Death - Symbolic (1995)

Dat lees ik niet zo duidelijk in je eerdere opmerking. Het ging over 'die Chuck' die wel overal de hemel wordt in geprezen. Zoals ik al schreef is dat dus omwille van meerdere redenen. Maar dan nog, ook puur het muzikale aspect van Death is dus vooral Chuck Schuldiner. En Gene Hoglan doet hier zijn werk goed. Daar verdient hij uiteraard lof voor. Maar dat dan tegenover de (relatieve) erkenning zetten die Chuck krijgt alsof die onterecht is blijf ik een beetje lachwekkend vinden.

Berichten verwijderd

Inmiddels (sinds mijn post van iets meer dan een jaar geleden) gewend geraakt aan de 'grunt' vab Chuck Schuldiner, zodat ik geen smoezen meer overhoud om dit album niet als heel goed te kunnen bestempelen.
Toch knap dat er zoveel emotie in een death metal album gepropt kan worden, en fijn dat de teksten ook de moeite waard zijn. Liever dit soort teksten dan van die epistels waarin wordt verhaald hoe je iemand zo bloederig mogelijk om het leven kan brengen.

Hoppa, punt erbij. 4,5*.

Poe, wat een technisch gepiel op deze cd. Doe mij maar de 1e 3 old school cd's van death. Die klinken nog lekker smerig en straight. Chuck klinkt alsof er een reiger uit zijn reet steekt. En al die line-up wisselingen vindt ik ook niet echt gezond. Maar ja, Evil Chuck was ook geen makkelijke en wilde gewoon de ultieme band en cd maken. Het kan dan allemaal wel strak en technisch zijn, ik vindt het net jazzmetal. Alsof iedereen maar een beetje door elkaar speelt. Ik geef maar geen cijfer want die zou extreem laag uitvallen. Voor mensen die van technische death metal houden is deze cd een must. Dat je niet kan blijven steken in de beginjaren snap ik nog wel maar voor mij zitten er teveel breaks en solo's in. Net zo irritant als reclame. Het is maar waar je van hou. De kings of death metal zijn mij te melodieus geworden, jammer.

Een dergelijke mening kan ik wel volgen. Zelf dig ik de oude én nieuwe Death. Toch vind ik Symbolic weer een stuk rechtlijniger dan Individual Thougth Patterns. De plaat is ook een stuk melodieuzer dan de andere latere Death albums. Maar ook dat vind ik goed gelukt. Die gitaarlijn onder living in the pupil of 1000 eeeeyes, 1000 eyes wekt bij mij in elk geval kippenvel op.

Alleen al voor de briljante riff van Zero Tolerance verdient deze plaat minstens een voldoende, al had er voor de rest alleen maar bagger op gestaan.

Persoonlijk ga ik trouwens voor het beste van beide Death werelden: Human. Technisch al praktisch net zover gevorderd als Individual Thought Patterns en deze, maar ook nog de rauwheid van pak em beet Leprosy die er doorheen sijpelt.

De Fame verdwijnt uit het straatbeeld van de Kalverstraat, Amsterdam. Daarom alleen al maakte ik vol betreuring een van mijn laatste pelgrimstochten naar voor mij een van de belangrijkste cdwinkel in Nederland. Een respectabel aandeel platen in mijn collectie(boeken en muziek dvds incluis) komt daar dan ook vandaan.

Afgelopen zondag stond ik daar, geteisterd door een duivels dilemma. Welk album van Death neem je mee naar huis? Human, Individual Thought Patterns of Symbolic. Hoewel de Relaspe remasters er enorm aantrekkelijk uitzagen heb ik mijn keuze toch op Symbolic laten vallen. Vooral omdat ik dit album het beste ken. En wat kan ik zeggen? Top materiaal, én wat een drums! Een Death album kopen is avontuur ansich.

Alle albums die je noemt zijn top! Terug en de rest meenemen....

Ik ben maar een arme student.

De screams op deze plaat liggen me meer dan op The Sound of Persevance, al zijn die ook erg goed. Toch vind ik deze plaat minder, al kan ik er zeker van genieten, want de solo's, riffs, drum,bas partijen zijn weer heerlijk dus ik hou het voorlopig op een 4*.

