Mastodon - Remission (2002)

Ik vind alle drie platen uitstekend en ook weer iets totaal eigens hebben. Het is gevarieerd, maar wel steeds herkenbaar Mastodon. Voor mij zijn ze toch wel de metalband van het nieuwe millennium.

Wat een schijf..

De hoes alleen al.
Prachtige prent. En wat een kracht straalt er vanaf.
Het gevoel van de hoes valt alleen totaal in het niet bij hetgeen wat de plaat zelf doet.

Geniaal gebeuk, meesterlijk opgebouwde nummers, die stem, alles. Voor mij geen uitblinkers, de plaat is een groot hoogtepunt.
Wat een brute kracht komt hierbij vrij. Machtig.

Ik kan eigenlijk geen enkel minpuntje vinden.

Over het algemeen verteert deze bij mij moeilijker dan de andere platen van Mastodon. Dit voornamelijk door de constant schreeuwende stem - ik had liever toch hier en daar wat zang - en het soms wel heel hectische drumwerk van Mr. Dailor, dat ik op Leviathan al een stuk beter vond. Instrumentaal is het natuurlijk dik in orde, met de algemeen erkende favoriet March of the Fire Ants die het ook bij mij het best doet, met name door die machtige openingsriff en dat zalig melodische stuk rond 2:30.

Misschien groeit hij nog, maar voorlopig vind ik deze de minste van Mastodon. Niet dat zij ooit een slecht album maken, natuurlijk.

zo, tzit erop

50 minuten gebeuk aan mijn oren

kan me voorstellen dat liefhebbers van dit album, cracky in the skye minder en softer vinden

dit is tot aan laatste nummer gebeuk gebeuk en gebeuk , waar crack in the skye veel melodieuzer en afwisselender is , meer variantie, hoewel deze plaat ook enorm gevarieerd is, maar dan in complexiteit en niet in hard en zacht

voorlopig een 4

Heb Remission na lange tijd nog eens beluisterd en ik deel hier toch de euforie niet helemaal. Ik vind het te veel gebeuk en hoe knap het wel moge gespeeld zijn, het wordt me na verloop van tijd toch een beetje te veel van het goede. Naast de eerste 2 nummers trek ik nummers als Ol'e Nessie en Elephant Man (het einde daargelaten ) dan ook het best, waar het meest melodie in voorkomt. Nee, geef mij dan maar de volgende platen, waarvan Cracky in the Skye me dan nog het best kan bekoren.

Heel erg vet album toch wel! 'Crack The Skye' is gewoon mooi en gelaagd, en Blood Mountain + Leviathan vind ik echt die 'holbewoner metal' stijl waar Mastodon om bekend staat. Deze plaat is echter nóg wat ruiger, met lager gestemde gitaren die wat meer metal klinken dan de stonersound van latere platen.

Heel vet, geef mij die puur beukende Mastodon af en toe ook maar!

Hier kan ik me goed in vinden. Door het teveel aan gebeuk en geschreeuw gaat de muziek soms ten onder. Of is de muziek gewoon onvoldoende: op dit debuut staan echt een paar matige tot vrij slechte nummers, meer dan de 2 / 3 nummers op Leviathan. Goed tot heel goed vind ik de nummers die Guardian of Isis hier noemt en Mother Puncher (fantastisch intro!) en ook nog wel Trainwreck. Ook goed vind ik heel wat gitaarsolo's en vette riffs.

Gemengde gevoelens dus, wel overall een stuk minder dan Leviathan en Crack the Skye, maar zeker niet minder dan Blood Mountain. Ik waardeer dit rauwe debuut net wat hoger.

Zo, vandaag mijn laatste Mastodon studio album binnen gehaald. Meer hoef ik eigenlijk niet te hebben.

En inderdaad, wat een gebeuk! Het geschreeuw is soms wel wat fel, maar ik had het eerlijk gezegd nog wat erger verwacht, omdat er zoveel mensen de vergelijking met Crack the Skye maakten en vertelden dat het een hemelsbreed verschil was (er is natuurlijk wel een verschil, enkel vind ik dit nog meevallen ).

Op het eerste gehoor vind ik 'm zelfs beter dan Blood Mountain.
Zal hem vanavond nog eens luisteren, en ik zal dan een stem uitbrengen,

Afgelopen week Mastodon weer live gezien. Ze begonnen met Crusher, Fire Ants en Mother Puncher!! Zeer vettig! Helaas volgde daarna het geneuzel van Crack the Sky en Blood Mountain... Leviathian kan ik ook goed aanhoren, maar...Remission is baas!!

Mother Puncher! Even vergeten hoeveel energie daar wel niet in zit. Dik!

Workhorse!!
ik kom steeds weer op musicmeter om mijn favoriet bij te stellen ik blijf bezig
ik vind dit een Super album...

Hell yeah! Alleen dat nummer is het aanschaffen van dit album al waard.

Ik luister al iets van 2 jaar Mastodon en nu pas luister ik dit pareltje. Echt een goede plaat die me gewoon de volle 50 minuten wist te boeien. Deze ga ik nog heel vaak draaien.

4,5 (misschien verandert het na een aantal luisterbeurten in een 5)

Mastodon is volgens mij een van de bekendste van de metalbands die de laatste 10 jaar zijn komen bovendrijven. Blood Mountain heb ik een tijdje in huis gehad, maar heb dat album vrij snel weer weggeven. Vond er weinig aan. Een paar weken geleden ben ik desondanks begonnen aan Remission.

