betere reacties kreeg hier, heb ik dat album eerst uitgebreid beluisterd.

Maar wat een audio verrassing is LookHear voor mij! Ik had mij eerlijk gezegd op iets ergs voorbereid, maar wellicht daardoor viel het album mij niet alleen mee, maar ik vind het oprecht goed.

Dat komt misschien ook wel doordat ik bij mijzelf bemerk dat daar waar het nieuwe muziek betreft die heden ten dage wordt gemaakt ik vaak teleurgesteld ben en dan denk: dit heb ik vaker gehoord en dan veel beter! Eigenlijk ben/word ik dus een soort Waldorf en Stadler ineen
En dan ben ik blij dat mijn muzikale ontdekkingsreis als in de zeventiger jaren begon met tal van die geweldige groepen met een volstrekt eigen geluid en ook nog eens heel divers (Van Supertramp tot ELO, The Eagles tot Queen en Roxy Music tot Boston, en alles wat daar tussen zit, ik ben wel een muzikale omnivoor en heb later ook nog een inhaalslag gemaakt richting jaren 60 (Procol Harum, The Byrds, S&G e.v.a.

Het middenstuk van Strange Lover, met het orgeltje roept bij mij herinneringen op aan Procol Harum.

Maar 10cc is dus ook een van de oude liefdes die ik door de overvloed aan 'nieuwe' muziek enige tijd gelaten heb voor wat het was...nu dus door de release van de mooie box 10cc Twenty Years 1972-1992 deze inhaalslag. Enerzijds een trip down memory lane qua sfeeren herkenbaarheid, en anderzijds volstrekt nieuw aangezien ik de laatste 4-5 albums van de groep nauwelijks ken(de).

Look Hear? kreeg hier er hier behoorlijk van langs las ik in de dagen toen ik op de box aan het wachten was.
Maar al na de eerste luisterbeurt (met de EarPods in) was het een overrompelende ervaring.
Het is een -veel- vollere productie dan al de voorgaande albums (en ook op TOO10 is weer wat gas terug genomen). Maar daardoor valt er denk ik na heel wat luisterbeurten nog genoeg te ontdekken.

Ook de kwaliteit van het songmateriaal valt mij mee, ik hoor er niet veel zwakke broeders tussen staan, na twee keer achter elkaar gehoord te hebben.maar helaas dit keer geen ballads als I'm Not In Love. Wel hoor ik mooie melodielijnen, fraaie arrangementen en veel van de kenmerkende zangkoortjes en meerstemmige zang waar de groep patent op heeft.

De songs verschillen ook zodat het geen eenheidsworst wordt. Opener One Two Five, was dacht ik de eerste single van het album. Nr. twee Welcome to the World knalt er gelijk stevig uit, een groeisong met tweestemmige zang, Gouldman en Stewart zingen dit nummer samen.
How'm I Ever Gonna Say Goodbye , is een stuk lichtvoetiger, maar zeker goed, hier ook weer een vaag regea-achtig ondertapijt, de bass heeft een prominente rol.

Bij Don't Send Me Back, gaat het weer een stuk sneller. een lekkere song met heel gave koorstukjes erin. Een nummer geschreven voor de dansvloer.

I Took You Home, begint als een rustige ballad, naar up-tempo, fraai gezongen door Stewart.
It Doesn't Matter at All, wederom een kalm nummer met akoestische gitaar en een dwingend orgeldeuntje, maar ook hier weer prachtige samenzang.

Dressed To Kill, begin met een lekkere drum en gitaarrif, dit klinkt echt als old school 10CC, dit nummer had zo op een van d oudere albums kunnen staan.

Lovers Anonymous, is duidelijk wel van de latere 10 CC, een prachtig nummer, met ook weer een super melodielijn. het zangwerk is ook hier weer tweestemmig.

I Hate To Eat Alone, een mooie Stewart ballad, met prachtige achtergrond.

Bewust noem ik hier een aantal tracks omdat ik het echt geen materiaal vind dat op een middagje even in elkaar is geflanst. Het is jammer dat het album toen niet veel heeft gedaan.

Ik denk oprecht dat als dit nu het debuutalbum zou zijn van een volstrekt nieuwe groep er zeer positief over geschreven zou worden. Ook al is het een van de mindere albums van de groep dan nog steekt het niet enkel met kop en schouders maar zeker tot aan het middel boven het maaiveld uit.

Ook dit album zal anno 2024 nog menigmaal door de nieuwe installatie van Roxy6 schallen.

Wat fijn die box (die overigens hier niet op de MM staat) ook omdat ik het oude werk nu weer beluister.
Het enige nadeel van de box is dat al de teksten (die vaak wel bij de reguliere albums in het art-werk zaten) hier volledig ontbreken.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:28 uur

geplaatst: vandaag om 18:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.