Erg sterke death metal klassieker. Veel meer progressieve invloeden dan de voorgangers. Zero Tolerance is machtig. Without Judgement en de titeltrack blazen mijn haren weg als ik deze megahard uit mijn stereo laat rammen.

Individual Thought Patterns en Human gemist? Verder ben ik het volledig met je eens.

Ik vind ITP zelfs iets progressiever en technischer van karakter dan Symbolic. Dit album is toch meer gericht op de melodie. De nummers hier hebben ook duidelijkere song-structuur.

Nee hoor, ik ken deze twee geweldige albums van Death ook.

Heb je absoluut gelijk in. Symbolic legt ook wat duidelijker een nadruk op de riffs.

Het lijkt net alsof The Philosopher als laatste nummer van ITP hint naar de stijl van dit album (meer songmateriaal) en Perennial Quest (lang uitgesponnen nummers) als final weer hint naar de stijl van het volgende album TSOP. Ik geloof niet dat dat bewust is gedaan maar omvallend is dat vooral die nummers elementen bevatten van de respectievelijke volgende albums.

Symbolic vorige week op de platenbeurs in Utrecht op LP gekocht. Ken de plaat al van voor tot achter en blijf het een zeer sterk album vinden. Valt me wel op dat de mix op vinyl erg zacht is. Volumeknop moet flink naar rechts om alles volwaardig uit de speakers te krijgen. Het is een 180 grams herpersing. Zal Roadrunner gewoon lekker een LP van de CD hebben getrokken?

Wat een band, helemaal verslaafd aan geraakt sinds jaar en dag, dit is een van de top albums die ze hebben gemaakt, maar eigenlijk zijn ze allemaal goed, deze heb ik op LP.

Titeltrack, Crystal Mountain en Zero Tolerence werden hierboven al genoemd, maar er is geen slecht nummer op te vinden.

5 sterren.

Hoewel ik de band Death eigenlijk nooit noem als er naar mijn favoriete bands wordt gevraagd ga ik dat in het vervolg wel doen. Geen slecht album gemaakt, een behoorlijke ontwikkeling doorgemaakt maar altijd herkenbaar als Death (vergelijkbaar met Rush). Ik kan de verschillende incarnaties van Death goed hebben ben liefhebber van alle verschijningsvormen. Symbolic is misschien wat toegankelijker dan zijn voorgangers maar is daarom echt niet minder, heerlijk album.

Ook deze bevalt meer dan goed! De zang is net even anders, maar ligt mij wel. Andy La Rocque is er niet meer bij, maar het klassieke heavy metal gevoel komt nog regelmatig voorbij. De nummers zijn boeiend met veel catchy stukken, en net als de voorganger is dit er eentje die ik zeker vaker op ga zetten. Het enige wat ik nog jammer zou kunnen vinden, is dat Steve DiGiorgio er (ook) niet bij is...

'Empty Words', 'Sacred Serenity', '1,000 Eyes', 'Without Judgment', 'Perennial Quest', gaat nog lastig worden een favoriet te kiezen - doe ik later.

4,5*

Holy shit, Crystal Mountain is zo verschrikkelijk goed. Het complete album eigenlijk, moet raar lopen of dit wordt geen vijf sterren. Hup, halfje erbij maar weer.

Een paar jaar terug praatte ik in een bar met iemand over muziek, die gozer bleek enorm fan van Death te zijn. Hij wees mij op hun laatste album, die ik dus een keertje ging luisteren. Dat album kwam totaal niet binnen, snapte er geen hol van. Na die paar luisterbeurten besloot ik het maar te laten voor wat het was, dat komt vanzelf wel dacht ik.

Mijn gevoel klopte. Na de coronazomer van 2020 ging ik - na flink wat metal te hebben geluisterd in de maanden ervoor - op een Death-ontdekkingsreis. In flink wat maanden tijd ben ik Chuck Schuldiner gaan zien als een ware legende, echt fascinerend om uit te vinden hoe al die albums tot stand zijn gekomen. Als je iemand een componist mag noemen in de metalscene, dan is hij het wel.

Waar ik vind dat op het laatste album de beste nummers staan, is Symbolic als geheel de absolute uitblinker. Ontzettend verslavend, van begin tot eind. Ook los draai ik de nummers graag, ik heb er altijd wel zin in. Tekenend voor dit gegeven was dat ik een willekeurig nummer opzette van het album, en ervan schrok hoe vaak ik het al gedraaid had, haha.