Ook met Remission kan ik niet zoveel. Voor mij kunnen albums (inclusief metalalbums) op verschillende manieren goed zijn: doordat ze vol staan met sterke nummers, liefst met kop en staart, die door hun melodie of riffs in mijn hoofd blijven hangen; doordat ze een gevoel uitademen waarin ik me goed kan verplaatsen; of doordat ze zo extreem zijn dat het een avontuur is om het album te beluisteren.
Remission is voor mij geen van dat alles: ik kan geen structuren ontwaren die me bevallen en er zijn geen riffs die blijven hangen. Het vooral door de zang opgewekte holbewonergevoel spreekt me niet aan. Niet in de minste plaats omdat ik die zang absoluut niet sterk vind. Na een tijdje gaat het me tegenstaan zelfs. Tot slot heb ik binnen de metal veel extremere dingen gehoord (die me wèl aanspraken).

Het drumwerk vind ik hier aanvankelijk nog wel de moeite waard. Ook dat wordt me op een gegeven moment bijna te veel: te druk, elk gaatje dichtgetimmerd.

Conclusie, na het horen van Remission en Blood Mountain: het soort metal dat Mastodon maakt, bevalt mij gewoon niet. Waar ik zo nu en dan best nog kan genieten van de albums van Baroness en Kylesa die ik heb, verpest de zang het hier.
Ik was van plan Leviathan nog te luisteren, maar ik geloof dat ik me daar maar niet meer aan ga wagen.

2.5*

Jammer dat het je niet bevalt! Baroness en de latere albums van Kylesa zijn iets gemakkelijker te behappen dan dit, maar de latere schijven van Mastodon passen wel in dat rijtje. Dit is echter mijn favoriet, zonder twijfel. Heerlijk bruut, zonder platvloers te klinken. De sludge zit hier ook nog dik in, wat ik mis op latere albums.

Ik kan me wel vinden in je gevoel over deze plaat en raad je dan ook ten stelligste aan om Crack the Skye van deze groep zeker een kans te geven. Daar wordt er meer ruimte gemaakt voor melodieën en wordt er veel meer (haast alleen maar) "clean" gezongen, in tegenstelling tot het gebrul op deze plaat. Hier word je grotendeels murw geslagen met zware beukende riffs, terwijl er daar een stuk meer variatie te vinden is. Wat mij betreft behoort Crack the Skye ook tot het absolute neusje van de zalm wat de heavy metal-releases van de afgelopen pakweg tien jaar betreft.

Na deze en Blood Mountain heb ik Mastodon maar opgegeven, maar misschien moet ik dan toch Crack the Skye een kans geven.

Ik heb het ook echt meer voor Crack The Skye dan het eerdere, soms net wat te ruige werk, wizard. Probeer het maar eens. Vooral de twee lange tracks (The Czar en The Last Baron) zijn echt juweeltjes!

Wauw! Wat een geweldig album. Ik was eigenlijk alleen een beetje bekend met het nieuwe werk van de band. Dus toen ik dit opzette heb ik wel 4 keer gecontroleerd of het echt dezelfde band was. Wat een heerlijke furieuze plaat. Er is ruimte voor melodie, maar de harde passages worden totaal niet geschuwd. Heerlijk. Genieten. Meer!

Waarom geef je dan toch geen 5?

Ik kan me goed vinden in deze recensie, vooral in deze paar zinnen. Ik kan dan ook weinig met Remission en vind het eigenlijk te bruut en te hard, zonder dat het een doel lijkt te dienen.

Hun latere albums trek ik veel beter, die zijn minder lomp en voelen veel geraffineerder aan. Zelfs op opvolger Leviathan heb ik dat gevoel al.

Mastodon kan toch wel gezien worden als 1 van de beste metalbands van dit decennium. Met hun debuut beuken ze er gelijk goed tegenaan. Een vette en duistere cover maakt de plaat compleet. De plaat met het element vuur, en gebrand zijn de heren zeker. De drummer lijkt wel een octopus met het tempo dat hij aanhoudt en de hoeveelheid drum fills die hij er tegenaan gooit. De vocalen zijn hier nog lekker ruig ten opzichte van latere albums, en het gitaarwerk bruut. Favorieten zijn de uptempo opener Crusher Desroyer, March of the Fire Ants, en Ol'e Nessie. Het is niet genoeg voor 5*, maar 4* wil ik hier toch zeker voor geven. Als afsluiter lyrics van 1 van mijn favorieten:

Less contenders on the way today
Let them pay
Nothing lost
Nothing gained

Lekker stevig album vol met pittige drumroffels, zware gitaren en heel veel muzikaal karakter.
Mijns inziens bij voorkeur op vol volume te beluisteren, liefst in het donker om de echte Neanderthaler holensfeer optimaal te kunnen ervaren.
Toch kent deze plaat best wel wat rustpuntjes van een minuut of twee elk die precies het juiste contrast oproepen met het machtige gebeuk er tussenin wat uiteraard de hoofdmoot van het geheel vormt. Tegen het eind wordt het wat minder zwaar om als luisteraar langzaam weer terug te kunnen keren in het hier en nu waarna onverwacht een portie 'witte ruis' de laatste toegift vormt. Al met al een prachtig debuut!