Marilyn Manson - Mechanical Animals (1998)

Wat mij betreft de enige redelijke plaat van shock/glam rocker Manson. Ik had best wel gedacht en gehoopt dat hij zich verder zou ontwikkelen. Helaas is dat bij mijn weten nooit gebeurd. Ben Manson ook volledig uit het oog verloren.

Animals klinkt een tikkeltje achterhaald hier en daar. Maar toch blijft het een lekkere opgefokte plaat.Nerveus zou ik bijna willen zeggen. Met andere woorden Warner weet hier best een lekker sfeertje neer te zetten. Af en toe laat zijn gekwaak mij denken aan David sylvian. Ten tijde van de eerste Japan plaat that is. Het nadeel van Manson is dat er niet bijster veel variatie inzit. Bijna ieder nummer word min of meer in hetzelvde tempo afgedraaid. Daardoor klinkt het allemaal na een tijdje wat eenzijdig. Na een minuut of 40 heb ik het dan ook wel weer gehoord.

ben al een tijdje groot fan van de heer manson. en dit vind ik zeker zijn beste album! alles klopt er gewoon aan! van begin tot eind, elk nummer heeft wel iets. heb dit album gekocht na coma white gehoord te hebben(geweldige clip bij dat nummer trouwens!) eerste luisterbeurt was moeilijk door te komen, beetje langdradig hier en daar veel van hetzelfde... maar naar een tijdje vaker naar geluisterd te hebben ben ik eigenlijk gewoon helemaal verliefd geworden op dit album. gewoon geen woorden voor! hij begrijpt wat hij zingt, weet waar hij het over heeft en dit album laat dat gewoon allemaal zien.

een dikke 5 sterren voor manson's beste album !

Ik vond Mechanical Animals in eerste instantie geen mooi album, zeker niet na Antichrist Superstar. Manson kwam met Mechanical Animals met een ander uiterlijk en een andere sound. Minder hard en ruig, wat gepolijster en (nog steeds) met de nodige vervorming op muziek en vocalen. De meeste van die glamrock nummers op Mechanical Animals doen me niet zo veel, al is e.e.a. beter uitgewerkt dan op vorige platen. Antichrist Superstar kent wat rommelige tracks en echt een onderscheidend plaatje is Portrait of an American Family niet. Desondanks zijn het alleen de rustige nummers van Mechanical Animals die in mij nog de interesse opwekken om te draaien: Great Big Wild World, Disassociative, The Speed of Pain, The Last Day on Earth en in mindere mate Coma White.

Die namen van de (ex)bandleden zijn wel grappig vind ik, Olivia Newton Bundy, hahaha! Van Marilyn Manson ken ik alleen dit album, best goed hoor. In de documentaire Bowling For Columbine zegt hij trouwens een paar zinnige dingen over de angst die wordt gezaaid door de media en de militante Amerikaanse regering.

Maar weer eens uit de kast gehaald. Eén van de beste albums van meneer Manson, uit de tijd dat hij muzikaal nog iets te betekenen had. Productioneel hebben zijn songs sindsdien ook nooit meer zo goed geklonken als hier. Alle songs zijn sterk, de hits The Dope Show en I Don't Like The Drugs (But The Drugs Like Me) zijn eigenlijk nog de minste tracks. Alles is mooi in balans en behoorlijk afwisselend, al kent Manson's zang zeker zijn beperkingen. Na de volle 14 tracks heb je het dan ook wel weer even gehad met zijn stem.

Sinds jaren weer eens aan het luisteren. Laatste keer dat ik nog Marilyn Manson draaide was in 2003 toen The Golden Age Of Grotesque uitkwam. Ik weet nu ook waarom ik Marilyn Manson helemaal uit het oog ben verloren en dat was vanwege de komst van die plaat en wat daarna kwam. Het dieptepunt voor mij was het optreden op Graspop 2009.

Toen ik 12 was kwamen op TMF nog regelmatig toffe clips van o.a. Korn, The Offspring en natuurlijk Marilyn Manson en van hem was ik toen erg onder de indruk en weggeblazen door zijn image en muziek statements.

Dit album heeft veel indruk op me gemaakt en als ik het nu opnieuw luister ben ik weer erg onder de indruk van dit prachtalbum. Jammer dat Manson dit niveau niet vast weet te houden.