Nee, ik denk dat vijf sterren wel volstaan nu. Die liefde voor Death gaat nog lang niet (wellicht wel nooit) bekoelen.

Na het optreden van Death To All was dit het eerste Death-album dat ik aanschafte, dus we spreken nu van een... maand geleden dat ik voor het eerst echt kennis maakte met Schuldiner's werk? Symbolic voelde wel meteen bijzonder. Niet 'goed', maar in een klap 'een van de beste metalalbums ooit!'-fantastisch. Een van de vreemdste dingen is ook dat ik het album toen niet herkende als death metal, maar eerder als duistere progressieve thrash metal met wat death-invloeden. En ja, het allervreemdste: dit album doet met zo hard aan Iced Earth's Burnt Offerings denken. Opgenomen in hetzelfde jaar, een zelfde productie (in de Morrissound Studio, maar een van de andere twee broers), een zelfde soort vurige intensiteit in de riffs en dezelfde desolate galm in de gitaar melodieën. Het is niet precies hetzelfde, maar er zitten heel veel momenten dat ik echt denk 'wow, deze riff had daar kunnen staan' of 'die gitaarlijn lijkt op dat' terwijl het nergens daadwerkelijk hetzelfde klinkt.

Goed, het doet er ook niet echt toe, Symbolic is gewoon fantastisch. Perfect zelfs misschien. Ik kan heel lastig ingaan op de details, want tijdens de laatste luistersessie zat ik weer constant 'dit is gaaf', 'dit is vet' en 'wow' te denken. Dat Without Judgement en Crystal Mountain mijn favorieten zijn, is me in ieder geval nog duidelijk, maar het is niet alsof dat de rest ineens zoveel minder zou maken. Maar toch, dat een band als deze er ineens een akoestische gitaarsolo doorheen kan gooien en dat het dan nog steeds werkt, dat is absurd knap. Maar death metal? Dit is genre-overstijgend en zou eigenlijk door iedereen goed gevonden moeten worden.

Tussenstand:
1. Symbolic
2. Human
3. Individual Thought Patterns
4. Spiritual Healing
5. Leprosy
6. Scream Bloody Gore

Death maakt hier toch wel een opvallende koerswijziging. Het meest in het oor springend, is dat de doodsrochel van Chuck plaats heeft gemaakt voor schreeuwzang. Wat ook duidelijk hoorbaar is, is dat Death beduidend minder death metal speelt, maar meer open staat voor andere genres. Het resultaat lijdt daar verder zeker niet onder. De focus lag toch al heel erg op het progressieve aspect, dus deze zet was wel te verwachten. Een belangrijk aanknopingspunt om dit album te omschrijven, is Iced Earths Burnt Offerings. Die plaat verscheen overigens twintig dagen eerder dan Symbolic. Het heeft bijna dezelfde naargeestige sfeer en het riffwerk komt aardig overeen

Symbolic is waarschijnlijk wel de meest progressieve plaat die Death tot op dat moment had gemaakt. Hoe ingewikkelder de muziek, hoe meer de liedjes eronder lijden, maar Chuck Schuldiner weet die twee hand in hand te laten gaan. Symbolic blijkt echt een heerlijke plaat te zijn. Ik mis wel de aggressie van een Spiritual Healing/Human, maar deze kant van Death is ook wel echt geweldig.

Tussenstand:
1. Human
2. Spiritual Healing
3. Symbolic
4. Individual Thought Patterns
5. Scream Bloody Gore
6. Leprosy

Wat een pareltje zeg, op deze manier grunten kan ik echt goed hebben. Grunten wanneer het nodig is!
Vette plaat hoor en ik denk perfect als death metal instapper (voor mij althans).

Koen St
How bout ya bro?

Deze heb ik al een tijdje (jaar of iets) geleden geluisterd, tijd om deze maar opnieuw te luisteren (en de rest van je aanbevelingen ook maar eens)

Zo, dit album is een stuk beter dan ik herinner. Blijkbaar al een halfjaar niet naar Death geluistered en al anderhalf jaar niet naar Symbolic. Ik vond het eerst matig maar nu bevalt het me al een stuk meer, mooi om weer terug te luisteren na zo'n lange tijd. Tussen de 4,0 en 4,5 voor mij