Maar misschien was het personage Marilyn Manson ook wel zo'n aparte creatie dat juist alleen in de jaren '90 werkte en nu achter de feiten aanloopt. Ik heb nog geprobeerd de albums na "The Golden Age Of Grotesque" te luisteren, maar het raakt me gewoon niet zoals Antichrist Superstar, zeker Mechanical Animals en Holy Wood.

Dit album is gewoon een meesterwerk. Kan niet anders zeggen.

Net mijn score verhoogd van 4 naar 4,5* maar eigenlijk zou het gelijk naar de max moeten, ik was verbaasd dat ik dit maar 4 sterren had gegeven.

Toegegeven; leuke herinneringen aan de tijd van dit album spelen mee bij de goeie associaties die ik ermee heb maar zelfs nu, 16 jaar na dato is het nog altijd een dijk van een cd.

Zoals hierboven al vaker gemeld (en ook te zien aan MuMe scores) zijn deze, Antichrist Superstar en HolyWood de drie best gewaardeerde. Ikzelf vind meestal HW het beste, vooral op een 'minder vrolijke' dag. Doordat deze een goed geheel is omdat AS mijn eerste was, lekker schoppen, zijn alle drie die cd's het beste wat de man heeft voortgebracht tot op heden.

Het zou wel leuk zijn als MM weer eens met iets catchy nieuws op de proppen komt-net als in 1998 tussen al het drama dance top 40 werk, geeft een beetje kleur aan de eenheidsworst. Een goed gitaarnummer met een stevige snuif electronische bombast is aan hem wel toevertrouwd

Dat paste toen meer in die tijd.
De jaren 90 waren hoe dan ook meer rock gericht.
Marilyn Manson was echt niet de enige rockartiest die toen de top 40 haalde.

dat wil ik ook zeker niet zeggen maar er zijn geen echt flamboyante artiesten in top 40 land buiten bijv een Lady Gaga die eens lekker ergens tegenaan schoppen (en zeker uit de rockhoek die regelmatig in beeld komen). Het is tegenwoordig alsof alles en iedereen neigt naar dance en anders is het die suffe IKEA Passenger hoedje op rotzooi.
Ik zag pas iets van The Pretty Reckless (of zoiets) en dat wilde tenminste weer eens lichtelijk shockeren met zo'n rockbitch als frontvrouw
Met dat 1998 bedoelde ik meer dat zeker toen velen iets hadden van "Wat is dit? "

Dat snap ik wel.
Ikzelf had dat 2 jaar eerder bij The Beautifull People van Marilyn Manson - Antichrist Superstar (1996).
Vond Mechanical Animals een stuk toegankelijker klinken.

MM leren kennen op dit album. Voor mij was dit album nog het pre-internet tijdperk en dus de persoon Marilyn Manson was best wel spannend. Wie (of wat?) was dit in hemelsnaam? Een androgyne persoon met borsten op de cover van een album. Ik Had heel veel vragen, die na een beetje zoekwerk wel opgelost raakten, maar toch, ik was getriggerd, en that's what music's all about... Ik mag denk ik wel zeggen dat ik dit album van A tot Z kan meezingen, zelfs na al die jaren. Great Big White World, Speed Of Pain, en Fundamentally Loathsome zijn mijn absolute favorieten, maar al de rest komt eigenlijk kort daarna...Ik vind dit nog steeds zeer goed

Mechanical Animals. Dit album draaide ik al veel eind groep acht t/m middelbare schoolperiode. Na Holy Wood verloor ik MM een beetje en heb ik het niet veel meer aandacht gegeven tot een paar jaar terug weer en toen ik de platen Portrait..., Antichrist Superstar en deze Mechanical Animals weer opzette voelde dit weer fenomenaal.

Dit is voor mij het beste album wat MM heeft gemaakt op de voet gevolgd door Antichrist Superstar en Holy Wood, dan Portrait dan... niks voor mij meer eigenlijk... jammer.

Een uitstekend album. Heerlijke aanstekende nummers die prima uitgevoerd worden. Het blijft toch genieten deze plaat.

Mechanical Animals, Disassociative, The Speed of Pain, The Last Day on Earth zijn voor mij de absolute hoogetpunten.

Zeker Disassociative, The Speed of Pain en The Last Day on Earth zijn meesterwerken.